[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #13 : -13- จะง้อละนะ

แล้วนี่ตั้งแต่เย็นฉันยังไม่เห็นหน้าฐากับเจ้าตัวแสบเลย
นี่สองคนนั้นไปงอนฉันกันถึงที่ไหน..


จนตอนนี้ก็สี่ทุ่มแล้ว ไปไหนกันนะ หรือว่าจะอยู่ห้องปลายฟ้า ?






จริงๆด้วย..





เจ้าตัวแสบนอนห่มผ้าลายการ์ตูนขวัญใจเด็กน้อย
พลางมีตุ๊กตาหมีรายล้อม แม้จะเป็นเตียงเดี่ยวแต่ก็ใหญ่พอ
จะมีพื้นที่ให้ตุ๊กตาและเด็กน้อยตัวเล็กๆหนึ่งคน

แต่ทว่า..ตอนนี้กลับมีผู้ใหญ่ในร่างเด็กที่นอนหลับข้างๆเด็กน้อย
แถมยังไม่มีผ้าห่มอีกต่างหาก


"หนาวไหมละเนี่ย.." ฉันบ่นเบาๆกับตัวเองให้กับผู้ใหญ่ในร่างเด็ก
จนอดส่ายหน้าให้กับความขี้งอนและดื้อรั้นไม่ได้..



ฉันเดินออกจากห้องเด็กชายปลายฟ้า พลางเดินมาที่ห้องตัวเอง
หยิบผ้าห่มผืนที่ขนาดพอประมาณเพื่อจะเอาไปห่มให้ร่างบางที่นอนขดตัวอยู่
กับเจ้าตัวแสบปลายฟ้า..







เดินมาถึงห้องเด็กชายปลายฟ้าแล้วก็รู้สึกว่าเครื่องปรับอากาศจะทำงานดีเกินคาด
อุณหภูมิดูจะหนาวเกินไปสำหรับคนขี้หนาวทั้งสองคน เลยแอบปรับให้อุ่นขึ้นหน่อย


"ฝันดีนะครับปลายฟ้า" ฉันหอมแก้มเด็กชายปลายฟ้าที่หลับสนิทอยู่ที่เตียง
ฉันทำอย่างนี้ทุกคืนที่เด็กชายปลายฟ้าอยู่บ้าน..
ทำเหมือนกับว่าเป็นหน้าที่แต่เปล่าเลย ทำด้วยความรักที่อยากทำให้ : )



ส่งเด็กตัวน้อยเข้านอนแล้วก็ห่มผ้าให้เด็กน้อยในร่างผู้ใหญ่หน่อย
ดูท่าจะหนาวเหมือนกัน ฉันอดที่จะมองใบหน้าสวยที่กำลังหลับไหลไม่ได้
เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่างให้ฉันโน้มตัวลงไป ใกล้ร่างบางทีละนิด..



เรื่อยๆ


จนต้องหยุดตัวเองไว้เพียงแค่กระซิบข้างๆใบหูว่า

"ฝันดีนะ"










------------------------------------------









ฉันตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ปวดหลังเหลือเกิน
แน่ล่ะก็เมื่อคืนนอนเบียดกับปลายฟ้าอยู่บนเตียงนี่หน่า
จำเป็นต้องลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ..


ว่าแต่เมื่อคืนตอนฉันหลับ จำได้ว่าไม่มีผ้าห่มนี่หน่า
แล้วทำไมตอนตื่น ฉันถึงมีผ้าห่มอยู่บนตัวได้


หรือว่า....


ฉันอดยิ้มกับสิ่งที่ฉันคิดไม่ได้แต่จำต้องหุบยิ้มลงทันที
ที่คิดได้ว่ากำลังโกรธคนตัวโตที่ลำเอียงอยู่



"อย่าคิดนะ..ว่าฉันจะหายโกรธง่ายๆน่ะ"



ไหนๆก็ตื่นเช้าแล้วไปเดินเล่นหน่อยดีกว่า อากาศกำลังดี
จะปลุกเด็กชายตัวเล็กไปด้วยก็คงไม่ดี ให้นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า




"ตื่นเช้าจังนะ" เสียงที่คุ้นเคยกระซิบอยู่ข้างหูในขณะที่ฉันกำลังนั่ง
ใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้าน


".." ฉันไม่ได้ตอบหรือทักทายใดๆให้กับกอล์ฟที่ทุกวันจะตื่นสาย
แต่วันนี้กลับตื่นเช้าขึ้นมาเฉยๆ หึ เมื่อคืนคงไม่ได้นอนสินะ คงสวีทกับน้ำชาอยู่
ล่ะสิถึงได้ตื่นเช้าน่ะ


"ฐา..จะไปไหนอ่ะ" กอล์ฟคงสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลง
ระหว่างฉันและกอล์ฟจึงต้องเอ่ยปากชวนฉันคุยเป็นครั้งที่สอง


"จะไปเดินเล่นแถวๆนี่" ฉันตอบคำถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
ให้กับบุคคลตรงหน้าที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้



"งั้น..เดี๋ยวกอล์ฟไปด้วยนะ กอล์ฟกำลังอยากไปพอดี"



