[Fic] กอล์ฟฐา .. ใจละเมอ

ลำดับตอนที่ #12 : -12- ดอกไม้ช่อนั้น

"ฐา..เป็นอะไรหรอคะ" พิณถามฐา เพราะเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของฐาแล้วก็การที่ฐาผละจากตัวเธออย่างนั้น
แต่พิณไม่ได้ยินหรอกว่าเมื่อกี้ฐาเรียกชื่อกอล์ฟ เพราะมันแผ่วเบาจนแทบเป็นเสียงอุทานจากปากคนตัวเล็กอย่างฐา



"เมื่อกี้ฐาเห็น..." พูดพลางน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว


"เห็นอะไรคะ ฐาบอกพิณได้ไหมคะคนดี" พิณค่อยๆเอามือลูบหัวของฐาอย่างปลอบใจ


"กอล์ฟ.." ตอนนี้ฉันสามารถบอกความรู้สึกตัวเองได้ชัดเจนแล้วสินะ ความรู้สึกที่เพิ่งชัดเจนในใจ
ถ้าเลือกได้..ฉันอยากบอกกอล์ฟว่าฉันรักกอล์ฟมาแค่ไหน ฉันคงทนไม่ได้ถ้าหากต้องสูญเสียกอล์ฟไป
แม้ว่าตอนนี้กอล์ฟจะรักน้ำชาหรือรักใคร ฉันอยากกอดกอล์ฟ แต่ก็คงได้แต่คิดสินะ..
เพราะว่ากอล์ฟไม่เคยบอกฉันเลยว่ากอล์ฟรู้สึกยังไง แล้วฉันก็ไม่อยากคิดไปเอง



"ฐา ไม่ไปอธิบายความจริงให้กอล์ฟฟังหรอคะ จะได้เข้าใจกันไง ว่าเราไม่มีอะไรกัน
เป็นแค่เพื่อนกัน.....และจะไม่มีทางเป็นมากกว่านั้น" เสียงประโยคสุดท้ายจากพิณช่างแผ่วเบา
แต่ก็ไม่รอดพ้นจากการได้ยินของฐา


"พิณคะ..ฐาขอโทษนะคะที่รับความรู้สึกดีๆที่พิณมีให้ไม่ได้จริงๆ ฐาขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จริงๆแล้วมันก็เป็นเรื่องธรรมดา มีสมหวังผิดหวังเป็นปกติ อย่างน้อยพิณก็มีเพื่อนดีๆ
อย่างคุณฐาเพิ่มมาอีกคน จริงไหมคะ ^^" พิณพูดพลางยิ้มให้สาวตรงหน้าพร้อมเอื้อมมือปาดน้ำตาให้ร่างบาง

"ขอบคุนนะคะคุณพิณที่เข้าใจฐา" ฐากุมมือพิณไว้อย่างอบอุ่นและขอบคุนคุณสาวสวยตรงหน้าด้วยใจจริง

"แต่ฐาคงไม่ไปอธิบายหรอกค่ะ เพราะอธิบายไปก็เท่านั้น ในเมื่อเราทั้งคู่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน
อีกอย่างกอล์ฟเขาคงมีน้ำชาดูแลอยู่แล้ว จะให้ฐาเข้าไปยุ่งอะไรกับเขาทั้งคู่ได้..."

พิณรู้ว่าฐากำลังหึงและน้อยใจกอล์ฟ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้
นอกเสียจากว่าจะปลอบโยนและให้กำลังใจ









...........................








ภาพนั้นยังคงติดในความรู้สึกของฉัน เขาทั้งคู่กอดกัน เขาคงรักกันดี
ไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายอะไรกันอีกแล้ว แค่ที่เห็นมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
พี่ฐาคงกำลังมีความสุขมากสินะ...


