ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [KhunMing] .:: Little Devil ::. Wink 1... สตอเบอร์รี่
Wink 1 .. สตอเบอร์รี่
ติ๊ดดดดดดด ติ๊ดดดดดดดดดดด
เสียงเล็กๆ ของเครื่องจักรกลขนาดจิ๋วยังคงทำหน้าที่ของมันตามปกติทุกเช้า ร่างที่อยู่บนที่นอนพลิกซ้ายพลิกขวา มือก็ขวานหาต้นตอของเสียง หลังจากที่หยุดเสียงได้ ก็พยายามเปิดเปลือกตาปรับให้สามารถสู้แสงแดดที่ส่องลอดช่องหน้าต่างเข้ามา จากนั้นค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นแล้วสลัดหัวไล่ความง่วงไปมา
สองตาลืมเต็มที่พร้อมกับบิดซ้ายบิดขวา ไล่ความขี้เกียจยามเช้าแบบ สมองค่อยๆ ประมวลผลถึงเรื่องเมื่อคืน... ฝันอะไรแปลกๆ ดันปีศาจมาขออยู่ด้วย... บ้าชะมัด มีปีก มีเขี้ยว ตาสีแดงด้วย คิดแล้วก็ฮาดี ปีศาอะไรก็ไม่รู้ตาโตๆ โคตรน่ารักเลย ถ้าเกิดมาขออยู่จริงละก็... จะจับจูบทุกวันให้หนำใจเลย
โครม !!
เคร้ง แคร้ง !!
"เฮ้ย! เสียงไรวะ หรือว่าจะเป็น... ขโมย !! เฮ้ยยยย" สองขายาวๆรีบลุกออกจากเตียงกว้าง มองหาอุปกรณ์ มือคว้าร่มสีแดงลายดำที่วางพิงอยู่ข้างโต๊ะเขียนหนังสือ กำด้ามจับไว้แน่นแล้วค่อยๆ เปิดประตูออกไป
โครม !!
เสียงยังคงดังมาจากด้านล่าง...
ห้องครัว?
ขโมยอะไร?
ท่าทางจะเป็นโจรหิว สองเท้าค่อยๆ เดินลงบันได มาอย่างช้าๆ เกรงว่าโจรจะตกใจ หากทำเสียงดังไปรบกวนการขโมย ยิ่งพอลงมาใกล้ถึงห้องครัวก็ได้ยินเสียงบ่นเล็กน้อย
"อยู่ไหนนะ ทำไมไม่มี แย่จัง เริ่มหงุดหงิดแล้วด้วย"
นิชคุณค่อยๆ โผล่หัวเข้าไปมองห้องครัวของเขา... ตู้ทุกบานถูกเปิดออก ถุงข้าวของถูกเปิดออก เห็นเงาตะคุ่มสีดำๆ ก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงตู้เย็น คนตัวสูงหันหน้ากลับมาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เตรียมพร้อมที่จะหันไปเผชิญหน้ากับโจรแล้ว
1
2
3
"เฮ้ยยย หยุดนะเว้ย ไม่งั้น ฟาดจริงๆ ด้วย" พูดพร้อมกับชูร่มหมายจะเข้าไปฟาดอีกคนที่กำลังยืนยิ้มมองมาด้วย...
เฮ้ย... ตาสีแดง !!
เฮ้ยยยย... หลังมีปีกสีดำด้วย
เฮ้ยยยยยย... มีเขี้ยวววววว
O [] O !!!!
'ข้าเป็นปีศาจ ชื่อ มินโฮ ต่อไปนี้ ข้าจะมาอยู่กับเจ้า'
เสียงนุ่มดังก้องเข้ามาในโสดประสาทการรับรู้ซ้ำไปซ้ำมา
ขณะนี้แสงไฟสปอตไลท์ได้ส่องมาที่ตัวนิชคุณ ลุงไตรภพกำลังเข็นรถเข็นพร้อมอุปกรณ์ต่างๆ จากข้างเวทีเดินเข้ามานิชคุณที่ยืนอยู่กลางเวที
"ขอแสดงความยินดีกับคุณนิชคุณ ที่ตอนนี้ได้มีปีศาจตัวเป็นๆ มาอยู่ร่วมชายคาบ้านแล้ว ฝันที่เป็นจริงแล้วครับ" เสียงปรบมือดังก้อง นิชคุณยกมือไว้น้าต๋อย แล้วเอามือปาดน้ำตาที่กำลังไหลรินนองหน้า
"นี่ นาย... นาย!" เสียงเรียกทำให้นิชคุณเดินออกจากรายการลุงไตรภพ แต่ตอนนี้เขากำลังจ้องตาอยู่กับ... ปีศาจ !
