คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ⚛︎Intro : เพราะเป็นเขา⚛︎
Intro
; เพราะเป็นเขา
“เท่าไหร่คะ”
“ยี่สิบบาทค่ะคนสวย”
ฉันเร่งล้วงหยิบเงินในกระเป๋าส่งให้คนขับวิน เมื่อรถขับมาหยุดจอดลงตรงหน้าสตูสัก สถานที่ทำงานพาร์ตไทม์ใหม่ของตัวฉัน
ทว่า…ความพยายามอยากรีบจ่ายรีบจบกลับไม่นำพา เมื่อคนขับคิดฉวยโอกาสตอนทอนเงินคืนลูบไล้มือกันอย่างจาบจ้วง พลันพาให้ฉันสะบัดออกแทบไม่ทัน
“มือนุ่มจัง มาทำงานที่นี่เหรอคะ เห็นมาทุกวันเลยช่วงนี้”
“มะ ไม่ใช่”
แม้จะพยายามพูดให้ดูแข็งขืนแค่ไหน ทว่าเนื้อเสียงยามเปล่งออกไปได้กลับติดสั่นกลัวอยู่มากนัก ฉันรู้ตัวเองดีว่าต่อให้จะอยากต่อว่าคนตรงหน้าถึงการกระทำหยาบคายนี้มากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่อาจชนะความขี้กลัวของตัวเองได้ สิ่งที่ทำได้จริงนั้นมีเพียงข่มกลั้นทุกความรู้สึก แล้วพาตัวเองออกห่างจากสถานการณ์นี้โดยเร็วที่สุด
หมับ
“จะรีบไปไหนล่ะครับหืม”
“ปล่อย!”
“ไม่เอาน่า… โอ๊ย!!”
ขณะกำลังเผชิญห้วงอารมณ์ตื่นตระหนกอย่างหนัก หลังจากข้อแขนถูกคว้าจับไว้อย่างอุกอาจ เพียงเสี้ยววินาทีถัดมานั้น สัมผัสหยาบกระด้างพลันผละห่างจากไปโดยการกระทำของใครบางคน
ใครบางคนที่ทั้งสูงกำยำและมีประกายตาดุดันอย่างน่ากลัว
หมับ
“อ๊ากก! ปล่อยกู!”
“...”
“ขะ ขอร้อง ปล่อยกูเถอะ โอ๊ยๆๆ”
“...”
“ผิดไปแล้ว จะไม่ทำอีกแล้ว โอ๊ย!”
“ไม่”
ถ้อยคำนั้นชัดเจนว่าผู้กล่าวเจตนารวมทั้ง ไม่ปล่อย และ ไม่รับคำขอโทษ การกระทำซึ่งเผยให้เห็นถึงความเหนือกว่าทางร่างกายของร่างสูง ก่อให้เกิดเสียงแตกหักบริเวณท่อนแขนซึ่งโดนบิดรุนแรง ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องลั่นของคนถูกกระทำ
นับเป็นความรุนแรงที่ฉันไม่กล้าเผชิญแม้แต่จะคิด ทว่ามันกลับเกิดขึ้นในทันท่วงทีที่พบเจอโดยเขาคนนี้
“เห็นอ้อยอิ่งอยู่นานสองนาน”
“อะ อึก”
“นึกว่าอยู่รอเจอกู”
ทุกถ้อยคำแสนเยือกเย็นนั้น แผ่ความน่าหวาดหวั่นไกลมาถึงตัวฉัน ขนาดที่เผลอถอยห่างหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว
ผลัก
“ไสหัวไป”
“สะ สัด! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง”
ครั้น พี่จิว ยอมปล่อยมือจากข้อแขนของชายคนนั้น ทุกอย่างพลันเกิดขึ้นรวดเร็ว ไม่คาดคิดว่าเขาจะใช้จังหวะกำลังบิดรถออก คว้าขวดน้ำเปล่าขึ้นเปิดฝาก่อนหันมาสาดใส่เราราวกับอยากเอาคืน และฉันคงเปียกชุ่มไปทั้งใบหน้า หากไม่มีแผ่นหลังกำยำขยับมาขวางไว้ให้ทัน กว่าจะตั้งสตินึกคิดอะไรได้ พี่จิวก็ขยับออกห่าง ถึงขั้นเดินผ่านเลยกันไปแล้ว
“พี่..พี่”
ขวับ
เพียงดวงตาคมตวัดมองมาทั้งมวลคุกรุ่นซึ่งยังหลงเหลือ ทุกคำพูดที่มีพลันถูกกลืนกลับลงคอ อาการหวาดกลัวคนตรงหน้าจนตัวสั่นกำเริบขึ้นอีกครั้ง พานให้ทำได้เพียงยืนนิ่งงันอย่างคนโง่งมต่อหน้าเขา
พี่จิวไม่เลือกกล่าวสิ่งใด เขาอนุญาตให้ฉันยืนดูตัวเขาหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นกดโทรหาใครสักคน ก่อนรับฟังสุ้มเสียงลุ่มลึกกล่าวกับปลายสายต่อแสนสั้นว่า
“ย้อนกล้องดูหน้าคนขับเมื่อกี้”
“…”
“แล้วตามไปบอกมันว่า กูไม่รับฝาก”
เพราะเป็นเขา คนซึ่งไม่ช่างขลาดกลัวสิ่งใดเช่นฉัน เรื่องที่เกิดจึงจบลงได้อย่างที่ควรจะเป็น
พี่จิว คนที่ต่อให้จะอยากพยายามเข้มแข็งเหมือนเขาแค่ไหน ก็ไม่มีวันก้าวไปถึงได้เลย
#ของจิว
ref. หน้าน้องตอนอยู่ต่อหน้าพี่คนดุ555555
ไม่เป็นไรนะลูก เราไม่ต้องเข้มแข็งก็ได้ ให้สุดหล่อเขาปกป้องก็พอแล้ว????
ความคิดเห็น