คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : น า ที ที่ (๒) : ขาหลับประจำห้อง
- 1:11 MISS YOU ALWAYs # 2 -
หลังจากผ่านเช้าอันแสนรันทดของเก้ามาได้ ตอนนี้ทั้งเก้าและเมฆนั่งอยู่ในห้องเรียนใหญ่โต นักเรียนราวสามสิบคนกำลังสนใจข้อความที่ฉายอยู่บนโปรเจคเตอร์ เก้าขยับแว่นตาตัวเองเป็นบางครั้งและไม่เคยพลาดเลคเชอร์สำคัญเลยในขณะเดียวกัน...
....เมฆก็ไม่เคยเลยที่จะพลาดการนอนหลับฝันหวานในคาบเรียน
ผั่วะ !
เมฆสะดุ้งและมองไปยังเก้าทีฟาดหัวเขาดังผั่วะ “ เชี่ยไรวะ !? ” เมฆก่นด่าแบบกระซิบพร้อมใบหน้าที่ยุ่งเหยิง “ มึงจะนอนกูก็ไม่ได้ว่า แต่อย่ากรนได้มะ กูรำคาญ ” เก้าพูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “ อ้อ.. โอเค. ” เสียงกระซิบกระซาบของเมฆตอบขึ้นพร้อมกับพยักหน้ารับและก้มลงไปนอนต่อ แต่เขาก็ต้องแหงะหน้าขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง “ อะไร๊ ? ” เมฆเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อเก้าสะกิดที่แขนของเขา ...
เก้าใช้นิ้วเคาะที่แก้มตัวเองสองที เมฆหรี่ตามองอย่างไม่เข้าใจ
“ ห๊ะ ? ” ...
“ น้ำลายยืดครับ ”
เก้าพูด... ได้ยินดังนั้นเมฆก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำลายที่ย้อยจนเลอะแก้มก่อนจะพลิกหน้ากระดาษหนังสือเพื่อหาหน้าที่แห้งและก้มลงไปนอนต่อ... เก้ามองดูความซกมกของเมฆและถอนหายใจออกมาเนือยๆ ก่อนที่เขาจะหันกลับไปสนใจโปรเจคเตอร์ต่อ...
..............
.........................................
หลังจากหมดคาบเรียนเมฆก็กระเด้งตัวขึ้นมาและเก็บข้าวของใส่กระเป๋าโดยที่ไม่ต้องให้ใครปลุก จนบางทีเก้าเองก็แอบสงสัยไม่ได้ว่า เมฆหลับจริงรึเปล่า ??
“ ฮ๊าวววววว วว ... เฮ่อ.. มึงจะแวะซื้อของก่อนป่ะวะ ”
เมฆพูดพรางเดินหาววอดไปด้วย “ ซื้อไรวะ ” เก้าเดินตามหลังมาติดๆ “ อ่าว.. ก็อาจารย์สั่งเขียนอานาโตมี่ไม่ใช่อ่อ ” ( อนาโตมี่ : กายวิภาคศาสตร์ของสิ่งมีชีวิต โครงสร้างสัดส่วนต่างๆเช่น กระดูก กล้ามเนื้อ เป็นต้น ) เมฆหันไปถามเก้าอย่างไม่แน่ใจ “ มึงหลับทั้งคาบแล้วยังเรียนรู้เรื่องอีก ? ” เก้าเลิกคิ้วมองถามด้วยความข้องใจนิดๆ “ ไม่รู้อ่ะ กูฝันว่าอาจารย์สั่งให้วาดอานาโตมี่.. ละตกลงสั่งป่ะล่ะ ? ”
หลังจากเมฆพูดจบเก้าต้องประหลาดใจกับความเป็นอัจฉริยะแปลกประหลาดของเมฆ
มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะรู้สึกแบบนั้น เพราะตลอดเวลาที่เรียนด้วยกันมาเมฆไม่เคยตั้งใจฟังเอาแต่หลับทุกคาบ เขามีชื่อเสียงเลื่องลือเรื่องการ หลับในชั่วโมงเรียน จนกระทั้งเพื่อนคนอื่นๆเคยซื้อหมอนรองคอมาให้เมฆเป็นของขวัญ และบอกกับเมฆว่า ‘ เอาไว้นอนในห้องเรียนนะ จะได้ไม่ปวดคอ ’ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น หลังหมดคาบเรียนเมฆจะมีความรู้เท่ากับคนอื่นๆที่ตั้งใจเรียนอย่างเช่น คนอย่างเก้า และแน่นอน เก้าคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลย
“ ก็ใช่.. มึงนี่ชอบฉลาดแบบน่าอัศจรรย์.. ”
เก้าพูดอย่างประชด
“ ยังไงวะ ? ” ..
“ ก็ดูเหมือนโง่แต่บางทีก็ฉลาด ตกลงมึงโง่หรือฉลาดเอาสักอย่างดิ๊ ” เก้าพูดว่า..
