ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [da]dew on the cross

    ลำดับตอนที่ #4 : หน้าที่มองไม่เห็น กับ 4/5

    • อัปเดตล่าสุด 14 พ.ค. 50



       แสงไฟสีขาวส่องลงตรงหน้าของชายผู้หนึ่ง แต่แสงนั้นก็ยังไม่สว่างพอที่จะเผยให้เห็นใบหน้าของเขา ใบหน้าที่คนที่นั่งอยู่เบื้องล่างไม่เคยเห็น แม้ว่าพวกเขาจะทำงานร่วมกับชายลึกลับผู้นี้มาหลายปีก็ตาม  ห้องที่เงียบกริบได้ยินเพียงแต่เสียงของลมหายใจที่ทำให้รู้ว่าหลายชีวิตกำลังรอคอยให้คนข้างบนเอ่ยเรื่องที่เรียกพวกเขามา

       "หึหึ"

      หัวเราะทำไมวะ หนึ่งในลมหายใจนั้นนึกถามในใจ

       "ข้าอยากขำ มีอะไรรึ"

       "ปะ เปล่าครับ"

      แต่ถึงจะนึกในใจเค้าก็รู้อยู่ดี

       "สอง เป็นยังไงบ้างหล่ะ ไปดูหน้าค่าตาของเค้ามาแล้ว"

      เสียงนุ่มลึก แต่แฝงไปด้วยความน่านับถือเอ่ยถามเรื่องที่เค้าเฝ้ารอ

       "ผมว่าถ้าตามคำทำนายมันจะแปลกๆนะครับ มันไม่น่าจะเป็นไปได้"

       "คำทำนาย มีมาแต่โบราณ เป็นการกำหนดโดยท่านผู้นั้น เจ้าว่ามันแปลกยังไงหล่ะ"

       "  เป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ยังเด็กอยู่ด้วย ขวัญก็อ่อน  ไม่มีไอพลังเวทย์หรือพลังอื่นๆเลย เด็กคนนี้จะใช่แน่หรอครับ ผมว่าไม่มีทางเป็นไปตามคำทำนายได้แน่ๆ"

      ผู้ที่อยู่รอบข้างคนที่พูดต่างงงกับคำตอบที่เค้าบอก

       "ผู้หญิงเนี่ยนะ !!"เสียงจากหนุ่มๆที่ได้ยิน

       "แบบนี้ เราก็ควรจะจัดการทดสอบเหมือนทุกปี ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้สิคะ"

      เสียงหวานดังขึ้น ด้วยน้ำเสียงดีใจ

       "แต่ถ้าอย่างนั้นก็เท่ากับว่า คำทำนายไม่ตรง ท่านผู้นั้นไม่มีทางที่จะทำนายผิดหรอกนะ ท่านกำหนดมาแล้วด้วยซ้ำไป"

      เสียงเด็กหนุ่มอีกคนพูดต่อ

       "เอาคนที่ไม่มีอะไรมารับพลังที่สำคัญขนาดนั้นก็เท่ากับว่าพวกเราที่นี่ไม่มีมือพอหรอครับ"

      บุคคลเบื้องล่างอยู่ไม่สุขอีกต่อไป บรรยากาศเงียบเมื่อกี้ถูกกลบด้วยเสียงถกเถียงอย่างไม่หยุด เรียกความเหนื่อยใจจากชายที่เฝ้าดูพวกเค้ามาตลอด ทุกอย่างไม่ได้เปลี่ยนไปเลย

       "อะแฮ่ม อะแฮ่ม"

      แต่เสียงนี้ก็ยังเรียกความสงบกลับมาได้ทุกครั้ง

       "ปล่อยให้โชคชะตาเป้นคนลิขิต ทุกอย่างที่เราเห็นตอนนี้มันแค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น  พวกเราไม่ สามารถทำอะไรได้ ในเมื่อคำทำนายจากท่านผู้นั้นกำหนดมาแล้ว เราก็ไม่ควรขัดไม่ควรยุ่ง ที่ข้าอนุญาตให้สองไปดูก็เพราะมันอยากไป แต่ข้าไม่ได้หวังให้พวกเจ้ามาทะเลาะกันเองแบบนี้ เข้าใจมั้ย"

       "ค่ะ/ค้าบบ"

       "อีกอย่าง สาม ข้าขอบอกอีกทีปีนี้จะไม่การทดสอบผู้ครองคทาอย่างแน่นอน"

       "ค่ะ"

       "เพราะปีนี้คงมีอะไรสนุกกว่าการทดสอบนั้นเยอะเลย"