"ขะ... เข้ามาได้ไง?" ถามอะไรออกไปเนี่ยยยย
"มาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไง แค่นี้ก็จำไม่ได้"
"ละ... แล้ว ทำไม ยังอยู่อีกล่ะ ต้องฝันไปแน่ๆ ฝันไปๆๆๆ ไม่จริงๆ" ว่าแล้วสองมือก็ขยี้หัว ขยี้ตาตัวเอง ตบหน้าตัวเองซ้ายขวาแล้วก็รู้สึกเจ็บ ทำไมในฝันมันยังเจ็บอยู่ได้ล่ะ โอย.. สวรรค์ใจร้ายขนาดตบหน้าตัวเองในฝันยังเจ็บอีก
"เจ้านี่แปลกนะ ตอนนี้หิวแล้วทำไมไม่มีอะไรกินเลยล่ะ" ว่าแล้วก็เดินตรงเข้ามาหานิชคุณที่ตอนนี้ถอยกรูไปติดผนังห้อง
ปีศาจบ่นหิว...
ปีศาจกินอะไรเป็นอาหารหรอครับ...
ติ๊กต๊อกๆๆๆ
คิดออกหรือยัง...
ปีศาจมีเขี้ยว...
จะกินอะไรได้ล่ะ นอกจาก...
เลือด !!
ม่ายยยยยยยย
"ยะ... อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา จะกินเลือดหรอ เลือดเราไม่อร่อยหรอก ไม่หวานด้วยจริงๆ นะ" พูดพร้อมก้มลงหยิบร่มที่หลุดจากมือเมื่อตอนตกใจเมื่อกี้ขึ้นมาใหม่ แล้วเอาร่มชูกั้นไม่ให้อีกคนเข้าใกล้
"ฮ่าๆๆๆๆ เจ้านี่ ตลกจริงๆ ฮ่าๆ" ปีศาจตัวบางยืนเอามือกุมท้อง พร้อมกับขำไม่หยุด
"ขำไรอะ ก็หิว จะกินเลือดไม่ใช่หรอ?"
"เลือดไม่เห็นอร่อยเลยไม่กินหรอก เราชอบกินสตอเบอรี่มากกว่ามีปะ"
ห๊ะ...
ปีศาจกินสตอเบอร์รี่?
เดี๋ยวนี้ปีศาจเค้าพัฒนากันแล้วเหรอครับ
"มะ... ไม่มีอะ เราไม่กินสตอเบอร์รี่ ที่บ้านไม่มีหรอก"
"ไม่มีหรอ... แย่จัง หิวมากเลยอะ" พูดไปก็เอามือลูบท้องตัวเองไป แล้วก็ไปนั่งทำตาปรอยเกยคางตรงโต๊ะกินข้าว
นิชคุณมองปีศาจตัวบางที่กำลังนั่งเท้าคางทำหน้าจ๋อย อีกมือก็ลูบท้องตัวเอง จะว่าไปน่าสงสารเหมือนกันนะเนี่ย แถมทำหน้าแบบนั้นเนี่ยทำไมมันชักจะดูน่ารักมากกว่าน่ากลัวล่ะ สงสัยว่าปึศาจเค้าจะพัฒนาแล้วจริงๆ ด้วยซิ
"มีแต่นมสตอเบอร์รี่อะ กินได้ปะ" นิชคุณพูดหลังจากที่เข้าไปรื้อๆ ตู้เย็นของตัวเองแล้วพบว่า มีนมสตอเบอร์รี่อยู่กล่องหนึ่ง น่าจะเป็นของอูยองที่ซื้อมาตุนไว้คราวที่ตอนทำโปรเจคกลางภาค ดีนะที่ยังไม่หมดอายุ
"นมสตอเบอร์รี่หรอ? มันเป็นยังไง ไม่มีเป็นลูกๆ หรอ" สองตาแดงๆ จ้องกล่องนมที่ว่างอยู่ตรงหน้าไม่กระพริบ
"ไม่มีอะ เอาใส่กับอันนี้ด้วย อร่อยนะ" ว่าแล้วนิชคุณก็จัดแจงเทซีเรียลลงในชาม แล้วก็แกะนมสตอเบอร์รี่เทลงไป แล้วยื่นช้อนให้อีกคนที่จ้องเขาอยู่นาน
"กินได้แน่หรอ"
"แน่สิ อร่อยด้วยนะ"
มินโฮหยิบช้อนไปแล้วค่อยๆ ตักชิ้นซีเรียลที่ลอยอยู่บนน้ำสีชมพูอ่อนๆ ขึ้นมาทดลองใช้จมูกดมก่อนก็ได้กลิ่นสตอเบอร์รี่ที่คุ้นเคยทำให้ยิ้มออกมา แล้วค่อยๆ ตักเข้าปาก สองแก้มพองๆ เคี้ยวซีเรียลไป ยิ้มไป
"อร่อยใช่ปะ?" นิชคุณมองคนที่กำลังกินอย่างอร่อยอยู่ อีกคนพยักหน้าพร้อมกับตักเข้าปาก เคี้ยวๆ แล้วหันมายิ้มให้ แหม๋ เช้าๆ ได้มองอะไร น่ารักๆ แบบนี้ มันก็ทำให้จิตใจชื่นบานได้นะ
แต่เอ๋... เช้า?
