คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความคิด
Ye Eun part
ฉันก้มมองดูเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดของฉันอย่างรู้สึกผิด นี่ฉันกำลังจะเปลื่ยนชะตาชีวิตของเด็กคนนี้ไหมนะทั้งที่เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย
ใช่ฉันรู้อยู่แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของฉัน ความจริงไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้อยากได้ลูกสาวนะ แต่มันมีเหตุผลบางอย่าง
30 นาทีที่แล้ว
ฉันตื่นขึ้นมาในห้องผู้ป่วยรวมซึ่งจะมีผ้าม่านกั้น เมื่อตื่นมาฉันรู้สึกเจ็บกับแผลตอนคลอดอยู่ทั้งอยากจะไปหาลูกของฉัน ฉันจึงได้แต่นอนอยู่อย่างนั้นนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปลือย
ครืด...
ฉันได้ยินเสียงเลื่อนผ้าม่านพร้อมกับผู้ที่ใส่เสื้อกราวสีขาวดูสะอาดตา เค้ามองมาที่ฉันละส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้
“คุณเยอึน ใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ”
“คือ ผมมีข่าวดีกับข่าวร้าย ข่าวดีคือคุณได้ลูกสาวปลอดภัยดี แต่ข่าวร้ายคือเนื่องจากคุณคลอดก่อนกำหนดถึงสองเดือนทำให้ลูกของคุณไม่มีภูมิคุมกันที่ดีพอ ทำให้ลูกของคุณติดเชื้อร้ายแรงซึ่งทางเราจำเป็นต้องส่งลูกของคุณไปรับการรักษาที่ต่างประเทศ”ทันทีทีหมอพูดจบฉันน้ำตาไหลพรากทั้งสงสารลูก ทั้งเจ็บใจในความจนของตัวเอง
หลังจากที่คุณหมอออกไปแล้ว ฉันก็ยังไม่หยุดร้องไม่รู้จะทำยังไง ลูกของฉันมีโอกาสที่จะรอดน้อยมากถ้ายังรักษาที่นี่จะให้ฉันทำยังไง
แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่ามีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่เธอคลอดพร้อมกับฉัน และดูจากการแต่งตัวคงจะมีฐานะอยู่พอสมควร แต่มันคงไม่ดีแน่ถ้าฉันไปพรากแม่ลูกเขาออกจาก แต่มันเป็นทางเดียวจริงๆที่ลูกของฉันจะรอดถึงใครกล่าวหาว่าฉันเห็นแก่ตัวยังไงเพื่อให้ลูกของฉันรอด
ฉันยอมทุกอย่าง...
เมื่อฉันคิดได้ดังนั้นก็ไปเปลื่ยนเสื้อ แล้วไปยังห้องเก็บเด็ก ระหว่างที่ฉันกำลังเดินหาลูกอยู่นั้น
“ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าค่ะ”เสียงพยาบาลสาวคนหนึ่งพูดขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ
“อ่อ คือฉันมาหาลูกของฉันที่คลอดวันนี้น่ะค่ะ”
“เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายค่ะ”
“ผู้ชายคะ”
“เชิญทางด้านนี้เลยค่ะ”
ฉันเดินตามพยาบาลสาวคนนั้นไปจนถึงเตียงสองเตียงที่มีเด็กทั้งสองนอนอยู่คนหนึ่งนอนอยู่เตียงปกติ ส่วนอีกคนนอนในตู้อบตัวเหลืองซีด ฉันเดินมาหยุดดูหน้าเด็กที่นอนอยู่ในตู้อบไม่ยอมขยับไปไหน
“นั่นเป็นเด็กหญิงที่คุณแม่คลอดก่อนกำหนดน่ะค่ะ”พยยาบาลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฉันยืนนิ่งอยู่หน้าตู้อบ
“เด็กคนนี้น่าสงสารจังเลยน่ะค่ะ”ฉันพูดเสียงสั่นรู้สึกสงสารลูกของตนเอง
แม่ขอโทษ....
