คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บ ท ที่ ๑๐ | ผีเสื้อ นก ค้างคาว และอีก 39 คำตอบ
" สวัสดีครับ "
ผมเอ่ยทักทายอาจารย์มีนาซึ่งนั่งอยู่เพียงคนเดียวภายในห้องพักครู ผมคิดว่าอาจารย์ธนงค์อาจติดธุระอะไรอยู่จึงยังไม่อยู่ที่โต๊ะของเขา หลังจากหมดคาบเรียนที่แล้วผมก็ถูกอาจารย์ธนงค์เรียกให้มาพบหลังเลิกเรียน พวกครูอาจารย์มักทำแบบนี้ เขามักเรียกให้เราออกไปคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว
" ว่ายังไงเจ้าแมว มาทำอะไรล่ะ "
อาจารย์มีนาถาม
" มาหาอาจารย์ธนงค์ครับ "
ผมตอบ หลังจากนั้นอาจารย์มีนาก็มองผมด้วยสายตาเหมือนจะรู้ทัน รอยยิ้มเล็กๆปรากฎขึ้นที่มุมปากของเธอ ผมคิดเสมอว่าอาจารย์มีนาเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างดูวัยรุ่นเกินวัย และเกินกว่าจะเป็นอาจารย์ เธอตัดผมสั้นซอย แต่งหน้าค่อนข้างเข้มแต่มีสไตล์ ผมว่าหน้าเธอเฉี่ยวคล้ายกับ วิคตอเรีย แบ็กแฮม ...หรืออะไรทำนองนั้น เอาเป็นว่า เธอดูไม่เหมือนอาจารย์นั่นแหละ
" นั่งลงก่อนสิ่ อาจารย์ธนงค์คงติดธุระอยู่นะ "
อาจารย์มีนาบอกพลางผายมือไปที่เก้าอี้ตรงหน้าเธอ ผมเดินเข้าไปนั่งตามคำเชิญชวน บนโต๊ะทำงานของอาจารย์มีนาเต็มไปด้วยเอกสาร และหนังสือมากมาย มีเล่มหนึ่งบนโต๊ะของเธอเป็นเล่มที่ผมก็มี และผมชอบมันมากเสียด้วยสิ่ ผมว่าเธอเป็นผู้หญิงฉลาด เธอดูเหมือนเป็นแบบนั้น
" เกิดอะไรขึ้นเหรอ "
อาจารย์ถาม
" ผมถูกเรียกมาพบน่ะ "
" แล้วทำไมเธอถึงถูกเรียกมาพบล่ะ "
" ... ไม่รู้สิ่ ผมคงพูดอะไรไม่ดีออกไปมั้ง "
" เธอพูดอะไรเหรอ ? "
อาจารย์มีนาถามผมหลายอย่าง บางครั้งถามจนผมตอบแทบไม่ทัน ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเรียนให้เธอฟัง ผมบอกเธอว่าผมถามอะไรกับอาจารย์ธนงค์ เธอหลุดขำออกมาเป็นพักๆในตอนที่ผมเล่า
" โถ่.. เธอคิดว่าเธอกำลังกวนโอ๊ยอาจารย์ธนงค์ และเขาก็กวนโอ๊ยเธอกลับเหรอ "
อาจารย์มีนาถาม
ใช่ ที่จริงผมคิดแบบนั้นแหละ แต่ผมไม่แน่ใจว่าเธอฟังผมเล่าอีท่าไหนถึงเข้าใจแบบนั้น
" ผมเบื่อเวลาอาจารย์ตั้งคำถาม ทำไมต้องถามสิ่งที่รู้อยู่แล้วด้วย ? "
" เธอหมายถึงเรื่องความเห็นของเธอเหรอ "
ผมพยักหน้า
" คือแบบนี้นะครับ จักรวาลอยู่ในหัวของดาวินชี นั่นแหละที่ผมคิด หลังจากนั้นอาจารย์ธนงค์ก็ถามผมซ้ำๆ และพยายามให้ผมอธิบาย มันน่าเบื่อมาก เขารู้อยู่แล้ว ก็ยังจะถามผมอีก "
" เขาอาจจะอยากเข้าใจความคิดของเธอจริงๆก็ได้นะ "
" ไม่รู้สิ่ครับ อาจารย์คิดแบบนั้นเหรอ "
