นิยาย Hot Coffee { One shot } By แมวจร : Dek-D.com

A-
A+

ข้อมูลเบื้องต้น

HOT COFFEE

แด่เธอที่ไม่รู้จัก : )

ผมดูพยากรณ์อากาศมา...

เขาบอกว่ากรุงเทพฯอากาศจะลดลง 5-7 องศาเชียว

นานมากแล้วที่อากาศไม่เย็นจัดขนาดนี้.. แต่ผมก็ชอบอากาศเย็นๆ เชื่อว่าหลายๆคนคงจะชอบ มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ ไม่หงุดหงิด เหงื่อไม่ไหลเหมือนตอนอากาศร้อนๆ ..

ที่สำคัญ.. มันทำให้คนข้างๆกายเราน่ากอดเป็นพิเศษ

“ อ๊า!... โถ่เอ๊ย.. ”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น เธอถือหนังสือเล่มโตอยู่ในมือ และกำลังวิ่งไล่ตามที่คั่นหนังสือที่ทำด้วยกระดาษ ลมหนาวเริ่มพัดเข้ามาแล้ว ผมนั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง.. เป็นที่ๆผมมาแทบจะทุกวัน เพื่อรอเธอคนนั้น..

สาวน้อยน่ารักกำลังเดินออกมาจากสถานีรถไฟฟ้า BTS เธอส่งรอยยิ้มสดใสมาให้ผม.. ในมือของเธอถือกระเป๋าใบเล็กๆ ชุดนักศึกษาของเธอดูขาวสะอาดตาจริงๆ ผมขยับแว่นตาของตัวเองเพื่อให้มันขยับเข้าที่เข้าทาง ผมอยากมองเห็นเธอให้ชัดกว่านี้

“ รอนานมั้ย ? ”

เธอถามผมด้วยรอยยิ้ม .. ทุกครั้งที่มองหน้าเธอ หัวใจของผมชุ่มชื้นอย่างบอกไม่ถูก ผมพยักหน้ารับก่อนที่จะดึงกระเป๋าในมือของเธอมาถือไว้ แล้วเราสองคนก็เดินไปด้วยกัน ไปในที่ที่คนหนุ่มสาวมักจะไป กิจกรรมหลากหลายที่เราเลือกสรร ทั้งดูหนัง นั่งกินขนมหวาน ร้องเพลงคาราโอเกะ หรือแม้แต่นั่งคุยกันที่ร้านกาแฟ ..

เมื่อเวลาผ่านไปจนท้องฟ้าย้อมไปด้วยสีส้ม..

เป็นช่วงเวลาที่ผมต้องรู้สึกเศร้าในทุกๆวันตั้งแต่ได้พบเธอ..

ผมเดินมาส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ ในขณะที่เรานั่งรอรถอยู่นั้น แสงสีส้มก็ยังส่องสว่างมาที่เธอ.. เส้นผมของเธอพลิ้วรับแสงนั้น ผมคิดเสมอว่าภาพนี้ช่างสวยงาม สวยเสียยิ่งกว่าภาพวาดของศิลปินชั้นเอก..

เสียงรถประจำทางจอดตรงป้ายพอดิบพอดี เธอลุกขึ้นและส่งรอยยิ้มหวานฉ่ำมาให้พร้อมกับโบกมืออำลา เรากล่าวคำอำลาต่อกันดั่งเช่นทุกครั้ง .. และเธอก้าวขึ้นรถไป

ผมมักจะมองแสงของดวงอาทิตย์ที่หายไปพร้อมกับเธอ.. ถึงแม้ว่าท้องฟ้ายามเย็นมันจะสวยงาม..
แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันช่างดูน่าเศร้า แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป แสงสุดท้ายนั้นช่างดูเศร้าเหลือเกิน..

ผมเดินกลับไปตามทาง บนถนนสายเดิมที่ผมคุ้นเคย น่าแปลกจริงๆทั้งที่เราเพิ่งจะแยกจากกัน แต่ผมกลับคิดถึงเธอขึ้นมา .. ไฟที่ถูกติดตั้งตามถนนถูกเปิดขึ้นแล้วเมื่อค่ำคืนเข้ามาแทนที่แสงของดวงอาทิยต์ ผมเดินกลับมาทีสวนสาธารณะแห่งเดิม มันเป็นทางผ่านบ้านของผม

ลมหนาวพัดเข้ามาแล้ว..

