[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #16 : -16- ความรู้สึกของปลายฟ้า

"งั้นน้ำชากลับก่อนนะคะลุงบูรณ์ ขอบคุนที่ให้น้ำชาพักที่นี่ตลอดหนึ่งอาทิตย์ค่ะ"
น้ำชายกมือไหว้ลุงบูรณ์ พอเหลือบสายตามาเห็นฉันก็เชิดหน้าพลางสะบัดหน้าใส่
เหมือนกับว่าเกลียดฉันมาแต่ชาติปางก่อน..หึ ให้ตายเถอะ






"งั้นเดี๋ยวกอล์ฟไปส่งน้ำชาก่อนนะคะลุงบูรณ์...เดี๋ยวกลับมานะ"
ปลายประโยคคำว่าเดี๋ยวกลับมานะของกอล์ฟรู้สึกจะเน้นเสียงแล้วหันหน้ามาทางฉัน
เหมือนกำลังจะบอกฉันว่าเดี๋ยวจะกลับมา ทำให้ฉันต้องพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินเข้าบ้านมานั่งพัก













จริงๆฉันก็ไม่ได้จงเกลียดจงชังอะไรน้ำชาขนาดนั้น
แต่แค่อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ ถ้าพูดตามความจริงฉันไม่ได้ไปทำอะไรน้ำชาก่อนเลย
จะมีก็แต่น้ำชานี่ล่ะที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนทุกที มันคงเป็นอคติที่เขามีต่อฉันละมั้ง




ก็แหงล่ะกอล์ฟไปบอกน้ำชาว่าเป็นแฟนกับฉัน..
คนที่เคยเป็นแฟนกันต่อให้เลิกกันแล้วยังไงก็อาจจะรู้สึกหวงอยู่บ้าง
โชคดีนะที่ฉันไม่มีแฟน..




ตอนอยู่มหาลัยไม่ใช่ว่าจะไม่มีหนุ่มมาจีบ ยังจำได้ดีเลย
ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งมีรุ่นพี่มาขายขนมจีบไม่เว้นวัน บางคนตามเทคแคร์ฉันเป็นเดือนๆ
ไม่ใช่ฉันหยิ่งหรือเล่นตัว แต่ฉันยังคงติดกับรักแรกซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจ
ว่าตอนนั้นฉันยังเด็กเกินไปหรือเปล่า..ที่จะไปรู้สึกดีกับกอล์ฟ
จนถึงปัจจุบัน..โดยไม่มีใครรู้เรื่องนี้แม้แต่น้อย




และอีกไม่นานที่ฉันจะต้องกลับบ้าน..
เพราะแม่ฉันกำลังจะกลับจากการไปต่างประเทศในอีกครึ่งเดือนกว่าๆ
ฉันคงคิดถึงที่นี่..และคนที่นี่มาก




ในขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ริมระเบียงที่มีลมพัดเย็น
ฉันก็หันไปเห็นเด็กชายตัวเล็กที่กำลังด้อมๆมองๆมาทางฉัน
เหมือนจะกำลังลังเลใจว่าจะเข้ามาหาดีไหม..









"อ้าว..ปลายฟ้าทำอะไรอยู่ตรงนั้นคับ"


"ปะเปล่าคับ.." เสียงเด็กชายดูจะตกใจทันทีที่ฉันกล่าวทักทาย
เด็กชายตัวน้อยเดินมาหาฉันพลางเข้ามากอด


"เป็นอะไรคับปลายฟ้าของอาฐา หื้ม" ฉันอดจะลูบหัวเด็กชายตัวน้อยไม่ได้
มาอ้อนเอาอะไรล่ะคราวนี้


"...." เด็กชายตัวเล็กไม่ตอบเอาแต่กอดอาฐาแน่น
จนสุดท้ายนั่งลงบนตักอาฐาซะดื้อๆ


"ว่าแต่เมื่อวานเป็นอะไรคับ อาฐาคุยด้วยก็ไม่คุยกับอาฐา งอนอะไรอาฐาหรือเปล่าคับ"
ฉันตัดสินใจถามปลายฟ้าตรงๆว่าเจ้าตัวแสบเป็นอะไรกันแน่ ถึงได้ทำหน้าบึ้งตึง
ไม่ยอมคุยกับฉันตั้งแต่เมื่อวาน..



