H S J ll P r o m i s e ll Yaoi ll

ลำดับตอนที่ #1 : Intro... [ Just 68% ]

Title : Promise
Type: Drama
Rate: PG-13
Pairing : Yuto Nakajima x Ryosuke Yamada,
                Kota Yabu x Hikaru Yaotome,
                Keito Okamoto x Ryutaro Morimoto & etc.
Talks: อยู่ๆพล็อตมันก็ผุดขึ้นมาในหัวซะงั้น  อยากจะลองแต่งเคะแมนๆดูแมนๆหรือไม่ก็เย็นชาดู ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกนะว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ ฮ่าฮ่า คู่นากายาม่าดูยามะจังร้ายๆเนอะ คล้ายกับเมะร้ายๆที่เคยแต่งเมื่อนานมาแล้ว แต่ก็นั่นแหละอย่างที่บอกไว้ตอนต้นว่าอยากแต่งเคะแมนๆ ฮ่าฮ่า ส่วนคู่บุฮิคนี่ก็นะ สารพัดคำหยาบ เอิ่ม...ยังไงก็ต้องขอโทษคนที่เข้ามาอ่านตอนแรกด้วยนะที่อยู่ๆเราก็เปลี่ยนพล็อตคู่นี้ซะงั้น ประมาณว่าแต่งฮิคเศร้าไม่ขึ้นน่ะ แต่ฮิคกี้น่าสงสารแล้วมันขัดๆยังไงไม่รู้สิ มันต้องกวนๆ แมนนิดๆ ออกแนวเพื่อนกุรักมรึงว่ะเลยเนอะคู่นี้เนี่ย ส่วนโอคาริวซึ่ง ณ ตอนนี้ยังไม่ได้แต่ง  อารมณ์ประมาณว่าอยากพล่ามก่อนแต่งจบตอนซะงั้น หึหึ เอาเป็นว่าคู่นี้จะพยายามแต่งแล้วกัน เพราะเราอยากให้อมันออกมาแลดูอบอุ่น ความรักระหว่างพี่ชายกับน้องชาย  หึหึ ซึ่งมันก็แต่งยากซะด้วยสิ ส่วนคู่อื่นๆที่เหลือ(ที่บอกไว้ว่า & etc. นั่นแหละ) รอลุ้นเอาแล้วกันว่าใครคู่ใคร เพราะตอนนี้ในหัวของเราก็ไม่ได้ฟิกตายตัวด้วยสิ ไม่แน่อาจกลายเป็นสี่พี (ฮ่าฮ่า หลบรองเท้าด่วน)  เอิ่ม...เอาไงดีล่ะ อ่านให้สนุกแล้วกันนะ มันอาจจะไม่มีดีเท่าที่ควรเพราะมันคือการด้นสด อีกทั้งถ้ามีคำผิดก็ต้องขออภัยมาณที่นี้ด้วย เพราะว่าเราก็ไม่ค่อยเก่งภาษาไทยซะด้วยสิ  อ่า...พล่ามมาเยอะแล้วไปอ่านอินโทรของเรื่องกันดีกว่าเนอะ ^^
.
.
[ I n t r o  ]

.
.

.

Yuto Nakajima x Ryosuke Yamada

/คำสัญญาในตอนเด็กมันจะเชื่อถือได้แค่ไหนกันนะ/


.

.


.
ll P r o m i s e ll


สายตาคมทอดมองไปยังภาพเบื้องหน้าด้วยใจที่ถวิลหาเป็นอย่างยิ่ง ชิงช้าตัวเดิม ภาพบรรยากาศเดิมๆ เสียงหัวเราะของนางฟ้า รอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้พร้อมกับน้ำเสียงสดใสที่คอยเรียกชื่อเขาอยู่ไม่ขาด เฮ้อ... คิดแล้วอยากจะกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนจัง กลับไปเป็นเด็กซื่อๆคนนั้น คนที่คุณชายพูดได้เต็มปากว่า'รัก' หากแต่ความเป็นจริงแล้ว วันวานก็คือวันวาน ไม่สามารถย้อนกลับไปหรือแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว ณ ปัจจุบัน เขาคนนี้เป็นได้เพียงแค่ นากาจิม่า ยูโตะ ว่าที่มือขวาของตระกูลยามาดะรุ่นต่อไป เป็นได้แค่นี้จริงๆ แม้แต่คำว่าคนสนิทก็ไม่อาจจะเฉียดใกล้ๆคำๆนั้นได้อีกแล้ว

