ม นุ ษ ย์ แ ม ว | มินิวรรณกรรมโลกหลุดของแมวหนึ่งตัว

ลำดับตอนที่ #8 : บ ท ที่ ๗ | กาลครั้งหนึ่ง มานุด ? (2)

บ ท ที่ ๗

กาลครั้งหนึ่ง มานุด ? (2)

๑

" แล้วทำอย่างกับอ่านเป็นเลยนะ "

ผมพูดพลางเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆไอ้จุ่น มันชักขาหน้าออกจางหนังดสือและเงยหน้าขึ้นมองผม หางของมันกวัดแกว่งไปมาดูท่าทางจะสบายอารมณ์ไม่น้อย

" อ่านให้ฟังหน่อยน่า "

ไอ้จุ่นว่า

ผมหยิบหนังสือที่ว่างอยู่ตรงหน้าไอ้จุ่นขึ้นมา เมื่อพลิกดูหน้าปกก็เห็นว่าเป็นหนังสือแปลเรื่อง เด็กชายหอยนางรม ซึ่งผมเคยซื้อมาจากงานหนังสือเมื่อนานมาแล้ว ไม่รรู้ว่าไอ้จุ่นมันไปหยิบเอาหนังสือเล่มนี้มาจากไหน เพราะผมแทบจะลืมไปแล้วว่าเคยซื้อมันมา

" เล่มนี้มันมีหลายเรื่องนะ จะให้อ่านเรื่องไหน ? "

ผมถามในขณะเดียวกันก็ใช้มือกรีดหน้ากระดาษหนังสือไปด้วย เสียงกระดาษตีกันดังพรืด และกลิ่นของหน้ากระดาษฉุนอ่อนๆก็ลอยปะทะจมูก ในขณะที่กำลังสูดกลิ่นกระดาษที่โชยขึ้นมา หน้ากระดาษก็หยุดชะงักอยู่ในมือจากที่คั่นหนังสือที่ถูกสอดเอาไว้ มันทำจากกระดาษ ผมหยิบเอาที่คั่นหนังสือนั้นออกมา บนนั้นมีโฆษณาพิมพ์อยู่ ซึ่งเขียนว่า The warren buffett stock portfolio ( ชำแหละพอร์ตโฟลิโอของ วอร์เรน บัฟเฟ็ตต์ ) และมีภาพของชายแก่ผมสีขาวสวมแว่นตากรอบดำ หน้าตาคล้ายๆผู้พันแซนเดอร์สกำลังยิ้มอย่างมีภูมิ

" เรื่องที่สนุกอ่ะ "

ไอ้จุ่นพูด ในขณะเดียวกันมันก็ยกเท้าหน้าขึ้นมาเหยียบตักผมพลางชะโงกมองหน้าหนังสือที่อยู่ในมือของผมด้วย ผมเหลือบสายตามองมันและคิดว่า มันช่างเป็นแมวที่อยากรู้อยากเห็นเสียจริงๆ

" งั้นเอาเรื่องนี้แหละ "

ผมพูด เพราะที่คั่นหนังสือถูกสอดเอาไว้ตรงหน้านิทานเรื่องหนึ่งพอดิบพอดี

๒

[ นิทานเรื่องเด็กชายมัมมี่ ผลงานเขียนของ  ทิมเบอร์ตัน ]

เด็กชายมัมมี่ ผิวพรรณของเขามิได้เป็นสีชมพูอ่อนนุ่ม เขาหยาบกระด้าง และน่ากลัวดี
เขาคือเด็กชายมัมมี่น้อย

" บอกเราหน่อยเถิดคุณหมอว่าทำไมผ้าพันกายเขาจึงแค่ห่อพันไว้บางเบานัก  "

 หมอวินิจฉัยว่า

 " ลูกชายของท่านคือผลพวงจากคำสาบแช่งของฟาโรห์เฒ่า "

คืนนั้นพ่อแม่คุยกันถึงสภาพแปลกพิลึกพิลั่นของลูกชาย พวกเขาเรียกมันว่า

 " ซากขุดค้าที่นักโบราณคดีเขี่ยทิ้งไว้ "

พวกเขาค้นหาคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ที่ซับซ้อนให้ และสันนิษฐานได้ว่า มันเป็นการกลับชาติมาเกิดใหม่ ตามปรากฏการเหนือธรรมชาติทั่วไป กับเด็กๆคนอื่น เด็กชายมัมมี่เล่นด้วยแค่สองหนเท่านั้น เจ้ามัมมี่น้อยเล่นเกมบูชายัญโบราณ ด้วยการงัดมีดวิ่งไล่แทงเพื่อนๆ วิ่งพล่าน เด็กอื่นๆวิ่งหนีร้องลั่นว่า

" เล่นอะไรกันบ้าๆ "

