[Fic] กอล์ฟฐา .. ใจละเมอ

ลำดับตอนที่ #18 : -18- โกหก

หลังจากหยุดยาวมาสามวัน คนอื่นๆอาจจะพักผ่อนกันเต็มที่
แต่สำหรับฉันเหมือนวันมหาวิปโยคมีแต่เรื่องมากมายเข้ามา
แถมวันนี้ก็ต้องมาทำงานสาย เพราะฉันคงเหนื่อยจากการไปทริป
แถมวันนี้พี่ฐายังไม่ได้มารับ ฉันจึงต้องมาทำงานเอง..




วันนี้มีประชุมที่สาขาใหญ่ฉันจึงต้องไปกับพี่ฐาด้วย ถ้าเป็นทุกๆครั้ง
พี่ฐาจะขับรถไปเองโดยมีฉันไปด้วย แต่วันนี้พี่ฐาให้คนขับรถๆไปให้ถึงสาขาใหญ่





ฉันเจอน้ำชาแต่เช้า แหงละเธอเป็นถึงรองผู้จัดการของบริษัทในเครือ
ก็ต้องมาร่วมประชุมใหญ่อยู่แล้ว..
ดูวันนี้น้ำชาจะร่าเริงเป็นพิเศษ ยิ้มร่าแต่เช้า เหมือนกับว่ากำลังจะมีอะไรดีๆ
ส่วนพี่ฐาก็กำลังชงกาแฟเพื่อดื่มก่อนเข้าประชุม..





................................






ฉันเจอคุณฐามาที่สาขาใหญ่กับกอล์ฟแต่เช้า แต่ทว่าสีหน้าทั้งคู่ไม่สู้ดีนัก
เหมือนกับว่าการที่เมื่อวานเราให้เค้าสองคนคุยกันจะไม่ช่วยอะไร..
พูดตรงๆว่าเริ่มหมดหนทางแล้วเหมือนกัน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรช่วยทั้งคู่ยังไง
ในเมื่อเหมือนว่าอะไรๆก็ดูจะไม่เอื้อไปซะทุกอย่าง..



นี่ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววของพิณเลย ทั้งๆที่ฉันอุส่ารีบออกมาที่สาขาใหญ่แท้ๆ
ไหนว่าเป็นเด็กฝึกงานที่นี่ทำไมมาทำงานสายจัง หรือว่ามาแล้วแต่ฉันไม่รู้เรื่อง
ลองถามประชาสมพันธ์ดูดีกว่า...






"ขอโทษนะคะ" ฉันลุกจากที่นั่งมายังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

"คะ มีอะไรให้ช่วยบอกได้นะคะ" สาวสวยที่เป็นประชาสัมพันธ์ส่งยิ้มให้น้ำชาเบาๆ

"คือจะถามหาพนักงานในบริษัทนี้น่ะค่ะว่ามาทำงานหรือยังพอดีเป็นคนรู้จักกันนัดกันไว้
แต่ดูเหมือนว่ายังไม่เข้ามาบริษัทเลย ช่วยเช็คให้หน่อยได้ไหมคะ"

"ขอทราบชื่อและแผนกด้วยค่ะ"


"...." อื้ม..จะว่าไปฉันก็ไม่เคยรู้ชื่อจริงของพิณเลยอีกอย่างแผนกอะไรก็ไม่รู้


"คือเค้าชื่อพิณน่ะค่ะ ส่วนแผนก...ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันเห็นบอกว่ากำลังฝึกงานที่นี่น่ะค่ะ"
ประชาสัมพันธ์ลองเปิดสมุดเช็คชื่อและเสริชหาทั้งผ่านคอมพิวเตอร์ก็ไม่พบเด็กฝึกงานที่ชื่อพิณ

"ขอโทษนะคะ คือเท่าที่เช็คดูเนี่ย เด็กฝึกงานของบริษัทเราไม่มีคนชื่อพิณเลย มีข้อมูลที่มากกว่านี้ไหมคะ"

"....." ในขณะที่ฉันพยายามยืนนึกอยู่หน้าเคาท์เตอร์ นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก



