คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : น า ที ที่ (๗) : หายไป
- 1:11 MISS YOU ALWAYs # 7 -
เก้านอนเอนหลังพิงหมอนใบใหญ่อยู่ในห้องนอนที่อบอุ่นและสะอาดตา สายตาของเขาลอดผ่านแว่นตากรอบสีดำมองไปยังตัวหนังสือที่จับใจความไม่ได้..
..เก้าใช้เวลาตั้งสมาธิอยู่นานสองนานแต่เขาก็ยังจับใจความไม่ได้เลยสักบรรทัดเดียว..
เขาลดหนังสือวางลงบนตักและเอนคอพิงไปกับหมอนนุ่ม.. ในหัวคิดกังวลเรื่องเมฆที่หายตัวไปจากร้านอาหารและเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้.. ทั้งแพรและประวิทย์ก็พลอยมาหมดสนุกไปด้วย... เก้าพยายามจะมองหาทางออกของเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดหลายวันมา นี้เขาพยายามที่จะอยู่ใกล้เมฆให้น้อยลง แต่ดูเหมือนว่ามันจะทำให้เมฆอยากใกล้เขามากขึ้น
มันยากมากสำหรับเก้าเพราะเขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เขารู้สึกกับเมฆมันคืออะไร
...แต่.. เขาไม่ต้องการให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้..
เสี้ยวหนึ่งของความคิด..
หนังสือที่เก้าถืออยู่ในมือตอนนี้ถูกเหวี่ยงอัดกับกำแพงจนบางส่วนขาดวิ่น..
เก้านั่งกุมขมับ ทั้งหงุดหงิดตัวเอง ทั้งโมโหเมฆ ยิ่งมองนาฬิกาที่บอกเวลาตีสองกว่าๆแล้วยิ่งอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้.... ในขณะทีความคิดต่างๆนาๆกำลังโจมตีเขาอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เก้าคว้ามันอย่างว่องไวและมันก็ทำให้ใจของเขาเย็นลงได้เมื่อเห็นว่าสายที่เข้ามานั้นเป็นเบอร์ของเมฆ.. เก้าผ่อนลมหายใจก่อนจะกดรับสายเพื่อนรัก
“ ฮัลโหล.. ”
“ ฮัลโหล นั่นเก้าป่ะน่ะ ? ” เก้าชะงักไปเมื่อเสียงปลายสายไม่ใช่เสียงของเมฆ...
“ ครับ ”
“ ...เก้า.. นี่โจ้เพื่อนไอ้เมฆนะ.. นายมารับไอ้เมฆไปหน่อยดิ่ มันเมามากเลยอ่ะ ”
“ .... ”
สิ้นเสียงพูดของโจ้ เก้าก็เงียบไปครู่หนึ่ง.. ถึงจะหงุดหงิดที่รู้ว่าเมฆเมามากขนาดที่ลากสังขารตัวเองกลับบ้านไม่ได้ แถมให้ใครก็ไม่รู้โทรมาหา.. แต่อย่างน้อยก็ยังรู้ว่าตอนนี้เมฆไม่ได้หายไปใหน..
“ ที่ไหนล่ะ ? ”…….
................
................................
รถยนต์ของเก้าถูกจอดไว้ที่หน้าสวนอาหารแห่งหนึ่ง เก้าเดินลงจากรถตรงเข้าไปในสวนอาหารอย่างใจจดใจจ่อ.. ภายในสวนมีโต๊ะอาหารตั้งอยู่เป็นจุดๆ แต่ละโต๊ะมีผู้คนนั่งทานอาหารกันเป็นหมู่ๆ แต่ดูเหมือนว่าอาหารที่อยู่บนโต๊ะจะหนักไปทางกับแกล้มเสียมากกว่า..