อากาศตอนกลางคืนหนาวยิ่งกว่าเมื่อตอนเย็นเสียอีก ผู้คนบนทางเท้าเริ่มหายไปไม่พลุกพล่านเหมือนตอนกลางวัน .. ไฟของร้านค้าแถวนั้นยังคงเปิดอยู่ ทั้งๆที่ผู้คนเหลืออยู่น้อยเต็มที คืนนี้คงยาวนานเหมือนเดิมสิ่นะ

ผมแวะเข้าร้านขายหนังสือมือสองที่อยู่แถวๆสวนสาธารณะแห่งนั้น ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านประตูกระจก กลิ่นของกระดาษและหนังสือเก่าก็โชยขึ้นมา ข้างในนี้อบอุ่นกว่ามาก

หนังสือมากมายถูกวางเรียงบนชั้น แยกประเภทต่างกันไป ผมเดินไปเดินมาและใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเลือกหนังสือที่ถูกใจได้ หนังสือแปลจากนักเขียนที่ผมไม่คุ้นชื่อถูกถือไปที่เคาน์เตอร์เพื่อคิดราคา มันลดจากปกไปถึงห้าสิบเปอร์เซ็นเลยทีเดียว พนักงานสาวหยิบที่คั่นหนังสือที่ทำจากกระดาษแถมให้กับผมหนึ่งอัน ผมจ่ายเงินและนำหนังสือเล่มนั้นกลับบ้าน

ผมเฝ้ารอวันพรุ่งนี้ เพื่อที่จะไปยังเก้าอี้ตัวเดิม และนั่งรอเงียบๆ เพื่อเจอเธอคนเดิม

......

...................

เวลาหลายชั่วโมงที่ผมใช้จนหมดไปกับงานของผม

และแล้วก็ถึงเวลาที่ผมรอคอย.. ผมเดินมายังเก้าอี้ตัวเดิมพร้อมกับกาแฟร้อนในแก้วกระดาษ วันนี้อากาศหนาวกว่าเมื่อวานมาก ผู้คนรอบๆเริ่มสวมเสื้อกันหนาวและผ้าพันคอ มันเป็นบรรยากาศที่แปลกตา แต่ก็ดีไปอีกแบบ

ในขณะที่ผมกำลังจิบกาแฟร้อนในแก้วอยู่นั้น

“ รอนานมั้ย ? ”

เสียงหวานคุ้นหูดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นเธอยืนส่งยิ้มหวานฉ่ำมาให้ผม วันนี้เธอสวมเสื้อแขนยาวที่ถักจากไหมพรมมาด้วย มันตัวใหญ่กว่าตัวเธอมาก มือของเธอโผล่พ้นชายแขนเสื้อมาแค่เล็กน้อย เธอดูน่ารักมาก..

ผมส่ายหน้าตอบเธอและส่งยิ้มกลับไป แล้วก็เป็นดั่งเช่นทุกวัน เราต่างออกความคิดเห็นว่าวันนี้จะไปที่ไหน แก้วกาแฟถูกทิ้งลงในถังขยะรีไซเคิลของสวนสาธารณะ ตอนนี้มือของผมว่างเปล่าและอุ่นจากไอร้อนของแก้วกาแฟ

ลมหนาวเป็นข้ออ้างที่ดีที่ผมจะได้กุมมือเธอ...

น่าแปลกนะ...

ทั้งๆที่เราแค่กุมมือกัน แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นเข้าไปข้างในหัวใจ..

วันนี้ผ่านไปอีกวัน เธอหายไปกับแสงของดวงอาทิตย์...

ผมอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆจัง

ผมนอนพิงหมอนอิงใบใหญ่อยู่บนเตียงของผม หลังจากอ่านข้อความบอกฝันดีของเธอ

ข้อความสั้นๆทำให้ผมยิ้มได้เสมอ..

