[Fic] กอล์ฟฐา .. ใจละเมอ

ลำดับตอนที่ #14 : -14- ฝันดี

ฉันเดินไปที่โต๊ะก็เห็นฐานั่งตาลอย หน้าแดงไปหมด
คงด้วยพิษเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่อยู่ตรงหน้า เหมือนที่น้ำชาบอกเธอไม่มีผิด

เฮ้ออออออออออ..อออออออ เมาซะได้ที่เลยนะเราน่ะ

ฉันปล่อยให้ร่างบางดื่มไปอีกนิด จนคิดว่าสภาพไม่น่าจะมีสติอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่
ฉันจึงได้เริ่มตามแผนที่ตกลงกันไว้..





......................






"ครืดๆ..." อ่าพิณโทรมา สงสัยด้านโน้นจะเรียบร้อยแล้ว



"กอล์ฟคะ คือ..เมื่อกี้ตอนชาเดินไปเข้าห้องน้ำน่ะค่ะชาเห็นคุณฐากับคุณพิณอยู่หน้าเคาท์เตอร์น่ะค่ะ"

"อื้ม..แล้วไงคะชาบอกกอล์ฟทำไมคะ เขาคงมาสวีทกันตามประสาคนรักกันน่ะค่ะ"

"คือที่ชากำลังจะบอกกอล์ฟคือคุณฐาเมามากแถมคุณพิณก็ไม่ต่างกันแต่ดูเหมือนคุณพิณยังพอมีสติบ้าง"

"..."

"นะกอล์ฟไปดูคุณฐากับคุณพิณหน่อยนะ...นะคะนะ" ฉันพูดพลางฉุดมือคนตัวสูงให้ลุกขึ้นตามฉันไป



พี่ฐา..พี่ฐานะพี่ฐา ไหนพี่เคยบอกว่าพี่ไม่ชอบดื่มไง นี่พี่มาสองคืนติดแล้วนะ
แล้วก็เมาสองคืนติดด้วย ทำไมฉันจะไม่รู้ เมื่อคืนฉันก็มาที่นี่ละ
มาดูว่าพี่เป็นยังไงบ้าง.. แต่ฉันก็เห็นพี่มีคนดูแลแล้ว ฉันก็คงไม่ต้องเป็นห่วง




"คุณพิณคะคุณพิณ.." ชาเขย่าตัวคุณพิณ ฉันได้แต่ยืนดู
จะให้ฉันเข้าไปแตะตัวพี่ฐาได้ยังไง มานี่สองวันแล้วคำพูดที่คัดสรรให้รู้สึกดีแม้เพียงสักคำยังไม่มี


"คะ.." พิณเงยหน้าขึ้นมามองน้ำชาอย่างอ่อยอิ่ง

"คุณพิณไหวไหมคะ เมามากแล้วนะทั้งคู่เลย"

ดูจากสีหน้าพิณก็เมาไม่ต่างกับพี่ฐาเลย แต่แค่ยังไม่ฟุบกับโต๊ะเหมือนร่างบาง
ที่ตอนนี้ไม่เหลือสภาพผู้บริหารบริษัทใหญ่เลย..

"... พิณ เวียนหัวจังค่ะ"

พิณกุมศรีษะไว้ เหมือนพร้อมจะล้มพับได้ทุกเมื่อ

"คุณพิณคะกุญแจห้องอยู่ที่คุณพิณรึเปล่าคะ เดี๋ยวพวกเราไปส่งนะคะ"

"อะอื้ม..อยู่ในกระเป๋าค่ะ"

ในขณะที่น้ำชากำลังประคองพิณนั้น ฉันก็ถือวิสาสะเปิดกระเป๋าถือข้างๆตัวพิณ
เพื่อจะควานหากุญเจห้องของทั้งสองที่เมาจนแทบไม่มีสติ..