 ถูกปฏิเสธและรู้สึกเหงา เจ้าเด็กมัมมี่จึงร้องไห้ กลับเข้าบ้านและเปิดประตูตู้กับข้าวที่เก็บขนมกรุบกรอบเอาไว้ เขาเช็ดน้ำตาที่เปียกชื้นด้วยผ้าพันแผลแห้งๆ แลนั่งลงสิ้นแรงกับชามซีเรียลโรยน้ำตาล 

แล้ววันหนึ่ง ซึ่งอากาศมืดมนหดหู่ จู่ๆเจ้าหมามัมมี่สีขาวก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางหมอกมัวทะมึนทึบ เด็กมัมมี่ทำทุกอย่างเพื่อเจ้าหมาน้อยพันผ้าตัวนี้ เช่นสร้างบ้านรูปสามเหลี่ยมชั้นดี สง่างามราวพีระมิดแห่งราชัน  วันนั้นบ่ายคล้อยมากแล้ว แต่ยังไม่มืดค่ำดีเท่านั้น เด็กชายมัมมี่จูงหมามีผ้าพัน ไปเดินเล่นกันในสวนสาธารณะ

สวนว่างเปล่ามีแต่กระรอก และงานวันเกิดฉลองเด็กหญิงเม็กซิกัน เด็กชายหญิงเล่นกันสนุก และสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างดูคล้ายก้อนกระดาษเปเปอร์มาเช่

" พวกเราดูนั่น "

เด็กผู้ชายคนหนึ่งร้องลั่น

 " เราช่วยกันทุบให้แตก แล้วแย่งเอาลูกอมกับของเล่นมันดีกว่า "

เด็กพวกนั้นใช้ไม้เบสบอลทุบกระโหลกเด็กมัมมี่แตกกระจาย เด็กชายทรุดกับพื้นแล้วขาดใจตาย ในกะโหลกของเด็กมัมมี่ปราศจากลูกอมขนม หรือรางวัลใดๆ มีเพียงแมลงตัวเล็กๆ คลานไต่ตามกันออกมาหลายตัว

๓

" จบแล้ว "

ผมปิดหน้าหนังสือลง ไอ้จุ่นถอนเท้าออกจากหน้าตักของผมกลับลงไปนั่งที่พื้นเตียงตามเดิม มันนิ่งเงียบพลางก้มหน้าลงมองพื้นเตียง

" .... "

ไอ้จุ่นไม่ยอมพูดออะไร ผมพลิกกลับไปที่หน้าปก จ้องมองชื่อหนังสืออีกครั้ง ในขณะเดียวกันผมก็คิดถึงเรื่องราวของเด็กมัมมี่ไปด้วย

เจ้าเด็กประหลาดที่เกิดมาพร้อมกับความบิดเบี้ยว ความไม่เข้ากันกับสังคมรอบตัว ถึงแม้ว่ามันจะดูหน้ากลัวสำหรับใครๆ เล่นอะไรพิเรนท์อย่างเอามีดไล่แทงเพื่อให้คนอื่นหวาดกลัว แต่เอาเข้าจริงแล้วเด็กมัมมี่ก็ยังไม่ทันจะได้ทำร้ายใครจริงๆเลยสักครั้ง มันเพียงแค่เล่นซนเหมือนเด็กทั่วไป

หากแต่ว่ามันกลับถูกกลุ่มเด็กๆหน้าตาน่ารักฆ่าตายในตอนจบ เพียงเพื่อหวังจะแย่งเอาลูกอมขนมและของเล่นเท่านั้น เด็กเหล่านั้นทำการฆ่าตกรรมเด็กมัมมี่ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเด็กมัมมี่จะมีขนมหรือของเล่นให้พวกเขาและเธอรึเปล่า

ผมวางหนังสือเล่มนั้นลงบนโต๊ะข้างเตียง โคมไฟสาดส่องหน้าปกสีเขียวตัดดำ ผมหันกลับไปมองไอ้จุ่นอีกครั้ง ในขณะเดียวกันมันก็เงยหน้าขึ้นมองผม

ผมคิดว่า...

นิทานเรื่องนี้มันช่างเศร้าเหลือเกิน..

บรรณานุกรรม(ประจำตอน)

ทิม เบอร์ตัน (Tim William Burton)
เกิดเมื่อวันที่ 25 สิงหาคม ค.ศ. 1958 เป็นผู้กำกับภาพยนตร์ ผู้สร้าง และนักเขียนชาวอเมริกัน
เคยได้รับรางวัลลูกโลกทองคำ เขามีชื่อเสียงกับผลงานในรูปแบบหม่น ๆ และแปลก ๆ เช่นหนังคัลท์
สุดคลาสสิกของเขาเรื่อง เอ็ดเวิร์ด มือกรรไกร และ ฝันร้าย ฝันอัศจรรย์ ฝันก่อนวันคริสต์มาส ฯลฯ

ข้อมลูเพิ่มเติมอื่นๆของทิมเบอร์ตัน (คลิ๊ก)
ขอขอบคุณข้อมลูจาก wikipedia
และหนังสือแปลเรื่อง เด็กชายหอยนางรม

 

      CR.SQW