ทั้งสองคนเดินเข้าร้านขายเครื่องเขียนแห่งหนึ่งเพื่อเข้าไปซื้อกระดาษสำหรับการเขียนแบบอานาโตมี่ ทั้งสองเดินไปเดินมาและหยิบของที่ต้องการ จากนั้นก็จ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ กระดาษม้วนยาวถูกหิ้วกลับไปยังบ้าน...
..............
.........................................
“ คืนนี้มึงมานอนห้องกูแล้วกัน ”
เก้าพูดขณะเปิดประตูบ้าน เมฆควงม้วนกระดาษไปมาและเดินตามหลังเก้าเข้าบ้านไปและเสียงโทรศัพของเก้าดังขึ้น
“ ฮัลโหลแพร.. ออ จะเข้ามาวันนี้หรอ ” เก้ายืนคุยโทรศัพท์พรางวางกระเป๋าและข้าวของที่ซื้อจากร้านครื่องเขียนลงบนโต๊ะ “ มีไรวะ ” เมฆเอ่ยถาม.. เก้าไม่ตอบและเดินหนีเข้าไปคุยโทรศัพท์คนเดียวในครัว เมฆจึงวางม้วนกระดาษและข้าวของลงบนพื้นไม่นานนักเก้าก็เดินกลับออกมา
“ แพรจะมาทำรายงานวิจัยเสาร์นี้อ่ะ ”
เก้าพูด เมฆก็พยักหน้ารับ เนื่องจากมีงานกลุ่มที่ต้องทำร่วมกันและส่งวันจันทร์ที่จะถึงนี้ แพรจึงอาสามาช่วยทำ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะปกติเวลาจับงานกลุ่มทีไรสุดท้ายงานกลุ่มก็ทำจริงๆแค่ไม่กี่คนทุกที
“ แล้วพรุ่งนี้แพรจะมาคนเดียวหรอ ” เมฆถาม
“ กูก็ไม่รู้ว่ะ มากี่คนก็มาเหอะ งานกลุ่มทีไรทำกับมึงแค่สองคนทุกทีเบื่อจะตายละ ” เก้าพูดแซวแต่คล้ายจะเหน็บแนมใครสักคนนิดหน่อย เมฆหันมองไปยังเก้าแล้วหัวเราะขึ้นมาเบาๆ หลังจากนั้นไม่นานนักเมฆก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องของเก้า มันเป็นแบบนี้บ่อยๆเพราะเมฆมักจะใช้บ้านของเก้าเหมือนกับเป็นบ้านของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร เก้าขนของที่ต้องใช้ขึ้นมาบนห้องนอน กระดาษร้อยปอนด์แผ่นใหญ่ถูกกางลงบนเตียงเพื่อรอการเขียนรูป เก้าเริ่มเปิดหนังสือเพื่อจะเริ่มงาน..
“ โอโหยยย!! ไอ่เหี๊ยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!! ”
เสียงเมฆแหกปากโวยวายดังขึ้นมาจากในห้องน้ำไม่ทันไรเสียงโครมครามก็ดังตามมา เมฆวิ่งตึงๆแก้ผ้าล่อนจ้อนออกมาเนื้อตัวเปียกยาสระผมยังอาบเต็มหัว และถลาพรวดผ่านหน้าของเก้าไปด้วยความแตกตื่น
“ เห้ยๆ! อะไรมึงเนี่ย !? ” เก้ามองตามไปด้วยความตกใจ
“ แมงสาบอ้ะ !! โอ๊ยเชี่ยโคตรหยะแหยงเลยแม่ ง!! หยื่ออออ !!! ”
เมฆกระชากผ้าห่มจากที่นอนมาห่มตัวไว้แล้วยืนสะบัดตัวสั่นดูท่าทางจะรังเกียจแมลงสาบแบบจริงจังมาก เก้ามองไปยังเมฆนิ่งๆ ตกใจก็ตกใจ ขำก็ขำ แต่ก็แอบโมโหที่แหกปากไม่เข้าเรื่อง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ผ้าห่มของเขาเปียกแหมะแฉะไปหมดแล้ว...
“ เห้ย! แล้วมึงเอาผ้าห่มไปเช็ดทำไมเดี๋ยวมันเปียก !! ”
ว่าแล้วเก้าก็กระชากเอาผ้าห่มคืนมา
“ เอ๊า! แล้วมึงจะให้กูยืนแก้ผ้าไง๊ !? ” เมฆโวยวายมือนึงปาดฟองสบู่ไม่ให้เข้าตาอีกมือปิดเมฆน้อยเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น ...เอิ่ม....
“ เอ้า!แล้วมึงจะออกมาทำไมล่ะ มึงก็กลับเข้าห้องน้ำไปดิ้!!! ” เก้าพูดว่าพรางโบกมือไล่เพื่อนที่ยืนแก้ผ้ากลับเข้าห้องน้ำไป
“ ไม่เอาอ่ะกูกลัว มึงไปไล่มันให้หน่อยดิ้ นะ นะ ”
เก้าได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัวด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะจำใจลุกเข้าห้องน้ำเพื่อจับแมลงสาบไปทิ้ง
“ เอ้า! เสร็จแล้ว! ”
เก้าพูดหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าเมฆนั่งยองๆตัวสั่นอยู่ข้างเตียงมีผ้าห่มลากลงมาคลุมตัวไว้ ฟองสบู่ที่ผมของเขาจับตัวกันจนตอนนี้ผมของเมฆดูเหมือนทรงหัวแห้ว ภาพนั้นมันทำให้เก้ารู้สึกว่ามันตลกเสียจนลืมความหงุดหงิดเมื่อสักครู่ไปจนหมด เมฆลุกขึ้นและวิ่งสวนเก้าเข้าห้องน้ำ ตามไปด้วยสายตาของเก้าที่มองจ้องอย่างขำๆ.....
