[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #3 : -3- รูปถ่าย

ให้ตายเถอะผู้หญิงเท่ของฉัน แต่ห้องนอนรกเป็นบ้า
จริงๆไม่ได้รกอะไรมากมายหรอกแค่ข้าวของถูกจัดวางอย่างไม่เป็นระเบียบมากนัก
โต๊ะอ่านหนังสือมีหนังสือที่ถูกอ่านกองๆสุมกันเอาไว้..
ฉันเป็นคนเจ้าระเบียบมากกับการจัดวางข้าวของให้เป็นระเบียบ
เวลาเห็นอะไรที่ไม่เป็นระเบียบแล้วจะรู้สึกขัดหูขัดตาทุกที..ให้ตายเถอะ










เจ้าของห้องที่เดินยกของนำมาแล้วก็หายออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว..


"ฐา..อยากนอนตรงไหนอะไรยังไงตามสบายเลยนะ กอล์ฟยังไงก็ได้อยู่แล้ว"
ร่างสูงชะโงกหัวมาตรงประตูพอพูดจบก็หายแว้บไปราวกับหายตัวได้จริงๆ







ไหนๆก็ต้องอยู่ห้องนี้ด้วยกันแล้วนี้หน่า กอล์ฟคงไม่ว่าอะไรมั้งถ้าฉันจะจัดข้าวของให้เข้าที
ว่าแล้วก็เริ่มเก็บข้าวของที่วางอยู่กลาดเกลื่อน ไหนจะหนังสือที่ถูกอ่านทิ้งไว้ ไหนจะเศษกระดาษเอย
อะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด...






ฉันค่อยๆเก็บของให้เข้าที่เข้าทาง หยิบหนังสือไปวางบนชั้นวางหนังสือ
เอ๊ะนี่รูปใคร..







รูปหญิงสาวคนหนึ่งที่หน้าตาจัดว่าดีมาก ใบหน้าเรียว ขาว เหมือนเจ้าหญิงที่หลุดมาจากหนังสือนิทาน
สวยจนฉันเองที่เป็นผู้หญิงยังอดอิจฉาไม่ได้ สวยจน...ฉันละสายตาไม่ลง







"ฐา...ทำอะไรหน่ะ" เสียงกอล์ฟดังมาจากประตูห้อง
ฉันรีบเก็บรูปนั้นเข้าที่เดิมในหนังสือเล่มเดิมที่เคยถูกสอดไว้



"ฐาก็เก็บของให้กอล์ฟไง เนี่ยดูสิ หนังสือวางกองไว้เต็มเลย ฐาเลยจัดให้เป็นระเบียบซะบ้าง"



"ฐา..จริงๆไม่ต้องจัดหรอกนะเดี๋ยวมันก็รกเหมือนเดิมแหละ"
กอล์ฟพูดพลางนั่งบนลงเตียงแล้วกระแทกตัวลงบนเตียงนิ่มๆอย่างเป็นจังหวะ



ท่าที่ของกอล์ฟทำให้ฉันอดกลั้นเสียงหัวเราะไม่ได้ต้องหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
จนเจ้าตัวโตที่กำลังนั่งโยกเยกอยู่บนเตียงสังเกตได้..



"ฐาขำอะไรอ่าาา"



"ก็ขำกอล์ฟนั่นแหละ ตอนเด็กเป็นยังไงตอนโตก็ไม่เปลี่ยนเลยเนอะ ไอ้นิสัยที่ชอบขย่มเตียง
นั่งที่ไรก็ต้องโยกตัวไปมานี่เป็นมาแต่ไหนแต่ไรแก้ไม่หายสักที"



"อ้าว..ไม่ใช่แค่กอล์ฟนะ ฐาก็เหมือนเดิมนะ รู้ไหม"



ฉันคุยกับกอล์ฟทั้งๆที่สายตาและมือยังคงไม่วางจากการจัดของบนโต๊ะ



"เหมือนยังไงอ่ะกอล์ฟ ฐาว่าฐาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ"



"ก็ยังเจ้าระเบียบ เอาแต่ใจ.....แล้วก็...."













"สวยเหมือนเดิมเลยนะ" 

กอล์ฟทิ้งท้ายไว้ข้างหูเบาๆก่อนเจ้าตัวโตที่เป็นสาเหตให้ฉันหน้าแดง
จะผิวปากเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง











ให้ตายเถอะ ฉันจะอยู่ไหวไหม สามเดือนที่นี่..
หัวใจฉันเหมือนจะเต้นแรงจนหยุดไม่อยู่
โดยที่บุคคลที่เป็นสาเหตไม่รับรู้อะไรเลย..












"ฐา!"  ฉันสะดุ้งกับเสียงเรียกชื่อฉัน
ให้ตายเถอะ นึกจะไปก็ไปนึกจะมาก็มา ฉันยิ่งตกใจง่ายๆอยู่



"อะไรของกอล์ฟเนี้ย นึกจะเดินออกไปก็ไป นึกจะเข้ามาก็มา ฐาตกใจหมดเลย"
ฉันบ่นคนตัวโตเป็นชุดใหญ่ โทษฐานที่ทำให้ฉันตกใจ



"ขอโทษนะ แฮะๆ คือกอล์ฟเดินไปดูน่ะว่าป้าณีย์ทำกับข้าวเสร็จหรือยัง
แล้วก็ใกล้จะเสร็จแล้ว งั้นเดี๋ยวฐาอาบน้ำแล้วเราไปทานข้าวกันนะคะ"



"ฐายังไม่ค่อยหิวเลย กอล์ฟไปทานก่อนไหม หิวแล้วล่ะสิ"



"ไม่เอาอ่ะ รอไปพร้อมฐาดีกว่า แล้วของอ่ะไม่ต้องจัดแล้วล่ะ แค่นี้ก็สะอาดจะแย่แล้ว
ไปอาบน้ำได้แล้วนะฐา มานี่มา..กอล์ฟพาไปห้องน้ำ"





"โอเคๆ งั้นเดี๋ยวฐาอาบน้ำก่อนละกัน นี่! กอล์ฟจะเข้ามาทำไม ฐาจะอาบน้ำ"
ฉันดันเจ้าตัวโตออกจากห้องน้ำ



"นั่นสิ กอล์ฟเข้ามาทำไม 555 สงสัยจะชิน แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ"
กอล์ฟขยิบตาอย่างทะเล้นให้ฉันทีนึงก่อนจะเดินออกไปแต่โดยดี










ให้ตายเถอะคนอะไร..นี่จะเกินคำว่าปลื้มแล้วนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป

ฉันแอบอบมยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะอาบน้ำ : )















----------------------------------------------------




writer talk : )


เรื่องนี้ต่างจากใจละเมอเลยเนอะ
คนละฟีลกันเลย แต่ยังไงก็ดีใจ
ที่เหนนักอ่านหน้าเดิมจากเรื่องใจละเมอ
ยังคอยติดตามแล้วมาเม้นให้กำลังใจอยู่
ยังไงก็ขอบคุนมากนะคะ : )