[Fic] กอล์ฟฐา .. ใจละเมอ

ลำดับตอนที่ #5 : -5- ฝนตกที่หัวใจ

สายฝนที่โปรยปรายเริ่มเบาบางลง แต่ก็ยังลงละอองอยู่ดี
แต่กว่าสายฝนจะซาตัวฉันก็เปียกไปหมดแล้ว ยิ่งฝนตกแท็กซี่ยิ่งหายาก
แต่ทว่าชีวิตฉันคงไม่อัปโชคไปซะหมด ฉันกำลังมุ่งหน้าไปยังสาทร
ซึ่งปกติรถก็ติดอยู่แล้ว แถมวันนี้ช่างโชคร้ายฝนที่สาดเทลงมาทำให้รถยิ่งติดมากขึ้นไปอีก

จะว่าไปก็ยังไม่ได้โทรหาป้าทิพย์เลย เดี๋ยวป้าทิพย์จะเป็นห่วง
เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันจึงควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า
พอหยิบมือถือขึ้นมาก็เห็นสายที่ไม่ได้รับจากคนที่ทำให้ใจเต้นแรงอยู่เสมอ
อยากจะโทรกลับไปในทันที แต่คิดอีกทีถ้าโทรไปตอนที่พี่ฐาอยู่กับแฟนล่ะ..

จึงได้แต่หยุดความคิดแล้วโทรหาป้าทิพย์เพื่อรายงานตัวไม่ให้ป้าทิพย์ต้องเป็นห่วง

"ค่ะป้าทิพย์ นี่กอล์ฟกำลังกลับบ้านนะคะ รถติดมากเลยค่ะ นี่กอล์ฟอยู่บนแท็กซี่ด้วย"

"...." ฉันเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินคำถามที่ว่า 'วันนี้ไม่ได้กลับกับคุณฐาหรอคะ..'

"อ๋อ..พอดีพี่ฐามีธุระน่ะค่ะวันนี้เลยกลับเอง ค่ะ งั้นเดี๋ยวเจอจะถึงแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ค่ะ"


ระหว่างทางที่รถค่อยๆขยับฉันก็ทอดสายตาไปตามทางที่ผ่าน
พร้อมกับนั่งมองเม็ดฝนที่หยดลงมาที่กระจกรถอย่างเบาบาง
บรรยากาศแบบนี้ไม่เหมาะกับคนเหงาเลย เหมือนกับว่าอยากจะให้คนไม่มีคู่หายไปกับบรรยากาศแบบนี้






...................








เฮ้อ ถึงบ้านสักที กว่าสองชั่วโมงที่อยู่บนรถ ช่างเป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดเหลือเกิน


"ตายแล้ว คุณหนูของป้าทำไมตัวเปียกปอนอย่างนี้คะ" ป้าทิพย์รีบเข้ามาช่วยหิ้วกระเป๋าพลางจูงมือมานั่งที่โซฟา

"พอดีก่อนจะได้ขึ้นรถน่ะค่ะ ต้องวิ่งฝ่าฝนนิดหน่อย ฝนตกหนักด้วย เลยเป็นแบบนี้ล่ะค่ะป้าทิพย์"
ฉันส่งยิ้มให้ป้าทิพย์เพื่อให้ป้าทิพย์เห็นว่าฉันยังสบายดี อาจจะบรรเทาความเป็นห่วงของป้าทิพย์ลงบ้าง

"ทีหลังเดี๋ยวให้ลุงดำไปรับนะคะ ไม่กลับเองนะคะ ดูสิเปียกขนาดนี้ไม่สบายล่ะแย่เลย"
ป้าทิพย์พูดพลางลูบหัวที่เปียกหมาดๆของฉันอย่างทะนุถนอม

"ค่ะ งั้นเดี๋ยวกอล์ฟขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ"







.....................









นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้ว ฉันเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือ นี่ทำไมกอล์ฟยังไม่โทรมาอีกนะ
ป่านนี้จะถึงบ้านหรือยัง..
เราควรโทรไปไหม จริงๆถ้าเขาสนใจเขาก็คงโทรกลับมาบอกเราเองแหละ
มันไม่เป็นการดี ถ้าจะโทรหาใครหลายๆสาย จะทำให้รำคานกันเปล่าๆ
คิดได้อย่างนั้นก็ลบเบอร์ที่กดค้างไว้แล้ววางโทรศัพท์ลง...




วางโทรศัพท์ลงแต่ฉันวางใจไม่ลง
เพราะถ้าเลขาของฉันเป็นอะไรไปมันก็คงจะต้องโทษที่ตัวฉันเอง
ที่ปล่อยน้องกลับบ้านเองทั้งๆที่รับปากป้าทิพย์ไว้แล้วแท้ๆ
ว่าจะดูแลอย่างดีไปรับไปส่งทุกวัน... ฉันเม้มปากแน่นพลางตัดสินใจแล้วว่าฉันจะทำยังไง
กับเจ้าตัวแสบที่ไม่ยอมส่งข่าวปล่อยให้ฉันเป็นห่วงแบบนี้ดี



"แม่คะ..เดี๋ยวฐาขออนุญาตไปหากอล์ฟที่บ้านนะคะ"

"เดี๋ยวจ่ะ ลูกจะออกไปทำไมคะนี่มันมืดค่ำแล้วนะ อันตรายนะลูก" คุณแม่ของฐาปรามลูกตัวเองที่กำลังหยิบกุญแจรถเดินออกนอกบ้าน

"ไม่ได้หรอกค่ะ วันนี้ฐาปล่อยน้องกลับบ้านเองจนตอนนี้กอล์ฟยังไม่ติดต่อมาเลย ไม่รู้ถึงบ้านหรือยัง ฐาจะไปดูน้องค่ะ"

"ก็ได้จ๊ะ แต่ถึงบ้านน้องแล้วเป็นยังไงบ้างโทรกลับมาบอกแม่ด้วยนะ อย่าให้แม่เป็นห่วงนะลูก" คุณแม่ลูบหัวฉันเบาๆ

"ค่ะ ได้ค่ะ เดี๋ยวมีอะไรหนูจะส่งข่าวให้คุณแม่ทราบเลยนะคะ"

"จ๊ะ ขับรถดีๆนะลูก" ฉันพยักหน้ารับคำของคุณแม่พลางเดินออกมาสตาร์ตรถ





จริงๆบ้านของฉันกับกอล์ฟห่างกันไม่มากแค่ไม่กี่ซอย
ขับรถไปแปบเดียวก็ถึง แต่ด้วยความมืดและถนนที่เปียกแฉะจากฝนที่โปรยลงมาเมื่อเย็น
ทำให้ฉันต้องขับด้วยความระมัดระวังมากเป็นพิเศษ...





และแล้วฉันก็มาถึงหน้าบ้านของกอล์ฟ บ้านที่ฉันต้องมาแวะทุกวันเพือส่งกอล์ฟ
แม้แต่วันนี้ฉันก็ต้องมา แม้ว่าจะไม่ได้มาส่งเหมือนทุกที..




"ปรี๊น ปี๊นนนน.." สิ้นเสียงบีบแตรของฉันสักพักประตูรั้วก็ถูกเปิดออก
รถสปอร์ตคันหรูถูกจอดไว้หน้าบ้านที่คุ้นเคย



"อ้าว..คุณฐามาทำอะไรดึกๆดื่นๆคะ" ป้าทิพย์เดินออกมาต้อนรับพร้อมกับกล่าวทักทาย

"คือฐามาหากอล์ฟน่ะค่ะป้าทิพย์ ตั้งแต่เย็นที่แยกกัน กอล์ฟยังไม่โทรกลับมาหาฐาเลยว่าถึงบ้านหรือยัง ฐาเลยเป็นห่วงน่ะค่ะ"

"คุณกอล์ฟกลับมาแล้วค่ะ ตั้งแต่เย็นๆแล้ว เปียกโชก มอมแมมกลับมาเลยล่ะค่ะ"