เก้ามองหาโต๊ะที่ติดกับตู้ม้าและตู้สล๊อตอย่างที่โจ้บอกเอาไว้ ระหว่างที่เขาชะเง้อคอมองหาเมฆอยู่นั้น หญิงสาวคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาดีเดินมายังเขาและพยายามจะชวนให้เขายอมจ่ายเงินเพื่อให้ได้ไปสนุกต่อกับเธอ เก้าพยายามปฏิเสธไปอย่างสุภาพแต่เธอก็เริ่มแตะเนื้อตัวของเขา อาจเป็นเพราะเก้าดูเป็นคนเรียบร้อย และมองดูเหมือนจะง่ายต่อการถูกชักจูง ...
“ เก้า ! ”
เสียงตะโกนเรียกชื่อของเขาดังอยู่ไกลๆ เก้ามองไปยังต้นเสียงก็เห็นชายร่างผอมสูงผิวขาวเหลืองยืนอยู่ที่ใต้ตนไม้ ทันที่ที่เก้าเห็นเขาก็จำได้ว่าเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของเมฆที่เจอกันหน้าสถานบันเทิงเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว
เก้าดึงมือของหญิงสาวออกจากแขนของเขาและบอกกับเธอว่าต้องรีบไปทำธุระสำคัญก่อนจะเดินหนีเธอและตรงไปยังจุดที่โจ้ยืนอยู่ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆโจ้ เขาก็พบว่าตู้สล็อตอยู่ด้านหลังต้นไม้เพราะว่ามันถูกบังเอาไว้จึงมองไม่เห็นในทีแรก
“ มันโคตรเมาเลยอ่ะ จะพาไปส่งบ้านเองก็ไม่รู้ว่าบ้านอยู่ไหน ”
โจ้พูดบอกพร้อมๆกับเดินนำเก้าไปยังโต๊ะอาหาร เมฆกำลังนอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะไม่ขยับตัวแม้แต่นิด มีขวดเหล้าและขวดเบียร์วางอยู่ทั้งบนโต๊ะและในอ้อมแขนของเขา... สภาพของเมฆมันเกินกว่าคำว่า ดูไม่ได้ ไปมากเลย.. เก้าถอนหายใจออกมาอย่างลืมตัวจนโจ้หันกลับไปมองหน้าเขานิดๆ
“ เมฆ .. ไอ้เมฆ เห้ย! ตื่นดิ๊! ”
โจ้เขย่าแขนของเมฆที่หลับไม่ได้สติอยู่และพยายามเรียกเมฆอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลเลย เมฆยังคงหลับเนื้อตัวอ่อนปวกเปียก และไม่ทันไรเมฆก็ร่วงลงจากเก้าอี้ ทำเอาทั้งเก้าและโจ้ตกใจไปตามๆกัน โจ้รีบก้มลงประคองตัวของเมฆขึ้นมาก่อนจะดึงแขนของเมฆพาดบ่าเอาไว้ เก้าเองเมื่อเห็นดังนั้นก็เข้าไปประคองแขนอีกข้างหนึ่ง..
“ เชี่ยเมฆ .. มึงเมามากแล้วนะเนี่ย ! เห้ย! ยืนดีๆก่อนดิ่วะ !!! ”
โจ้สบถออกมาอย่างโมโห มือของเขาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเงินวางไว้ที่โต๊ะอาหารก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบข้าวของอย่างอื่นของเมฆมาเหน็บไว้ที่แขน ทั้งโจ้และเก้าช่วยกันพยุงเอาร่างอ่อนปวกเปียกของเมฆออกจากร้านอาหารอย่างทุลักทุเล
โจ้อาสาจะช่วยพาเมฆไปส่งที่บ้านของเก้า เพราะเก้าคนเดียวคงจะแบกเมฆขึ้นลงรถไม่ไหว กว่าจะเอาตัวเมฆขึ้นรถได้ก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง
....... เก้าและโจ้นั่งอยู่ในรถแคบๆเย็นๆที่วิ่งไปตามทางด่วนอย่างเงียบๆ ...