            

                                            คทาจะถูกปลดปล่อยเมื่อได้รับหยาดน้ำค้างบริสุทธิ์



      
       "
    ทำไมกลับมาช้าจัง รอตั้งนานแล้วนะ"

      เด็กสาวถาคนที่หน้าเหมือนตัวเองอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

       "หิวแล้วอะดิ โมโหหิวหรอ"

      หึ๋ย! มาช้าแล้วยังทำหน้ากวนตรีนอีก

       "โห แม่ค้าบน่ากินจังเรยย แต่ไหงทำน่ากินกว่าตอนไม่มีดิวเนี่ย"

       "บ้าๆ ก็เหมือนเดิมแหละ"

      บทสนทนาของสามแม่ลูกถูกเปิดขึ้น ด้วยคนที่มีข้าวอยู่เต็มปาก

       "เออ อิวอะอาอามอั้งแอ่ออกไอแอ้ว ง่ำๆ อำไอแออัดอมอั้นอ่ะ ง่ำๆ ไอ๋อ่าอ๋มอาวไอ"

      สองสาวมองหนุ่มน้อยเคี้ยวข้าวตุ้ยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นี่อยู่กับเพื่อนมันก็เป็นแบบนี้หรอเนี่ย กำ

       "เออ กินให้เสร็จก่อนก็ได้ฉันยังไม่ได้ไปไหน รรแกสอนมะ คำว่ามารยาทเนี่ยห๊ะไอ่ดิน"

      เอื๊อก พูดจบ คนตรงหน้าก็กลืนข้าวก้อนโต มุมปากขวาที่มีข้าวติดอยู่ ก่อนที่ฉันจะทักดินก็เอาลิ้นตวัด แผลบ เข้าปากไปเรียบร้อย นิยายเรื่องนี้ดูซกมกจังว้า

       "ฉันถามว่า ทำไมแกถึงตัดผมสั้นหล่ะ เหาขึ้นทั้งกบาลหรอ"

       "เออใช่ แม่ก็จะถามอยู่ เบื่อหรอลูก"

      ทั้งสองมองผมซอยสั้นชี้ฟู ซึ่งคนตรงหน้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

          เห้ออ รู้ๆกันอยู่ว่าเพราะอะไร จะบอกว่าไงดีหล่ะ ตั้งแต่จำความได้ฉันมาไม่เคยไว้ผมสั้นเลย เพราะความเป็นฝาแฝด หน้าฉันดันเหมือนไอ่ดิน ทุกคนจะเรียกสลับกันหมด ฉันไม่อยากเหมือนแกนะ แล้วก็คงไม่เข้าถ้าจะให้นายนั่นไว้ผมยาวแทนฉัน ไม่มีทางฉันดูดีกว่าแน่ๆ  ห้าๆๆๆๆ

       "กะ. ก็ เบื่อแหละมันเสียเวลามาเป่าผม เกะกะด้วย อยากลองเปลี่ยนๆดูอ่ะ แหะๆ"

      เจ้าตัวหัวเราะแห้ง ยิ้มเฝื่อนๆให้ทั้งคู่

       "แต่แม่ชอบอันเก่ามากกว่านะ T_T"

       "อ่อ แกอยากจะหล่อเหมือนฉันอ่ะเด่ ห้าๆๆ เค้ารู้หรอกน่า"

       "จะบ้าหรอออ ใครอยากจะเหมือนแก"

       "ทำยั่งกะฉันอยากเหมือนแกตายแหละ แต่เอ. . . หรือว่า!!!!!! ดิวแกเป็นทอม!!!!!!!"

      ประโยคสุดท้ายที่เปล่งออกมาจากปากน้องชายสุดที่เลิฟ เรียกความสนใจจากแม่ได้เต็มๆ

       "ดิววววววววววว!!!!!!!! ลูก . . ลูกก!!!!!เป็นทอมหรอออ"

      ไม่นะ  เชื่อมันหรอเนี่ย

       "เปล่าแม่ มันล้อเล่น"

       "ดิววว T_T"

      อะไรกันเนี่ยย    

       "เห้อ"

      เธอถอนหายใจพลางทิ้งตัวลงบนเตียง

      กว่าจะให้แม่เลิกคิดเรื่องนี้ได้ นี่บอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ใช่ทอมอย่าไปเชื่อไอ่หน้าลิงนั่น แต่เห้ยย หน้าฉันก็เหมือนมันหนิ กำ - -*

    อยู่อย่างนี้ก็ไม่เหงาดีแฮะ

       "แล้วนี่"