"..." อยากจะปฏิเสธ แต่ก็เอาเถอะแค่เดินเล่นแปบเดียวเท่านั้นแหละ
ถึงยังไงกอล์ฟก็คงไม่มีอะไรจะคุยหรือพูดกับฉันหรอก
แค่คำว่า "ขอโทษ" จากปากกอล์ฟ ฉันเองยังไม่ได้ยิน


คงเพราะกอล์ฟคิดว่าสิ่งที่กอล์ฟทำมันคงถูกแล้วมั้ง..ฉันเข้าใจ





จะว่าไปอีกไม่นานก็จะได้กลับบ้านแล้ว
อีกประมาณครึ่งเดือนเองที่ฉันจะได้อยู่ที่นี่ อากาศที่นี่เหมาะกับการพักผ่อน
มากกว่าบ้านที่กรุงเทพของฉันเยอะมากๆ ถ้าฉันกลับบ้านไปฉันคงคิดถึงที่นี่
และคิดถึงคนที่นี่..




"ฐา..."


"หื้ม..."


"อ่า..เมื่อคืนนอนห้องปลายฟ้าหรอ"


ฉันเดินตามหลังฐาที่กำลังสนใจแต่ต้นไม้และบรรยากาศ
แต่ในหัวฉันนี่สิกำลังคิดว่าจะเริ่มคุยกับฐายังไงดี..
แล้วยังไงล่ะ อยากจะตบหน้าผากตัวเองดังๆ ฉันเอ่ยคำถามที่ไร้สาระออกไป
จริงๆแล้วแค่อยากจะบอกว่า ขอโทษ...



"ใช่ ทำไมหรอ"


"อ๋อ..เปล่าน่ะ แค่เห็นว่าไม่ได้มานอนที่ห้องน่ะ อ่ะเอ่อฐา.."


"หื้ม..."


"วันนี้อยากกินอะไรเปล่า เดี๋ยวบอกป้าณีย์ให้"


"ไม่นะ อะไรก็ได้อ่ะ"




โอ๊ย...ให้ตายเถอะกอล์ฟเอ๋ยยยยยวันนี้จะรู้เรื่องกันไหมเนี่ย
เฮ้ออออ...ฉันอดจะถอนหายใจให้กับตัวเองไม่ได้



"งั้น..ฐาขึ้นบ้านแล้วนะเดี๋ยวจะไปปลุกปลายฟ้าหน่อย"


"อะอื้ม ฐา.." ฉันรีบขว้าข้อมือฐาเอาไว้ก่อนฐาจะขึ้นบ้านไป
ทำให้ฉันต้องพลาดโอกาสในการง้อคนตัวเล็กตรงหน้า


"กอล์ฟมีอะไร แล้วนี่จับข้อมือฐาทำไม"



"เอ่อ กอล์ฟขอโทษนะกอล์ฟรู้ว่าฐาโกรธ"



"...." ฐาเงียบรอฟังสิ่งที่คนตัวโตกำลังจะพูด



"ไม่ได้จะบอกอะไรแค่จะบอกว่าถ้าฐางอน
กอล์ฟก็จะง้อ แล้วที่ปล่อยให้นอนห้องปลายฟ้าคืนนึง
คืนนี้ไม่ให้แล้วนะ เหงาอ่ะ.."


กอล์ฟเกาหัวอย่างเขอะเขิน หน้าก็แอบแดง
แต่คนที่เขินกว่าไม่ต้องทาย...แต่พยายามจะเก็บอาการอยู่
นั่นคือคนโดนง้อนั่นเอง



"ถ้าฐาบอกว่าฐาไม่ได้งอนล่ะ..."


"..." กอล์ฟนิ่งไปสักพัก ก่อนจะให้คำตอบกับร่างบาง
ที่(แกล้ง)ทำตัวไม่สนใจกับการง้อของคนตัวโต


"ไม่รู้ล่ะ แค่จะบอกว่า จะง้อละนะ เตรียมตัวไว้ให้ดี"
ไม่พูดเปล่าส่งยิ้มหวานให้หนึ่งทีก่อนจะเดินตรงลิ่วแซงหน้าเข้าบ้านไปก่อน




หารู้ไม่ ว่าคำพูดที่ทิ้งท้ายไว้ทำให้ใจของร่างบางหวั่นไหวแค่ไหน
สาเหตก็ไม่ใช่ใครเลย .. ถ้าจะผิดก็ผิดที่คนตัวโตนั่นแหละ







---------------------------------------------------------


writer talk : )


จะง้อกันยังไงละนั่น แต่เตือนเอาไว้แล้วนะ
ว่าจะง้อละนะ 55555555555555555

ไม่รู้ล่ะ น้ำชาก็เข้ามาได้แค่นี้ละมั้ง
เอ๊ะหรือจะยังไม่หมดฤทธิ์นะ

แต่เอาเถอะไม่เปนไร ยังไงก็แล้วแต่ : )
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ขอบคุนทุกคอมเม้นต์นะคะ เปนแรงบรรดาลใจมากๆ