[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #2 : -2- เหมือนเดิม

ที่บ้านฉันและที่ไร่ลุงบูรณ์ไม่มีใครรู้ถึงความจริงในใจฉันสักคนเดียว
จริงๆแล้วฉันแอบปลื้มกอล์ฟมานานมาก ตั้งแต่วัยเด็ก..
สิ่งที่ทำให้ฉันชอบกอล์ฟก็คงจะเพราะ..กอล์ฟเป็นคนปกป้องและดูแลฉันมาโดยตลอด
ซึ่งตัวฉันก็จำเรื่องราวได้ไม่หมด แต่ทว่าฉันเคยได้ยินใครบางคนบอกว่า


'ความทรงจำที่ดีที่สุดและแย่ที่สุดจะไม่มีทางถูกลืมโดยง่าย..'


และนั่นคงเป็นสาเหตที่ฉันไม่เคยลืมกอล์ฟเลย
'กอล์ฟเป็นความทรงจำดีๆของฉัน...'

















"ฐา...นี่เดี๋ยวเรารอแถวนี้แหละนะเดี๋ยวลุงบูรณ์จะเอารถมารับ"


ฉันและแม่เพิ่งลงจากเครื่องบิน แม่กำลังโทรศัพท์หาลุงบูรณ์เพื่อนัดแนะกัน
ว่าจะเจอกันที่ไหน เพราะลุงบูรณ์บอกว่าจะเอารถมารับพวกเราเข้าไปในไร่





ฉันกับแม่รอลุงบูรณ์ได้ประมาณ 15 นาที ลุงบูรณ์ก็มาถึงที่สนามบิน..








"อ้าว..นั้นไงลุงบูรณ์มาแล้วล่ะฐา" แม่ส่งเสียงบอกฉันที่กำลังนั่งมองโน้นมองนี้ไปเรื่อย


"สวัสดีค่ะลุงบูรณ์" ฉันยกมือไหว้ทักทายลุงบูรณ์


"สวัสดีจ๊ะ นี่หนูฐาโตขึ้นเยอะมากเลยนะเนี่ย สวยขึ้นผิดหูผิดตาจนลุงจำแทบไม่ได้"
ลุงบูรณ์พูดพลางหัวเราะกับแม่ของฉัน


"แหม พี่ก็พูดไปว่าแต่กอล์ฟเถอะก็คงโตจนฉันจำไม่ได้เหมือนกันแหละเนอะ
คงสวยเลยสิ เพราะตอนเด็กๆก็น่ารักเหมือนกัน"


"โอ๊ย..ไม่หรอก ยัยกอล์ฟน่ะธรรมดาวันๆหนึ่งก็อยู่แต่ในไร่ ติดไร่ซะจนไม่รู้ว่าไร่ฉันหรือไร่ของมันน่ะ"
ลุงบูรณ์หัวเราะไปคุยไปอย่างอารมณ์ดี


"แล้วนี่..กอล์ฟไม่มากับพี่ด้วยหรอ"


"อ๋อ..มาสิมา แต่นี่ไปหาที่จอดรถ เพราะมันหายากเลยให้เจ้ากอล์ฟขับวนไป
งั้นเราไปกันดีกว่าเดี๋ยวโทรถามเจ้ากอล์ฟว่าจอดแถวไหนละกัน.."

ลุงบูรณ์ช่วยแม่ฉันหิ้วกระเป๋าพลางเดินนำไป
















"เจ้ากอล์ฟเปิดท้ายรถให้ลุงหน่อย ลุงจะเอาข้าวของไว้หลังรถ"
ลุงบูรณ์เปิดประตูข้างคนขับพลางเอ่ยปากบอกคนตัวสูงที่นั่งอยู่ในรถ








หลังจากใช้เวลาสักครู่กับการเคลียร์ข้าวของพะรุงพะรังของฉัน..
การปิดท้ายรถเป็นสัญญาณว่าเรากำลังจะไปไร่ลุงบูรณ์



"เดี๋ยวหนูฐานั่งหน้าเลยละกันนะ เดี๋ยวลุงกับแม่หนูนั่งหลังละกัน"
ลุงบูรณ์ให้ฉันนั่งข้างกอล์ฟที่กำลังหันหน้ามองมาที่ฉันพลางส่งยิ้มให้









บรรยากาศบนรถดูจะมีแต่แม่กับลุงบูรณ์ที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน
ส่วนฉันกับกอล์ฟ..ไม่มีแม้แต่บทสนทนาใด คงเพราะว่าเราห่างกันมานาน
เลยทำให้ไม่รู้ว่าคววรจะคุยอะไรกันดี ฉันจึงได้แต่แอบมองกอล์ฟขับรถไปเรื่อยๆ
กอล์ฟยังดูตัวโตกว่าฉันไม่ต่างจากก่อน ยังคงเหมือนเดิมในความรู้สึกของฉัน...
















"ถึงแล้วค้าบบบบบ...." สารถีของผู้โดยสารเอ่ยปากออกมาเป็นสัญญาณว่าพวกเราถึงที่หมายแล้ว


"กอล์ฟเดี๋ยวแกช่วยหนูฐายกของนะ เอาไปนอนกับแกนั่นแหละ"
ลุงบูรณ์สั่งกอล์ฟก่อนจะเดินนำพาแม่ของฉันไปเดินดูไร่ เพราะเดี๋ยวแม่ฉันก็จะต้องกลับแล้ว
แม่แค่เป็นห่วงแล้วมาส่งฉันเฉยๆ ..



"ฐา...โตขึ้นซะจนกอล์ฟจำฐาไม่ได้เลยเนอะ สวยขึ้นมากเลยนะ"
กอล์ฟพูดพลางถอดแว่นกันแดดแล้วส่งยิ้มมาให้ฉัน ทำให้ฉันต้องรีบก้มหน้า
หลบสายตาหวานนั้น ..


"อะอ่า...กอล์ฟก็เหมือนกันแหละ ยังเท่เหมือนเดิมเลยนะ"


"เท่เท่ออะไร กอล์ฟก็เหมือนเดิมแหละหน่า มาๆเดี๋ยวกอล์ฟพาไปห้องกอล์ฟนะ"





กอล์ฟใส่เสื้อเชิ๊ตสีดำซึ่งตัดกับผิวขาว ใส่กางเกงสแลคสีน้ำตาล รองเท้าหนัง
ถ้าเป็นผู้ชายฉันคงกล้าพูดเต็มปากเลย ว่า "หล่อ" ..



"กอล์ฟรอฐาด้วยสิ" คนตัวโตเดินนำลิ่วไปโน้นแล้ว ฉันต้องรีบเดินตามไปก่อนจะไม่ทัน












-------------------------------------------------------






writer talk  : )


เจอกันแล้วล่ะ คนหนึ่งก็สวยขึ้นเป็นกอง
อีกคนก็เท่เหลือเกิน เอาละหว่า..
แถมยังได้นอนห้องเดียวกันด้วย
จะว่าไปอยู่กับกอล์ฟ ฐาก็ยังไม่ได้แสดงความเอาแต่ใจเนอะ
แล้วต่อไปล่ะ ใครจะเอาใจ ใครจะถูกเอาใจ
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ : )