คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปล้นบ้าน กับ ก๋วยเตี๋ยวไม่มีเส้น
" ดิว . . .ดิวว . . . ดิวลูก"
เสียงหวานชวนฟังดังขึ้นแว่วๆในหู ท่ามกลางบรรยากาศน่านอน ของแอร์เย็นฉ่ำ ภายใต่ผ้าห่มบนเตียงนุ่มนิ่มพร้อมหมอนน่านอน ใครจะอยากตื่น
"ดิวว ตื่นยังง นี่แม่น้า ตื่นไหวมั้ยย"
" อืออ . . .อ่า . . . ขอกินอีกชิ้นนเหอะ อ้ามมม"
" หิวหรอลูก. . .ตื่นมากินข้าวเช้าก่อนมั้ย แม่ทำไว้ให้"
"อืออ. .ข้าวว. . .อือกิน. .ข้าวว!!!"
"เอาๆๆๆๆๆหิวๆๆๆๆๆ . . .แต่. . . แม่หรอ"
"ห๊ะ" คนที่นอนซุกอยู่ในผ้าห่มตัวคดจนกลมลืมตาขึ้น กระโดดโหยงขึ้นมาทำหน้างงใส่มารดาที่นั่งบนเตียงอยู่ตรงหน้า เพราะภาพที่เห็นนั้นไม่คุ้นตาเอาซะเลย
แม่หรอ ทำไมแม่มาอยู่ที่นี่ได้หล่ะ
"ดิวเป็นไรไปลูก เมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย"
ฉันกลับมาแล้วนี่น่า ลืมไปเลย
"ไป ไปกินข้าวฝีมือ . . ."
ฝุบบ เด็กสาวกอดผู้เป็นแม่เหมือนไม่ได้รับสัมผัสนี้มานาน
"คิดถึงที่สุดเลยยย"
"จ้าๆๆ กลับมาแล้วไง นี่หิวไม่ใช่หรอเมื่อกี้ยังละเมอว่าหิวอยู่เลย"
"ก็ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานบ่ายอ่า ไปๆๆกินๆๆ จะได้อัพเดตฝีมือแม่ซะหน่อย"
สองแม่ลูกเดินกอดกกันกลมไปด้านล่าง
เมื่อคืนง่วงมากกลับมาเลยนอนลูกเดียว สบายจังไม่ได้นอนตื่นสายมานานนแค่ไหนแล้ววว
ฉันเดินลงจากชั้นสองด้วยบันไดแปลกตาที่คดเป็นวงกลมสู่ห้องกินข้าว แม่พูดอวดบ้านใหม่หลังนี้ไม่ขาด แม่เองก็เพิ่งจะเก็บเงินซื้อบ้านนี้ได้ไม่นานจากการเปิดร้านตัดเสื้อและขายเสื้อผ้า แต่การเงินที่บ้านก็ไม่ได้แย่เพราะพ่อคอยส่งมาให้ทุกเดือน บอกไว้ก่อนว่าพ่อแม่ฉันไม่ได้เลิกกันน้า แต่พ่อต้องไปทำงานที่ต่างประเทศแล้วก็เลยเอาลูกสาวไปอยู่ด้วย แม่เค้าไม่อยากไปเพราะต้องดูแลตากะยาย นายนั่นก็เลยต้องอยู่เมืองไทยนี่ เป็นเพื่อนกับแม่
เออ พูดถึงนายนั่น ยังไม่ได้เจอมันเลยนี่หว่า
ผู้เป็นแม่ลากลูกสาวมาในห้องครัว ห้องครัวกับโต๊ะกินข้าวตรงกลางสีขาวสะอาด แต่ท่าท่างจะต้องดูแลทำความสะอาดน่าดู หน้าที่นั้นต้องไม่พ้นเธอแน่
"ดิวแปบนึงน๊ะลูก ทานไปก่อนเลย เดี๋ยวแม่ไปตามเจ้าดินมันก่อน"
"ค่ะ" แม่เดินไปตามเจ้าของชื่อที่เพิ่งเอ่ย
แต่ก่อนที่เด็กสาวในชุดนอนจะปล่อยร่างลงกับเก้าอี้ แรงโน้มถ่วงก็ผลักเธอสู่พื้นเบื้องล่าง
ดัง "โครมมม!!!!!"