"ก็..อาน้ำชาบอกปลายฟ้าว่า อาฐาจะมาแย่งอากอล์ฟไปจากปลายฟ้า
อากอล์ฟจะรักอาฐามากกว่าปลายฟ้า แล้วสุดท้ายอากอล์ฟก็จะไม่สนใจปลายฟ้าอีก.."










ฉันเงียบลงทันทีที่ได้ยินคำตอบจากเด็กชายตัวน้อยตรงหน้า










"...."




"แต่..ปลายฟ้ารักอาฐา รักเหมือนที่ปลายฟ้ารักอากอล์ฟ แต่อากอล์ฟกำลังจะไม่รักปลายฟ้า"
เด็กชายตัวเล็กโผเข้ากอดฉันแน่นกว่าเดิม พลางน้ำตาคลอที่ใบหน้า
ฉันค่อยๆลูบหัวเด็กน้อยตรงหน้าอย่างแผ่วเบาเป็นการปลอบเด็กตัวน้อยๆ



"ปลายฟ้าฟังอาฐานะคับ อากอล์ฟน่ะรักปลายฟ้ามาก มากที่สุด
ถ้าจะต้องมีหนึ่งคนที่ถูกมองเป็นคนนอกคนๆนั้นควรเป็นอาฐามากกว่านะคับ
อาฐาไม่มีทางแทนที่ปลายฟ้าได้หรอกนะ..."



"ไม่เอาอ่ะ อาฐาไม่ใช่คนนอก อาฐาเป็นคนในบ้านนี้ ปลายฟ้าไม่ให้อาฐาไปไหนนะ"
เด็กชายตัวเล็กซุกหน้าลงกับตักร่างบางพลางใช้แขนเล็กๆเกาะเอวบางแน่น


"ปลายฟ้าคับถ้าปลายฟ้ารักอาฐารักอากอล์ฟ ปลายฟ้าต้องเชื่อใจอาฐาและอากอล์ฟนะคับ
ทีหน้าทีหลังถ้ามีใครมาบอกอะไรปลายฟ้าแบบนี้ ปลายฟ้าต้องมาถามอาฐาไม่ก็อากอล์ฟนะคับ"
เด็กชายตัวเล็กตรงหน้าแววตาสำนึกผิดอย่างเห็นได้ชัด พลางพยักหน้าเบาๆ


"รู้ไหมว่าการที่ปลายฟ้าโกรธอาฐาเมื่อคืนมันทำให้ปลายฟ้าไม่ได้ทานขนมที่อาฐาซื้อมาให้
แถมยังไม่ได้ฟังนิทานก่อนนอนด้วย คุ้มไหมคับ ..."
เด็กชายตัวเล็กส่ายหัว จนฉันอดจนยิ้มออกมาไม่ได้



"คืนนี้อาฐาต้องเล่านิทานให้ปลายฟ้าฟังนะคับ"



"ได้สิคับ" ฉันลูบหัวเด็กชายตัวเล็กอย่างทะนุถนอม



ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันหลงรักเด็กชายปลายฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้ตัวอีกทีฉันก็หลงรักเด็กชายคนนี้ เหมือนกับว่าเป็นน้องของฉันเอง
เด็กที่ใสซื่อบริสุทธิ์ เด็กชายปลายฟ้า...









----------------------------------------





writer talk  : )

จากการที่ดูยอดวิวและคอมเมนต์จะพบว่าเรื่องนี้ต่างจากใจละเมอมาก
ใจละเมอถือว่าเรียกเรทติ้งได้ดีกว่า อาจจะเพราะเปนมุมมอง
ความรักของแนววัยรุ่น เลยทำให้คนติดตามเยอะกว่า

แต่ถ้าโดยส่วนตัวจากความรู้สึกคนแต่งเอง
ชอบเรื่องนี้มากกว่าใจละเมอ แม้ว่าจะยอดวิวหรืออะไรน้อยกว่าก็ตาม
เพราะเรื่องนี้ยิ่งแต่งแล้ว ยิ่งรู้สึกถึงความรักจริงๆ
รักในครอบครัว ยิ่งมีตัวละครปลายฟ้าขึ้นมา

ยิ่งสัมผัสได้ถึงความรัก ความห่วงใย
ไม่รู้ว่านักอ่านที่รักจะรู้สึกบ้างไหม : )
นี่ฉันพล่ามอะไร 5555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^