ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นอกหน้าต่าง
ตึ่ง ตึง ตึง ตึ๊ง
" ผู้โดยสารที่จำเดินทางไปยังปร
เสียงประกาศของพนักงานสาวดังขึ้นเป็นครั้งที่ห้าแล้ว
ท่ามกลางความวุ่นวายในสนามบินยามเย็น ลูกเรือ แอร์ฮอสเตสและผู้โดยสารจำนวนมากกำลังรอคอย ผู้ถือตั๋วใบสุดท้ายนั้น
เด็กสาววิ่งอย่างรีบร้อน ผ่านฝูงชนและบันไดเลื่อนนับไม่ถ้วนในมือถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่
" อย่าเพิ่งออกน้า "
เธอยื่นตั๋ว พลางก้มหัวขอโทษตลอดทางขึ้นเครื่องให้กับเหล่าพนักงานและผู้โดยสารนับร้อยที่ส่งสายตาไม่สบอารมณ์นัก จนสังเกตเห็นที่นั่งที่ว่างอยู่ และแน่ใจว่าเป็นที่นั่งของตัวเองแน่ คงไม่มีใครมาสายกว่านี้อีกแล้ว เธอวางช่อดอกไม้ลงข้างที่นั่งที่ว่างเปล่า
เครื่องค่อยๆแล่นออกช้าๆ ความเร็วได้เพิ่มขึ้น . . . เพิ่มขึ้น. . .
" บั๊ยบาย . . . "
เสียงเล็กๆที่พูดกับแผ่นดินที่เธออยู่มาตลอด ถูกกลบด้วยเสียงเครื่องยนต์และเสียงของสภาพอากาศภายนอก
เครื่องได้ทะยานออกจากพื้น . . .
*****************************************************************
ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนเพิ่งดังไปได้ไม่นาน ถูกแทนที่ด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเหล่านักเรียนทีอยากกลับบ้านเต็มแก่
แต่หลังที่โรงเรียน เด็กสาวกลุ่มหนึ่งก็รอคอยเวลานี้มาตลอกทั้งวัน แต่ไม่ใช่การกลับบ้านแค่นั้นเอง
" ห้าๆๆๆๆ ว่าไงยะ "
เสียงแหลมๆดังขึ้นจากใบหน้าที่นึกไม่ถึงมาก่อน
" รุ่นพี่ ดูหน้ามันสิค๊ะ มันกวนใส่พวกเรา !!! "
ห๊ะ ฉันไปกวนเธอตอนไหน
" เธอโดนเรียกมา แล้วอยู่กับพวกฉันแค่นี้แล้วยังไม่กลัวอีกหรอ ไม่เจียมจริงๆเล๊ยยย!!! แกน่ะ ทับมันไว้"
ทันทีที่ยัยนี่ชี้นิ้วสั่ง สาวร่างยักษ์ปีหนึ่งก็ปรากฎกายขึ้น โอ ตัวใหญ่มากกก
คุณน้องเธอนั่งทับลงบนร่างของฉัน นี่หนักเท่าไหร่เนี่ยย เชื่อได้เลยว่าฉันหนักไม่ถึงครึ่งของเธอ
" ดีมาก หึหึ นี่!! เธอคงจะรู้ตัวหล่ะสิว่าทำอะไรกับฉันไว้ ยุ่งกับใครไม่ยุ่งมายุ่งกับแฟนฉันซะได้ เก่งมากน๊ะที่ปิดฉันได้มาตลอด แต่ความลับมันไม่มีในโลกหรอกน๊ะ โดยเฉพาะถ้าเธอคิดจะเอาชนะฉันละก็ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่มีทางซะหรอก "
เห้ยย มันพูโคนเดียวได้ด้วย เออ ดีแฮะ แต่มันพูดถึงอะไรเนี่ย ฉันยังไม่เคยยุ่งกับเธอเลย เหอๆ
" นี่ เอาปากมาหรือเปล่า อย่ามาทำหยิ่ง อวดเก่งกับพวกฉันน๊ะ "
คิดไปเองชัดๆ
" นี่ เธอ!! ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่เคยยุ่งกับเธอ ไม่เคยคุยด้วย ไม่อยากจะยุ่งด้วย แล้วฉันเคยไปปิดอะไร แย่งของอะไรขิงเธอมิทราบห๊ะ เล่นพูดเองเออเองอยู่ได้ งี้จะเรียกฉันมาทำไม บอกไว้ก่อนน๊ะฉันไม่เคยทำอะไรอย่างที่เธอคิด แล้วที่สำคัญ ฉันไม่ชอบเธอ!!!! คิดว่าตัวเองใหญ่นักหรือไง ห๊ะ เธอไม่ใช่พ่อฉันน๊ะ"
ตัวฉันตอนนี้พยายามดิ้นภายใต้น้ำหนักหลายสิบกิโล ทำไมมันยากงี้นะ
" อ่าว รุ่นพี่ขา ทำไมมันไม่รู้เรื่องเงี้ย ไหนรุ่นพี่บอกว่ามันจงใจแกล้งรุ่นพี่นี่ค๊ะ " น้องปีหนึ่งที่ทับฉันยืนขึ้นถามหัวหน้าของเธอที่ตอนนี้หน้าแตกสุดๆ โอววรู้สึกถึงอ๊อกซิเจนที่อยู่เต็มปอด โล่งงงจัง
" เล่นละครเก่งนักนะแก นี่เธอจะเชื่อใครหล่ะ จะอยู่ข้างใคร ระหว่างดาวโรงเรียนอย่างฉัน กับยัยบ้านนอกกาฝากนี่ เลือกสิ!!!! "
โห เนียนน๊ะยัยนี่ แต่ใครเป็นกาฝากกันยะ เหยมันลุกแล้ว เอาวะ หนี!!
