คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : I'll Be Back 3
I’ll Be Back ตอนที่ 3
“เกร๊งง กิ๊ง กิ๊ง กิ๊ง”เสียงแหวนหล่นกระทบลงกับพื้นแล้วกลิ้งไปตามทาง
“จุนโฮ…”ชานซองเอ่ยเสียงเบาและแหบพร่าเมื่อมองไปที่ร่างของจุนโฮที่สลบแน่นิ่งบริเวณหัวมีเลือดออก
ดูจุนและทิฟฟานี่ที่วิ่งตามาก็เช่นกัน ชานซองตั้งสติได้ก่อนจึงวิ่งเข้าไปพยุงร่างของจุนโฮขึ้น
“จุนโฮๆ!..ตื่นสิจุนโฮ..มองหน้าชั้น!! ฮึกๆๆ”ชานซองเริ่มจะร้องไห้โวยวายเหมือนคนบ้า
ในตอนแรกสติของจุนโฮไม่ดับไปในทันทีเค้ายังคงได้ยินเสียงของชานซองอยู่ ประโยคสุดท้ายที่เค้าได้ยินคือ “ชั้นรักนายจุนโฮ…นายจะต้องไม่เป็นไร”ก่อนที่สติของเค้าจะดับวูบลงไป
ทางด้านดูจุนเค้าได้แต่ยืนนิ่งจนกระทั่งมีวัตถุอย่างหนึ่งกลิ้งมาอยู่ตรงเท้าของเค้า ซึ่งวัตถุนั้นก็คือแหวนของจุนโฮ
เค้าก้มลงเก็บมันขึ้นพร้อมกับเอ่ยว่า “หึ เป็นเพราะแหวนนี้แท้ๆนายถึงต้องเป็นแบบนี้ ชั้นจะไม่ยอมให้นายต้องเป็นแบบนี้ต่อไปแน่”
ณ โรงพยาบาล
“กึก กึก กึก”เสียงรองเท้าของชานซองเดินวนไปวนมาอย่างกังวลหน้าห้องฉุกเฉิน
“นี่ชานซองชั้นรู้ว่านายกังวลแต่นั่งลงก่อนก็ได้นะ”ทิฟฟานี่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอเดินวนไม่หยุด
“อืม”ร่างสูงตอบแค่นั้นพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้
“นายเป็นเพื่อนจุนโฮเหรอ”ชานซองเอ่ยถามดูจุนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ใช่”ดูจุนตอบเสียงเรียบ เงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า “เพราะนายจุนโฮเลยเป็นแบบนี้”
“ชั้นทำอะไร”ชานซองเอ่ยถาม
“นายยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ นายปล่อยให้เค้ารอ ความหวังแทบจะไม่มีแต่เค้าก็ยังรอนายมาตลอด”ดูจุนพูดอย่างเดือดดาลพร้อมกับเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของชานซอง
“เฮ้ๆ นายใจเย็นสิ”ทิฟฟานี่ที่นั่งดูเหตุการณ์จึงต้องลุกขึ้นมาห้าม
“เธอถอยไปซะ!!”ดูจุนตวาดและดันทิฟฟานี่ออกไปพร้อมกับเงื้อหมัดเพื่อที่จะต่อยชานซอง
“ I can’t take my breath breath breath”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่ดูจุนจะได้ต่อยชานซอง
“ฮึ่ยยย”ดูจุนปล่อยมือออกจากคอเสื้อชานซองพร้อมกับกดรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“เฮ้ยย ดูจุนอยู่ไหนวะเนี่ย พวกชั้นมาถึงตั้งนานละ ยังไม่เห็นพวกนายเลยเนี่ย”เสียงของแจบอมดังลั่นออกมานอกโทรศัพท์
“อยู่โรงพยาบาล”ดูจุนตอบเสียงเรียบ
“ฮ๊า ไปทำไร พ่อนายเสียหรอ กร๊าก”แจบอมเอ่ยแซวอย่างติดตลกแต่อารมณ์ของดูจุนตอนนี้ไม่ตลกด้วย
“เลิกเล่น ไอเจย์ ไม่ใช่พ่อชั้น”
“อ้าว,แล้วใครอะ?”
“จุนโฮ”
“อ้าว จุนโฮเป็นอะไรอะ?”