หนังสือที่ผมซื้อมาจากร้านขายหนังสือมือสองถูกหยิบขึ้นมาอ่านเพื่อคร่าเวลา กระดาษข้างในเปลี่ยนเป็นสี เหลืองนิดๆ มันคงผ่านเวลาที่ยาวนาน

หนังสือเล่มนั้นเล่าเรื่องราวต่างให้ผมได้ฟังผ่านตัวอักษร

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมผล็อยหลับไปพร้อมกับหนังสือในมือ

....

...............

ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม.. อากาศเหมือนจะหนาวขึ้นกว่าเมื่อวานอีกนิด วันนี้งานของผมค่อนข้างซีเรียส.. มันคงเป็นธรรมดาของคนวัยนี้

ผมนั่งรอ ... รอ.. รอ..

น่าแปลกที่วันนี้เธอยังไม่มา.. มันเลยเวลามานานมากแล้ว

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า ในขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาผมก็นึกขึ้นได้ว่าปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ เธออาจจะโทรมาแล้วก็ได้..

บนหน้าจอโทรศัพท์ มีข้อความที่ถูกส่งมาโดยเธออยู่จริงๆ มันถูกส่งมาตั้งแต่ช่วงบาย

‘ Plaw วันนี้
พี่คะ วันนี้แพรวไม่ไปนะ ขอโทษ....

ข้อความสั้นๆแสดงอยู่บนจอโทรศัพท์ ก่อนที่ผมจะแตะปลายนิ้วสไลด์เพื่ออ่านข้อความที่เหลือ ผมคิดในใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันนะ..

‘พี่คะ วันนี้แพรวไม่ไปนะ ขอโทษด้วย ที่ผ่านมาขอบคุณมากค่ะ

ขอให้พี่เจอคนทีดีกว่าแพรวนะคะ ’

ผมอ่านข้อความนั้น..

…

มีหลายอย่างที่ผมไม่เข้าใจ..

เธอบอกผมในข้อความนั้นว่า ขอให้ผมเจอคนที่ดีกว่าเธอ.. มันจะหมายความว่ายังไงกันนะ มันเป็นข้อความที่ขอจบความสัมพันธ์ของเราหรือเปล่า..

ผมกดโทรศัพท์โทรไปหาเธอในทันที..

ผมโทร... ครั้งแล้วครั้งเล่า.. เธอก็ไม่รับสายของผมเลย....

....

ลมหนาวพัดมาอีกแล้ว...

วันนี้ท้องฟ้าสีส้มนั้นดูเศร้ากว่าทุกครั้ง.. ผมยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม ผมรู้ว่าเธอจะไม่มา แต่ผมยังคงคิดไม่ออกว่าผมควรจะไปที่ไหน นอกจากนั่งอยู่ตรงนี้..

ผมเฝ้าคิดย้อนกลับไป ว่าผมทำอะไรผิดพลาดไปหรือเปล่า.. เมื่อวานเราเดินกุมมือกัน ผมมีความสุขมาก
เธอยิ้ม ผมยิ้ม เราสองคนต่างก็ยิ้ม.. ไม่มีอะไรเป็นคำเตือนของความเศร้าในวันนี้เลยสักนิด..

มันเป็นเรื่องน่ากลัว.. ที่รอยยิ้มหวานๆสามารถเก็บซ่อนบางอย่างได้อย่างมิดชิดเสียจนเราไม่ทันระวังตัว

เบื้องหลังรอยยิ้มของเธอนั้น.. ผมไม่เคยได้เตรียมใจเลย..

ผมเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ มองไปบนฟ้า มือของผมเย็นจนปวดไปหมด..

เมื่อไฟของร้านค้าบริเวณนั้นปิดลง.. เสียงประตูเหล็กของร้านขายหนังสือมือสองถูกดึงลงมา มันดังลั่นในพื้นที่ๆเงียบสงัด.. ผมเพิ่งรู้ว่ามันเปิดอยู่เป็นร้านสุดท้ายของบริเวณนี้ .. พนักงานสาวสวมเสื้อกันหนาวค่อนข้างหนากำลังล็อกกุญแจประตูร้าน และไม่นานไฟหน้าร้านก็ถูกปิดลง...

ผมควรจะต้องกลับบ้านแล้วสิ่นะ...

บนถนนสายเดิมที่คุ้นตา.. วันนี้ทุกๆอย่างดูเศร้า ถนนเส้นนี้มันเหงาและหนาวกว่าทุกวัน

ไม่มีข้อความบอกฝันดี

ไม่มีเสียงของเธอ

...