ฉันลุกขึ้นผ่านหว่างขาหมู
"หะ!! เห้ยยย!!!!!!!! . ." ป๊าบบบบบบบบ!!!!!!!!!
เสียงแหลมถูกแทนที่ด้วยเสียงหมัดหนักที่เก็บกดมานาน ฉันวิ่งต่อไปทันทีเพราะทุกคนกำลังให้ความสนใจไปที่ยัยตัวดีนั่นเรียบร้อยย
ขณะที่คิดว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย คิดว่าฉันคงรอด แต่. . .
ตุบ ๆ ๆ ตุ๊บๆๆๆๆ ตุ๊บบบบบๆๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้าที่หนัก แน่น และการันตีได้ถึงรูปร่างของเธอ
ตายๆๆๆๆ ยัยน้องปีหนึ่งไล่ตามฉันมา โถๆๆ วิ่งแข่งกับฉันเหนื่อยหน่อยน๊ะ ห้าๆๆๆๆๆ แต่. . . โชคก็ไม่เข้าข้างฉันอยู่ดี
" ฮึ๋ย โยะ!!!!!!!! " ทันทีที่เสียงนั้นดังคำรามขึ้น มืออวบๆ ใหญ่ๆบึกๆ ก็กำขยำที่ข้อเท้าของฉัน ไม่นะ
" อ๊าๆๆๆๆๆๆๆๆ" ฉันร้องลั่นนนนพร้อมกับร่างตัวเองและยัยช้างยักษ์ที่ล้มลง โอยยยย เจ็บบนะ
ตามมาด้วยเสียงหัวเราะและเสียงฝีเท้า
" ดีม๊ากกกกก น้องรัก ไปไงหล่ะ กล้าขัดขืนพวกฉันดีนัก ห้าๆๆๆๆๆๆ"
ฉันเงยหน้าขึ้น ตอนนี้ภาพที่เห็นคือภาพมุมต่ำ เห็นขาเรียวคู่สวยของยัยนี่
ฉันก้มลงทันทีไม่ได้กลัวเธอน๊ะ แต่ฉันไม่อยากเห็นอะไรมากกว่านั้น เหอๆ
" รุ่นพี่ค๊ะ หนูว่ารีบๆ จัดการเถอะค่ะ เมื่อกี้ยัยบ้านี้ร้องซะเสียงดัง เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นจะไม่ดี "
" เช๊อะ คนอย่างฉันจะต้องไปกลัวอะไร แต่ก็ดีเหมือนกันรีบๆจัดการซะ ฉันจะรีบไปหารุ่นพี่. . . "
ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น ฉันก้รู้ถึงเหตุผลที่โดนเรียกมาเลย อ๋อ นี่เธอชอบเค้างั้นหรอเนี่ย
" เอาหล่ะ ยังไงเธอก็ไม่มีทางไปบอกรุ่นพี่เค้าได้แน่ ฉันรู้น๊ะว่าเธอจะออกพรุ่งนี้ หึหึ เสียใจด้วยย่ะ นี่! เอาอุปกรณ์มา!!! "
" เห้ย เข้าใจไรผิดแล่วว อีบ้า แล้วคิดหรอว่าฉันจะยอมเธอ "
ฉันพยายามดิ้นสุดแรง แต่ก็แพ้น้ำหนักมหาศาลนั่นอยู่ดี โอยยยๆๆๆ ทำไงดี นี่มันจะทำไรช๋านนนน หยุดน้า
" ฉับบบ" เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ความคิดที่คิดอยู่ชะงักลง
เสียงกรรไกร !!!
" ฉันหล่ะหมันไส้มานานแล้ว ตั้งแต่เห็นเธอ ผมยาวเนี่ยรกหูรกตาฉันจริงๆเลย ห้าๆๆๆ "
" นี่ แก.. อุ๊บบ!!!! "
มือเรียวขาวมือหนึ่งกุมปากฉัน แล้วปิดปากฉันต่อด้วยสก๊อตเทป กลิ่นนี้มัน กลิ่นที่ฉันคุ้นเคย ฉันเงยหน้า รับกับความจริงที่ไม่คาดคิดมาก่อน ไม่จริงน่า
เพื่อนที่ฉันเชื่อใจที่สุด อยู่ตรงหน้านี้แล้ว
จิซาโตะ !!!!!
ทำไม ทำไม ทำไมหล่ะ
คำถามที่ผุดขึ้นมาซ้อนกับเสียงกรรไกรที่ดังต่อเนื่องเหมือนกับจะไม่มีวันหยุด
" โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉํนได้ยินมันดังก้องอยู่ในโสตประสาท ก่อนที่ฉันจะสลบไป . . .
" น้อง น้อง . . . น้องคะ "
" อือ . . . . . .อ่าวว " เด็กสาวลืมตาขึ้น งงกับหน้าของแอร์ฮอสเตสสาวที่มองหน้าเธออยู่
" คืออีกชั่วโมงนึงเราก็จะถึงแล้วนะคะ พี่เห็นน้องยังไม่ได้ทานอะไรเรย อยากทานมั๊ย "
นี่เราหลับไปนานขนาดนั้นเลยหรอ โห
" ไม่อ่าค่ะ ขอบคุณนะคะ " เธอยิ้มก่อนที่พนักงานสาวจะเดินจากไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น