เช้าๆ หรอ...
เห้ยยยยย ไปเรียน.....
"กินไปนะ เด้วไปอาบน้ำก่อน" ว่าแล้วก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปอาบน้ำแต่งตัว
ใช้เวลาไม่นานนิชคุณก็เดินลงมาแล้วจัดแจงหยิบขนมปังและนมพร้อมที่จะออกไป เรียน หันมามองคนที่นั่งกินอาหารอยู่ที่ตอนนี้ปีกหายไป เขี้ยวก็ไม่มี ตาก็กลายเป็นสีน้ำตาลปกติ สงสัยพอหายหิวเลยกลับร่างเป็นคนปกติได้ล่ะมั้ง
"อิ่มแล้วใช่ไหมงั้นก็กลับบ้านตัวเองไปได้แล้ว แล้ววันหลังหิวก็กลับบ้าน ไม่ใช่แอบเข้ามาบ้านคนอื่นแบบนี้ เข้าใจนะ" นิชคุณพูดไป ก็กินขนมปังในมือไป
"จะไปไหนอะ"
"เราจะไปเรียน ส่วนนายก็กลับบ้านไปได้แล้ว พ่อแม่คิดถึงแล้วป่านนี้ แต่นายอายุแค่นี้ น่าจะเป็นน้องเรา ไม่ไปเรียนหรือไง?" ถามไปขณะที่ใส่รองเท้าอยู่หน้าบ้าน
"เราชื่อ มินโฮ"
"อือๆ รู้แล้วๆ ออกมาจากบ้านได้แล้ว จะไปสายแล้วเนี่ย" พูดพร้อมกวักมือเรียกอีกคนให้ออกมาจากบ้าน มองนาฬิกาแล้วก็ดึงแขนอีกคนให้ออกมาจากบ้าน พร้อมใส่กุญแจที่ประตู แล้วสองขาก็รีบจ้ำเดินไปเพื่อขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยเพื่อไปมหาลัย
+
+
สองขายาวรีบสาวเท้าไปยังป้ายรถเมล์ ทำไมวันนี้ระยะทางไปหน้าปากซอยมันไกลแบบนี้ล่ะ บรรยายกาศก็แปลกๆ เหมือนถูกสะกดรอยตามยังไงยังงั้น เมื่อคิดได้ก็ค่อยๆ หันหลังกลับไปดูก็พบ....
