[Fic] กอล์ฟฐา .. ใจละเมอ

ลำดับตอนที่ #3 : -3- บอดี้การ์ดคนเก่ง

กลับมาถึงบ้านด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวชะมัด
เหมือนกับว่าถูกดึงพลังออกจากร่างกายไปซะดื้อๆทั้งๆที่เมื่อเช้ายังพลังล้นเหลือ
อยากจะไปทำงานซะให้ได้ แต่สุดท้าย...



"คุณหนูคะ ทำไมเดินโซเซกลับบ้านมาละคะ ไม่โทรบอกป้าทิพย์จะได้ให้ลุงดำไปรับ" ป้าทิพย์รีบเดินมาหาด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรค่ะป้าทิพย์ พอดีกอล์ฟเห็นว่ายังไม่เย็นมาก กลับเองก็ได้ค่ะ" ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า

"งั้นจะทานอะไรไหมคะ เดี๋ยวป้าทิพย์ทำข้าวต้มให้ทานดีไหมคะ หรืออยากทานอะไรบอกป้าทิพย์ได้นะคะคุณหนูของป้า"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวขอกอล์ฟขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เหนียวตัวมากเลยค่ะ ขอนมอุ่นๆสักแก้วก็พอแล้วค่ะป้าทิพย์"
พูดพลางก้มลงกอดและหอมแก้มป้าทิพย์ผู้เปรียบเสมือนแม่



ถ้าวันนี้เราไม่รับรู้ว่าพี่ฐามีแฟนแล้ว เราคงรู้สึกดีที่พี่เค้าจะมาส่งเราที่บ้านสินะ
แถมบ้านก็อยู่ใกล้กันด้วย แถวสาทรเหมือนกันเลย คิดไปคิดมาก็เสียดาย
แต่ก็ดีแล้วล่ะที่รู้เร็ว จะได้ถอนตัวถอนใจทัน..
หยุดคิดแล้วไปอาบน้ำดีกว่า แช่น้ำอุ่นสักหน่อยจะได้ผ่อนคลายขึ้น





...................





ฉันหายเข้าไปในห้องน้ำเกือบ1ชั่วโมงได้
กว่าจะรู้ตัวอีกทีเวลาก็ผ่านไปแล้ว เดินออกมาใส่เสื้อคลุมแล้วหยิบผ้าผืนเล็กมาเช็ดหัวที่เปียกหมาดๆ
พอมองตัวเองในกระจก ภาพตอนที่พี่ฐาเช็ดหัวให้ก็ลอยขึ้นมาอีกครั้ง
ฉันยังจำได้ทุกสัมผัส นิ้วเรียวที่สัมผัสใบหน้า แก้มใส ปรอยผม ลำคอ
พอนึกถึงสัมผัสนั้นมันทำให้ฉันเผลอลูบไล้ใบหน้าของตัวฉันเองโดยไม่รู้ตัว..

แต่ก็ต้องเรียกสติกลับมาด้วยเสียงเคาะประตู "ก๊อกๆๆ...คุณหนูคะป้าทิพย์เข้าไปได้ไหมคะ"

"ได้ค่ะป้าทิพย์"

"ป้าเอานมอุ่นๆมาให้คุณหนูนะคะ เดี๋ยวคุณหนูดื่มสักหน่อยจะได้ดีขึ้นนะคะคนดีของป้า"ป้าทิพย์พูดพลางลูบหัวเด็กน้อยร่างสูง

"ขอบคุนป้าทิพย์มากนะคะ"

"ค่ะ งั้นป้าไม่กวนแล้วนะคะ คุณหนูพักผ่อนนะคะคนดีของป้า"