ถึงพี่ฐาจะเลิกกับพี่อาร์มแล้ว ถึงพี่ฐาจะชอบผู้หญิง ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่เราอยู่ดี
เอาเถอะ กอล์ฟก็ขอให้พี่โชคดีกับความรักของพี่ละกันนะ ระหว่างเราต่อจากนี้
คงทำเท่าที่หน้าที่บอกให้ทำ เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้องกันเท่านั้นเอง





"อ้าว กอล์ฟทำไมมายืนอยู่นี่คะ ชาตามหาซะทั่วเลยไหนบอกจะไปห้องน้ำ"
น้ำชาเดินมาหากอล์ฟที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่

"โทษทีนะคะ พอดีกอล์ฟหลงน่ะ เลยเดินดูวิวไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่นี่แล้ว แฮะแฮะ"
ฉันหัวเราะเจื่อนๆพร้อมกับเกาหัวแก้เก้อไม่ให้น้ำชารู้ว่าฉันไม่สบายใจ

"ไหนๆก็อยู่กันสองคนแล้วเนอะ ถ้าไม่พูดตอนนี้ก็ไม่รู้จะได้พูดเมื่อไหร่หรืออาจจะไม่ได้พูดเลย.."

"คุณชาพูดถึงเรื่องอะไรคะ"

"กอล์ฟจำช่อดอกไม้ได้ไหมคะ"

"ดอกไม้..." ฉันกำลังนึกถึงช่อดอกไม้ที่มีคนส่งมาให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่แน่ใจนักว่า
สิ่งที่ชาสื่อกับสิ่งที่ฉันคิดมันคือสิ่งๆเดียวกันหรือไม่..

"ค่ะ ช่อดอกไม้ที่มีคนส่งให้คุณวางไว้ที่โต๊ะทำงาน ก่อนที่คุณจะมาถึงที่ทำงาน"
ใช่แล้วล่ะ มันคงตีความเป็นอื่นไม่ได้อีกแล้ว ช่อดอกไม้ช่อนั้นแหละช่อเดียวกับที่ฉันกำลังคิด

"ค่ะ..จำได้"

"ชอบไหมคะ"

"ก็ชอบค่ะ สวยดี" ฉันพยักหน้านิดๆให้กับคำถามก่อนจะตอบออกมาอย่างเสียไม่ได้

"ดีใจนะคะที่ชอบ" น้ำชาส่งยิ้มหวานให้ฉันพร้อมกับเริ่มอธิบายก่อนที่ฉันจะงงไปมากกว่านี้

"คือ ชาเป็นคนส่งให้คุณเองแหละค่ะ ชาเลือกนานมากเลยนะ กว่าจะได้ออกมาอย่างที่เห็น
แค่รู้ว่ากอล์ฟชอบมัน ชาก็ดีใจแล้วล่ะ.."

"เดี๋ยวนะคะ คือ...คุณชา" ฉันพอจะเริ่มประติดประต่อใจความได้
ว่าดอกไม้ช่อนั้นเป็นของน้ำชาที่ส่งมา แต่ว่าอยู่ดีๆทำไมน้ำชาต้องส่งดอกไม้มาให้ฉัน ทำไม ?

"คือชาจะบอกว่า..ชาชอบกอล์ฟนะคะ ชอบตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน"
วันแรกที่เราเจอกัน ก็คงจะเป็นวันที่น้ำชาไปบริษัทแล้วพี่ฐาไม่อยู่เราก็เลยติดต่อเจ้าหน้าที่ให้
มาต้อนรับแทนพี่ฐา แต่กว่าเจ้าหน้าที่จะมาระหว่างนั้นฉันก็นั่งคุยกับคุณชาในเรื่องทั่วๆไป
เพื่อไม่ให้รู้สึกเบื่อขณะนั่งรอ..

"ชาประทับใจในเฟิร์สอิมเพรชชั่น ตั้งแต่แรกพบ ยิ่งได้คุยยิ่งรู้สึกประทับใจ ชาเลย.."
น้ำชาเว้นวรรคสักพักก่อนจะพูดต่อ

"ส่งดอกไม้ให้คุณกอล์ฟแต่ไม่รู้จะลงชื่อว่าจากใครดี.."



ฉันสังเกตได้ว่าหน้าของน้ำชาแดงมาก ขณะที่สารภาพรักกับฉัน
แต่ฉันก็คงต้องพูดไปตามจริง ขืนชักช้ากว่านี้มีแต่จะยิ่งวุ่นวายและทำร้ายจิตใจ
ฉันเม้มปากแน่นพลางนึกคำพูดที่ดีที่สุดเหมาะสมที่สุด..