"นายอยู่นี่เองยูโตะ คุณท่านเรียกพบที่ห้องทำงานน่ะ" เสียงนั้นดังขึ้นจากทางด้านหลัง รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นพี่ อิโนะ เคย์ ลูกชายคนโตของคุณพ่อบ้าน คนที่เขาให้คำจำกัดความว่า 'พี่ชาย'

"ขอบคุณครับ เคย์จัง" หันไปส่งยิ้มหวานให้กับอีกฝ่ายก่อนที่จะก้าวออกไปสู่เบื้องหน้า แล้วทิ้งให้เบื้องหลังนั้นเป็นเพียงแค่ความทรงจำ เหมือนกับวันที่ผ่านๆมา วันที่ได้แต่เฝ้ารอ พร่ำเพ้อ และถวิลหาวันวานอันยากจะกลับไป

"รีบๆไปนะยูโตะดูท่าคุณท่านจะโมโหมากเลยล่ะ" ตะโกนรั้งท้ายก่อนที่ร่างของอีกฝ่ายจะกลืนหายเข้าไปกับตัวบ้าน หึ โมโหงั้นเหรอ
เรื่องอะไรกันนะ หวังว่าจะไม่... 


ll P r o m i s e ll


"นายช่วยอธิบายมาซิ ว่าเรียวสุเกะไปกับแม่ผู้พวกนั้นได้ยังไง"  น้ำเสียงนั้นราบเรียบ ไม่สิต้องตอบว่าเย็นชาถึงจะถูก ดวงตาคมนั้นจิกสายตาไปยังเบื้องหน้า ราวกับจะคาดคั้นเพื่อเอาคำตอบบางอย่าง ก็แน่ล่ะถามไปขนาดนั้นแล้วนี่ ถ้าไม่อยากได้คำตอบมันก็คงจะแปลกๆอยู่นะ ว่าแต่จะตอบแบบไหนดีล่ะ ดูๆแล้วก็น่าจะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว คุณท่านน่ะที่เรียกมาถามแบบนี้คงไม่ได้มีจุดประสงค์เพื่อที่จะรู้หรอก หากแต่เป็นการตักเตือนหรือไม่ก็มอบหมายงานอะไรบางอย่างให้แน่ๆ ดังนั้นการที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้คงจะเป็นทางที่ดีที่สุด จะให้ตอบว่าเตือนแล้วคุณชายไม่ฟังงั้นเหรอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความจริงก็ตามที แต่พูดออกไปตรงๆแบบนี้ นอกจากจะโดนมองว่าเอาความดีใส่ตัวแล้ว อาจจะถูกคุณชายเกลียดก็เป็นได้  

'แค่นี้น่ะ ก็ห่างเหินจนเกินไปแล้ว'

"ผมต้องขอโทษคุณท่านด้วยนะครับ เป็นเพราะผมดูแลคุณชายไม่ดีมันก็เลย..."

"จะตอบว่าไม่รู้งั้นสิ" พูดออกไปเหมือนรู้ทัน ใช่ มันคือการรู้ทันนั่นแหละ สายตาแบบนี้ สายตาที่จ้องจับผิดจนอีกฝ่ายเริ่มวางตัวไม่ถูกแบบนี้น่ะ ถ้าเป็นแบบที่พูดไปมันก็กระไรอยู่นะ