"สวัสดีค่ะคุณณัฐณพินทร์" ประชาสัมพันธ์ยกมือไหว้บุคคลที่เพิ่งเดินมาถึงบริษัท


"พิณ.." ฉันอุทานชื่อคนตรงหน้าออกมา

"สวัสดีค่ะชา แล้วนี่มายืนอะไรอยู่ตรงนี้คะ วันนี้มีประชุมนิคะ ไม่เตรียมตัวหรอไงตัวเองน่ะ"
แม้จะในเวลางานพิณก็ยังคงใช้คำพูดที่ดูเป็นกันเองกับฉันเหมือนเดิม


"ขอโทษนะคะ..คุณพิณที่คุณถามหานี่คือคุณณัฐณพินทร์หรอคะ"
ประชาสัมพันธ์กล่าวถามฉันทันทีที่เห็นพิณทักฉัน แล้วฉันก็เรียกชื่อคนตรงหน้าออกมา..

"ค่ะ..คนนี้ค่ะ ใช่ค่ะ"

"นี่คือคุณณัฐณพินทร์เธอเป็น..ลูกสาวท่านประธานบริษัทน่ะค่ะ เลยหารายชื่อในพนักงานไม่พบ"


"..." ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ฉันแค่อยากรู้ว่าพิณหลอกฉันทำไม
พิณทำอย่างนี้ทำไม ทำไมไม่บอกว่าตัวเองเป็นลูกสาวท่านประธาน ทำไมต้องหลอกว่าเป็นเด็กฝึกงาน







ฉันเดินหนีพิณออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจเสียงเรียกชื่อฉันจากพิณที่เดินตามมาแม้แต่น้อย
แถมนี่ก็ใกล้เวลาประชุมเข้าไปทุกที ให้ตายเถอะ ทำไมต้องมามีเรื่องอะไรตอนนี้ด้วย..


ฉันเดินลงบันไดลงมาอยู่ที่ห้องน้ำชั้นใต้ดิน..
จนมาสุดอยู่ที่ปลายทางประตูออกไปลานจอดรถ แต่ทว่าประตูถูกล๊อค เปิดออกไม่ได้
ทำให้ฉันต้องนั่งทรุดตัวอยู่ตรงบันได.. น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยอารมณ์น้อยใจ
ทำไมพิณต้องหลอกชาด้วย..ทำไม เรื่องแค่นี้ยังหลอกชาเลย..






"ชา" พิณลงนั่งข้างๆตัวฉันที่กำลังน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจคนที่เพิ่งมาถึง



"...."



"ชาคะ ชาฟังพิณหน่อยนะ ถ้าสมมติว่าชาฟังจบแล้วจะไม่หายโกรธ
จะเกลียดพิณไม่ให้อภัยพิณ ก็ได้..พิณจะไม่มาให้ชาเห็นหน้าอีกต่อไป ตกลงไหมคะ.."

ฉันรู้ว่าชาคงน้อยใจที่ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเปนลูกสาวประธานบริษัทของสาขาใหญ่
คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงเธอเลย ฉันแค่คิดว่า..มันเป็นเรื่องเล็กๆ
แต่เรื่องเล็กๆกับทำร้ายความรู้สึกคนๆหนึ่ง..ฉันนี่มัน เฮ้อออออ


"..."



"ที่พิณบอกว่าพิณเป็นเด็กฝึกงานน่ะจริงนะคะ คือใช่ค่ะ พิณเป็นลูกสาวประธานบริษัท
แต่ว่าพิณเพิ่งเรียนจบโทมาไม่นาน คุณพ่อเลยให้พิณลองมาเรียนรู้งานในบริษัท
พิณยังไม่ได้มีตำหนงตำแหน่งอะไรเหมือนที่ชามีเลยด้วยซ้ำ..ยังเป็นแค่เด็กฝึกงานจริงๆ
แต่แค่เพราะเป็นลูกสาวท่านประธาน..พิณเลยดูเหมือนจะมีอภิสิทธิ์มากกว่าชาวบ้านแค่นั้น.."



"..."



"พิณแค่อยากให้ชาเชื่อพิณนะคะ ว่าพิณไม่เคยจะหลอกชา ทุกสิ่งที่พิณพูด ทุกสิ่งที่พิณทำ
ที่แสดงออกมันคือเรื่องจริง.."



"..."