"อ๊ากกก" ตามมาด้วยเสียงร้อง
เก้าอี้เลื่อนได้ หรือว่า . . .เหตุการณ์สยองเมื่อคืนนอกหน้าต่างผุดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทั้งที่เจ้าตัวลืมมันได้ซะแล้วเชียว หรือว่าชายหน้าซีดจะตามเธอกลับมา แต่ระหว่างที่ร่างเล็กกำลังนั่งเหม่อที่พื้น จู่ๆทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมืด !!!!!! เมื่อรู้สึกได้ว่ามือของใครบางคนกำลังปิดตาเธอไว้
"อ๊ากกกก" เสียงร้องแบบปล่อยออกไปกับความตกใจ
" หยุด เดี๋ยวนี้นะ นี่คือการปล้นนนน แกหุบปาก!!!!! ก่อนที่ใครจะมาได้ยิน
เสียงของผู้ชายตะคอกใส่เธอ ก่อนจะเอามือนึงมาปิดปากและ อีกมือโอบคนตัวเล็กเอาไว้
"อี๋ น้ำก็ยังไม่อาบ นี่หล่อนโสโครกจริงๆเลย นี่มันกี่โมงแล้ว"
ทีนี้เสียงนั้นกระซิบลงข้างหูอย่างแผ่วเบา ชวนให้คนที่ถูกโอบสยิวขึ้นมา
"ไอ่อ้าอ่อยอ้านน ไอ่โอ๊กอิดดด"
ป๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มือของชายหนุ่มที่โอบไว้ไม่มีประโยชน์ เพราะคนตัวเล็กใต้แขนปล่อยหมัดสุดแรงเกิดใส่เข้าหน้าเต็มๆ
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
ภาพที่เห็นคือผู้ร่างผอมใส่หน้ากากโดเรม่อนนอนหงายอยู่กับพื้น
" แกเป็นใครร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! >o<บอกมานะ ไอ่โรคจิต"
เสียงฉันแหกปากลั่นบ้าน ไอ่นี่มันเป็นใคร ติ๊งต๊องป่าวว้า
" เสียงโวยวายอะไรกันนนนนลูกดิว"
แม่รีบวิ่งลงจากบันได มาตามเสียงตะโกน
"แม่ดูดิใครอ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฉันชี้ไปที่หนุ่มตัวดีที่กองอยู่กะพื้น
หญิงสามสิบกว่ามองบุคคลแปลกหน้าในหน้ากากโดเรมอน
" ต๊ายยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"นี่"
ไอ่โรคจิตเอ่ยเป็นครั้งแรกหลังจากโดนหมัดหนัก
"แม่ค้าบบบบ"
มันพยายามจะลุกขึ้น
"ต๊ายยยย โจรบ้า อย่ามาเรียกฉันว่าแม่น๊ะ"
" ใช่แกอย่ามาเนียนนไอ่บ้า สติไม่เต็มมม"
"ใช่ ลูกชายฉันไม่เหมือนแกหรอกกก เค้าทั้งหล่อ เรียนเก่งไม่ได้ไม่เต็มอย่างแกหรอกกกก"
เออะจริงหรอ
"ขอบคุณค้าบบบบบ ที่ชม"
ไอ่บ้านั่นเอาหน้ากากออก เผยให้เห็น ใบหน้าเนียน คิ้วเรียวเข้ม ตาคู่โตกับผิวที่ไม่ได้ขาวปิ๊งงขนาดนั้น ผมฟูที่ตอนนี้ชี้ไม่เป็นทรง แต่ก็เข้ากับใบหน้าทะเล้นที่มีรอยช้ำของหมอนี่ดี
น้องชายฝาแฝดของฉํน
"ดิน!!!!!!!! เล่นอะไรบ้าๆเนี่ยย ตกใจหมดเลย เด็กบ้า โห้ยยย"
"แม่คร้าบบ ผมกะแกล้งดิวเฉยๆเองงง มันน่ะเว่อโดนหลอกง่ายยย ร้องซะลั่น แถมต่อยมาได้แม่ดูดิ"
เด็กหนุ่มวัยสิบห้าโผกอดใส่แม่ ไอ่นี่โตป่านนี้แล้วอ้อนซะ นี่แกคงไม่ได้เป็นเพลย์บอยจีบผู้หญิงหรอกนะ
"ไหนดูซิ โถๆๆๆ"
" แม่ค้าบบบ"
" เก่งนี่ดิว สมเป็นลูกแม่ แต่นี่มันยังน้อยไป นี่แน่ะ"