สิ้นเสียงประตูดังมันก็คงเหลือแต่เสียงของความเงียบและเสียงของความคิด
ทำยังไงฉันก็หยุดคิดเกี่ยวกับพี่ฐาไม่ได้เลย ฉันควรทำยังไง
ทั้งๆที่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าพี่ฐาไม่มีวันจะมองฉันในฐานะคนที่พี่รักได้เลย
พี่ฐามีพี่อาร์มอยู่แล้ว พวกเขารักกัน รักกัน...มากๆ


ถ้าฉันยังมัวคิดต่อฉันคงตื่นไปทำงานพรุ่งนี้ไม่ทันแน่ๆ งั้นฉันควรจะรีบนอนเพื่อหยุดความคิดพวกนี้ซะ
ว่าแล้วก็ห่มผ้าเพื่อให้ไออุ่นกับตัวเองและเอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง
เพื่อดิ่งเข้าสู่ความมืดและห้วงนิทรา..







.......................







เช้านี้ฉันตื่นก่อนเสียงนาฬิกาปลุก คงเพราะเมื่อคืนเข้านอนแต่หัวค่ำ
มีเวลาอาบน้ำแต่งตัวมากพอ แล้วจึงลงมาข้างล่างเพื่อทานข้าวเช้าฝีมือป้าทิพย์

"คุณหนูของป้าทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังคะคนดี"

"สงสัยเมื่อคืนเข้านอนเร็วน่ะค่ะป้าทิพย์ เลยตื่นเช้าเลย"

"ดีเลยค่ะ งั้นวันนี้อยู่ทานข้าวต้มฝีมือป้าก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวค่อยให้ลุงดำไปส่งจะได้ไม่ต้องไปเองนะคะ"

ฉันตอบรับด้วยการพยักหน้าน้อยๆพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้นั่งทานข้าวต้มฝืมือป้าทิพย์...








...........................








เวลาผ่านไปจากวันที่2....3.....4.....5
นี่ก็เกือบครึ่งเดือนแล้วที่เราทำงานอยู่ที่นี่มา การทำงานก็ราบรื่น เริ่มรู้จักกับคนในบริษัทมากขึ้น
เพราะว่าเวลาใครจะติดต่องานหรือส่งเอกสารให้พี่ฐาก็ต้องผ่านฉันก่อนจึงทำให้ได้สนทนา
กับบุคลากรในแผนกต่างๆของบริษัท



แล้วนี่ก็เป็นเหมือนทุกวันแฟ้มเอกสารมากมายที่ฉันต้องแบกเข้าไปให้พี่ฐาในห้อง
ในขณะที่ฉันกำลังเข้าไปนั้นก็อดขำไม่ได้กับภาพที่เห็น
พี่ฐาคนดีของฉันกำลังเอื้อมสุดแขนเพื่อหยิบแฟ้มที่อยู่ชั้นบนสุด..






....................




"นี่เป็นเวรเป็นกรรมอะไรของฉันที่ฉันต้องเกิดมาเตี้ยด้วยเนี่ย.."ฐาบ่นอุบกับตัวเอง

"ช่วยไหมคะ?.." เสียงของเลขาคนดีกระซิบข้างหูเบาๆพลางเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มที่คนตัวเล็กกำลังจะเอื้อม
สายตาของทั้งคู่สบตากันพอดีในขณะที่มือยังคงจับแฟ้มอยู่ เป็นเสี้ยววินาทีที่ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกใจเต้นแรงอีกครั้ง
ในขณะที่ทั้งสองคนไม่ทันระวัง แฟ้มชั้นบนสุดอันอื่นๆอีก4-5อันก็ตกลงมาทับทั้งคู่

ฐาหลับตาปี๋ในชั่ววินาทีนั้นเองฐากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บจากแฟ้มที่ตกลงมา
แต่กลับรู้สึกได้ถึงสัมผัสอื่นจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบว่ากอล์ฟกอดเธออยู่พลางเอาตัวบังรับแฟ้มที่ตกลงมาทุกอัน..


"กอล์ฟ.....เป็นอะไรมากไหมคะ"ฐาถามพร้อมกับสำรวจร่างกายเลขาที่พ่วงหน้าที่บอดี้การ์ดเพิ่มอีกหนึ่งตำแหน่งหมาดๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ โชคดีแฟ้มพวกนี้มีเอกสารไม่มากเลยไม่หนักเท่าไหร่ ไม่ต้องห่วงค่ะ" กอล์ฟยิ้มกว้าง

"ไม่เป็นไรได้ไงคะ ไหนให้พี่ดูสิ เป็นอะไรมากเปล่าเนี่ย" ฐาพูดพลางเอื้อมมือเรียวลูบหัวแล้วจับเจ้าตัวโตหมุนเพื่อเช็คดูว่าไม่เป็นไร
อย่างที่คนตัวสูงบอกแน่หรือเปล่า

"ค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ เชื่อกอล์ฟสิคะว่ากอล์ฟแข็งแรงมาก..." สาวร่างสูงทำท่าเบ่งกล้ามจนอีกฝ่ายอดที่จะขำในท่าทีนั้นไม่ได้

"มากขนาดไหนคะคนดี" ฐายิ้มบางๆส่งให้เจ้าตัวแสบ

"มากๆ มากจนคิดว่าจะดูแลพี่ฐาได้" ฉันพูดเสียงเบาราวกับกระซิบตอกย้ำในความรู้สึกตัวเองลึกลงไป

"ว่าอะไรนะคะ"

"เปล่าค่ะ กอล์ฟจะบอกว่ามากขนาดที่แฟ้มทั้งชั้นหล่นทับก็ไม่เป็นไรค่ะ" พูดออกไปแบบนี้แต่ทำไมจิตใจฉันเศร้าเหลือเกิน..

"ไม่เอานะคะ รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง ถ้าเราเป็นอะไรไปพี่จะหาเลขาที่น่ารักๆแบบนี้ได้ที่ไหนอีกคะ"


นั่นสิ พี่ฐาคงเห็นเราเป็นแค่เลขานั่นแหละ ถ้าขาดเราไปก็ขาดคนช่วยงานสินะ
ก็แค่นั้นเองแหละ เราก็รู้สึกไปเอง รู้สึกกับเขาทั้งใจ เฮ้อออออออ...


"กอล์ฟคะ เดี๋ยววันนี้พี่ไปส่งบ้านนะคะ โทษฐานที่ทำกอล์ฟเจ็บตัวเพราะความซุ่มซ่ามของพี่แท้ๆเลย "

"เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะพี่ฐา กอล์ฟกลับเองได้ค่ะ รบกวนพี่ฐาเปล่าๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ห้ามปฏิเสธด้วยนะ เดี๋ยวนี่ก็จะเลิกงานแล้ว จริงๆเราทั้งคู่วันนี้ก็ไม่มีงานอะไรต้องทำแล้วหนี่หน่า"
กอล์ฟพยักหน้าแทนคำตอบ เพราะวันนี้ดูเหมือนงานจะน้อยกว่าทุกๆวันจริงๆนั่นแหละ

"งั้นเรากลับกันเลยดีกว่านะคะ เดี๋ยวพี่จะได้พากอล์ฟไปส่งถึงบ้านเลย"

"ค่ะ...อ่า งั้นกอล์ฟไปเก็บกระเป๋าก่อนนะคะ"





....................







