[Fic] กอล์ฟฐา .. เพาะใจ

ลำดับตอนที่ #12 : -12- ผิดไปแล้ว

ไหนที่เคยสัญญา..
ไหนที่บอกว่าจะเชื่อใจ..
ไหนที่บอกว่าจะเชื่อฉัน..
ไหนละ.. ??











ที่เราสัญญากันไว้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่ไหม..?










ฉันหนีจากเหตการณ์ที่เพิ่งเกิดมานั่งตรงริมระเบียงหน้าบ้าน
น้ำตาที่กลั้นไว้ ไหลออกมาทันที เหมือนกับว่า
ฉันทนเก็บความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้วพอกันที
ฉันอยากกลับบ้านที่สุด ฉันคิดถึงแม่
ฉันคิดถึงบ้าน..










"อาฐา.." เด็กชายปลายฟ้าเดินมานั่งข้างฉันพลางกอดเอวฉันไว้
ถ้า..ไม่มีปลายฟ้า ฉันคงรู้สึกว่าไม่เหลือใครจริงๆสินะ
เหมือนกับว่าไม่เหลือใครที่เป็นห่วงเป็นใย..



"อาฐาอย่าร้องไห้นะ ตอนที่ปลายฟ้าร้องไห้ลุงบูรณ์เคยบอกว่า
ถ้าเราร้องไห้เราจะอ่อนแอ ถ้าอยากแข็งแรงต้องไม่ร้องไห้"
ฉันลูบหัวเด็กตัวเล็กที่กำลังปลอบใจฉัน พลางส่งยิ้มทั้งน้ำตาให้


ใช่อย่างที่ปลายฟ้าพูดนั่นแหละ ตอนนี้ฉันอ่อนแอ
อ่อนแออย่างไม่มีเหตผล และก็ไม่มีเหตผลอะไรที่ฉันควรจะเข้มแข็ง..



"ปลายฟ้าคะ อาฐาขอบคุนปลายฟ้ามากนะ งั้นเดี๋ยวคืนนี้อาฐาไปนอนกับปลายฟ้านะคะ"


"จริงหรอฮะ อาฐามานอนกับปลายฟ้าจริงๆนะ เย้!"

ฉันพยักหน้าเบาๆให้กับเด็กชายปลายฟ้า
เจ้าหนูน้อยตัวเล็กดีใจกระโดดไปมา นี่คงเป็นสาเหตที่ทำให้ฉันยิ้มได้บ้าง..














......................................














ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจ
ฉันรู้ทุกอย่าง นี่คือชีวิตจริงไม่ใช่ละคร ที่จะได้มีพระเอกนางเอกโง่ๆ
แต่ฐาไม่พูดอะไรออกมาเลย
แค่เพียงฐาบอก..ว่าฐาไม่ได้ทำอะไรน้ำชา ฉันพร้อมจะเชื่อฐา
เชื่อโดยไม่มีข้อแม้...




แต่นี่..ฐาเลือกที่จะเงียบ แล้วภาพที่เห็นก็เป็นแบบนั้น
จะให้ฉันทำยังไง ฉันถึงพูดไปตามนั้น
ให้ตายเถอะ..



ฉันคิดไม่ตกเกี่ยวกับเรื่องนี้..ฉันไม่รู้ว่าฉันควรเข้าไปคุยกับฐายังไง

"อ้าว..เจ้ากอล์ฟทำไมหนีมานั่งอยู่นี่ล่ะแล้วหนูฐากับหนูน้ำชาล่ะ"
ลุงบูรณ์มานั่งข้างๆฉันก่อนจะเอ่ยปากถามหาฐาและน้ำชา


"ฐาอยู่กับปลายฟ้าน่ะค่ะส่วนน้ำชาก็อยู่บนห้อง"


"อ๋อหรอ..นี่แม่หนูฐาเพิ่งโทรมาบอกว่าอีกสามวันจะวันเกิดหนูฐา
ฝากพวกเราฉลองวันเกิดให้หนูฐาแทนแม่เค้าหน่อย เพราะเจ้าตัวยังทำงาน
อยู่ที่ต่างประเทศกลับมาไม่ทัน..."