.........

ทุกๆอย่างผ่านไป ราวกับว่า เธอไม่เคยมีอยู่จริง..

... แล้ววันนี้....

ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิมในสวนสาธารณะ

หลายวันมานี้อากาศเย็นลงอย่างต่อเนื่อง.. เก้าอี้ข้างตัวของผมว่างเปล่า

พยากรณ์อาอากาศบอกว่าอากาศจะเย็นลงกว่านี้ และจะคงที่ไปอีกหลายวัน.. นี่เป็นช่วงเวลาที่ความหนาวคงอยู่กับกรุงเทพฯยาวนานกว่าทุกที.. ลมหนาวจากจีนที่พัดเข้ามายังเย็นถึงขนาดนี้ ผมคิดไม่ออกเลยว่าคนทางนั้นจะหนาวกันขนาดไหน

หลายวันมานี้ผมก็ยังติดต่อเธอไม่ได้..

ข้อความนั้นเป็นข้อความสุดท้ายของเธอ

...

ผมเอนหลังพิงกับพนักพิงบนเก้าอี้ตัวเดิม .. หลังจากเลิกงานผมก็มักจะมานั่งอยู่ที่นี่ มันเป็นแบบนี้มานานตั้งแต่ที่ผมเจอเธอ นานเสียจนมันกลายเป็นเรื่องปกติประจำวันของผมไป

ตั้งแต่วันที่เธอหายไปผมก็ยังคงมาที่นี่.. ผมรู้ว่าเธอจะไม่มา.. แต่ผมรู้ว่าลึกๆผมหวังว่าเธอจะมา มันจึงทำให้ผมยังคงมานั่งรออยู่ที่นี่ ผมถามตัวเองว่าผมกำลังรออะไรอยู่

นั่นสิ่ ผมกำลังรออะไรอยู่นะ....

วันแล้ววันเล่า..

วันแล้ววันเล่า

อากาศเปลี่ยนแปลงไป ทั้งร้อนขึ้นและเย็นลงอีกครั้ง...

ผมกลับมานั่งอยู่ที่เดิม .. ผมรู้แล้วว่าเธอจะไม่มา

เพียงแค่ผมไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน.. ผมว่ามันก็ดีนะที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ นั่งเงียบๆมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา.. ความเศร้าของผมเหมือนจะลดลงไป แต่มันก็ยังคงอยู่ ผมไม่ได้ใจหายเหมือนกับวันแรกที่ผมได้อ่านข้อความนั้นของเธอ แต่มันกลับรู้สึกว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก

ผมมักจะมองไปยังประตูทางออกของรถไฟฟ้า BTS ผมรู้ว่าเธอจะไม่เดินออกมา...
แต่มันเป็นสิ่งที่ผมทำจนเคยชิน

วันนี้อากาศหนาวมากกว่าทุกวัน..

ผมจำได้ว่าเคยชอบอากาศหนาวมากกว่านี้...

ในเวลาที่ลมพัดมา ตัวผมสั่นขึ้นมานิดๆ .. ทั้งมือและปลายจมูกของผมเย็นจนชา.. เมื่อเช้าผมดูอุณหภูมิในโทรศัพท์ มันบอกว่าอากาศลดลงอยู่ที่ราวๆ 16 องศา.. มันหนาวมากๆเลยทีเดียว... ผมชะเง้อคอมองไปยังร้านกาแฟข้างถนนที่ผมเคยซื้อกิน แต่วันนี้ร้านกลับปิดเสียได้

ถ้าได้กาแฟร้อนๆสักถ้วย มือของผมคงอุ่นกว่านี้...

มือของผม...

แล้วผมก็คิดถึงเธอขึ้นมาอีกแล้ว...

“ วันนี้อากาศเย็นนะคะ ”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น..

