[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #18 : -18- ข้อความ

วันนี้ฉันตื่นตามเวลาปกติ ฉันจะต้องตื่นเช้ากว่ากอล์ฟ
แต่ทว่าวันนี้ตื่นมาคนข้างกายก็ไม่อยู่แล้ว..





"ทำไมกอล์ฟตื่นเร็วจัง หรือว่าไปเข้าห้องน้ำ"




เดินไปที่ห้องน้ำก็ไม่มีคนอยู่..
ไม่แน่กอล์ฟอาจจะเข้าไร่ไปแล้วงั้นไปปลุกปลายฟ้าดีกว่า




เดินมาที่ห้องเด็กชายปลายฟ้า
ก็ว่างเปล่า..




นี่ฉันเดินวนรอบบ้านมาจะสองรอบแล้ว
แม้แต่ลุงบูรณ์ ป้าณีย์... ไม่มีใครอยู่เลย
นี่ฉันอยู่คนเดียว...






ไหนๆก็ไม่มีคนอยู่แล้วหนี่หน่า ตั้งแต่ฉันอยู่ที่นี่มาฉันไม่ค่อยได้เข้าโซเชี่ยลเนตเวิร์คเลย
ไม่ได้เช็คเฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ หรือข่าวคราวอะไรบ้างเลย
เพราะฉันเป็นคนไม่ติดโซเชี่ยล..ฉันไม่ชอบให้คนใกล้ตัวติดโซเชียล
เพราะบางทีมันก็ทำให้เราห่างเหินกันทางความรู้สึก






"เฟสบุ๊คๆ อ่ารหัสอะไรนะ..........."
นึกอยู่นานกว่าจะเข้าเฟสบุ๊คได้สักที 
ปุ่มแจ้งเตือนขึ้นมาเป็นร้อย ทำให้ฉันตกใจกับสิ่งที่เห็น
ต่อให้ไม่เล่นนานเท่าไหร่ก็ไม่น่าจะเป็นร้อยขนาดนี้..
ทำให้ฉันต้องรีบเปิดดูหน้าโปรไฟล์ตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฟสบุ๊คของฉัน













'สุขสันต์วันเกิดนะฐา มีความสุขมากๆ ฉันรักแกนะ'


'HBDค่ะน้องฐา'


'สุขสันต์วันเกิดค่ะ'


'น้องฐา แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะจ๊ะ'


'พี่ฐาเมื่อไหร่พี่จะโผล่มาในเฟสบ้างนะ
จะเห็นข้อความนี้เมื่อไหร่ แต่รักพี่นะ HBDค้าบผม'


'สุขสันต์วันเกิดคับพี่ฐา'


'HappYBirthDay'


'สุขสันต์วันเกิดค่าาาาา พี่ฐา ^^'







และอีกมากมายหลายสิบข้อความ













ให้ตายเถอะวันนี้วันเกิดฉันหนี่หน่า ฉันลืมไปซะสนิทเลย
ถ้าวันนี้ฉันไม่บังเอิญเปิดคอม คงลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน
ว่าแต่..กอล์ฟก็คงลืมเหมือนกันสินะ..





ฉันใช้เวลาตั้งแต่เช้าถึงเย็น หมดไปกับการเล่นโซเชี่ยลให้หนำใจ
ตอบข้อความที่มาอวยพรและพูดคุยกับเพื่อนกลุ่มต่างๆ
ตั้งแต่มอต้น มอปลาย มหาวิทยาลัย ถามไถ่ความเป็นไป..





ดูนาฬิกาอีกทีก็เย็นซะแล้ว..
จะทุ่มแล้ว วันนี้กอล์ฟหายไปไหน คงลืมจริงๆสินะ



"ตื๊ดตื๊ด" เสียงข้อความเข้าจากมือถือ

'ลองเดินไปที่โซฟาห้องรับแขกหน่อยนะ :)'





ข้อความจากกอล์ฟนี่หน่า ห้องรับแขก .... 
ฉันปิดโน๊ตบุ๊คพลางเดินไปห้องรับแขกตามข้อความในมือถือ



"นี่อะไรเนี่ย...."