      เธอยื่นมือข้างหนึ่งออกมา ในมือนั้นกุมสร้อยเงินที่เจ้ามันของทำตกไว้

       "ฉันจะทำยังไงกะแกเนี่ย ไอ่หมอนั่นก็ไม่รู้จักมันซะด้วย คงต้องฝากแม่ไปให้มั้งเนี่ย

      กางเขนที่ห้อยอยู่กับตัวสร้อยใสปิ๊ง

      น่ารักดีเนอะ แต่ไม่ค่อยเข้ากะหน้าไอ่หมอนั่นเลยแฮะ

      ดวงตาคู่สวยคุ่นั้นที่เธอจำได้

      พูดแล้วเรื่องเมื่อบ่ายก็ทำเอาคนที่คิด กระโดดขึ้นจากเตียงด้วยสีหน้าเจ็บใจ แก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรือ

           ไอ่หื่นน

       "เหอะ เรื่องอะไรจะคืน ถือซะว่าเป็นค่าที่นายต้องชดใช้ฉันที่มาทำกับฉันวันนี้ละกัน ห้าๆๆๆๆ"

      ว่าแล้วเธอก็เก็บค่าเสียหายของเธอไว้ใต้หมอน

      โดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของสร้อยป่านนี้จะเป็นยังไง   

       "ม่ายยยยยยยยยยจิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงอ๊ะ

      ในนี้ก็ไม่มี ใบนี้ก็ไม่มี มันไม่น่าจะหลุดได้หนิ" 

      เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ซักผ้า รอบกายร้อยแปดสิบองศามีกะละมังซึ่งมีชามกองใหญ่อยู่ข้างในวางอยู่รอบ

       "แต่หัวแกหน่ะหลุดได้นะเฟ้ยยย"

      เสียงขรึมของชายวัยกลางคน พร้อมผ้ากันเปื้อน ผมถูกมัดยาวถึงกลางหลัง หน้าเข้มนั้นไม่ค่อยสบ  อารมณ์กับลูกชายตรงหน้าที่ตอนนี้มีแต่ฟองติดเต็มตัว   เลอะเทอะมากมายย

       "ป๋า ผมรีบแล้วน่า จะเร่งไปถึงไหน"

      พูดแล้วมือคู่สวยก็บรรจงล้างจานในกะละมังต่อไปอย่างว่าง่าย

       "เออ เร็วๆลูกค้าเยอะ ล้างไปๆ แต่ฉันจะบอกแกว่า เลิกแหกปากซะทีได้มั้ย หนวกหูจริงๆเรยย แล้วเนี่ย  เดี๋ยวแม่แกก็บ่นอีกเลอะไปหมดแล้วว เล่นเป็นเด็กๆไปได้แกนี่"

       "คร้าบๆๆๆป๋า"

      แต่พอร่างสูงนั้นเดินลับไป

       "ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันหายไปได้ไง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

      สองวันต่อมา  .  . . . .

      วันที่เด็กทุกคนไม่ค่อยจะแฮปปี้เท่าไหร่ก็มาเยือน

      ชีวิตการตื่นสาย นอนเที่ยงคีน กินข้าวเช้าบ่ายสอง เล่นคอมทั้งวัน เพลิดเพลินกัยเกมส์ออนไลน์ เม้าแตกกันในเอ็ม อัพเรื่องในเด็กดี ออกไปเที่ยวบ๊อยบ่อย ช๊อปปิ้งกระจาย เรียนพิเศษตั้งแต่แปดโมงยันสองทุ่ม 

         จบบแล้วว

         เปิดเทอมแล้วววววว!!!!!!

      ปรากฎการมากมายได้เกิดขึ้นในระยะนี้ถี่มาก

      ตัวขี้เกียจมากมายระบาดเกลื่อนเมืองมากมายพอๆกับรถที่ติดยั่งกะอะไร  ในขณะที่เด็กส่วนนึงก็มีไวรัส  ป้องกันเป็นแว่นใสปิ๊งกับความรู้ที่ร่ำเรียนมาตลอดสองเดือน ไม่มามันคงไม่ได้ใช้   

       ทุกๆอย่างกำลังจะเริ่มต้นอีกครั้ง                  

       "ดินๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ นี่ตื่นนได้แล้วน้า วันนี้เปิดเทอมแล้ววว ตื่นๆๆๆๆ"

       "อือออออออ รู้แล้ว อย่าตื่นเต้นได้มั้ยเนี่ย โอยย เพิ่งกี่โมงเองจะรีบไปทำไม"

      เด็กสาวหน้ามุ่ยในชุดนักเรียนที่พร้อม อย่างน้อยก็มากกว่า ไอ่ตัวที่ดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียงนี่ เมื่อคืน  สงสัยจะไม่ได้นอน สังเกตได้จากรีโมตและมือถือที่อยู่ข้างๆหมอนมัน

       "ไม่ได้ตื่นเต้นซะหน่อย แค่ไปรรเอง แต่ฉันไม่อยากสายตั้งแต่วันแรกน๊ะ"

           . . . . . . 

       ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

       "ไอ่ดิน เดี๋ยวฉันจะทำให้แกมีสัญญาณเองงงงงงงงงงงงงง"

      พูดจบ เจ้าตัวก็กระโดดทับร่างบางใต้ผ้าห่มที่ต้องรับกรรมไปโดยปริยาย

           ตุ๊บบบบบบบบบบบ

      ตามมาด้วย

       "โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

      เสียงโอดครวญ อย่างทุกข์ทรมาน

      แล้วมันก็ลุกไปอาบน้ำอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง 

         แม่ขับรถพาฉันกะดินมาส่งที่สถานีรถไฟฟ้า  ออกไปไกลกว่านี้ไม่ต้องถึงโรงเรียนแน่ๆ ด้วยรถมากมายที่อัดแน่นเป็นปลากระป๋อง

       "ดินคอยดูดิวด้วยน๊ะ"

       "คร้าบๆจุ๊บๆ"

      อี๋อ้อนอยู่นั่นแหละอีตานี่  ฉันไม่เชื่อนายหรอกว่านายจะคอยดูฉัน

           ไม่จริง ไม่น่าไปว่ามันเรยย

      ก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนปุ๊บ ไอ่ตัวดีก็หายไปเลย มันใช้วิชานินจาหรอวะเนี่ย

      แล้วฉันจะทำไงเนี่ย

       สนามบอลมโหฬารตั้งอยู่หน้าโรงเรียน ตึกมากมายล้อมรอบไปหมด ตึกไหนอีกหล่ะเนี่ยT_T

    อีตาบ้า ขอเหอะอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ย  นายหายไปไหนเนี่ย

     แต่หน้าตึดนั้นมีนักเรียนมากมายกระจุกกันอยู่ที่บอร์ดเบ่อเริ่ม 

           เออช่ายย ไปดูห้อง!!

            แต่ . . .

         "โอยยยยยยยย"

      ด้วยพลังมหาศาล ฉันจึงถูกถีบออกมาอย่างง่ายดายด้วยแรงเบียดทรงพลัง พวกนี้คงจะเชี่ยวชาญกันน่าดู

       "นี่ 4/5"

      ห๊ะ เสียงคุ้นๆ

       "ฬัฌฌา หัวฟู ห้อง4/5"

      "ดินน"

       สภาพหมอนี่เหงื่อโชกเลย นี่นายวิ่งไปดูห้องให้ฉันหรอ นายลงทุนเบียดพวกแรงควาย กลิ่นเต่าหืนเพื่อ  ฉันหรอ

       "ห้องเดียวกัน"

       "ห๊ะ"

       "ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอ"

       "ไม่จริงงอ่ะ"                                                   

      ฉันอยู่ห้องเดียวกับดิน

       เย่

      มีเพื่อนแล้ววว  แต่ต้องเจอหน้าตานี่ทั้งวันเลยหรอ กลับบ้านก็เจอหน้ามันอีก

       "เป็นไรเนี่ย ทำหน้าเหมือนเห็นผี แหม เห็นคนหล่อไม่ได้เลยน๊ะแก"

       "บ้า ขอบใจน๊ะ"

      รอยยิ้มนั้นทำเอาคนตรงหน้าแก้มแดง

       "ไปๆๆเข้าห้องๆๆๆ"

      จนเจ้าตัวต้องรีบกลบเกลื่อน เดินหันหลังลากมือผู้เป็นพี่ไป

       แต่เช้านี้เป็นเช้าที่ช่างวุ่นวาย จริงๆ

      ฉันเดินตามดินมาที่ตึกม.ปลาย ไกลเหมือนกันน๊ะเนี่ย ต้องเดินลัดตึกม.ต้นมาอีกโรงอาหารก็อยู่ตั้งโน่นนนน

