[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #7 : -7- ครอบครัว

ฉันก็มาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งเดือนแล้วสินะ
จะว่าเวลาผ่านไปเร็วไหม ก็เร็วนะ..
ฉันนั่งห้อยขาอยู่ตรงสะพานข้ามธารน้ำเล็กๆในไร่
ลมพัดเย็นๆ บรรยากาศเหมาะกับการพักผ่อนหย่อนใจที่สุด












นี่ก็หนึ่งเดือนเต็มๆที่ฉันไม่ได้เจอหน้าแม่
แม้ว่าการมาอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่เหงา แต่ฉันก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้
ป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้าง..


พอคิดถึงแม่หยดน้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมา
ในขณะที่กอล์ฟเพิ่งจะหย่อนตัวลงมานั่งข้างๆฉันแล้วกอล์ฟคงสังเกตเห็นพอดี














"ฐา...ฐาร้องไห้ทำไม ฐาเป็นอะไร ฐาเบื่อกอล์ฟหรอ"
กอล์ฟรีบใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตา สีหน้าของกอล์ฟูจะกังวลและตกใจกับน้ำตาของฉัน





ฉันได้แต่ส่ายหัวแทนคำตอบ






"แล้วฐาร้องไห้ทำไม มีอะไรบอกกอล์ฟนะ กอล์ฟเป็นห่วงรู้ไหมฐา"

ฉันรู้ว่ากอล์ฟเป็นห่วงฉันจริงๆ สีหน้าของกอล์ฟดูเป็นกังวล สายตาห่วงใย
มันทำให้ฉันต้องรีบปาดน้ำตาแล้วยิ้มออกมา


"ฐาแค่..คิดถึงแม่น่ะกอล์ฟ ไม่มีอะไรหรอก ฐาแค่คิดถึงครอบครัวของฐา"












"..." กอล์ฟนั่งนิ่งไปสักพักก่อนจะปริปากพูดออกมา













"ฐา...ฐารู้ไหมว่ากอล์ฟน่ะคิดว่าฐาคือคนในครอบครัวกอล์ฟมาโดยตลอดเลยนะ
กอล์ฟก็ไม่รู้ว่าทำไม..แม้เราจะอายุใกล้ๆกัน เป็นเหมือนเพื่อนกัน..


แต่กอล์ฟเองก็ชอบที่จะมีฐามาบ่น มาปลุก มาห่วงใยเหมือนแม่นะ
แล้วที่สำคัญ..กอล์ฟก็ชอบที่จะขับรถให้ฐานั่ง ชอบที่จะดูแลเทคแคร์ฐาเหมือนเดิม..


เหมือนในตอนเด็ก..ถ้าฐาไม่รังเกียจให้กอล์ฟเป็นคนในครอบครัวของฐาได้ไหม"















ฉันเงียบไปทันทีกับประโยคยาวๆ ข้อความจากใจของคนตัวโต








"ถ้ากอล์ฟคนเดียวมันไม่พอที่จะทำให้ฐาหายเหงา มีปลายฟ้าอีกคนนะ ไม่รู้ว่าพอไหม"












ฉันเข้ากอดคนตัวโตทันทีเพื่อปิดบังน้ำตาที่กำลังจะไหลอีกรอบ
แม้น้ำตาจะไหลติดๆกันในช่วงเวลาที่ใกล้เคียง
แต่ความจริงแล้วสาเหตของน้ำตาช่างต่างกัน



น้ำตาแรกอาจจะแทนความเหงา

แต่น้ำตาที่สอง..แทนความซึ้งใจที่มีต่อคนตัวโตที่เป็นห่วงเป็นใย






ฉันรู้ว่ากอล์ฟไม่ได้เป็นคนที่พูดเก่งหรือแสดงออกอะไรมากมาย
แต่กอล์ฟก็ตั้งใจพูดประโยคยาวๆเมื่อกี้ออกมา..














"กอล์ฟ...ฐาขอบคุนกอล์ฟมากนะ"











"อื้ม ไม่เป็นไรหรอกด้วยความเต็มใจครับผม งั้น..เรากลับกันดีกว่าเนอะ เดี๋ยวจะเย็นแล้ว"
กอล์ฟลุกพลางผายมือให้ฉันจับก่อนจะลุก แต่ฉันคงนั่งนานไปหน่อย


"โอ๊ย..." ขาฉันตะคริวกินขึ้นมาดื้อๆ





"ฐาเป็นอะไรหน่ะ ขาพลิกหรอ" กอล์ฟก้มลงมาดูฉันที่กำลังนั่งลงกับสะพาน

"เปล่าอ่ะ  อยู่ดีๆตะคริวกินเฉยๆเลย โอ๊ยยย"

"มา..ค่อยๆยืดขานะฐา เดี๋ยวกอล์ฟค่อยๆนวดให้"

กอล์ฟค่อยๆนวดขาให้ฉันอย่างเบามือ แม้จะยังปวดจากพิษของตะคริวแต่
คนตรงหน้าก็ทำให้ฉันคลายความปวดลงได้..



"ดีขึ้นไหมฐา.."  ฉันพยักหน้าแทนคำตอบให้กับกอล์ฟ


"ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ขอบคุนมากนะ"


"ขึ้นมาสิ" กอล์ฟย่อตัวลงจะให้ฉันขึ้นหลัง


"ไม่เป็นไรหรอกกอล์ฟ ฐาเดินเองได้ อีกอย่างฐาตัวหนักนะ"


"จะขึ้นหลังดีๆหรือจะให้อุ้ม" กอล์ฟส่งสายตาเป็นเครื่องหมายบอกว่าไม่ใช่คำขู่



ฉันจึงต้องขี่หลังกอล์ฟไปแต่โดยดี




















'โอ้ยยยย...กอล์ฟช่วยฐาด้วย'  ฉันวิ่งเล่นแล้วสะดุดก้อนหินจนขาแพลง


'อ้าว ฐาเป็นอะไรอ่ะ ทำยังไงถึงล้มละ'
กอล์ฟรีบวิ่งเข้ามาประคองฐาทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกให้ช่วย


'ฐาสะดุดก้อนหินน่ะกอล์ฟ ขาเลยแพลงน่ะ'


'งั้นขึ้นหลังกอล์ฟนะ เดี๋ยวกอล์ฟจะพาฐากลับบ้านไปหายานวดให้'


















ขอบคุณมากนะกอล์ฟ..ที่ยังแสนดีเหมือนเดิมเลย : )












----------------------------------------------------------


writer talk  : )

กอล์ฟที่ยังแสนดีเหมือนเดิม
เรื่องราวผ่านมา ยังไม่มีท่าทีว่ากอล์ฟจะชอบฐามากกว่าเพื่อน
เอ๊ะหรือว่าจะชอบนะ แต่ก็ยังไม่แน่
แต่ฐาคงชอบกอล์ฟมากแน่ๆ ><

ฝากติดตามด้วยนะคะ นักอ่านที่รัก : )