ขนาดว่าอยู่กับคนเยอะๆ อยู่ในห้องใหญ่ๆ หัวใจก็ยังเต้นโครมครามเหมือนพร้อมระเบิดออกมาจากอกอยู่แล้ว
แล้วนี่ในรถคันหรูแคบๆที่นั่งกันได้เพียงสองคน ห่างกันไม่ถึงหนึ่งเมตร ความเงียบเข้าปกคลุมตั้งแต่ขึ้นรถ
จนถึง ณ ตอนนี้ .. เงียบจนฉันคิดว่าฉันได้ยินเสียงหัวใจที่กระแทกอกเหมือนจะหลุดออกมา


"กอล์ฟ..นี่ใจคอจะไม่พูดกับพี่หน่อยหรอ เงียบตลอดทางเลยนะเรา"

"อ่า..กอล์ฟ ไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ" ยิ้มเขินๆพลางก้มหน้างุดๆ

"แล้วนี่เราจะไปนอนกับพี่ใช่ไหมคะ"

"ห๊ะ พี่ฐาว่าอะไรนะคะ O_O"

"พี่ถามว่าเราจะไปนอนกับพี่ใช่ไหม ก็เห็นไม่บอกทางพี่เลย นึกว่าจะไปนอนกับพี่ซะอีก"
ฐาส่งยิ้มหวานมาให้ ยิ่งทำให้คนข้างๆพูดไม่ออกหนักกว่าเดิมอีก
แอร์ก็เย็นหรอก แต่อุณหภูมิในร่างกายร้อนเหมือนพร้อมประทุออกมาซะให้ได้


"เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายข้างหน้าเนี่ยละค่ะถึงหมู่บ้านของกอล์ฟแล้วค่ะ"

"เอ๊ะ นี่เราอยู่หมู่บ้านเดียวกันเลยหนิ"

"หรอคะ .. ?? "

"จ๊ะ.." ฐาเลี้ยวรถเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ พอลงจากรถปุ๊บก็พบหญิงสาววัยห้าสิบยืนรอรับร่างสูงอยู่หน้าบ้าน

"พี่ฐาคะ นี่ป้าทิพย์ค่ะ"

"ป้าทิพย์คะ นี่พี่ฐาค่ะเปนหัวหน้าที่ทำงานกอล์ฟเองค่ะ" ฐายกมือไหว้ป้าทิพย์

"สวัสดีค่ะ..พอดีวันนี้เผลอทำคุณหนูของป้าทิพย์เจ็บตัวนิดหน่อยเลยพามาส่งถึงบ้านเลย
แต่พอมาส่งก็เพิ่งรู้นะคะ ว่าอยู่หมู่บ้านเดียวกันเลย งั้นตั้งแต่พรุ่งนี้ไปฐาขอมารับมาส่งน้องเองนะคะ
จะได้ไม่ต้องให้น้องไปเอง ไหนๆก็ทางเดียวกันอยู่แล้วล่ะค่ะ"

"ได้สิจ๊ะ ฝากคุณฐาช่วยดูแลคุณกอล์ฟด้วยนะคะ" ป้าทิพย์รับคำ

"งั้นเดี๋ยวฐาขอตัวเลยละกันนะคะป้าทิพย์ แล้วก็คุณหนูกอล์ฟด้วย" ฐาเน้นเสียงตรงคุณหนูกอล์ฟอย่างน่าเอ็นดู

คนถูกเอ่ยชื่อทำแก้มป่องอย่างน่าหมั่นเขี้ยว

"คุณฐาไม่อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันหรอคะ อุส่ามาส่งคุณกอล์ฟทั้งที"

"อื้ม..ไว้วันหลังละกันค่ะ ฐาสัญญานะคะว่าจะต้องมาทานให้ได้เลย งั้นฐาขอตัวนะคะ"
พูดพลางส่งตาหวานมาให้เจ้าของบ้านพร้อมยกมือไหว้ป้าทิพย์



รถสปอร์ตคันหรูแล่นออกนอกบ้านไปพร้อมกับมีเมสเสจเข้ามือถือว่า


" พรุ่งนี้เจอกันนะคะ คุณบอดี้การ์ดคนเก่ง :) " 





.......................





writer talk  : )

เป็นยังไงบ้างกับตอนนี้
ชอบไหมคะ ?
ถ้าไรท์เปนกอล์ฟ ก็ยอมนะ
ยอมถูกแฟ้มทับแทนเหมือนกัน ><