[Fic] กอล์ฟฐา .. ใจละเมอ

ลำดับตอนที่ #6 : -6- ดูแล

เช้าแล้วสินะ..ฉันค่อยๆลืมตาหลังจากถูกพิษไข้รุมเร้าจนกระทั่งเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้
ถึงแม้จะดีขึ้นบ้างแล้วแต่ยังรู้สึกวิงเวียนจนแทบยกตัวเองไม่ขึ้น..




แต่เดี๋ยวนะนี่ใครมานั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง..

แล้วหมอนอยู่นี่..

แต่ที่เรานอนอิงทั้งคืนไม่ใช่หมอน..เป็นตักคนที่ฟุบหลับอยู่

ว่าแต่..





ฉันค่อยๆยันตัวขึ้นมาจากตักอย่างแผ่วเบากลัวว่าบุคคลปริศนาจะตื่น
พลางค่อยๆเอียงศรีษะพิจารณาดูว่านี่ใครกัน..


"พี่ฐา..." O_O ฉันเบิกตาขึ้นพร้อมกับอุทานชื่อคนข้างกาย

เดี๋ยวนะ นี่พี่ฐามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไม..ถึงมาฟุบหลับอยู่นี่ได้ แล้วนี่กี่โมงแล้วทำไมเราทั้งสองคนยังไม่ไปทำงาน
ฉันตั้งสติพลางมองหานาฬิกาที่หัวเตียง เข็มนาฬิกาบอกเวลาว่าขณะนี้เก้าโมงครึ่ง..


ฉันค่อยๆลุกจากเตียงเหมือนว่ากลัวคนข้างๆจะตื่นแต่ไม่ทันแล้ว..


"อ้าว..ตื่นแล้วหรอเรา เป็นไงบ้างคะ ดีขึ้นหรือยัง"

"ดะดะดีขึ้นแล้วค่ะ..." ฉันตอบพี่ฐาพลางหลบสายตาที่มองมา

"จริงหรอ..แล้วทำไมหน้ายังแดงอยู่เลย ไหนมานั่งนี่สิค่ะ มาให้พี่ดูหน่อยว่าไข้ลดจริงๆหรือเปล่า"
พี่ฐาพูดพลางดึงแขนฉันให้นั่งลง แล้วเอาหน้าผากมาชนกับหน้าผากฉัน

ให้ตายเถอะ..หัวใจเอ๋ย ทำไมถึงเต้นแรงนัก ฉันอยากจะควักหัวใจออกมาถามเหลือเกิน
หัวใจเต้นแรงแต่ลมหายใจเหมือนจะสวนทางกันนัก เหมือนจะหยุดหายใจซะดื้อๆ
พี่ฐา...

"เหมือนไข้จะลดบ้างแล้วนะคะ ไม่เสียแรงที่ดูแลทั้งคืน"

ดูแลทั้งคืน ?
อย่าบอกนะว่าคนที่ป้อนยา เช็ดตัว...... จะไม่ใช่ป้าทิพย์ ใจหนึ่งก็อยากถามให้รู้แล้วรู้รอด
ส่วนอีกใจก็กลัวว่าถ้ารู้คำตอบแล้ว .////.


"พี่ฐาคะ..." ฉันดึงปลายเสื้อร่างบางที่อยู่นั่งอยู่บนเตียงข้างๆฉัน

"ว่าไงคะคนดี" พี่ฐาตอบพลางลูบหัวฉันเบาๆ

"เมื่อคืน....."

".."

"พี่อยู่ดูแลกอล์ฟทั้งคืนเลยหรอคะ" ถามไปแล้ว ถามออกไปแล้ว..

"ก็ใช่สิคะ ก็ใครใช้ให้เรากลับมาถึงบ้านแล้วไม่โทรบอกพี่ล่ะ เราก็เป็นห่วงซะแทบแย่ เลยขับรถมาดูซะหน่อย
สุดท้ายก็รู้จากป้าทิพย์ว่าเลขาคนเก่งกลับบ้านมาด้วยตัวที่เปียกโชก แล้วยังไข้ขึ้นซะอีก"

"พี่ฐาคะ คือกอล์ฟขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรไปบอกพี่ฐา คือ..กอล์ฟ"

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่ได้โกรธหรอกนะ พี่แค่เป็นห่วงกอล์ฟกลัวว่าถ้ากอล์ฟกลับไม่ถึงบ้าน ถ้ากอล์ฟเป็นอะไรไป พี่จะทำยังไงดี"

ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่สายตาของพี่ฐาแสดงออกว่าเป็นห่วงฉันจริงๆ
แววตาที่ดูอบอุ่นและอ่อนโยน แสดงถึงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นไปอีก
ที่ไม่ได้โทรไปหาพี่ฐา..

"แต่กอล์ฟทำให้พี่เป็นห่วง..กอล์ฟขอโทษนะคะ"

"ถ้าจะผิด มันคงผิดที่พี่มากกว่า ผิดที่พี่ไม่มาส่งกอล์ฟ ผิดที่รับปากป้าทิพย์ว่าจะดูแลกอล์ฟ แต่พี่กลับปล่อยเรากลับบ้านเอง"

"กอล์ฟขอโทษนะคะ แล้วก็ขอบคุนพี่ฐามากที่ต้องมาดูแลกอล์ฟแบบนี้ ว่าแต่พี่ฐาไม่ไปทำงานหรอคะ"

"ไม่ไปจ๊ะ พี่ไม่เข้าไปทำงานวันเดียวบริษัทคงไม่เจ๊งหรอกเนอะ ^^" พี่ฐาพูดพลางหัวเราะ

"ไหนๆก็ตื่นแล้ว งั้นรอพี่อยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่จะลงไปบอกป้าทิพย์ให้ทำข้าวต้มกับลงไปเอายามาให้ทาน"

"ค่ะ.."