“ แล้วปกติมันไปนอนที่ไหน ถ้ามันไม่กลับบ้าน ? ”
เก้าเลือกที่จะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมากก่อน โจ้ซึ่งนั่งเงียบอยู่นานก็หันมามองเก้า “ ปกติมันไปกับไอ้บาสนะ แต่วันนี้ไอ้เมฆมันพูดแต่เรื่องมึงอ่ะ.. ไอบาสมันคงรำคาญเลยหนีกลับไปก่อน ”
เก้าเหลือบมองกระจกหลังเล็กน้อย.. เมฆที่หลับอยู่ที่เบาะหลังก็ยังคงหลับไม่รู้เรืองรู้ราวอะไร.. เก้าอึดอัดแต่ก็สับสนเพราะเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ในเมื่อเมฆก็ดูจะเป็นเอามากเรื่องที่เขาตีตัวออกห่าง... แต่ถ้าจะกลับไปใกล้ชิดกันเหมื่อนเก่า.. เก้าก็กลัวว่าตัวเองจะเผลอทำเรื่องแย่ๆลงไป ...
“ แล้วมึงโกรธมันเรื่องอะไรวะ ? ” โจ้ถามขึ้น...
มันเป็นคำถามที่เก้าไม่อยากจะได้ยินเลย.. เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าจะตอบย่างไร
“ เปล่านิ่ ”
“ มึงสองคนเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ ? ทำไมมีอะไรถึงไม่คุยกันล่ะ ? ”
เก้าทำได้เพียงถอนหายใจยาวๆแทนคำตอบ...
“ เมฆกับบาสสนิทกันมากหรอ ? ” เก้าถ้ามขึ้นเมื่อเขานึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่บาสเคยกระชากคอเสื้อของเขา
“ก็ระดับนึงนะ ... แต่คงไม่เท่ามึงมั้ง ”
โจ้ตอบ และหลังจากนั้นทั้งสองคนก็ไม่พูดอะไรกันอีกจนกะทั่งถึงบ้าน
................
................................
เก้าและโจ้ช่วยกันหามเอาเมฆที่เดินไม่ตรงทางเข้าบ้าน ตอนนี้ดูเหมือนเมฆจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาเล็กน้อยแต่ก็ยังพูดจาไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ร่างของเมฆถูกเพื่อนวางลงบนเตียงนุ่มและเขาก็แน่นิ่งไป
“ กูขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะ ”
โจ้พูดขึ้นหลังจากวางตัวเมฆลงบนเตียงอย่างทุลักทุเล เก้าพยักหน้าและชี่ทางไปห้องน้ำให้ ในระหว่าที่โจ้เดินหายไปในห้องน้ำเก้าก็จัดเตียมผ้ากับน้ำอุ่นเอาไว้แล้ว...
“ มึงเช็ดตัวให้มันทีแล้วกัน ”
เก้าพูดบอกเมื่อโจ้เดินออกมาจากห้องน้ำ โจ้ทำหน้าตามึนๆพรางชี้นิ้วไปที่ตัวเองประหนึ่งจะถามว่า กูเนี่ยนะ ? เก้ายักหน้าแทนคำตอบ
“ ไม่เอาอ่ะ ... กูสยึมกึยว่ะ... ” โจ้ปฏิเสธแทบจะทันที
“ ไม่งั้นลากมันออกไป โสโครก... ”
เก้าพูดว่า... โจ้ถอนหายใจยาวเหยีดก่อนจะรับผ้าและน้ำอุ่นจากเก้าไป ...
เก้าเดินหนีไปนั่งที่โต๊ะคอมเงียบๆแต่คอยหันมองอยู่เรือยๆ โจ้วางกะละมังน้ำอุ่นไว้ข้างๆตัวและบิดผ้าที่ชุ่มน้ำจนหมาดผ้าอุ่นๆถูกเช็ดลงบนผิวขาวเนียนของเมฆที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงนุ่มไรผมของเมฆเริ่มเปียกจากผ้าอุ่นๆและโจ้ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะปลดกระดุมเสื้อของเมฆออกเพื่อเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้เพื่อนขี้เมาของเขา..