"เฮ้ยยยยย ตามมาทำไมเนี่ย" หยุดยืนจ้องคนตาโต
"เราจะต้องอยู่กับนายตลอดเวลา นายไปไหน เราไปด้วย" พูดไปยิ้มไป
"ไม่ได้หรอก เราจะไปเรียน กลับบ้านไปได้แล้ว" พูดพร้อมโบกมือไปมา แล้วหันหน้ามากลับมาออกเดินต่อไป ไม่นานก็มายืนที่ป้ายรถเมล์
"โอ๊ะ... ทำไมมันวิ่งเร็วแบบนี้ล่ะ มันคือตัวอะไรอะ" เสียงร้องถามไม่เบา เรียกให้คนรอบๆ ป้ายรถเมล์หันมามองคนทั้งคู่ มือข้างหนึ่งชี้ไปยังถนนที่มีรถวิ่งอยู่เต็มไปหมด อีกมือก็ดึงแขนเสื้อถามยิกๆ
"รถยนต์ไง ไม่รู้จักหรอ" นิชคุณตอบออกมาด้วยความแปลกใจ
"รถยนต์?... ที่เมืองเราไม่มีอะ"
"เมืองไหนจะไม่มีรถ เป็นไปไม่ได้"
"ก็เมืองปีศะ...อุ๊บ" ก่อนที่เสียงจะหลุดออกมา คนตัวหนารีบเอามือมาปิดปากไว้ แล้วส่งสายตาดุกลับไป เพราะเกรงว่าคนรอบข้างจะมองด้วยสายตาแปลกๆ
"เลิกพูดจาแปลกๆ ได้แล้ว" พูดแล้วก็เอามือออก
"แปลกตรงไหน ก็เราพูดความจริงนิ ทำไมต้องดุเราด้วยอะ" ทำหน้ายู่พร้อมบ่นเบาๆ
"กลับบ้านนายไปได้แล้ว เราจะไปเรียน" พอดีกับรถเมล์สายที่ต้องการมาก็รีบเดินขึ้นไป
"เฮ้ยๆ พอหนุ่ม ค่าโดยสาร จ่ายด้วย" ลุงคนขับร้องออกมาทันทีเมื่อเห็นว่ามินโฮ เดินเข้าไปโดยไม่จ่ายค่าโดยสาร
"เรามากับคนนั้น" มินโฮชี้ไปด้านหน้า
"เอ้า พอหนุ่มๆ จ่ายเงินของเพื่อนด้วยสิ" นิชคุณที่กำลังจะนั่งต้องลุกขึ้นมาจ่ายค่าโดยสาร แล้วกลับไปนั่งที่เดิม ที่มีอีกคนนั่งยิ้มอยู่
"นายไม่มีเงินใช่ไหม เดี๋ยวลงรถแล้วก็กลับบ้านละกันนะ"
"เราจะไปกับนาย"
"เห้อ... จะตามไปเรียนด้วยได้ไงเล่า แล้วจะตามไปทำไมเนี่ย"
มินโฮไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแต่ส่งยิ้มกว้างไปให้ นั้นก็ทำให้นิชคุณเงียบลงได้ ท่าทางจะหลงรอยยิ้มนั้นสะแล้ว
"นี่นายจะตามไปถึงไหนเนี่ย" อดที่จะถามไม่ได้เพราะตอนนี้เขากำลังจะเดินเข้ามหาลัย แต่ก็ยังไม่คนตาโตเดินตามไม่ห่าง
"ไอ้นั้น เรียกว่าอะไร?" ไม่ได้สนใจที่ถามไป กลับชี้ไปยังจักรยานที่กำลังขี่ผ่านข้างตัวไป
"จักรยาน"
"จักรยาน... อืมๆ"
"ไอ้นั่นล่ะ" พูดพร้อมกระตุกแขนเสื้อ
"มอเตอร์ไซต์"
"มอเตอร์ไซต์... อือๆ" พยักหน้างึกงัก
"แล้ว... ไอ้นั่นล่ะ" นิ้วเรียวชี้ไปที่ตู้กดน้ำ
"ตู้กดน้ำอัตโนมัติ"
"ตู้กดน้ำ... ทำไมชื่อมันยาวจัง" เอานิ้วชี้ขึ้นมาเกาขมับเบาๆ
"จะถามอีกนานไหมเนี่ย เราไปเรียนก่อนนะ โชคดีล่ะ เห้ยๆๆ ไม่ต้องตามแล้ว พอได้แล้ว กลับบ้านไปได้แล้ว" บอกพร้อมโบกมือไล่ เมื่อเห็นอีกคนพยายามจะเดินตามเข้ามา แล้วรีบเดินเข้ามหาลัย
"ไอ่คุณวิ่งหนีอะไรมาวะ" เสียงหนึ่งเอ่ยทักขึ้น
"ปีศาจ" ตอบกลับไปทั้งๆ ที่ยังเหลียวมองด้านหลังตัวเองตลอดเวลา
"ห๊ะ... เมิงเล่นมุขอะไรแต่เช้าวะ" จุนโฮที่พยายามลืมตาเต็มที่หลังจากได้ยินคำตอบเพื่อน
"ไม่มีอะไรหรอก ไปเถอะ จะเข้าเรียนแล้ว" พูดแล้วก็เดินจากไป คงไม่ทันสังเกตุตรงต้นไม้ใหญ่ว่ามีใครยืนหลบและแอบมองดูอยู่
เสียงอาจารย์กำลังบรรยายถึงชั้นบรรยากาศของโลกและมลภาวะต่างๆ ที่มีผลต่อชั้นบรรยากาศ แต่ตอนนี้ บรรยากาศแบบนี้ มันน่านอนเป็นที่สุด นิชคุณที่นั่งอยู่ใกล้หน้าต่าง ค่อยๆ ฟุบลงกับโต๊ะ ไม่ใช่แค่นิชคุณเท่านั้น ตอนนี้ ทั้งจุนโฮ อูยอง แจบอม และจงฮยอน ก็ค่อยๆ ฟุบลงกันเป็นแถว ก็มันน่านอนจริงๆ นี่น่า...