ไอ่ลูกขี้อ้อนโดนเขกกบาลดังโป๊ก ไม่รู้มันเอาอะไรมาคิดเล่นอะไรของมันเนี่ย
"โอยย เจ็บนา"
"สมน้ำหน้า ก้อเรื่องทำไมหล่ะ"
แล้วฉันก็ได้กินข้าวซะที ง่ำๆๆๆๆ อ้ามมมมม โหอร่อยแฮะ
ข้าวผัดกระเพรา
ที่ไม่ได้กินมานานนนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้แม่ก็กำลังซักผ้าไปพลางดึงตัวเองไม่ให้ลอยจากการที่ฉันชม
ไอ่ดินน้องชายสุดที่ร๊ากกก ยังไม่ได้คุยกะฉันซักคำมันก็ออกไปเที่ยวซะละ ที่จริงมันถีบฉันออกมาก่อนเพราะไม่อยากแก่ ตัวเองเลยได้เป็นน้องกับคนที่อายุห่างกันแค่ไม่ถึงชั่วโมง แต่ก็ดี ดีกว่าให้มันมาเป็นพี่ฉัน
" ดิวลูก แม่เอาเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมาซักหมดแล้วนะ ของที่เหลือลูกไปจัดๆเอาละกัน"
หลังจากอาบน้ำ เห้อสบ๊ายสบายยยยย
ห้องของฉันยังว่างเปล่า คือมันยังไม่รกนั่นแหละ ทำให้ดอกไม้ช่อใหญ่ดูเด่นขึ้นมา
" มันจะเน่ามั้ยว้า"
ดังนั้นแก้วน้ำทรงสูงก็กลายเป็นแจกันไปโดยปริยาย
ดอกไม้หลายชนิดถูกปักลงในนั้น เป็นสีสันที่ดูแปลกตาดี
นึกแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้กับคนที่ให้เธอมา
บนโต๊ะเขียนหนังสือสีขาวที่ดูจากสภาพแล้วก็รู้ได้เลยว่าเก่า เก่ามากก เป็นโต๊ะของพ่อตอนสมัยเรียน แต่ที่จะบอกไม่ใช่เรื่องโต๊ะ บนโต๊ะ. . . มีแฟ้มบรรจุเอกสาร
ง่ะ
กระดาษแผ่นหน้าสุด พิมพ์ชื่อที่คุ้นเคยที่สุดในชีวิต
ฬัฌฌา
เรื่องโรงเรียนใหม่ฉัน
ไม่ดีเลย เกลียดชะมัดการเริ่มต้นใหม่เนี่ย เห้ออออ จะย้ายกลับมาทำไมนะ
โรงเรียนที่ว่าเป็นโรงเรียนเดียวกับดิน ซึ่งมันอยู่มาตลอดตั้งแต่ประถม อย่างน้อยฉันก็มีมันใช่มั้ยเนี่ย
ยังมีใบรายชื่อหนังสือ หนังสือกฎระเบียบเล่มบาง ใบค่าเทอม แน่นอนจะอ่านไปทำไม
เบื่อเหมือนกันนะเนี่ย ขี้เกียจชะมัด
ร่างบางนอนกลิ้งอยู่บนเตียง แต่ก่อนที่จะรู้สึกถึงความสบาย
ตึ๊งตึง ! เสียงกริ่งนรกทำลายความสุข คนจะนอน นี่แกเพิ่งจะตื่นไม่ใช่หรอ
ฉันเดินไปที่หน้าต่าง ซึ่งห้องนี้ก็หันหน้าไปทางหน้าบ้านพอดี ใครมาน้า มองลิบๆจากตรงนี้ . . .คนๆนึงมาพร้อมมอเตอร์ไซด์ ต้นไม้บังระบุเพศไม่ได้
อ่าว แม่วิ่งออกไปดูซะละ ปรากฎว่าคนหน้าบ้านคุยกับแม่อย่างสนิทสนม ยื่นอะไรให้แม่ก่อนขี่รถออกไป ซักพักแม่ก็เดินกลับมาพร้อมถุงอะไรบางอย่าง
ของกิน!!!!
ของกินแน่ๆ ห้าๆ เสร็จช๋านนนน
ไม่รอช้า ลงไปดูซะหน่อยว่าแม่ซื้อไรมา หรั่นร้าๆๆ นี่แกไม่มีไรจาทำมากใช่มั๊ยเนี่ย
ในห้องครัว ถุงพลาสติกวางอยู่บนโต๊ะสีขาว เมื่อเปิดดู
ก๋วยเตี๋ยวเป็ด !!!!!!!!!!!!!!
รู้ได้ไงเนี่ยว่าเค้าอยากกิน เย่ๆๆๆๆๆๆ ร๊ากแม่จังเลยยยยย
เส้นอะไรเนี่ยย เส้นเล็กอะป่าวว
แต่ใต้ถุงน้ำก๋วยเตี๋ยว กลับ!!!
เห้ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!