"ใช่ครับ" โกหกหน้าซื่อ ทั้งๆที่ก็พอจับทางได้ว่าตนนั้นปิดผู้เป็นนายไม่มิดหรอก แต่ยังไงซะ หน้าที่ที่สำคัญที่สุดก็คือการปกป้องคุณชายไม่ใช่หรือ  หากเผลอยอมรับว่ารับรู้เรื่องราวแบบนั้นไม่วายจะโดนคาดคั้นเอาเสียเปล่าๆ และผลลัพธ์ของเหตุการณ์ก็คงหนีไม่พ้นการลงโทษ และมันก็ไม่ใช่เขา แต่เป็นคุณชายต่างหากล่ะ จะว่าไปพูดถึงเรื่องนี้ก็ทำเอาใจหายเสียทุกครั้ง ใบหน้าที่แสนจะเย็นชา ดวงตาที่ว่างเปล่า นั่นแหละสิ่งที่เขาได้รับกลับมาหลังจากคุณชายแห่งบ้านยามาดะถูกกักบริเวณเป็นเวลาสามเดือน

"ก็ได้ ถ้านายอยากให้ชั้นเชื่อแบบนั้น เอาเป็นว่านายทำหน้าที่ของนายให้ดีแล้วกัน อย่าให้ชั้นจับได้อีกล่ะว่าเรียวสุเกะพาผู้หญิงคนไหนเข้าโรงแรมอีก" นี่แหละจุดประสงค์ที่แท้จริง มันคือการตักเตือน เอ๊ะ! รึว่าจะเป็นการขู่มากกว่านะ หึ ก็แน่ล่ะ ในฐานะของว่าที่มือขวาของทายาทรุ่นที่สิบแปด หากปล่อยให้คุณชายมีประวัติด่างพ้อยแล้วไซร้คงจะต้องพิจารณาตัวเองได้แล้วล่ะ

"ครับ คุณท่าน" เอ่ยจบก็โค้งตัวคำนับผู้เป็นนาย ริมฝีปากได้รูปนั้นเม้มลงไปเล็กน้อย พร้อมกับแววตาที่แสดงถึงความวิตกกังวล ก็แน่ล่ะถึงแม้จะตอบไปอย่างหนักแน่นแบบนั้น แต่ก็ไม่มั่นใจหรอกว่าจะทำได้จริงรึเปล่า หากยังมีจิตใจผูกพัน หากคิดเกินกว่าที่เป็นอยู่ ก็คงไม่อาจบังคับ หรือ ทำให้คนๆนั้นอยู่ในกรอบได้ง่ายๆ คงเพราะความกลัวสินะ กลัวว่าจะถูกเกลียดไปมากกว่านี้


"อ้อ...ว่าแต่รายงานพฤติกรรมของพ่อลูกชายน่ะ นายไม่ได้ส่งชั้นมาตั้งนานแล้วนะ" เอ่ยไล่หลังมา ไม่สิมันคือการเอ่ยให้หยุดซึ่งการกระทำทั้งปวง แล้วมันก็ได้ผลดีซะด้วย เขาเผลออึ้งไปตั้งสามวิแหนะ รายงานพฤติกรรมงั้นเหรอ ถ้าจะให้เขียนจริงๆกระดาษหนึ่งรีมจะพอรึเปล่านะ


ll P r o m i s e ll


เพียงก้าวออกมาไม่กี่ก้าวเขาก็ต้องปะทะเข้ากับสายตาที่แสนเย็นชาของคนตรงหน้า 'คุณชายยามะ' คนที่เค้าถูกมอบหมายหน้าที่ให้ดูแล ปกป้อง รวมไปถึงทำให้มีคุณสมบัติเพียบพร้อมต่อการเป็นผู้นำของตระกูลอย่างแท้จริง 

"หึ เสนอหน้าไปเอาความดีความชอบจากคุณพ่อมาอีกใช่ไหม คราวนี้ฟ้องอะไรอีกล่ะ เรื่องผู้หญิง หรือว่า..."

"ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะครับ หากคุณท่านไม่ถามมีหรือที่ผมจะตอบ"

"งั้นเหรอ? เป็นคนดีจริงๆนะนากาจิม่าคุง ว่าแต่คราวนี้เรื่องอะไรล่ะ มันมากพอที่ชั้นจะโดนกักบริเวณหรือไม่ก็โดนริบเครดิตอีกรึเปล่าล่ะ"

"อย่าได้กังวลไปเลยครับคุณชาย คุณท่านก็แค่เรียกผมไปตักเตือนเรื่องที่ปล่อยให้คุณชายไปกับผู้หญิงพวกนั้นก็เท่านั้นเอง"

"แค่นั้นเหรอ? คนอย่างคุณพ่อเนี่ยนะ เรียกไปตักเตือนแค่นี้มันแปลกๆอยู่นะ" เรียวคิ้วสวยขมวดเป็นปม พลางเหล่ตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตานัก แต่ก็นั่นแหละดูๆแล้วไม่เชื่อมันก็แปลกอยู่หรอก คนอย่างยูโตะน่ะ เคยโกหกเขาได้ที่ไหนกัน  มีแต่คุณพ่อนั่นแหละ ว่าแต่...

"ครับ แค่นั้น หากแต่คุณชายไม่อยากเดือนร้อนแบบที่กล่าวมา ก็เลิกสิครับ การกระทำแบบนั้นน่ะ"  

"นี่นายกำลังสอนชั้นเหรอ ลืมไปแล้วหรือนากาจิม่าคุง ว่านายน่ะเป็นแค่เด็กในบ้าน มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนชั้นมิทราบ"

"ก็..."

"หึ ชั้นเบื่อเสียงนายเกินทนแล้ว ไปเตรียมรถให้ด้วย ชั้นว่าเย็นนี้จะไปหาโมโมโกะจังซะหน่อย ฮ่าฮ่า" พูดจบก็ปลีกตัวออกไปอย่างอารมณ์ดี หากแต่เจ้าตัวจะรู้บ้างรึเปล่านะว่าคำๆนั้นมันบาดลึกเข้าไปในใจของอีกฝ่ายมากแค่ไหน

'โมโมโกะจัง'

'เด็กในบ้าน'


มันช่างแตกต่างกันนัก แล้วเด็กในบ้านอย่างผมจะมีโอกาสนั้นไหม อยากให้เป็นเหมือนเมื่อก่อนจัง อยากกลับไปเป็นคนๆนั้น 'ยูโตะของคุณชาย' เฮ้อ...แต่มันคงจะเป็นได้แค่ความหวังลมๆแร้งๆของคนที่ใฝ่สูงอย่างผมสินะ

.
.


.

Kota Yabu x Hikaru Yaotome

/คำว่ามิตรภาพมันจะยั่งยืนแค่ไหนกันนะ/
.
.



.

ll P r o m i s e ll


ภาพเบื้องหน้าคือสิ่งที่เขาเกินจะทนไหว  ร่างทั้งสองนั้นบดเบียดคลึงเคล้าจนจะเป็นร่างเดียวกัน เสียงอืออาครางหวานนั้นมันทำเอาเขาแทบจะประสาทกิน หึ มันหิ้วผู้ชายมาอีกแล้วใช่ไหม ไอ้เพื่อนเวรเอ๊ย จะไปพลอดรักกันที่ไหนก็ไป แต่ไม่ใช่ที่ห้องนี้ หึ นึกแล้วอยากจะอ้วก ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็น คนอะไรมันหน้าด้านหน้าทนได้ขนาดนี้ ที่อื่นมีให้เอาตั้งเยอะแต่เ-สื -อ-กมาเอากันในห้องครัว เจริญกันล่ะครับ นั่นมันเคาเตอร์นะไม่ใช่เตียง เค้ามีไว้ประกอบอาหารเว้ย!!!

"อ้าว!!!ฮิคารุ นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" มาทำเป็นประหลาดใจ เชื่อตายล่ะ!!! แล้วที่ออกมาแบบนี้น่ะ คงเอากันเสร็จแล้วใช่ไหม

"ก็นานพอที่จะเห็นมรึงเอากับไอตุ๊ดนั่นในครัวแหละ" ตอบไปพลางทำหน้ากวนๆใส่ๆ หึ อยากทำให้กุแทบจะสำรอกข้าวกลางวันออกมาดีนัก ขอกัดซักทีเหอะ หมั่นไส้ว่ะ

"แอบดูเหรอ ฮ่าฮ่า ถ้าอยากโดนแบบนั้นก็บอกมาตรงๆสิ" เชี่ย!!! เอาหน้าของมรึงออกไมนะเว้ย ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก้ได้มั้ง กุ...