เปียก ? มอมแมม ? นี่อย่าบอกนะว่าตากฝนตั้งแต่บริษัทจนถึงบ้าน


"ถ้ากอล์ฟปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะค่ะ หนูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง งั้นหนูขอตัวนะคะป้าทิพย์มันดึกแล้วยังอุส่ามารบกวนป้าทิพย์"

"เดี๋ยวค่ะ คุณฐาคะ พรุ่งนี้ขอลางานล่วงหน้าเลยละกันนะคะ คุณหนูไข้ขึ้นสูงมาก คิดว่าคงไปทำงานไม่ไหวแน่ๆค่ะ"

"จริงหรอคะ นี่กอล์ฟเป็นยังไงบ้างคะ"

"นี่ก็นอนพักอยู่แหละค่ะ เดี๋ยวป้ากำลังจะเอายาขึ้นไปให้ทานสักหน่อย"


"..."ฉันเม้มปากพลางคิดอยู่นานว่าจะเอายังไงกับคนตัวโตที่ไม่สบายอยู่ดี


"ป้าทิพย์คะ คือว่า..จะเป็นอะไรไหมคะถ้าหนูจะ....."







........................







เสียงประตูเปิดเข้ามาในห้อง
ต้องเป็นป้าทิพย์เอายาขึ้นมาให้แน่ๆ จะว่าไปก็ไม่อยากกินยาเลย T^T
ฉันไม่ชอบกินยามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทั้งขมทั้งเม็ดใหญ่ กลืนยาก บางทีก็คาอยู่ที่คอ
กลืนก็ไม่เข้า คายก็ไม่ออก...



ด้วยพิษไข้ทำให้ฉันลืมตาไม่ขึ้น ได้แต่นอนนิ่ง รับรู้ผ่านโสตสัมผัสผ่านเสียงและทัศนภาพที่ริบรี่
ป้าทิพย์พยุงตัวฉันขึ้นมาเพื่อป้อนยาและให้ดื่มน้ำตาม โชคดีจังที่วันนี้ไม่ติดคอเหมือนทุกที
จริงๆฉันอยากจะบอกป้าทิพย์ว่าไม่กินได้ไหม แต่สภาพตอนนี้อย่าว่าแต่จะปฏิเสธเลย
แค่ลืมตายังลำบาก..



ป้าทิพย์พยุงตัวฉันให้นอนลงเหมือนเดิมแล้วเริ่มปลดกระดุมเสื้อฉัน
เพื่อเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตามตัวฉันตั้งแต่หน้าผาก แก้ม ใบหู ซอกคอเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกและลำตัว
แม้ว่าผ้านั้นจะชุบน้ำอุ่นแต่ด้วยพิษไข้มันทำให้หนาวจนขนลุกทั้งตัว ใบหน้าที่ร้อนผ่าว
ฉันจึงไขว้ขว้าหาความอุ่นโดยการซุกตัวไปที่ตักป้าทิพย์ที่นั่งดูแลฉันอยู่ข้างเตียง..












จนเผลอหลับไป...







............................





writer talk : )

เป็นยังไงบ้างกับบทนี้ บอดี้การ์ดป่วยซะแล้วล่ะ TT
ชอบไม่ชอบตรงไหนคอมเมนต์กันได้นะคะนักอ่านที่รัก

ปล.ขอบคุนกับทุกคอมเมนต์นะคะ
เราดีใจทุกครั้งที่เห็นคอมเมนต์เพิ่ม แล้วก็ดีใจทุกครั้งที่มี
แฟนพันธ์แท้เพิ่มขึ้น แม้ว่าคุณจะเม้นหรือไม่ก็ตาม
ขอบคุนทุกการติดตามนะคะ
ถ้าพบว่ามีการใช้คำผิดหรือว่าขาดตกบกพร่องยังไง
ก็เม้นบอกกันได้นะคะ จะได้นำไปปรับปรุง
ขอบคุนมากๆค่ะนักอ่านที่รัก : )