หลังจากนั้นฉันจึงเดินเลี่ยงมาอีกเตียงหนึ่งเป็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักมีสีหน้ายิ้มแย้มดูสดใสเหมือนตะวันในตอนเช้าแก้มแดงระเรื่อรูปอ้วนทวนสมบูรณ์
“รบกวนคุณแม่กรอกชื่อผู้ให้กำเนิดด้วยน่ะค่ะ”เสียงพยาบาลสาวพูดขึ้นหลังจากที่เห็นฉันอุ้มเด็กกำลังจะออกไป
“ค่ะ”เมื่อฉันเซ็นเรียบร้อยแล้วก็พาเด็กคนนั้นออกไปจากโรงพยาบาลทันที
“ทำไมฉันถึงรู้ว่าเหมือนทำอะไรผิดไปซักอย่าง”พยาบาลสาวมองดูผู้หญิงคนเมื่อครู่อุ้มเด็กออกไปอย่างหวั่นใจ
ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาลเด็กผู้ชายคนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะร้องออกมาซะแอะเลย น่าแปลกจริงๆ
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอรถโดยสารเพื่อเดินทางกลับบ้าน นี่ก็ใกล้เย็นแล้วอากาศเริ่มเย็นลงเหมือนกัน
“แม่จะเลี้ยงหนูให้ดีที่สุดนะ อูยอง”
...........
...............
....................
.............................
23 ปีต่อมา
คฤหาสน์รัตนกุล
“นี่วิค กลับมาหรือยังเนี่ย”กาอินพูดด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“พี่วิคโทรมาบอกว่าจะออกไปเทื่ยวไปเพื่อน คงกลับดึกหน่อย”จุนโฮพูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจพร้อมกับนั่งอ่านหนังสือนิยาสารแฟชั่นขึ้นมาอ่านนั่งไขว้ห้างตามประสา
“ให้ตายเถอะ ตั้งแต่เรียนจบไม่คิดที่จะอยู่ติดบ้านบ้างเลยหรือไงนะ”กาอินพูดขึ้นอย่างหัวเสียแล้วเดินออกไป
“ถ้าผมไม่อยู่บ้านแบบนั้นบ้างแม่จะถามหาผมแบบนี้ไหมฮะ”จุนโฮพูดขึ้นด้วยสีหน้าน้อยใจก่อนเดินขึ้นห้องตัวเองไป
............
................
......................
“แม่ฮะ ผมกลับมาแล้วฮะ คิดถึงแม่จัง”เด็กหนุ่มวิ่งมาหาผู้ที่เป็นแม่อย่างรักใคร่แล้วใช้แก้มบวมๆของถูไปมาอย่างน่ารัก
“จ้า แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน เจ้าเด็กแสบของแม่”เยอึนลูบผมเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู เพราะไม่ได้เจอกันนาน
ใช่ เพราะอูยองเพิ่งจะเรียนจบได้ไม่นาน
แม่หนูของแม่ก็คงจะเหมือนกันใช่ไหมจ๊ะ.......
“แม่ฮะ แม่เป็นไรหรือเปล่า ผมเรียกตั้งนานแหนะ”
แม่ไม่เคยเป็นแบบนี้.....
“โทษทีจ๊ะ พอดีแม่กำลังคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ”
อยู่กับผมแม่กำลังคิดอะไรอยู่อีกเหรอ....
ผมอึดอัดนะ ไม่ไว้แล้ว!
“แม่ฮะ เดี๋ยวผมจะไปหาซื้ออะไรมากินกันนะฮะ”
เฮ้อ เด๋วนี้แม่เป็นอะไรไปนะ ชอบเมอแล้วก็ชอบคิดอะไรคนเดียวอยู่เรื่อยเลย
อะแฮ่ม ผมขอแนะนำตัวก่อนนะฮะ ผม จาง อูยอง>< อายุ 23ปี เป็นลูกชายคนเดียวของ แม่เยอึนครับผม^^ อย่างที่บอกว่าผมเรียนจบแล้วเมื่อไม่นานนี้เอง ผมเกิดที่ปูซานฮะ(เห็นแม่บอกแบบนั้น)แต่มีเหตุผลบางอย่างซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันง่ะ
ตอนนี้ผมเดินมาถึงตลาดแล้ว ที่จริงผมก็ไม่ได้หิวอะไรหรอกฮะ แค่เวลาผมมีอะไรที่ไม่สบายใจ ใช่ฮะผมไม่สบายใจ ไม่รู้สิผมแค่อาจคิดคิดไปเองก็ได้
ผมแค่กลัว.....
ผมแค่คิดว่าแม่กำลังจะเปลื่ยนไป....
หวังว่า ผมแค่คิดไปเอง.......
++++++++++++++++++++++++
จบแล้ววววว
ช่วงนี้อาจจะต้องอัพช้านะค่ะ
เพราะต้องติวสอบ
ไรท์เตอร์ขอรับรองเลยว่า
ถ้าสอบเสร็จแล้วจะกลับมาแน่นอนนะค่ะ
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ความคิดเห็น