"กอล์ฟช่วยชาหน่อยนะ พาคุณฐาขึ้นห้องทีนะคะ"
นี่เป็นครั้งแรกในสามวันสินะที่ฉันได้สัมผัสถูกตัวคนที่ฉันหลงรัก..
แม้จะเป็นสภาพที่ไร้สติ แต่ฉันก็ยังจดจำได้ทุกสัมผัส
ตั้งใจว่าจะลืมแล้วแท้ๆแต่กลับต้องมาใกล้แบบนี้ ..




น้ำชาที่ค่อนข้างตัวเล็กกับพิณที่ยังพอมีสติอยู่บ้าง น้ำชาจึงค่อยๆประคองพิณเดินกลับห้องพัก
ส่วนตัวฉันน่ะหรอ จะประคองก็คงไม่ได้ สติของคนที่อยู่บนหลังฉันไม่มีเหลือเลยแม้แต่น้อย
ฉันจึงต้องแบกร่างบางขึ้นหลังแล้วพากลับห้องพัก..


แม้กลิ่นเหล้าจะทำให้ฉันฉุนแค่ไหน แต่กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวพี่ฐา
ก็ยังคงติดจมูกฉันอยู่ดี กลิ่นที่แม้หลับตาก็ยังนึกถึงสัมผัสของเจ้าของกลิ่นนี้เป็นอย่างดี..






ถึงห้องสักที โดยที่ฉันยังไม่วางร่างบางลงจากหลัง พิณทำหน้าที่เปิดประตู

"กอล์ฟคะ ถ้าเราปล่อยให้สองคนนี้นอนด้วยกันคงไม่ดีแน่ เมาไม่ได้สติทั้งคู่เลย คงดูแลกันเองไม่ไหว"

"..."

"งั้นเดี๋ยวกอล์ฟนอนกับพี่ฐาที่ห้องนี้นะคะ เดี๋ยวชาจะพาพิณไปนอนห้องเราเอง เดี๋ยวตอนเช้าค่อยมาเอาของที่ห้องก็ได้ค่ะ"

ฉันพยักหน้าเพื่อตอบรับ ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธแล้ว
เพราะฉันก็อดห่วงคนตรงหน้าไม่ได้เหมือนกัน ไม่ใช่ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
เพราะถ้าฉันขอดูแลคุณพิณเองก็คงได้ แต่ที่ฉันไม่ปฏิเสธเพราะ..ฉันอยากดูแลพี่ฐา




ฉันค่อยๆวางพี่ฐาลงกับเตียง ร่างบางตอนนี้ไร้ซึ่งสติจากพิษเหล้า
จะว่าไปอย่างนี้คงต้องเช็ดตัวแล้วล่ะ ฉันเดินหาสิ่งของที่พอจะใช้ได้ในห้อง
ฉันหยิบผ้าเช็ดหัวผืนเล็กๆจากของที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ เดินหาอะไรที่พอใส่น้ำได้
เจอเพียงวัสดุเหมือนชามเล็กๆไม่ทันรู้หรอกว่าเขาใช้เพื่ออะไร..
แต่ ณ จุดนี้ฉันหยิบชามนั้นเดินเข้าห้องน้ำเปิดน้ำจากฝักบัว จึงได้น้ำอุ่นที่อุณหภูมิพอดีกับการเช็ดตัว


ฉันค่อยๆเอาผ้าผืนเล็กชุบน้ำอุ่น กลัวน้ำจะกระฉอกออกจากชามเล็กๆ
เริ่มหยิบผ้าค่อยๆซับไปที่ใบหน้าเรียวที่ฉันอยากเห็นชัดๆมาตลอดสองวัน
ค่อยๆซับตามใบหน้าผ่านซอกคอเลื่อนลงมาเรื่อยๆถึงหน้าอก..


เช็ดตามข้อพับแขน ขา เมื่อคิดว่าร่างบางที่นอนอยู่คงสบายตัวขึ้นมาบ้าง
ก็เอาผ้าไปซักแล้วตากไว้เหมือนเดิมแล้วเดินออกไปหน้าระเบียงเพื่อรับลม..