ผมเงยหน้าขึ้นมอง หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าผม เธอสวมเสื้อกันหนาวค่อนข้างหนาและในมือของเธอถือแก้วกาแฟอยู่สองใบ เธอยื่นหนึ่งใบให้กับผมพร้อมๆกับรอยยิ้ม

ผมมองแก้วกาแฟในมือของเธอด้วยความแปลกใจ

ผมไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน

“ แค่กาแฟค่ะ ถ้าไม่รังเกียจก็รับไปเถอะ ”

เธอพูด

ผมรับแก้วกาแฟของเธอมา .. ถึงแม้ว่าผมจะไม่กล้าดื่มมันก็เถอะ..

เธอนั่งลงตรงที่ว่างของเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ เมื่อลมหนาวพัดมา ผมยาวประบ่าของเธอปลิวรับลมนั้นนิดๆ
และกลิ่นแชมพูที่เธอใช้ก็โชยมาด้วย

“ วันนี้ก็ออกมารออีกแล้วเหรอคะ ”

เธอถาม

คำถามนั้นสร้างความประหลาดใจให้กับผมมาก...

เธอคนนี้เป็นใครกันนะ เธอรู้ได้ยังไง ว่าผมกำลังรออะไรอยู่.. ผมจ้องมองเธอพลางคิดว่าผมเคยรู้จักเธอมาก่อนหรือไม่.. แต่ผมก็นึกไม่ออกเลย

“ เรารู้จักกันเหรอครับ ”

ผมถามเธอไปตรงๆ

มือของผมค่อยๆอุ่นขึ้นอย่างช้าๆจากแก้วกาแฟกระเบื้องของเธอ

“ ไม่หรอกค่ะ ”

เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้ม แต่เธอไม่ได้หันมาทางผมเลย

หลังจากคำตอบของเธอ ผมก็จ้องเธออยู่นาน เธอคงจะรู้สึกอึดอัด แต่ผมเองก็รู้สึกอึดอัดไม่น้อย.. เธอยกแก้วกาแฟในมือของเธอขึ้นมาดื่ม.. ลมหนาวพัดมาอีกแล้ว..

“ ชั้นทำงานอยู่ที่ร้านหนังสือ ตรงโน้นค่ะ ”

เธอพูดพลางชี้นิ้วไปยังร้านหนังสือมือสองที่อยู่ไม่ไกลนัก .. ถึงตรงนี้ ผมพอจะนึกอะไรออกบ้างแล้ว เธอเป็นพนักงานของร้านหนังสือมือสอง และผมเคยพบเธอครั้งหนึ่งในตอนที่เข้าไปซื้อหนังสือมือสอง และเธอแถมที่คั่นหนังสือให้ผมหนึ่งอัน มันทำจากกระดาษ...

“ อ้อ.. ผมนึกออกแล้ว ”

เธอหันมายิ้มให้ผม รอยยิ้มของเธอดูอบอุ่น..

จากตรงนี้มองเข้าไปที่ร้านหนังสือ ก็ตรงกับแคชเชียร์พอดิบพอดี

ผมยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ... กาแฟในแก้วกำลังอุ่นได้ที่ รสชาติของมันหอมหวานกำลังดี ในเวลาที่อากาศหนาวๆแบบนี้ กาแฟร้อนคงเป็นอะไรที่ช่วยเติมเต็มให้เรารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้

ผมขยับแว่นตาของผมพลางปาดเอาฝ้าที่จับกับกระจกแว่น เพราะไอร้อนของกาแฟ หลังจากที่เช็ดมันออกไป ผมก็หันไปเห็นรอยยิ้มเล็กๆของเธอ มือของเธอประคองแก้วกาแฟนั้นเอาไว้ เช่นเดียวกันกับมือของผม..

ลมหนาวพัดมาอีกแล้ว..

ผมไม่รู้ว่าหลังจากหมดลมหนาวนี้ ชีวิตของผมจะเป็นอย่างไรต่อไป

วันนี้แสงของดวงอาทิตย์ก็ยังคงลับขอบฟ้าไปดั่งเช่นทุกวัน แต่มันก็น่าแปลก...
ที่แสงนั้น ไม่ได้เศร้าไปกว่าเมื่อวาน

ผมรอคอยวันพรุ่งนี้

และคิดว่า

พรุ่งนี้ผมจะไปหาหนังสือมือสองดีๆมาอ่านสักเล่ม...

แ ด่ ค ว า ม รั ก ร ะ ย ะ ไ ก ล : )

END.

________________________________________________________________________________________________________