"ชาคะ คือกอล์ฟขอบคุนนะคะที่ชามาชอบกอล์ฟ ขอบคุนสำหรับดอกไม้ด้วยกอล์ฟชอบมากนะคะ
แต่กอล์ฟคงตอบแทนความรักของชาด้วยการรับรักชาไม่ได้จริงๆ กอล์ฟขอโทษนะคะ.."
ฉันกุมมือน้ำชาพลางจ้องเข้าไปในดวงตาใส

"ค่ะ..ชาทำใจไว้แล้วว่ากอล์ฟคงไม่ได้ชอบผู้หญิง ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

"ชาคะ คือกอล์ฟไม่ได้ไม่ชอบชาเพราะว่าชาเป็นผู้หญิงนะคะ แต่เพราะว่ากอล์ฟ.."
ฉันหยุดเว้นวรรคสักพักก่อนจะพูดต่อ

"เพราะว่ากอล์ฟมีคนที่ชอบแล้วค่ะ และคนที่กอล์ฟชอบก็เป็นผู้หญิง"

น้ำชานิ่งไปกับความจริงที่เพิ่งได้ฟัง



"ขอบคุนนะคะที่พูดความจริง ขอบคุนนะคะที่ไม่เกลียดกัน ชายอมรับนะคะว่าอึ้งเหมือนกัน
กับสิ่งที่เพิ่งได้ฟัง แต่ว่าก็ไม่เป็นไรค่ะเรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมคะกอล์ฟ.."

"ได้สิคะ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" ฉันตอบพลางลูบหัวร่างบางตรงหน้า จริงๆใช้คำว่าขยี้ยังเหมาะกว่า ^^


"ว่าแต่ว่า..ใครคือคนโชคดีคนนั้นคะ บอกชาได้ไหม"



"คือ....."
ฉันนิ่งไปสักพักก่อนจะรวบรวมความคิดแล้วพูดออกมา


"กอล์ฟชอบพี่ฐาค่ะ"

"ว่าแล้วอย่างที่คิดไม่มีผิด.."

"อะไรนะคะ คุณชารู้หรอคะ"

"พอเดาได้ค่ะ แล้วก็จริงอย่างที่ชาคิดจริงๆด้วย ยินดีด้วยนะคะคุณกอล์ฟ"

"ยินดี ? อะไรกันคะชา กอล์ฟงง" ฉันทำหน้างุนงงกับคำพูดของน้ำชาเป็นครั้งที่สอง

"ก็..ชาว่าพี่ฐาก็คงคิดเหมือนกอล์ฟแหละค่ะ"

"หมายความว่าไงคะ กอล์ฟไม่เข้าใจ"

"ก็..พี่ฐาคงชอบกอล์ฟเหมือนกันไงคะ พี่รู้สึกได้นะว่าพี่ฐามองมาทางเราบ่อยมากเลย ตอนอยู่บนรถน่ะ"

"เซนส์น้ำชาคงผิดแล้วล่ะค่ะ พี่ฐาน่ะเค้าชอบคุณพิณไม่ได้ชอบกอล์ฟอย่างที่คุณเข้าใจหรอกค่ะ"

"ทำไมกอล์ฟถึงคิดอย่างนั้นล่ะคะ"

"ก็....."







........................






writer talk : )

อยากบอกว่าดีใจอ่ะ 55555
มีคนบอกว่าร้องเพลงใจละเมอได้แล้ว
เพลงนี้เพราะมากเลยนะ ชอบ เปนเพลงเก่าแล้ว
แต่ความหมายดี เป็นแรงบรรดาลใจให้แต่งฟิค
ปล.ขอบคุนทุกกำลังใจ ทุกคอมเมนต์ ทุกคนที่คอยติดตาม
ได้มีโอกาสเห็นคนแอบตามไรท์เตอร์ผ่านการอัพทวิตก็มี
มีคนพูดถึงฟิคใจละเมอในทวิตด้วย ขอบคุนมากนะคะ
ไรท์เตอร์นั่งจามอยู่หน้าคอมเนี่ยล่ะ 55555
เห็นนะว่าแอบพูดถึงเรา :D

ขอบคุนมากๆนะคะ วันนี้อาจจะอัพดราม่าอัดแน่นไปหน่อย
ฉากดราม่าเนี่ยแต่งยากกว่าฉากของหวานอีกนะ
ต้องใช้คำพูดที่เชือดเชือน ดราม่า ต้องอินจริง T^T
แต่งยากจังนะ ..