เวลากลางคืนเนี่ยเหมือนโลกหยุดหมุนเลย บรรยากาศเงียบๆผู้คนไม่วุ่นวาย
เหมือนเวลาผ่านไปช้าๆ ให้ฉันได้อยู่กับตัวเองและความคิดของตัวเอง
ถ้าใช้เวลานี้อย่างคุ้มค่าก็คงจะมีความคิดดีๆเกิดขึ้นมากมาย..

แต่ถ้าใช้อย่างไม่คุ้มค่าก็คง..ทำร้ายตัวเองอย่างเงียบๆ


ฉันเริ่มง่วงนิดๆแต่ทว่าก็ไม่ได้เกิดความรู้สึกอยากหลับตาลงนอน
เพราะฉันอยากคอยดูแลพี่ฐา อยากดูแลพี่ฐา เพราะฉันไม่รู้ว่าจากนี้ไป
ฉันจะมีโอกาสดูแลพี่ฐาแบบนี้อีกไหม อย่างน้อยถ้ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย..


ก็ขอให้ฉันทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด




ลมเย็นๆที่พัดมาแตะร่างกายฉันเบาๆทำให้ฉันยิ่งรู้สึกนึกถึงอะไรหลายๆเรื่อง
อดีตที่ผ่านมาของฉันกับพี่ฐา ภาพทุกภาพย้อนกลับเข้ามา
เหมือนฉันกำลังดูหนังแล้วถูกตัดตอนภาพในอดีตที่เป็นความสุขสีซีเปีย..




หลังจากนี้คงไม่มีแล้วสินะ..






..........................







โอ๊ย..ฉันเมื่อยตัวจังเลยอ่ะ สงสัยเมื่อคืนฉันจะดื่มเยอะไปหน่อย
พิณต้องแบกฉันขึ้นมาอีกแล้วสินะ ฉันต้องพึ่งพาพิณตลอดเวลาเลยสินะ
คิดแล้วก็อยากขอบคุนพิณมากๆ..


"ตื่นแล้วหรอคะฐา" พิณกล่าวทักทายฉันเมื่อเห็นว่าฉันลุกจากที่นอน

"ค่ะ"

"เป็นไงบ้างคะ หลับสบายไหม ? "

"สบายค่ะ พิณคะ..........เมื่อคืนฐาฝันถึงกอล์ฟด้วยล่ะ"

ฉันรู้สึกได้ในทันทีว่าใบหน้าฉันเริ่มร้อนผ่าวทันทีที่นึกถึงกอล์ฟ

จริงๆนะฉันรู้สึกได้ว่าฝันเหมือนจริงมาก ฉันรู้สึกได้ถึงสัมผัสของกอล์ฟ
ฝันครั้งนี้เป็นฝันที่เหมือนจริงจนฉันไม่อยากตื่น..


"จริงหรอคะ คงฝันดีน่าดูเลยเนอะ" พิณยิ้มให้พลางขยี้หัวฉันเบาๆ

ฉันได้แต่ก้มหน้าอมยิ้มกับฝันที่แสนดี



"อย่ามัวแต่ยิ้มล่ะ รีบๆเก็บเสื้อผ้านะ เดี๋ยวโดนทิ้งอยู่นี่ไม่รู้นะคะ"
พิณแซวพลางเดินไปเก็บข่าวของลงกระเป๋าเสื้อผ้า


"ยิ้มอะไรกันล่ะ ไม่มีสักหน่อยพิณก็.."
จะว่าไปฉันก็แอบยิ้มไม่ได้จริงๆนั่นแหละ แม้จะแค่ความฝัน แต่มันก็เป็นฝันดีไม่ใช่หรอ ..





................................





writer talk  : )

ดราม่าใกล้จะหมดแล้วแหละ
ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวจะได้เจอฟ้าหลังฝนแล้วล่ะ
ไม่ปล่อยให้คุณนักอ่านต้องกินมาม่านาน
เดี๋ยวจะอืดกันหมดเนอะ ; )