..............
.........................................
หลายชั่วโมงต่อมาทั้งเก้าและเมฆอยู่ในชุดลำลองที่ดูสบาย ทั้งคู่กำลังลากปลายดินสอลงบนกระดาษแผ่นใหญ่ เสียงหน้ากระดาษจากหนังสือถูกพลิกไปมาเพื่อตรวจสอบความถูกต้องของงานบนกระดาษร้อยปอนด์
“ คลาวิเคิล.. สคาพูล่า.. ฮัม.. ” เสียงพึมพรำของเมฆดังขึ้นเป็นพักๆ... เก้ามักจะเงยหน้าขึ้นมามองพฤติกรรมแบบนี้ของเมฆอยู่เสมอ.... เมฆดูเป็นเด็กไม่เอาไหน ไม่ใส่ใจเรื่องเรียน แต่เวลาทำงานเขามักจะทำงานได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ.. และยังดูจริงจังกับงานที่ทำมากๆ...
เสียงพึมพำท่องศัพท์ของเมฆยังดังอยู่เรื่อยๆริมฝีปากของเขามุบมิดตลอดเวลา สายตาก็จับจ้องที่กระดาษไม่สนใจอย่างอื่นรอบตัว.. บางครั้งเขาละสายตาแวบไปมองหาแก้วกาแฟข้างๆตัวก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดื่มโดยที่ตาก็ยังคงจ้องมองงานตรงหน้าอยู่.. มันเป็นธรรมชาติของเมฆ ซึ่งเก้าชินกับภาพเหล่านี้เป็นอย่างดี ...
“ เติมกาแฟหน่อยมั้ย ? ” เก้าเอ่ยถาม
“ หื๊ม ? . เอาสิ่ ” เมฆเงยหน้าขึ้นตอบและก้มลงไปทำงานต่อ
...เก้าลุกขึ้นหยิบแก้วกาแฟของตัวเองและของเพื่อนสนิทเดินออกจากห้องไป..
กาแฟในแก้วของเมฆไม่เคยหมดเลยสักครั้ง มันมักจะเย็นชืดก่อนที่เขาจะกินมันหมดทุกทีไป น้ำร้อนถูกกดลงในแก้วใบใหม่ กลิ่นกาแฟที่โดนน้ำร้อนจัดลอยขึ้นปะทะจมูกของเก้า มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อย.. ขณะที่กาแฟถูกคนรวมกับน้ำร้อนในแก้ว ภาพของเมฆที่วิ่งน่าตาตื่นออกมาจากห้องน้ำก็แวบเข้ามาในหัวของเขา มันช่วยไม่ได้เลยที่เขาจะหลุดหัวเราะออกมาคนเดียว
เก้าเดินถือถ้วยกาแฟกลับขึ้นไปบนห้องยิ้มเล็กยิ้มน้อย ก่อนจะวางแก้วกาแฟร้อนๆลงข้างตัวของเมฆ
“ แต้งกิ้วมึง ” เมฆเอ่ยขอบคุณ
.....เสียงดินสอฝนลงบนกระดาษอยู่หลายชั่วโมง ...
..............
.........................................
ผ้าห่มสีขาวสะอาดตาขยับพลิ้วไปตามแรงรม มันถูกแขวนตากเอาไว้ที่ระเบียง กาแฟสองแก้วที่วางคู่กันแก้วหนึ่งสีของกาแฟเกาะอยู่แค่ก้นแก้วมองดูเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ส่วนอีกแก้วยังแทบจะไม่ลดลงจากเดิมเลย... ไฟในห้องถูกปิดลงแล้ว มีเพียงแสงจากบานหน้าต่างเท่านั้น เก้าและเมฆหลับสนิทอยู่บนเตียงนุ่ม
... อากาศหนาวเย็นรอบๆตัวเหมือนคอยบีบให้ความอบอุ่นจากร่างกายของคนสองคนเบียดเข้าหากัน ภายใต้ความเงียบด้วยความไม่รู้ตัว... ร่างกายของทั้งสองก็แบ่งปันไออุ่นให้กันและกันแทนผ้าห่มผืนใหญ่ที่ตอนนี้ปลิวรับลมอยู่นอกระเบียงบ้าน....
หมอนรองคอคงไม่พอ เอาผ้าซับน้ำลายด้วยดีมั้ยเมฆ ?
+
มีอะไรจะบอกอย่างนึงแหละ...
{ แอด , เม้น , โหวต ... เพื่อเป็นการ บอกรักกันเบาๆ นะครับ.. }
ความคิดเห็น