"มรึงกลัวงั้นเหรอ หึหึ หรือว่าแกล้งกลัวเพื่อจะให้กุวอนท์ล่ะ" ไอ้เลว สาบานได้ว่ามรึงเป็นเพื่อนกุ หึ กุไม่น่าหลงผิดคบกับมรึงเลยว่ะ

"เชี่ย!!!กุจะแดกข้าวออกไป!!!" เหมือนว่าเป็นการไล่นะครับ ใช่ตามจริงมันก็คือการไล่นั่นแหละ ไล่แบบตรงๆด้วย แต่เพื่อนสุดที่รักมันด้านไง นอกจากจะไม่ออกไป(พร้อมกับเมียมัน) มันยังจะตวัดตัวผมเข้ามากอดอีก

"งั้นกุให้มรึงแดรกกุแทนข้าวเอาป่ะ" กระซิบแผ่ว พลางขบที่ใบหูนั้นเบาๆ เอิ่ม...มันคือซิทตูเอชั่นอันตรายใช่ไหม  แมร่งถามมาได้ว่าจะแดรกรึเปล่า กุว่ามรึงนั่นแหละที่แดรกที่กุ ออกไปเว้ยออกไป(ดิ้นๆ)

"ถ้ามรึงไม่ตอบภายในสามวิกุจะเปลี่ยนจากให้มรึงกินกุ มาเป็นกุกินมรึงแทน"

"เชี่ย" ตอบไปอย่างรวดเร็ว หึ ให้มรึงกินกุงั้นเหรอเร็วไปอีกร้อยปีเหอะไอ้แห้ง

"มึงอยากกินกูว่างั้น?" 

"เชี่ย กุนี่นะจะแดรกมึง ขนาดเอาใส่พานมาถวายกุยังไม่เอาเลย" โวยวายไปพลางดิ้นๆ จนหลุ่นจากอ้อมแขนของไอ้แห้ง(จะโดนปารองเท้ามารึเปล่าเนี่ย)

"ดีแล้วล่ะ อย่างมรึงน่ะแดรกกุไม่ได้หรอก แต่ถ้าให้กุแดรกมันก็อีกเรื่องนึง" 

"สัด!พ่อมรึงตายรึไง"

"เออ...พ่อกุตายตั้งแต่กุอายุสี่ขวบแล้ว" เออใช่สิ ลืมไปเลยพ่อมันตายไปตั้งแต่มันยังท่องเอบีซีไม่ได้เลยนี่หว่า ว่าแต่มันพูดง่ายๆแบบนี้เลยเหรอวะ จะมีแววตาเศร้าๆสักนิดไม่ได้รึไง พ่อมรึงทั้งคนนะเว้ย

"อึ้งเลยสิมรึง เถียงไม่ขึ้นล่ะสิ" โว๊ะ!!!เ-สื-อ-กรู้ทัน โมโหเว้ยโมโห คนอะไรวะแมร่งรู้ทันตลอด จะมีสักครั้งไหมที่กุเถืองชนะมรึงเนี่ย

"เออ!!!กุไม่เถียงมรึงก็ได้ แต่ถ้ามรึงไม่พาเมียมรึงออกไปตอนนี้ มรึงอาจจะได้แดรกตรีนกุแทนอาหารเย็นก็ได้นะ"

"เออๆก็ได้วะ แต่ที่แดรกน่ะกุขอเปลี่ยนจากตรีนเป็นตัวมรึงได้รึเปล่าวะ" ยังจะเล่นอีกเชี่ย!!!กุขอฝากพระบาทงามๆไว้ที่หน้ามรึงซักรอยเหอะ

โครม!!! เสียงเอฟเฟ็กต์และร่างที่ล้มไปอย่างสโลวโมชั่น หากแต่มันไม่ได้เป็นแบบที่คุณคิดน่ะสิ แทนที่จะเป็นได้แห้ง แต่กลับเป็นผม ยาโอโตเมะ ฮิคารุ เชี่ย!!!เ-สื่-อ-ก หลบทันซะงั้น โอ๊ย!หงุดหงิดเว้ย!!!


