[Fic] กอล์ฟฐา .. ใจละเมอ

ลำดับตอนที่ #4 : -4- ดอกไม้

วันนี้ก็เป็นเหมือนเช่นเคย พี่ฐามารับฉันไปทำงานพร้อมกัน
ทำให้ฉันไม่รู้สึกอิดออดจากการลุกจากที่นอนแม้แต่น้อย
ในแต่ละวันเป้าหมายของฉันจริงๆคือการได้พบเจอพี่ฐามากกว่าอื่นใด
แค่ได้เห็นรอยยิ้มพี่ฐา ได้เห็นแววตาสวยคู่นั้นมองมา แค่นั้นจริงๆ




.............................





และแล้วก็มาถึงที่ทำงานจนได้
ภารกิจก่อนเข้างานที่ฉันทำเป็นกิจวัตรคือการดื่มกาแฟสักแก้วก่อนทำงาน
จริงๆฉันอยากบอกว่าฉันเสพย์ติดกาแฟมากพอๆกับเสพย์ติดพี่ฐาด้วยซ้ำ
วันนี้ฉันก็คงเหมือนเดิมนั่นแหละ กะจะเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะแล้วเข้าครัวไปชงกาแฟดื่มสักแก้วก่อนเริ่มงาน


แต่สิ่งที่ต่างจากเดิมคือ..





โต๊ะฉันมีดอกไม้ช่อหนึ่งวางอยู่



จริงๆการที่โต๊ะฉันมีช่อดอกไม้วางไว้มันไม่แปลกหรอก
เพราะบริษัทลูกค้าก็มักจะส่งดอกไม้ ตะกร้าของขวัญมาให้พี่ฐาอยู่ออกจะบ่อย
แต่ที่แปลกก็คือการ์ดบนช่อดอกไม้เขียนถึงฉัน

กอล์ฟ ณัฐภัสสรา..


ข้อความบนการ์ดคือ

"ตั้งใจทำงานนะคะ เป็นกำลังใจให้ xoxo"







ในขณะที่ฉันกำลังพิจารณากับช่อดอกไม้ในมืออยู่นั้นเองมือเรียวก็ได้สัมผัสกับเอวของฉันจนฉันแอบสะดุ้งกับสัมผัสนั้น

"มีหนุ่มส่งดอกไม้มาจีบด้วยหรอเรา เนื้อหอมใหญ่แล้วนะเนี่ย" พี่ฐาส่งยิ้มหวานมาให้ฉันซึ่งกำลังงุนงงกับช่อดอกไม้ตรงหน้า

"เปล่านะคะ..คือใครก็ไม่รู้ค่ะ สงสัยเค้าคงส่งผิดไม่ก็มีคนส่งมาแกล้งกอล์ฟแน่ๆ" คนตาตี่รีบปฏิเสธพลัน

"นี่พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะคะ ทำไมต้องส่ายหัวซะแรงขนาดนั้น"ฐาอดขำไม่ได้กับท่าทีของเลขาตาตี่ที่กำลังส่ายหัวดิ๊ก

"แฮะแฮะ"





...................





นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้วสินะ รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเร็วมากตลอดเลย


"Once more you open the door
And you're here in my heart
And my heart will go on and on.."

เสียงริงโทนที่คุ้นเคย..

พอได้ยินเสียงริงโทนนี้ทีไร ฉันเหมือนกับไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงของตัวเอง
หรืออาจจะเป็นเพราะฉันไม่อยากได้ยินเสียงอะไร โดยเฉพาะเสียงบทสนทนา
ของพี่ฐากับบุคคลในสายนั่น..




"กอล์ฟ..กอล์ฟจ๊ะ"

"คะค่ะ ว่าไงคะพี่ฐา"

"เป็นอะไรไปจ๊ะเหม่อเชียว คิดถึงคนที่ส่งดอกไม้มาให้อยู่หรอไงคะ" พี่ฐาแซวพลางหยิกแก้มฉันเล่นเบาๆ

"ปะปะเปล่าค่ะ พอดีคิดอะไรเพลินๆไปหน่อยค่ะ"

"พอดีวันนี้ พี่มีนัดคุยธุระกับพี่อาร์มตอนเย็นนะคะ พี่คงไปส่งกอล์ฟไม่ได้นะคะ ฝากขอโทษป้าทิพย์ด้วย"

"ไม่เป็นไรค่ะ กอล์ฟกลับเองได้อยู่แล้วค่ะ" ฉันตอบพี่ฐาด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆบนใบหน้า

"งั้นพี่ขอกลับก่อนนะคะ ออกจากบริษัทเร็วหน่อย เดี๋ยวถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะคะ พี่จะได้ไม่เป็นห่วง รู้ไหมคะ" พี่ฐาพูดพลางลูบหัวฉันเหมือนฉันเป็นเด็กน้อยวัยใส

"ค่ะ ไว้จะโทรบอกนะคะ"







......................







หลังจากพี่ฐาออกจากบริษัทไป ฉันก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานไม่ได้ลุกไปไหนจนกว่าจะหมดเวลางาน
ฟ้าฝนก็เหมือนเป็นใจ รู้ใช่ไหมว่าวันนี้ฉันต้องกลับบ้านเอง ท้องฟ้าคงอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ
ถึงได้กระหน่ำซ้ำเติมกันแบบนี้ ฝนตกชนิดไม่ลืมหูลืมตา แต่ถ้าฉันไม่ออกจากบริษัทคงได้ถูกขังไว้ในนี้แน่ๆ
เมื่อคิดได้จึงคว้ากระเป๋าวิ่งผ่านฝนออกจากบริษัทโดยมีกระเป๋าใบเล็กเป็นที่กำบังจากหยดน้ำฝนที่สาดเทเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน







............................






ทำไมโทรหาไม่ติดนะ ป่านนี้ถึงบ้านยังก็ไม่รู้ รู้งี้น่าจะขอเบอร์ป้าทิพย์ไว้ก็ดีหรอก
รู้ไหมเนี่ยว่าทำให้คนอื่นเป็นห่วง เฮ้ออออออ ถ้าโทรกลับมานะจะบ่นให้หูชาเลยคอยดู
เด็กอะไรดื้อจริงๆเชียว ฐาบ่นพึมพำถึงเจ้าคนตัวสูงขณะขับรถท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา..





............................





writer talk   : )

เป็นยังไงกันบ้างคะกับบทที่4
ระหว่างพี่ฐากับน้องกอล์ฟใครจะซึนมากกว่ากัน
ใครจะเอาใจแม่ยกได้มากกว่ากัน
ต้องคอยติดตามในตอนต่อไป
ว่าแต่ใครกันนะที่ส่งดอกไม้ให้กอล์ฟ..?
จะใช่พี่ฐาหรือเปล่า ต้องคอยดูกัน 555
ยังไงก็ขอบคุนทุกคอมเมนต์นะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากเลย
ขอบคุนสำหรับทุกการติดตามด้วยค่ะ : )