"คิๆๆ"
เสียงใครหัวเราะ? อาจารย์เล่นมุขหรือไงน้ะ
"คิกๆๆๆๆๆ" ทำไม มันดังใกล้ๆ หูแบบนี้ล่ะ? หรือว่าจะฝันอีกแล้ว
นิชคุณค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วเขาก็เห็นเจ้าของเสียงหัวเราะที่กำลังส่งยิ้มมาให้ที่หน้าต่างห้อง เรียน... แล้วก็หายไป... นี่มันชั้น 10 เลยนะ !! ไปไหนได้วะ เท่านั้นแหละนิชคุณก็ลุกขึ้นไปหมายที่จะไปดูว่าหายไปไหน
"อ่า นิชคุณ จะตอบคำถามข้อนี้พอดีใช่ไหม?" เสียงอาจารย์หน้าห้องเอ่ยทักมาก่อน
"คะ... ครับ? คำถามอะไรครับ" หันกลับไปหาอาจารย์หน้าห้องอีกครั้ง
"บอกนิยามใหม่ของดาวเคราะห์"
ชิบ... หาย... แล้ว...
"เอ่อ... ไม่ใช่ดาวฤกษ์ ไม่ใช่จันทร์บริวาร มีแรงดึงดูดมากพอที่จะทำให้โครงสร้างของดาวเป็นทรงกลม เป็นดาวที่โคจรรอบดาวฤกษ์ ซึ่งในที่นี้หมายถึงดวงอาทิตย์ มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางอย่างน้อย 500 ไมล์ (804.63 กิโลเมตร) นิยามใหม่นี้ส่งผลให้ ดาวพลูโต ถูกปลดออกจากการเป็นดาวเคราะห์ในระบบสุริยะ คงเหลือดาวเคราะห์เพียง 8 ดวง เนื่องจากดาวพลูโตไม่สามารถควบคุมแรงดึงดูดและวงโคจรของสิ่งต่างๆ ที่อยู่นอกระบบสุริยะ และให้ถือว่าดาวพลูโตเป็นดาวเคราะห์แคระ ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับวัตถุขนาดเล็กในระบบสุริยะครับ"
+
+
"เมิงจะเพอเฟคไปถึงไหนว่ะ แม่ง..." จุนโฮ ที่นั่งมองเพื่อนตัวเองที่กำลังกินข้าวในโรงอาหารอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ที่เมื่อกี้ ตอบคำถามอาจารย์ได้ ถึงแม้ว่าจะหลับตั้งแต่ต้นชั่วโมง... ก็งี้แระนะ คนมันเฟอเฟคอะ
"เอ้ย..." นิชคุณที่กำลังนั่งมองเพื่อนที่นั่งตรงข้ามไปเห็นคนคุ้นเดินผ่านไป บางทีเขาอาจจะตาฝาดไปเองก็ได้
"อะไรวะ" จุนโฮสะกิดถามเพื่อนตัวเองที่แปลกๆ ตั้งแต่อยู่ในห้องเรียนอยู่ดีๆก็ลุกขึ้นยืน จนอาจารย์นึกว่าจะตอบคำถาม
"ปะ... เปล่า ไม่มีอะไร" ปากบอกแบบนั้น แต่ตายังคงมองหาใครบางคน
"จงฮยอน เค้าจะกินไอติมสตอเบอร์รี่อ่า..." เสียงอ้อนของคนชื่อแจบอมหันไปอ้อนกับคนข้างตัว
"ตะเองกินช็อคโกแลตไปแล้วนะ จะกินอีกหรอ"
"ตะเองก็... ก็เค้าอยากกินสตอเบอร์รี่อะ นะนะนะนะ" ไม่อ้อนเปล่า ทั้งส่งสายตา ทั้งเอามือลูบๆ แขนอีกคน