สิ้นเสียงประตูปิด ฉันเอนกายลงเตียงพลางหลับตานึกถึงเหตการณ์เมื่อคืน
แล้วอดเขินไม่ได้ นี่เราเข้าใจผิดมาตลอดว่าเป็นป้าทิพย์
ทั้งๆที่คนที่ป้อนยา เช็ดตัว ตักที่เรานอนหนุน เป็นพี่ฐา.. คนที่ฉัน(แอบ)รักสุดหัวใจ








....................








"ก๊อกๆๆ.."เสียงเคาะประตูที่ดังมาพร้อมๆกับการเปิดประตู

"กอล์ฟทานข้าวต้มหน่อยนะคะ แล้วเดี๋ยวทานยาจะได้หายไข้ไวๆ" พี่ฐาพูดพลางตักข้าวต้ม

"พี่ฐาคะ เดี๋ยวกอล์ฟทานเองดีกว่า"

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพี่ป้อน เราน่ะทานให้หมดก็พอแล้ว"

"ไม่เป็นไรค่ะ กอล์ฟทานเอง"

ยื้อช้อนกันไปยื้อกันมาอยู่นานจนกระทั่ง..


"โอ๊ย.."

"พี่ฐาเป็นยังไงบ้างคะ ข้าวต้มหกใส่มือพี่ฐาเลย"
ฉันพูดพลางหยิบกระดาษทิชชูเช็ดไปบนมือเรียว พร้อมกับเป่าลมไปเบาๆบนมือเรียวนั้นด้วยความทะนุถนอม
เหมือนกับว่าเป็นสิ่งที่ฉันหวงแหนเหลือเกิน..



"ไม่เป็นไรค่ะ หายแล้วมีคนดูแลดี" พี่ฐาพูดพลางส่งยิ้มเล็กๆมาให้

"ว่าแต่พี่ฐาจะป้อนกอล์ฟต่อไหมคะ" ฉันจ้องไปในแววตาหวานคู่นั้น

"ไม่ป้อนแล้วดีกว่า เมื่อกี้คงมีคนไม่อยากให้พี่ป้อนแน่ๆ เลยแกล้งทำข้าวต้มหกใส่มือพี่"

"..." ฉันก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด ไม่ได้รู้สึกน้อยใจ แต่รู้สึกผิดอยู่เต็มหัวใจ ที่ทำให้พี่ฐาต้องเจ็บตัว

พี่ฐาเหมือนจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่

"พี่ล้อเล่นนะ มันเป็นอุบัติเหต อีกอย่างพี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ไม่พูดเปล่าหยิกแก้มสองข้างของฉันออกอีกด้วย

"พี่ฐาคะ..ป้อนข้าวกอล์ฟหน่อยสิ ถ้าพี่ฐาไม่ป้อน.."

"ทำไมคะ ถ้าพี่ไม่ป้อนกอล์ฟจะทำไม" ฐาถามพร้อมกับเอียงคอสงสัยในคำพูดที่ค้างคาของเลขาตัวโตที่งอแงเป็นเด็กๆ

"กอล์ฟคง.."

"....."

"คงกินข้าวไม่อร่อยแน่ๆ พี่ฐาป้อนกอล์ฟหน่อยนะ"
ถ้าตอนนี้มีใครเห็นหน้าฉันแล้วบอกว่าฉันหน้าแดงคงไม่แปลก
ฉันรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าอย่างชัดเจน ถ้ามันจะประทุออกมาได้
มันคงระเบิดออกมาแล้ว ใจเจ้ากรรมคงทะลุออกจากหน้าอกมาเต้นโครมคราม..


"ขี้อ้อนนักนะเรา แล้วใครบอกว่าพี่จะให้เรากินเองล่ะ ป้อนแล้วต้องกินให้หมดนะ ถ้ากินไม่หมดนะ มื้อหน้ากินเองจ๊ะ"
ฐาพูดพลางตักข้าวต้มมาเป่าๆเบาๆแล้วป้อนเด็กงอแงตัวโตที่ป่วยอยู่บนเตียง







...................







ข้าวต้มอะไรของป้าทิพย์ก็ไม่รู้เนอะ หวานจังเลย
ถ้ารู้ว่าป่วยแล้วจะมีคนดูแลแบบนี้นะ ฉันป่วยไปนานแล้ว
ในชีวิตเพิ่งเคยเจอความรู้สึกที่ไม่อยากหายป่วยเลย..ให้ตายเถอะ







......................






writer talk   : )

ไหนใครกันบอกขอหวานๆ
จัดให้แล้วนะ ไม่รู้ว่าหวานพอไหม
แต่งเอง แต่ก็รู้สึกอยากป่วยเหมือนกันเนอะ
ถ้ามีคนดูแลดีแบบนี้ อยากจะป่วยชนิดที่ไม่หายเลย : )