เก้าที่นั่งมองอยู่ห่างๆก็ยังคงเงียบไมพูดไม่จา.. เขาคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเป็นเขาเองจะสามารถทำแบบโจ้ได้ไหม...
..เมื่อผ้าๆอุ่นๆถูกลากไปบนผิวกายของเมฆ เขาก็ลืมตาขึ้น..
“ เห่ย.. มึงทำไรเนี่ย.. ”
เสียงของเมฆดังขัดขึ้นมาพร้อมมือที่ปัดเอาผ้าอุ่นๆออกไป
“ เอ่า. ก็เช็ดตัวให้มึงไงครับ ” โจ้พูด
“ .... มึงแม่ ง.. อย่ามามุ้งมิ้งดิ๊.. ”
เมฆพูดจบก็พลิกตัวหันหลังให้โจ้เอาหน้าซุกกับหมอนและนิ่งไป
“ .... ดูแม่ งดิ่.. พอสร่างก็ปากหมาเลยนะมึง.. น่าปล่อยให้นอนนอกบ้าน.. ”
โจ้พูดว่าแถมเอาผ้าอุ่นๆฟาดลงบนตัวของเมฆหนักๆทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ เมฆสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็มุดหัวนอนต่ออย่างไม่สนใจ ในคอส่งเสีองอื้ออึงประหนึ่งจะไล่ให้โจ้ไปให้พ้นๆ
“ หันมา ไวๆกูจะได้กลับสักที ” โจ้พูดมือกระชากเสื้อของเมฆให้หันกลับมา เมฆก็ใช้มือปัดมือของโจ้ออกไปทั้งสองคนยื้อยุดชุดกระชากกันอยู่นาน เก้าที่นั่งดูอยู่ก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย โจ้พยายามกดแขนที่เหวี่ยงไปมั่วของเมฆเอาไว้ แต่เมฆเองก็ดูจะขัดขืนเพือนรักสุดๆจนกระทั่งทุกคนเงียบไปเมื่อเก้าเดินเข้าไปกระชากผ้าที่เปียกหมาดในมือของโจ้
“ มึงกลับไปเหอะไป เดี๋ยวกูทำเอง ”
เก้าพูดขึ้น โจ้พยักหน้ารับแต่ส่งเสียงพึมพรำอยู่ในคอเบาๆ เมฆที่เมื่อสักครูจะฤทธิ์เยอะผิดคนเมาตอนนี้ก็นิ่งสนิทไปไม่ส่งเสียงเอะอะโวยวายอะไรแล้ว...
......เมื่อโจ้เดินพ้นประตูไปและเสียงประตูปิดดังขึ้น...
เก้าใช้ผ้าขนหนูขยำลงในน้ำอุ่นอีกครั้งก่อนจะบิดจนหมาดกำลังดี เขาใช้ผ้าเช็ดลงบนผิวของเมฆอย่างเบามือ เมฆอึกอักเหมือนจะพูดอะไรอยู่เล็กน้อยก็นิ่งไป ความเงียบเริ่มเข้ามาแทนที่มีเพียงเสียงผ้าที่ถูกบิดเอาน้ำอุ่นๆออกมาเท่านั้นที่ดังขึ้น ...