บนโซฟามีช่อดอกไม้และจดหมายข้างในมีกระดาษเขียนว่า 

'กุหลาบช่อนี้เป็นของฐานะ หยิบขึ้นมาสิหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ'




ข้างในดอกไม้มีกระดาษแผ่นเล็กๆเขียนว่า 'ห้องครัว : )'

ให้ตายเถอะ..นี่เล่นอะไรกันเนี่ย 

ฉันเดินถือช่อดอกไม้ไปที่ห้องครัว บนโต๊ะมีจดหมายอีกฉบับ
เมื่อกี้ฉันเดินผ่านห้องครัวยังไม่มีจดหมายนี่เลยหนี่หน่า


'ตามแสงเทียน'







อะไรคือตามแสงเทียน ? ฉันเริ่มไม่เข้าใจกับข้อความในจดหมาย
จนกระทั่ง...อยู่ดีๆไฟก็ดับลง ไม่ใช่ฉันไม่ตกใจ 
แต่ฉันกำลังงุนงงกับข้อความมากกว่า



ในขณะที่ไฟดับลง มันไม่ได้มืดอย่างที่คิด มันมีแสงสว่างอยู่หน้าห้องครัว 
พอฉันเดินออกไปมีเทียนถูกจุดเป็นทาง สว่างไสวเป็นร้อยๆเล่ม..





ฉันเดินมาถึงหลังบ้านที่เป็นริมระเบียง สรุปมีโต๊ะอาหารที่ถูกจัดไว้
ท่ามกลางแสงเทียนและเสียงเพลงก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกีต้าร์










"...จะอยู่ไกลห่างสักเท่าไหร่ สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่ ไว้ไม่ให้เราห่างกัน
คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน คำพูดเหล่านั้น ที่เธอคอยส่งมา

ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า
ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งๆนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา

ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ ฉันจะมีเธอข้างกาย
วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง และไม่มีวันจากไปไหน..."









เพลงข้อความ เพลงโปรดของฉัน
ฉันน้ำตาคลอทันทีที่ได้ยินเสียงเพลงจากกอล์ฟ....
ในทันทีที่สิ้นสุดเสียงเพลง




"อาฐาคับ สุขสันต์วันเกิดนะคับ" 
เด็กชายปลายฟ้าเดินถือเค้กก้อนโตมาให้ฉันแล้วก็ตามมาด้วยลุงบูรณ์ป้าณีย์
ทุกคนร่วมกันร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้กับฉัน



ฉันอธิษฐานกับเป่าเทียนเสร็จก็ต้องก้มตัวลงมากอดเด็กชายปลายฟ้าด้วยความรัก
และขอบคุนเด็กน้อยตรงหน้าจริงๆ 


"ขอบคุนมากๆนะคับปลายฟ้า วันเกิดปีนี้...คงเป็นวันเกิดที่อาฐามีความสุขที่สุดแล้วแหละคับ"









----------------------------------------------------------------------


writer talk : )

อย่าเพิ่งด่านะ อย่าเพิ่งเกลียด TT
ไปต่างจังหวัดมา ไม่มีเนตใช้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
หายไปหลายวันเลย แต่มาอัพหวานๆให้แล้วนะ
ไถ่โทษไง 555555555

แต่จะว่าไปเรื่องนี้ก็ใกล้ตอนจบเข้ามาแล้วแหละ
อีกไม่นานหรอก จะลงเอยยังไงไม่รุ้หมือนกัน 
5555 ไว้คอยติดตามนะคะ ยังไงก็ขอบคุน
ทุกการติดตามนะคะ ทุกคอมเมนต์คือกำลังใจเนอะ

ตอนหน้าหวานชัวร์ค่ะ ฟันธง ! 55555555