[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #4 : -4- เปียโน

หลังจากพวกเราทานข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว
ฉันก็ขออนุญาตคุณลุงมาเดินเล่นรอบบ้านพลางสำรวจ
ฉันไม่ได้มานานมากแล้ว ที่นี่ก็มีอะไรต่างจากเดิมไปเยอะเหมือนกัน
ครั้งล่าสุดที่มาคงประมาณตอนฉันอายุแค่ 8-9 ขวบ
ตอนนี้ฉันก็ 25 แล้ว ประมาณ16ปีที่ไม่ได้มา..







คุณลุงต่อเติมบ้านเยอะขึ้นมาก ตอนเด็กๆจำได้ว่าบ้านหลังนี้มีห้องครัวเล็กๆ
ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก แต่ตอนนี้คุณลุงทำห้องครัวใหม่
เห็นบอกว่าเพราะป้าณีย์ชอบทำอาหารให้กอล์ฟและหลานๆกิน..
จะว่าไปนี่ก็ห้อง...






ห้องนี้ทำเลดีมาก อากาศถ่ายเท ลมพัดเย็น ที่สำคัญมีอะไรสักอย่าง
วางไว้อยู่กลางห้องพลางมีผ้าคลุมด้วยความสงสัยฉันจึงไปถกผ้าคลุมบางส่วนขึ้นมาดู


"นี่มันเปียโนนิ กอล์ฟเล่นเปียโนเป็นด้วยหรอ.."






ฉันจำได้ว่า..














'กอล์ฟ ทำไมหนูไม่ไปเรียนดนตรีให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที"

ลุงบูรณ์ถามเจ้าตัวแสบที่นั่งดูทีวีอยู่ ฉันไม่สงสัยเลยที่ลุงบูรณ์เอ่ยปากถาม
ก็กอล์ฟน่ะชอบดูคนอื่นเล่นดนตรีมากชอบหมดทั้งกีตาร์ กลอง


'ไม่เอาอ่ะลุงบูรณ์กอล์ฟขี้เกียจ ชอบดูแต่ให้เล่นเองไม่เอาหรอก'


'ให้ตายเถอะเจ้ากอล์ฟ ลุงจะทำยังไงให้แกเลิกขี้เกียจสักที'


'กอล์ฟไม่ได้ขี้เกียจนะลุงบูรณ์ กอล์ฟแค่ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรจริงๆจังๆ'

เจ้าตัวดีหันมาต่อล้อต่อเถียง จนลุงบูรณ์ต้องส่ายหัวอย่างเอือมระอาหลานสาวตัวแสบ
















นั่นน่ะสิเมื่อก่อนบังคับให้ไปเรียนยังไงก็ไม่เห็นจะมีท่าทีว่าอยากจะเรียนดนตรี
แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงมีเปียโนมาวางกลางบ้านได้..ไว้ค่อยถามกอล์ฟละกัน



"ฐา..มาทำอะไรที่นี่น่ะ" เสียงของคนที่ฉันกำลังนึกถึงเรีกฉันจนฉันสะดุ้งตัวโหยง


"อะอ๋อเปล่า..ฐาก็แค่เดินเล่นแล้วเห็นห้องนี้เลยเดินเข้ามาดูน่ะ ว่าแต่...."


"ทีหลังอย่าเข้ามายุ่งในห้องนี้อีกนะ ห้องนี้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเข้ามา"
กอล์ฟพูดขึ้นในขณะที่ฉันยังพูดไม่จบ ยังไม่ทันถามในสิ่งที่สงสัย
ฉันเลยพยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่กอล์ฟบอกแล้วเดินออกมาจากห้องทันที..









ฉันเดินออกมาจากห้องก็จริง แต่ยังแอบดูกอล์ฟที่อยู่ในห้อง
กอล์ฟเปิดผ้าคลุมเปียโนพลางพูดอะไรสักอย่างเบาๆในลำคอ
แล้วก็นั่งที่เก้าอี้เปียโนอยู่สักพัก..
ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกเศร้าในแววตาของกอล์ฟ หดหู่ อย่างบอกไม่ถูก
เหมือนกับว่ากอล์ฟกำลังเจ็บปวดเหลือเกิน..









"อ้าวหนูฐามายืนอะไรตรงนี้" ลุงบูรณ์เดินผ่านมาเห็นฉันยืนพิงกำแพงอยู่หน้าห้องนั้นจึงถาม

"อ๋อ..เปล่าค่ะ พอดีฐามาเดินเล่นเฉยๆ"

ลุงบูรณ์ชะโงกหน้าเข้าไปในห้องเห็นกอล์ฟแล้วจึงหันมาบอกฐาว่า

"เจ้ากอล์ฟมันก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ ห้องนี้น่ะมันหวงมากเลย สิ่งที่หวงที่สุดก็คงจะเป็นเปียโนตัวนั่นแหละ"









เปียโน ? หวง ? หลายคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวฉัน ..













"กอล์ฟเอ้ยยย..พรุ่งนี้อย่าลืมไปรับปลายฟ้ากลับจากโรงเรียนนะ ป่านนี้ปลายฟ้าคิดถึงอากอล์ฟจะแย่แล้ว"



"ค่าาา..ลุงบูรณ์" กอล์ฟเดินออกมาจากห้องพร้อมๆกับรับปากลุงบูรณ์



ว่าแต่ปลายฟ้านี่ใคร ?






เวลาที่ผ่านไปเนิ่นนานสิบกว่าปีที่ผ่านมา
ทำให้อะไรๆเปลี่ยนไปมากมาย คำถามและความสงสัยมีอยู่เต็มไปหมด..




"ฐา..เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับปลายฟ้ากับกอล์ฟหน่อยนะ"
ฉันเผลอพยักหน้าไปโดยไม่รู้ตัว ก็กอล์ฟอุส่าชวนฉันหนี่หน่า..
เหมือนกอล์ฟจะรู้คำถามในใจของฉันเลย




"ปลายฟ้าน่ะ เป็นลูกเพื่อนกอล์ฟเองล่ะ หลังจากเพื่อนกอล์ฟเสียไป.."
แววตาของสาวหมวยสลดลงในทันทีที่เล่าถึงเหตการณ์


"กอล์ฟก็รับปลายฟ้ามาเลี้ยงตอนนี้ก็อายุ5ขวบแล้วล่ะ อยู่อนุบาล2แล้ว"

"...."


"ปลายฟ้าน่ารักมากๆเลยนะ เป็นเด็กดีด้วยแหละ กอล์ฟว่าถ้าฐาเจอนะฐาต้องรักปลายฟ้าแน่ๆเลย"






ตัวฉันยังไม่มั่นใจเลย ว่าตัวฉันจะรักปลายฟ้า
ก็ฉันน่ะถูกกับเด็กที่ไหน ยิ่งเด็กเล็กๆนะ เวลาร้องไห้ครั้งหนึ่งนะ
ทำให้ฉันปวดหัวมากเหลือเกิน แล้วนี่เราจะไปกันได้ไหมนะปลายฟ้า..













-------------------------------------------------------




writer talk� : )

จะไหวไหม คุณหนูฐาที่เอาแต่ใจ
กับเด็กน้อยอนุบาลที่น่ารักจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้
ตอนหน้า..จะเป็นอย่างไรต่อไป
ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุนมากๆค่ะ ^^