“ มึงโกรธกูเรื่องอะไรวะ.. ”
เมฆพูดขึ้นในขณะที่เก้าสะบัดผ้าขนหนูผืนเล็กๆในมือ เก้าหันไปมองยังเมฆและส่ายหน้าก่อนจะหันกลับมาใช้ผ้าผืนนั้นเช็ดไปตามแขนของเพื่อนรัก
“ มึงบอกกูเหอะเก้า.. ว่ามันเรื่องอะไร กูคาใจนะเว่ย ” เมฆพูด เก้าไม่ได้สนใจฟังยังใช้ผ้าเช้ดไปตามเรียวแขนของเมฆก่อนที่เมฆจะยกมือขึ้นดึงเอาผ้าในมือของเก้าและรั้งไว้
“ เก้า ! ทำไมวะ ? กูไปทำอะไรผิดหรอ ? ” ….เก้าปล่อยผ้าที่เมฆรั้งไว้และเบือนหน้าหนีเมฆทันที เขายันตัวลุกขึ้นจากเตียงแต่เมฆคว้าเสื้อของเค้าเอาไว้
“ เรื่องอะไรวะเก้า ! เรื่องที่กูกลับบ้านดึกหรอ หรือเรื่องที่กูซกมก เรื่องอะไร ? เรื่องที่กูมาปลุกมึงตอนเช้าหรอวะเก้าเรื่องไอ้บาสมั้ย ? หรือเพราะกูนอนน้ำลายยืดใส่มึง ? เหี้ย! เรื่องอะไรมึงก็บอกกูมาดิวะ !! ”
เมฆเริ่มใช้อารมณ์มากขึ้น และเริ่มไล่เรียงความผิดของตนเองในอดีต เก้าที่ได้ฟังดังนั้นก็อึ้งไปเพราะความจริงแล้วเรื่องพวกนั้นที่เมฆพูดมามันไม่เคยทำให้เก้ารู้สึกโกรธเลยยกเว้นเรื่องบาส... แต่มันกลายเป็นว่าเก้ากลับรู้สึกผูกพันธ์กับสิ่งเหล่านั้นและโหยหามันอย่างน่าประหลาด ...
เก้ายกมือขึ้นดึงเอามือของเมฆที่จับเสื้อของเขาอยู่ออกไป “ มันไม่ใช่หรอก.. กูแค่เครียดๆไม่ได้โกรธอะไรมึงทั้งนั้นแหละ.. ” เก้าพูดบ่ายเบี่ยง
“ หรือเรื่องที่กูเอากางเกงในมึงไปเช็ดกาแฟ ? ” ...
“ ห๊ะ !?? มึงเอากางเกงในกูไปเช็ดกาแฟ !!? ” เก้าพูดสวนขึ้นมาตาถลน
“ อ้าว.. ไม่ใช่หรอ ... ” เมฆตอบกึ่งคำถามน้ำเสียงของเขาปนสำนึกผิดเล็กน้อย
“ โคตรเหี้ย... ตั้งแต่เมื่อใหร่เนี่ย ? ”
“ .....อาทิตย์ทีแล้วอ่ะ .. กูทำกาแฟหก... เลยรีบหยิบผ้าจากตะกล้ามาเช็ด... เช็ดเสร็จถึงรู้อ่ะว่าเป็นกางเกงในมึง.. แต่กูก็ซักให้แล้วนะเว่ยยยย... ”
เมื่อพูดจบเก้าก็นั่งนิ่งๆ.. ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ เมฆยิ้มรับและเอนตัวลงนอนมุดหน้าลงกับหมอนตามเดิม...
เก้าเก็บผ้าและกะละมังน้ำอุ่นไปไว้ที่ชั้นล่าง เมื่อกลับขึ้นมาที่ห้องก็พบว่าเมฆนอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว เก้าทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า... สายตาของเขาจับจ้องไปที่ด้านหลังของเมฆที่นอนคุดคู้อยู่ในผ้าห่ม พรางคิดว่าปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ก็คงจะดีเหมือนกัน... อย่างน้อยๆมันก็ดีที่สุดในตอนนี้...
Little Talk.
มีอะไรจะบอกอย่างนึงแหละ...
{ แอด , เม้น , โหวต ... เพื่อเป็นการ บอกรักกันเบาๆ นะครับ.. }
ความคิดเห็น