น้ำชายังคงนิ่งเงียบไม่มีบทสนทนาใดๆหลุดจากปากร่างบาง



"พิณก็อธิบายในส่วนที่พิณอยากอธิบายให้ชาฟังไปหมดแล้ว ถ้าชายังโกรธอยู่
ก็ไม่เป็นไรนะคะ พิณจะไม่มารบกวนคุณชาอีก..." ฉันตัดสินใจจะลุกออกจากตรงนี้
เพราะชาไม่ตอบโต้อะไรฉันเลย คงโกรธมาก คงไม่ให้อภัย ถ้าจะยังอยู่ต่อ
ก็คงมีแต่ความลำบากใจ งั้น...ฉันไปจากตรงนี้ ตอนนี้ คงดีกว่า


ในขณะที่ฉันกำลังตัดสินใจจะลุกออกไปน้ำชาก็คว้ามือฉันไว้



"ห้ามไปไหนนะ.."
น้ำชาดึงมือฉันไว้ ให้นั่งลงที่เดิม ฉันเห็นน้ำตาที่ไหลบนใบหน้าสวย
จนฉันยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปยิ่งกว่าเดิมเป็นสองสามเท่าตัว..



ฉันเอื้อมมือไปค่อยๆซับน้ำตาให้ร่างบางอย่างทะนุถนอม


"พิณอย่าไปไหนนะ ห้ามไปไหนนะ อยู่กับชานะ"
ร่างบางดึงตัวฉันเข้าไปกอดแน่นราวกับกลัวว่าอ้อมกอดนั้นจะหายไป
ฉันรับรู้ถึงอ้อมกอดพลางตอบสนองด้วยการกอดคนขี้แยให้แนบแน่นขึ้น




การกอดที่แสนเนิ่นนานแทนคำพูดนับล้านคำ..ที่ไม่มีใครได้ฟังนอกจากเราสองคน







...........................




การประชุมครั้งนี้ฉันมากับกอล์ฟแต่ความรู้สึกไม่ต่างกับการมาคนเดียวเท่าไหร่
ไม่มีการพูดคุยกัน ไม่มีการทักทาย มีแค่การสนทนาเฉพาะที่จำเป็นเพราะเรื่องงาน

การประชุมดำเนินไปอย่างเชื่องช้า


ให้ตายเถอะ..ฉันอยากออกจากห้องนี้ซะเหลือเกิน


การประชุมที่น่าเบื่อ..










"ไหนๆประชุมเสร็จทั้งทีเราไปทานข้าวกันไหมคะ คุณกอล์ฟคุณฐา เดี๋ยวพิณขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงทุกคนเองนะคะ"
พิณลุกจากเก้าอี้ในห้องประชุมและน้ำชาที่เดินหิ้วเอกสารตามมาติดๆ เอ่ยปากชวนฉันและพี่ฐาไปกินข้าว
จริงๆฉันก็อยากไปกับคุณพิณและคุณฐานะ แต่ว่า.. ฉันกลัวจะทำให้พิณและชาอึดอัดตาม
จนเสียบรรยากาศการทานข้าวร่วมกัน..



ในขณะที่ฉันคิดอยู่นั้นเองก็ไม่ทันร่างบางที่ตอบตกลงซะแล้ว




"ตกลงค่ะ"


"แล้วคุณกอล์ฟล่ะคะ ว่าไงจะไปด้วยกันกับพวกเราไหมคะ" คุณพิณหันมามองฉันพลางถามเอาคำตอบ


"ค่ะ ไปสิคะคุณพิณอุส่าเลี้ยงทั้งที" ฉันส่งยิ้มบางๆให้คุณพิณ


"งั้นเดี๋ยวไปทานข้าวกันเลยนะคะ ขอพิณเอาเอกสารไปเก็บก่อน"
พิณพูดพลางเดินนำออกประตูไปเพื่อเอาเอกสารของการประชุมไปเก็บยังห้องส่วนตัว










.................................








writer talk  : )


ไปกินข้าวกันทั้งทีจะได้คุยกันไหมนะ
หรือว่าจะแย่กว่าเดิม ฐาจะเลิกซึนไหม
กอล์ฟจะท้อใจหรือเปล่า 5555555555
รอติดตามนะ แต่โดยส่วนตัวชอบพิณชาเข้าไปทุกที

เห็นมีคนขอชอร์ตฟิคพิณชาเอาให้หวานหยาดเยิ้ม
งั้นรอสเปเชี่ยลพาร์ทนะ จะจัดพิณชาให้หวานๆสีก1ตอน
ขอบคุนสำหรับการติดตามค่ะ