"กะได้ เดี๋ยวเค้าไปซื้อมาให้" ว่าแล้วจงฮยอนก็ลุกออกไปซื้อไอติม
"สตอเบอร์รี่หรอ" นิชคุณบ่นเบาๆ
"อยากกินหรอวะ แต่เมิงไม่กินสตอเบอร์รี่นี่หว่า"
"อ่อ เปล่าๆ ไม่มีอะไร" ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป ป่านนี้... จะกินอะไรหรือยัง... จะหาสตอเบอร์รี่กินได้หรือเปล่า? ทำไมเค้าต้องคิดถึงปีศาจเมื่อเช้าด้วยนะ... แต่หรือคนกันแน่? ว่าไปก็ชักจะงงๆ แล้วเหมือนกันนะ
"อูยอง แกจองห้องแล็ปไว้เป่าว่ะ" จุนโฮที่กินอิ่มแล้วหันมาถามเพื่อนแก้มป่อง
"จองแล้วๆ สำหรับพวกเรา 5 คน ตอนบ่ายโมงครึ่งถึงบ่ายสี่ครึ่ง"
"เออดี จะไปงีบสะหน่อย" นิชคุณบอกเพื่อนๆ
"อดหลับอดนอนจากไหนวะ" จุนโฮอดที่จะแซวเพื่อนไม่ได้
"เปล่าหรอก ไม่รู้ดิ มันเพลียๆ"
"เฮ้ย เมิงไปทำไรมา บอกกุมาเดี๋ยวนี้นะ" ชายกล้ามโตตัวเล็กรีบหันหน้ามาถามเพื่อน โดยในมือยังคงตักไอติมสตอเบอร์รี่เข้าปากอยู่
"ไม่ได้ทำอะไร ก็นอนปกตินั่นแหละ"
"อย่าให้รู้นะเว้ย เดี๋ยวนี้แอบเด็กไว้อะ" จุนโฮได้โอกาสจับผิดคนเพอเฟคแล้ว
"มะ... ไม่มี พวกเมิงคิดอะไรแบบนั้น ไม่มีโว้ย ไม่มี" ว่าแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะไป
"กุว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ" จาง อูยองที่อิ่มจากการกินข้าวพูดออกมาแล้วทำท่าคิด
"กุก็ว่า" จุนโฮรีบเห็นด้วย
"กุด้วย" แจบอมพยักหน้าหงึกหงักๆ แล้วก็ยังตักไอติมเข้าปาก
"กุก็ด้วย" จงฮยอนที่เอามือปาดไอติมที่เลอะปากแจบอม เอ่ยบอกเป็นคนสุดท้าย
"งั้นเราก็ต้องคอยตามดูมันอย่าให้คลาดสายตา แต่จะต้องไม่ให้มันรู้ตัวนะ" จุนโฮ เอ่ยบอกแผนการ ที่เหลือพยักหน้าหงึกหงักๆ
+
+
นิชคุณที่เดินหนีออกมาจากโรงอาหาร ก็เดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ข้างโรงอาหาร เข้าไปล้างหน้าล้างตาสะหน่อย ทำไม วันนี้เขาคิดอะไรแปลกๆ คิดถึงแต่เรื่องเด็กคนนั้น... ปีศาจ... แล้วยังเหมือนเห็นอยู่ที่ต่างๆ อีกด้วย...
ห้องน้ำไม่มีคนเพราะได้เวลาช่วงคาบบ่ายแล้ว สองมือกวักน้ำล้างหน้าตัวเอง เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองออกไป พอลืมตาไปที่กระจกก็เห็น...