วันเกิดฐา..อีกสามวัน
แต่น้ำชาจะกลับอีกสองวันแล้วหนิ..


ในใจดูมีความหวังที่จะง้อคนที่กำลังน้อยใจอยู่บ้าง
แต่ยังไม่รู้เลยว่าเธอจะยอมคุยด้วยไหม
แล้วไหนจะสร้อยที่ตั้งใจซื้อให้อีก..โอ๊ยให้ตายเถอะ กอล์ฟนะกอล์ฟ


ฉันจะทำยังไงกับเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นดีเนี้ยหรือควรจะบอกลุงบูรณ์ไปตามความจริง
เพราะตอนนี้ไม่เหลือใครที่จะให้คำปรึกษาได้อีกแล้ว



"ลุงบูรณ์คะ คือ..."


"ว่าไงเจ้ากอล์ฟ เป็นอะไรน่ะเรา ลุงว่าจะถามแต่แรกแล้วเห็นสีหน้าเอ็งแย่ๆนะ"


"...."






ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้ลุงบูรณ์ฟัง
ลุงบูรณ์นั่งนิ่งฟังทุกถ้อยคำจากปากฉัน..
พอฟังจบลุงบูรณ์ได้แต่ส่ายหัวช้าๆ



"แก..คิดว่าแกตัดสินใจถูกไหมละ ที่ทำลงไปแบบนั้น แกฟังลุงนะ
บางอย่างมันอาจจะถูกต้องตามหลักฐานที่แกเห็นน่ะใช่
แต่ใช่ว่าแกจะไม่รู้ว่าความจริงเป็นยังไง ถ้าแกบอกว่าแกตัดสินตามความจริง
แล้วความจริงในใจแกล่ะ ที่มันบอกแกล่ะ ว่าแกทำฐาเขาเสียใจล่ะ แกจะทำยังไง .."




"ลุง..กอล์ฟไม่รู้จะเริ่มคุยกับฐายังไง"


"แปลกดีนะคนเราอ่ะนะเวลาทำผิด มักจะพูดว่าตัวเองไม่ได้ตั้งใจก่อนคำว่าขอโทษ
จริงๆเราควรจะยอมรับผิดก่อนนะแล้วหลังจากนั้นเราอาจจะไม่ต้องพูดอีกเลยว่าตั้งใจหรือไม่
เพราะลุงเชื่อว่าฐามีเหตผลพอที่จะให้อภัยแกนะ.."


"ลุงบูรณ์แต่กอล์ฟ.."


"เอาเถอะ เอ็งโตๆแล้ว เอ็งจะทำอะไรก็คิดดีๆ ข้าน่ะแก่แล้วไม่อยากยุ่งเรื่องเด็กๆ"

ลุงบูรณ์ลูบหัวฉันเบาๆก่อนจะลุกจากเก้าอี้ไป..
ทิ้งให้ฉันอยู่กับตัวเองและความคิดของตัวเอง




'ไม่รู้ล่ะ ยังไงฉันก็ต้องคุยกับฐาให้ได้และ....'




'จะเอาสร้อยเส้นนี้ให้ฐาให้ได้..'












----------------------------------------------------------



writer talk : )

ได้หรือไม่ได้ก็ไม่รู้ เรื่องราวที่มีมารผจญ
จะไปกันอย่างไร

ฐาจะหายโกรธไหมก็ไม่รู้ 555555
เล่นตัวหน่อยดีไหมนะ หายเร็วเดี๋ยวเสียฟอร์ม

แล้วเจ้ากอล์ฟจะง้อได้สำเร็จหรือไม่
ไม่น่าจะสำเรจนะ 5555555555555555

แถมปลายฟ้าก็อยู่ข้างอาฐาแล้วด้วย -.,-
ยังไงก็ขอบคุนที่ติดตามกันนะคะ
สุขสันต์วันหยุดเสาร์อาทิตย์ค่ะ นักอ่านที่รัก : )