เส้นหายย ไม่มีเส้น เส้นเล็กไม่มี เห้ยยยย ไหงงั้นน นี่แม่ซื้อแต่น้ำเค้ามาหรออ เอามากินกะข้าวรึป่าว เหออ ยังไงกันเนี่ย หรือว่าทางร้านลืมใส่มา ไม่ก็ไอ่คนเมื่อกี้มันจิ๊กเอาไปกินแล้ว แกขโมยเส้นเล็กช๋านนนน
ฉันเดินหาแม่รอบบ้าน บ้านก็ไม่ได้กว้าง ทำไมไม่มีเสียงตอบกลับมา
"แม่ แม่ขา แม่อยู่หนายย ฮาโหยยยยย เอ่า คราวนี้แม่หาย"
อยู่ข้างนอกมั้ง ไปดูหน่อยละกัน
หน้าประตูมีรองเท้าวางเต็มไปหมด ง่า รองเท้าฉันเองทั้งนั้นนี่น่า
อ๋า รองเท้าแตะคู่นี้ยังอยู่เรยย เน่าเหมือนเดิมซะด้วย จะขาดแล้วนะเนี่ยย แม่ไปทำอะไรน้า
แต่ระหว่างที่ผลักประตู
"อุ๊บบ" " เห้ยย"
สองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
ทำไมผลักประตูไปข้างหน้า แต่ไหงมันดันกลับฟะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แรงจากประตูด้านนอกผลักมาแรงกว่า ทำให้คนข้างในล้มไปตามแรงผลักนั้น
"ระวัง!!!!!!!!!!!!!!!"
อึ๊ยยย ล้มแน่ๆๆๆๆๆ โอยยยย
แต่ เอ๊ะ
รู้ตัวอีกที
กลิ่นอะไรหอมๆ กลิ่นก๋วยเตี๋ยวววว!!!!!
เห้ย ก๋วยเตี๋ยวกระโดดทับหรอวะ บ้าละๆๆ เห้ย ใครกันหล่ะ
ฉันเงยหน้าขึ้นไป ภาพที่เห็น
ไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวเป็ด
ดวงตาสีดำคมสนิทจ้องมาที่ฉัน ร่างนั้นคร่อมฉันโดยมีแขนประคองหลังฉันอยู่ จมูกที่มีดั้งของตานี่ชนกับจมูกของฉัน มันใกล้จนฉันเห็นแค่ ดวงตาคู่โตคู่นี้
" เห้ยยยย" ฉันผลักบุรุษปริศนาคนนี้ออก เค้าที่เหมือนได้สติก็รีบลุกขึ้นเช่นกัน
ทำไมนะ หน้ามันถึงได้ร้อนผ่าวแบบนี้
" เออะ ! ขอโทษครับ ผมตะโกนอยู่นานแล้วไม่เห็นมีคนออกมา ก็เลยจะเอาของเข้าไปวางไว้"
" ขะ..ของ" ฉันพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าเค้าเลย
"อ้ะ นี่ครับเมื่อกี้มาส่งแล้วลืมให้ไป ขอโทษด้วย"
หมอนี่ยื่นถุงมาใส่มือฉัน
" ไปละครับ ขอโทษเรื่องเมื่อกี้ด้วย"
นายนั่นเดินออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ฉันเองก็เอาแต่ก้มหน้าตลอด เงยหน้ามาอีกทีก็เจอแต่ประตูบ้านซะแล้ว
"ดิว ดิวลูก"
"ขะ..ขา"
" มายืนทำไรหล่ะลูก ดูรองเท้าหรอ"
"เปล่าค่ะ เมื่อกี้มีคนเอาของมาให้ เค้าบอกว่าลืมให้เมื่อกี้"
เมื่อคลี่ถุงดู เส้นก๋วยเตี๋ยว!!!
" เค้าเอาเส้นมาให้อ่ะแม่"
"อ่อหรอ คงลืมใส่มาเมื่อกี้ นี่เดี๋ยวหิวแล้วบอกนะ เจ้าเนี้ยอร่อยมากเลย"
"หรอคะ อืมๆ อีกแปบนึงอ่ะค่ะ"
" เอ่า นั่นสร้อยขอมือตกแล้วเธอ เก็บๆๆ เดี๋ยวของหายก็มาร้องไห้อีก"
สร้อยหรอ
ฉันก้มมอง หน้าประตูมีสร้อยข้อมือสีเงินมีกางเขนสีใสๆห้อย
สร้อยที่เจ้าของไม่ใช่ฉัน
หรือว่าของนายคนเมื่อกี้ !!!!
ความคิดเห็น