" แล้วเธอไม่คิดเหรอว่า เธอเองก็อาจยังตั้งใจฟังไม่พอ ฉันหมายถึงตั้งใจฟังจริงๆ ไม่ใช่แค่ทฤษฎีเรื่องจักรวาลในหัวของดาวินชี แต่เป็นทุกเรื่อง "
ผมนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไร
" ฉันมีอะไรให้เธอดูนะ "
อาจารย์มีนาว่า พลางก้มลงหยิบของในลิ้นชักของเธอ
ผมเห็นเธอรื้อๆค้นๆอยู่นานทีเดียว ผมคิดว่าโต๊ะของเธอค่อนข้างรกอยู่นะ ดูเหมือนว่าเธอจะกินขนมในที่ทำงานด้วยสิ่ เจ๋งเป็นบ้า
" เจอแล้ว นี่ไง "
เธอพูด ในขณะเดียวกันก็ส่งกระดาษให้ผมดู บนกระดาษเป็นรูปหยดหมึก ถ้าคุณนึกภาพไม่ออก มันเหมือนกับตอนที่คุณเรียนอณุบาลแล้วครูให้กระดาษ A4 มาพับครึ่ง หลังจากนั้นหยดสีลงไปตรงกลางรอยพับ จากนั้นพับๆรีดๆปล่อยให้สีไหลไปทั่วกระดาษ เมื่อกางออกมามันจะเหมือนผีเสื้อ หรืออะไรทำนองนั้น
" เธอว่ารูปนี้เหมือนอะไรเหรอ ? "
อาจารย์มีนาถาม
" ... ไม่รู้สิ่ครับ ผีเสื้อ นก อะไรก็ได้ ไม่รู้ครับ "
ผมตอบหลังจากจ้องภาพนั้นอยู่ ความจริงแล้วตอนนี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์จะมานั่งดูภาพหยดหมึก
" มันเป็นนกยังไงเหรอ แล้วผีเสื้อล่ะ อธิบายหน่อยสิ่ "
ผมมองเธอสลับกับกระดาษในมือ ตอนนั้นผมถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ที่เธอจะมาถามผมอย่างนี้ แล้วทำไมอยู่ดีๆเราถึงมาคุยกันเรื่องหยดหมึกได้ล่ะ ?
" ก็ตรงนี้มันดูเหมือนปีก ตรงนี้มีช่องเลยดูเหมือนตา บางทีมันอาจะเป็นค้างคาวก็ได้ ไอ้รูปนี้มันมีคำตอบที่ชัดเจนด้วยเหรอครับ "
ผมถาม
" เธอมองว่ามันอาจเป็น ผีเสื้อ นก ค้างคาวสิ่นะ "
อาจารย์มองผมแล้วยิ้ม
" เชื่อมั้ยว่าภาพนี้ถูกมองเป็นภาพแตกต่างกันไป และมีคำตอบที่ต่างกันมากกว่า 42 คำตอบ "
อาจารย์ว่า
ผมก้มลงมองยังกระดาษอีกครั้ง 42 คำตอบอย่างนั้นเหรอ ผมมองอยู่นานเพื่อคิดว่าภาพตรงหน้าจะมีคำตอบเป็นอย่างอื่นนอกจาก ผีเสื้อ ค้างคาว นก ... ผมใช้สมองอยู่นานเลยทีเดียว
" รูปนี้ไม่มีคำตอบที่ชัดเจน แต่ 42 คำตอบอาจจะถูกทั้งหมดก็ได้ เธอมองเห็น 3 ใน 42 คำตอบแล้วว่าภาพนี้คืออะไร แต่ 39 คำตอบที่เหลือ มันอาจง่ายกว่าถ้าเธอลองถามจากคนอื่น สายตาของคนอื่นเป็นเรื่องมหัศจรรย์มากนะรู้มั้ย "
อาจารย์บอก
" ฉันมองเห็นรูปนี้เป็นหมีด้วยนะ "
" .... ยังไงครับ ? "
ผมถามทันที ถามและมองลงไปที่กระดาษ ใช้ความพยายามอย่างมากที่จะมองให้มันเป็นหมี ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ จินตนาการของผมอาจเอื้อมไม่ถึงของเธอก็เป็นได้ หลังจากผมถามเธอใช้นิ้วของเธอร่างลงบนกระดาษ คล้ายจะอธิบายรูปแบบที่เธอมองเห็น ดังนั้น ผมจึงมองเห็นหมีที่ซ่ออนอยู่ในหยดหมึก
" ถ้าเธอพยายามมองเห็นในสิ่ที่ฉันอธิบาย เธอก็จะมองเห็นคำตอบของฉัน คราวนี้เหลืออีก 38 คำตอบ ถ้าเธอมองเห็นในมุมมองของคนอื่นเธอก็จะได้คำตอบพิ่มมากขึ้น เธออาจใช้เวลาคิดหาคำตอบเองทั้งหมดได้ แต่ถ้าเธอฟังคำตอบและคำอธิบายของคนอื่นบ้าง เธอก็อาจได้คำตอบดีๆเพิ่มขึ้นโดยที่ไม่ต้องเหนื่อยคิด... ดีมั้ยล่ะ ? "
อาจารย์พูด
ผมชอบรอยยิ้มของเธอมากเลยตอนนี้ เธอเป็นคนยิ้มสวย ฉลาดพูด ฉลาดคิด และมีนัยตาที่น่ามอง
" อาจารย์อ่านเล่มนี้จบรึยังครับ "
ผมถามพลางมองไปยังหนังสือที่ผมก็มีเช่นกัน
ผมเดินเลี้ยวเข้าไปยังโรงอาหาร เมื่อเข้ามาถึงภายในก็กวาดสายตามองหาไอ้ป็อก สุดท้ายแล้วอาจารย์ธนงค์ก็ไม่มา เขาโทรบอกอาจารย์มีนาว่าติดธุระที่ผลัดไม่ได้จริงๆ จึงขอให้เธอบอกผมว่ากลับบ้านก่อนได้ และฝากขอโทษผมด้วยที่ทำให้เสียเวลา
ผมกวาดสายตาอยู่ไม่นานนักก็เห็นไอ้ป็อกนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะมีไอ้จุ่นกำลังนั่งสะบัดหางดูท่าทางจะอารมณ์ไม่ดี ไม่ต้องเดาเลยว่าเพราะอะไร
ไม่ว่าใคร ถ้าอยู่กับไอ้ป๊อกก็อารมณ์ไม่ดีทั้งนั้นแหละ
" อาารจย์ว่าไงมั่งวะ "
ไอ้ป็อกถามทันทีเมื่อผมเดินเข้าไปใกล้
" ยังไม่เจอกันเลย อาจารย์ติดธุระ "
" ฉันอยากกลับบ้าน รำคาญไอ้หมอนี่ชะมัด "
ไอ้จุ่นว่า ในขณะเดียวกันมันก็ตะปบมือของไอ้ป็อกไปด้วย
" ก็กลับไปเองดิ่วะ แล้วใครใช้ให้ตามมา คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ "
ผมพูด ไอ้จุ่นนี่ก็อีกตัว วุ่นวายกับชีวิตผมจริงๆ
" มึงแม่ง ว่าอาจารย์แบบนั้นไม่ดีนะเว่ย "
ไอ้ป็อกพูดสวนขึ้นมา คิ้วมันแทบจะเลี้อยมาชนกันอยู่แล้ว ผมเห็นมันส่ายหน้านิดๆด้วยซ้ำ ปกติไอ้ป็อกไม่ค่อยพูดไม่ดีกับคนอื่น นี่เป็นข้อดีข้อหนึ่งของมัน เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณพูดเรื่องไม่ดีกับใคร มันจะออกอาการไม่เห็นด้วยกับการพูดนั้น แต่ว่า แค่ผมถามอาจารย์ว่า ' อะไรอยู่ในหัวของดาวินชี ' มันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไรขนาดนั้น จะซีเรียสอะไรกันหนักหนา ผมไม่ได้หยาบคายเลยด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจจริงๆ
" แค่กูถามว่า อะไรอยู่ในหัวของดาวินชี เนี่ยนะ "
ผมพูดอย่างอดไม่ได้
" ไม่ใช่ ที่มึงพูดว่า ก็กลับไปเองดิ่วะ แล้วใครใช้ให้ตามมา ต่างหาก "
.... ออ... ผมลืมไปสนิทเลย
" เดี๋ยว.. นั่นกูคุยกับไอ้จุ่น ... "
" ห๊ะ !? มึงจะบอกว่ามึงคุยกับแมวได้ด้วย ? "
ไอ้ป็อกถาม ตาของมันโตอย่างกับไข่ห่านเลยเชียว...
ความคิดเห็น