      แต่เด็กผู้หญิงโรงเรียนนี้น่ารักกันทั้งนั้นเลย เห้ยๆๆแกไม่ใช่ทอมไม่ใช่หรอ

      นี่ห้องสอง . . . .สาม . . .สี่

      เอ๊ะ ทำไมห้องห้าไม่มีใครเข้าไปเลยหล่ะ

       นักเรียนประมาณสิบกว่าคนยืนมองอะในห้องจากกระจกใสข้างนอกกันอย่างตื่นเต้น มีเสียงหัวเราะเสียงเชียร์ดังมาเป็นระยะ  ทำไรกันเนี่ย

       "ห้าๆๆ พวกนี้เอากันตั้งแต่เปิดเทอมเลยหรอ ดิวรออยู่นี่น๊ะ เดี๋ยวฉันมา"

       "เอ่า เออๆ"

      แล้วตานั่นก็พูดเหมือนรู้อะไรแล้วก็แหวกฝูงชนไปอย่างง่ายดาย ไปทำไรอ้ะอยากรู้ๆๆๆๆๆๆ

      แต่คนมันเยอะหนิ จะเข้าไปยังไงหล่ะเนี่ย

             กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

          O_O!!!!

       โอ้แม่เจ้า กล้วยทอด เกิดมาไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน

        เสียงกรีดร้องแหลมสูงหลอนยาววว น่ากลัวเหมือนควายถูดเชือด  ที่ทำเอาทุกคนพากันปิดหูไปตามๆกัน

       "กรำ ไอ่เด่นดันแหกปากทำไมวะ"

       "นั่นสิหมดสนุกเลย ไปรีบเข้าห้องเถอะ เดี๋ยวครูมาพอดี"

      เสียงจากนักเรียนตรงหน้าฉัน เอ่าเข้ากันแล้ว ตามๆเค้าไปละกันว้า

       แต่สภาพภายในห้อง

      เหอะ ไม่อ่ะ มันไม่เรียกว่าห้องเรียนแน่ๆ

       โต๊ะเรียนล้มระเนระนาดเป็นวงกว้างจากตรงกลาง โอีวเพิ่งต่อยกันไปกี่ยกเนี่ย เออไอ่ดินหล่ะหรือว่ามันไปตบกับเค้า

       "นี่แม่หัวฟู จะยืนอีกนานมะ"

     ไอ่ดินมายืนข้างหน้าฉัน มันมาตอนไหนว้า หัวฟูหรอ แล้วนายฟีบตายเลย

      ฉันเดินตามมันไป ที่นั่งหลังห้องซึ่งโต๊ะถูกจัดไว้เรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนทุกคนในห้องก็ไม่ได้พูดอะไร  เรื่องเมื่อกี้ คงเป็นปกติกันละมั้ง  เพราะไม่มีใครบ่นเรื่องที่ต้องเก็บโต๊ะเลย เมื่อกี้มันทำไรกันวะ

       "นั่งข้างแม่คนสวยคนนี้นะ"

      แม่คนสวยหรอ

      "ต๊ายยย ดินละก็"

      "อ่ะดิว นี่เด่นซี่นะ"

       สาว เอ่อ ชาย ไม่ดิ สาว เอ๊ย ผู้ชายหรือผู้หญิงเนี่ย

       หน้าหวานผมสั้นในชุดนักเรียนชาย

      ผู้ชายยยย

      สวยอ้ะ  พี่แกเป็นกระเทย

       "ดิวจ๋า เราเด่นซี่!!!! จ๊วบบบสส มีไรถามเจ๊ได๋เรยนะฮ้าาา แหมๆหน้าเหมือนดินเรย"

      น่ากลัวมากกว่ามั้งเนี่ยย

       ฉันนั่งระหว่างเต้กะเด่นซี่ หมอนี่ดูเป็นที่รักของเพื่อนดีนะเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ

       ฉันมองไปรอบๆ ไม่มีใครดูเลวร้ายน่ากลัวกินตับ จะมีก็ไอ่ข้างๆนี่แระ เหวออ

      "น้องดิวชอบที่นีมั้ยยฮ้าาา  เดี๋ยวเด่นซี่จะพาชมเองนะฮ้า"

      "ค่ะ"

       ว่าแล้วเจ๊แกก็เอากระจกขึ้นมาส่อง

      แต่ . . .

       "กริ๊ดดด เต้ๆๆๆๆ เต้มาแล้ววววคิดถึงจังเรยย" 

      ใครอีกหล่ะ

       คนที่ถูกเรียกเดินหน้าง่วงเข้ามา หน้ามันยังไม่ตื่นเลยนะเนี่ย

      เห้ยยยยย

        นั่น

                ไอ่หื่นเก๋วยเตี๋ยวเป็ดนี่หว่าาาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×