ll P r o m i s e ll


หลังจากที่มันพาเมียของมันกลับไปแล้ว ชีวิตของผมก็เข้าสู่ความสงบสุขอีกครั้ง ราเมงร้อนๆ กับรายการหนังสุดโปรด อ่า...มันช่างสุขใจอะไรเช่นนี้

หมับ!!! ผมขอถอนคำพูดเมื่อกี้นี้ออกได้รึเปล่าครับ หึ มันมาอีกแล้วครับนั่งลงที่ข้างๆผม มองมาพลางเลิกคิ้วขึ้นราวกับจะกวนประสาท 

ติ๊ด!!!มันปิดทีวีไปเฉยเลยครับ โอ้วววววน้องนางในอ่างน้ำ เชี่ย!!!ขัดความสุขกุจริงๆเลย

"จึกๆ" มันสะกิดที่ไหล่ผมเบาๆ พลางส่งสายตามาประมาณว่า'สนใจกุหน่อย' หึ คิดว่ากุจะสนใจมรึงว่างั้น แมร่งเล่นปิดหนังแผ่นกุ โกรธเว้ย!!!

"มรึงงอนกุหรอ" เชี่ย!!!ถามมาได้นะ คนอย่างกุนี่นะจะงอนมรึง กุไม่ใช่ตุ๊ดนะเว้ยจะได้งอนมรึงเหมือนผู้หญิง(?)พวกนั้น

"แมร่งจะไม่ตอบกุหน่อยเหรอ ถ้าเรื่องเมื่อเย็นน่ะกุขอโทษนะ ปากกุก็แบบนั้นแหละมรึงยังไม่ชินอีกเหรอวะ" มันกำลังง้อผม? หึหึ ได้ทีเอาคืนแล้ว กวนตรีนกุดีนัก

"..."

"มรึงจะไม่ตอบกุจริงๆใช่ไหม กุก็ขอโทษมรึงแล้วนี่ ฮิคารุพูดกับกุเถอะนะ" ดูทำเข้าสิ ทำเป็นซึ้งนะมรึง หึ ขืนมรึงทำแบบนี้ต่อไปเห็นทีกุจะทนไม่ไหวว่ะ 

"ฮิคารุครับ ฮิคารุพูดกับผมนะครับ" เฮ้ย!!! มันพูดครับเป็นด้วย โอ้ววววว มหัศจรรย์ คนแบบมันก็สุภาพเป็นแฮะ หึหึ

"ฮิคารุครับ...." มันเริ่มที่จะลากเสียงเย็นๆ เอ๊ะ!!!รึว่าผมจะคิดไปเองนะ
"ถ้ามรึงจะไม่เลิกแกล้งงอนกุ มีหวังกุได้ตัดสินปัญหาที่เตียงแน่ๆเลยว่ะ" เชี่ย!!! จับได้แล้วสันดานกลับมาเลยนะมรึง สรุปนี่กุหลอกมรึงไม่ได้เลยใช่ไหม อุตส่าห์จะแกล้งซะหน่อย ชริ!!!

"เออๆ เลิกแกล้งก็ได้วะ ว่าแต่มรึงมีอะไรรึเปล่า"

"ก็เปล่าแหละ ก็แค่เครียด" มันแปลว่าไม่มีอะไรเหรอเนี่ย ก็แค่เครียด พูดมาได้นะมรึง

"เห้ย!!!มีอะไรก็บอกกุก็ได้นะเว้ย อย่างน้อยกุก็เพื่อนมรึง"

"หึ กุอยากปล้ำมรึงว่ะ" พูดจบก็รีบวิ่งใส่ตรีนห มาไปเลยทันที เชี่ย!!!! กุจะฆ่ามรึง 


.
.


.
Keito Okamoto x Ryutaro Morimoto

/คำว่ากรอบแห่งศีลธรรมมันสำคัญแค่ไหนกันนะ/
.

.



.

ll P r o m i s e ll