“เค้าโดนรถชนตอนที่สนามบินตอนที่จะไปรับนายนั่นแหละ”
“ห๊า!!!! แล้วเป็นไรมากรึป่าว อยู่โรงพยาบาลไหน”แจบอมรัวถามเป็นชุด ดูจุนบอกที่อยู่โรงพยาบาลไป
“โอเคๆ,เดี๋ยวอีกแป๊ปนึงชั้นไปถึง”แจบอมพูดพร้อมกับวางสายไป อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแจบอมและอูยองก็มาถึง
“แฮ่กกๆๆ เป็นไงบ้างหมอออกมายัง?”แจบอมถามอย่างเหนื่อยหน่าย
“ยังเลย”
“แอ๊ดดด”เสียงหมอเปิดประตูออกจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับทุกคนเข้าไปรุมถามหมออย่างกังวล
“จุนโฮเป็นยังไงบ้างครับ”ชานซองถาม
“คนไข้ในตอนนี้พ้นเขตอันตรายแล้วนะครับ”พอได้ยินดังนั้นทุกคนต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แต่...” “ห๊ะแต่อะไรครับ”แจบอมถามบ้าง
“สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงอาจจะมีผลกระทบได้ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”
“หมอครับ,แล้วเค้าะฟื้นเมื่อไหร่ครับ”ชานซองถาม
“น่าจะเป็นพรุ่งนี้ตอนเช้าๆนะครับ”
“ขอบคุณครับหมอ”ชานซองก้มหัวให้หมอ
ตอนนี้จุนโฮถูกย้ายเข้ามาในห้องผู้ป่วยแบบพิเศษซึ่งชานซองบอกว่าเค้าจะเป็นคนจ่ายค่ารักษาเองทั้งหมด
“นี่ ชานซองนายจะอยู่เฝ้าใช่มั๊ย?งั้นชั้นกลับก่อนนะ”
“อืม ขอบคุณนะทิฟฟานี่ ช่วยเอากระเป๋าเดินทางของชั้นกลับไปไว้บ้านให้หน่อยนะ”
“อืม ได้สิ”
“นี่ดูจุน,หมอนั่นเป็นใครอะ?”อูยองถามดูจุนพร้อมชี้ไปที่ชานซอง
“เห็นว่าชื่อชานซอง,พวกนายไม่รู้จักเหรอ?”ดูจุนถามอย่างแปลกใจเนื่องจากแจบอมและอูยองรู้จักกับจุนโฮมาตั้งแต่เด็กๆน่าจะรู้จักชานซองนะ
“ห๊า!! นี่เหรอชานซองอ้ะ!!”แจบอมร้องอย่างตกใจ ไม่ใช่ว่าเค้าจะจำชานซองไม่ได้แต่สำหรับเค้าชานซองเปลี่ยนไป
“นี่!! ชานซอง!! นายจำพวกเราได้หรือเปล่า?”อูยองถามชานซองที่นั่งอยู่ข้างเตียงของจุนโฮ
“หือ?? พวกนาย??”ชานซองทำหน้ามึนๆ
“พวกเราแจบอมกับอูยองไง ที่เล่นกับนายตอนเด็กๆจำได้หรือเปล่า?”
“ห๊า!! นี่พวกนายเองเหรอเนี่ย? จำได้สิ ชั้นดีใจนะที่ได้เจอกับพวกนายอีก”
“อืมๆ พวกเราก็ดีใจ”ชานซอง อูยอง แจบอมยืนกอดกันอยู่ซักพักก็ผละออก
“งั้นพวกเรากลับก่อนนะชานซองแล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่นะ”แจบอมเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้ชานซอง
“อืมๆ กลับดีๆล่ะ”ชานซองตอบพร้อมส่งยิ้มกลับ
“ไปเหอะ ดูจุน อูยอง กลับบ้านกัน”
“ไม่เอา,ชั้นไม่กลับ ชั้นจะอยู่เฝ้าจุนโฮ”ดูจุนพูดพร้อมทำหน้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“นี่!ชานซองก็เฝ้าละไง พวกชั้นต้องไปอยู่คอนโดนายงั้นนายต้องขับรถไปส่ง เร็วๆเลย ให้ว่อง”
แจบอมพูดพร้อมกับลากคอเสื้อของดูจุนออกไปโดยมีอูยองช่วยอีกแรง
“อ๊ากกกก ไม่อ๊าววๆๆ ชั้นจะอยู่ ปล่อยน๊า~”ดูจุนเริ่มโวยวายเป็นเด็กก่อนจะโดนแจบอมและอูยองลากกลับคอนโดไป
“เฮ่อ~”ชานซองถอนหายใจกับนิสัยเด็กๆแบบนั้นก่อนที่จะหันกลับมาสนใคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ตามตัวของจุนโฮมีบาดแผลถลอกเล็กๆเต็มไปหมด ที่หัวมีผ้าพันอยู่หลายทบ ชานซองเห็นเช่นนั้นก็คิดโทษตัวเอง
“ขอโทษนะจุนโฮที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ ต่อไปนี้ชั้นจะอยู่ข้างนายตลอดไป”ชานซองเอ่ยจบก็ฟุบหน้าหลับลงข้างเตียงของจุนโฮพร้อมกับจับมือของจุนโฮไว้ทั้งคืน
“งืออออ”จุนโฮส่งเสียงครางอย่างงัวเงียในตอนเช้า กระพริบตาถี่เพื่อจะปรับแสง พร้อมกับลืมตาขั้นมา
“โอ๊ยย ปวดหัว”จุนโฮเอามือจับหัวพร้อมกับทำหน้าบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด
“อืออ แง่มๆ”ชานซองที่เพิ่งรู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นมองจุนโฮ
“จุนโฮ!!!! นายฟื้นแล้วเหรอ?อ้ะ! เป็นอะไรหรือเปล่า?”ชานซองเอ่ยอย่างตกใจที่เห็นจุนโฮฟื้นขึ้น
จุนโฮเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเอ่ยว่า
“นายเป็นใครกันอะ?”
Writer Talk: โฮจังฟื้นแล้วแต่….หุหุ ติดตามตอนหน้านะคะ จะเริ่มเข้มข้นขึ้นละนะ อ่านแล้วก็เม้นกันหน่อยสิเข้าดูเยอะกว่าจำนวนเม้นตั้งเยอะอ้ะ คนแต่งเค้าก็ต้องการกำลังใจนะคะ โปรดเม้นกันหน่อยเถอะค่ะ
ความคิดเห็น