"เห้ยยยยยย"
เงาสะท้อนของปีศาจตาโต ยิ้มเผยเขี้ยวเล็กๆ กำลังมองมาทางเขาด้วยตาสีแดง นิชคุณรีบหลับตา ก้มหน้าลง กวักน้ำจากก๊อกใส่หน้าตัวเองอีก หวังว่าจะไล่ใครที่ยืนข้างหลังเข้าให้ไปที่อื่น แต่ตอนนี้... เสื้อของเขาเริ่มเปียกแล้ว
"เห้ยๆๆ ไอ่คุณ เมิงเป็นอะไรๆๆ" แจบอมที่ตามเข้ามา เห็นเพื่อนตัวเองเหมือนคนสติแตก กวักน้ำใส่หน้าตัวเองจนเลอะเสื้อไปหมด รีบวิ่งเข้าไปจับมือเพื่อนเอาไว้
นิชคุณหยุดตามมือห้ามของเพื่อน แล้วก็หันไปข้างหลังตัวเองอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่เห็นใคร
"เจย์ เมื่อกี้ เห็นคนที่อยู่ข้างหลังกุป่ะ?" ไม่ถามเปล่า พยายามเดินสำรวจห้องน้ำทุกห้อง
"ใครอยู่หลังเมิง ไม่มีอะ เห็นเมิงยืนอยู่คนเดียวแล้วก็กำลังสติแตกเนี่ย"
"หรือจะหนีไปแล้ว" ยังคงก้มๆ เงยๆ สำรวจหาใครบางคนอยู่
"พอๆ เมิงเป็นอะไรวะ ไปๆ เข้าแล็ปไปนอนพักหน่อยละกันเมิง" แจบอมลากเพื่อนตัวโต เดินออกจากห้องน้ำไปก่อนจะเดินถึงห้องในสุด...
"เฮ้อ... เกือบไป..." เสียงถอนหายใจและเสียงทุ้มๆ เอ่ยเบาๆ แล้วรีบก้าวออกมา มองซ้ายมองขวา ก่อนที่จะตามคนทั้งสองไป
ณ ห้องแล็ปของคณะดาราศาสตร์ ตั้งอยู่ชั้นดาดฟ้าของตึก มีหลังคาลักษณะโค้งมนปิดไว้ พื้นปูด้วยหญ้า และมีโต๊ะเก้าอี้ พร้อมอุปกรณ์ต่างๆ แยกเป็นสัดส่วน เป็นที่เหมาะแกการนอนมากที่สุด ทำไมนะหรอ ก็เป็นห้องมืดๆ ที่สามารถจำลองระบบสุริยะจักรวาลได้ สามารถเข้ามาส่องดูดาว แอร์เย็นๆ มันน่าหลับเสียจริง นิชคุณทิ้งตัวลงนอนแผ่กลางห้องที่เป็นพื้นหญ้า
แจอบมกำลังเล่าเหตุการณ์ระทึกขวัญที่เข้าไปเจอนิชคุณในห้องน้ำให้คนอื่นๆ ฟัง...
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้" แจบอมกล่าวทิ้งท้าย
"กุว่ามันผิดปกตินะ"
"นั่นสิ คุณชายอย่างมันทำตัวแบบนั้นได้ไง มาดเนียบจะตาย" อูยองร่วมเสนอความคิด
"กุว่ามันแอบเด็กไว้ที่บ้าน แล้วมันก็กลัวเด็กมันนอกใจ" จงฮยอนพูดไปทำท่าคิดไป
"จริงหรอ ตะเอง" ไอ่นี่ก็เห็นดีเห็นงามไปกับแฟนตัวเอง
"กุว่าถามมันให้รู้เรื่องไปเลยมะ" จุนโฮพูดเข้าที
"มันไม่บอกหรอก ถ้ามันซ่อนใครไว้จริงนะ" จงฮยอนยังคงยืนยันความคิดที่ว่าซ่อนใครไว้
"แล้วจะเอายังไงดีว่ะ"
"กุว่าเย็นนี้ ตามมันไปดูที่บ้านเลยดีป่ะ แกล้งบอกไปนั่งเล่นอะไรก็ได้ เราไม่ได้ไปบ้านมันนานแล้วเหมือนกันนะ" ความคิดของคนแก้มป่องดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ทั้งหมดหันหน้าไปมองร่างขาวที่นอนอยู่กลางห้อง....
"ไอ่คุณ ไอ่คุณเว่ยยยยย" จุนโฮเดินเข้ามาสะกิดเพื่อปลุกเพื่อน
"อื้ม..." พูดแล้วก็พลิกตัวหันหนี
"ตื่นได้แล้ว พวกกุไปสนามบาสแล้วนะ เมิงปิดไฟท้องฟ้า แล้วก็ปิดแอร์ด้วยล่ะ" สั่งเพื่อนก่อนออกจากห้อง
"อือ" ตอบเสียงอู้อี้
"ล๊อกห้องแล้วตามไปสนามบาสเร็วๆ นะเว้ย" ยังคงตะโกนตามมาอีก
นิชคุณค่อยๆ ลืมตาขึ้น แสงดาวบนท้องฟ้าจำลองกำลังส่องประกาย นิชคุณค่อยๆ ยื่นมือออกไป ทำท่าจะจับดวงดาวเล็กๆ มากมายๆ แล้วก็อมยิ้ม
"คิๆ" ... เสียงใคร?
นิชคุณเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว มองซ้ายขวา หาต้นเสียง
"คิกๆๆๆ" มันหลอนนะเว้ยเห้ย อยู่คนเดียวเนี่ย แล้วสายตาก็เงยมองขึ้นไปบนท้องฟ้าจำลองอีกครั้ง....
"เฮ้ยยยยยยยยยย" ตาโต... สีแดง... นิชคุณ รีบขยี้ตาแล้วมองขึ้นไปอีกครั้ง... มีเพียงดวงดาวเล็กๆ กระพริบอยู่... เขาคงตาฝาดไปจริงๆ นี่มันชั้นดาดฟ้าของตึก 13 ชั้นเลยนะ ใครจะขึ้นไปอยู่บนหลังคาได้... นิชคุณรีบปิดไฟและปิดแอร์ ล๊อกห้องแล้วไปสนามบาส
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เสียงกรี๊ดดังลั่น เมื่อนิชคุณที่มาถึงสนามก็จัดแจงถอดเสื้อยืดตัวนอกออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามลงวิ่งทั่วสนาม
"มาถึงก็เรียกเรตติ้งเลยนะเมิงเนี่ย ฮ่าๆๆ" จุนโฮ อดแซวเพื่อนไม่ได้
"มาๆ ถึงหกโมงพอนะเว่ย วันนี้เหนื่อย"
"เมิงนอนมาเกือบทั้งวัน ยังเหนื่อยอีกหรอวะ" อูยองที่เข้ามาได้ยินประโยคของนิชคุณเอ่ยถาม
"เดี๋ยว ซ้อมเสร็จ พวกกุจะไปนั่งเล่นบ้านเมิงนะ" จงฮยอนบอกทันทีที่เดินเข้ามาสมทบกลางสนามบาส
"ไปไมกันวะ" นิชคุณที่ตอนนี้หยิบลูกบาสมาเดาะเล่น เอ่ยถาม
"ก็ไม่ได้สังสรรค์กันนานแล้ว คิดถึงเด็กแสบสองคนข้างบ้านแกด้วย" แจบอมบอก
"อยากไปก็ไปดิ" นิชคุณพูดแล้วก็เลี้ยงลูกบาส ไปชู๊ตลงห่วง...
ทั้งหมดมองหน้ากัน... ทำไมมันให้ไปง่ายๆ ว่ะ
"จะซ้อมกันไหมเนี่ย" หันมาเอ่ยถามเพื่อน หลังจากโบกมือให้กองเชียร์ข้างสนาม
"ตะเอง ไปซื้อน้ำแข็งหน่อย" จงฮยอนหันมาบอกแจบอม
"ทำไมต้องเป็นเค้าล่ะ" แจบอมหน้ายู่ทันทีที่ได้ยิน จงฮยอนเดินมากระซิบข้างหูเบาๆ แจบอมก็ยิ้มออกมา แล้วก็เดินไปซื้อน้ำแข็งอย่างว่าง่าย
แจบอมที่เดินออกจากสนามมาเดินมาถึงที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ใกล้สนามเพื่อมาหยิบเงินในกระเป๋า... นิชคุณไปซื้อน้ำแข็ง
"ทำอะไรน่ะ"
"หยิบเงินไปซื้อน้ำแข็ง" ตอบกลับไปแต่... เสียงใครว่ะ แจบอมมองซ้ายมองขวาหาคนถาม
"แล้วทำไมต้องมาเอาของคนอื่นด้วย"
"แล้วทำไมว่ะ เห้ยอยู่ไหนเนี่ย ออกมาคุยกันซึ่งๆ หน้าดิวะ" ตอบกลับไปแต่ก็ยังหาตัวคนถามไม่เจอ
"ได้"
ตุ๊บ !
แจบอมตกใจที่อยู่ๆ ก็มีวัตถุ 180 เซนติเมตรหล่นมายืนตรงหน้า
"เอ้ย... เป็นใครเนี่ย มายุ่งอะไรด้วย" แจบอมกำลังจะหนี แต่โดนดึงไว้เสียก่อน
"เอาอะไรไป เอาคืนเลยนะ" ทำเสียงดุ
"เอ้ย... ทำไมวะ ไม่คืนเว้ย ไม่คืน" แจบอมสะบัดแขนออก
"คืน"
"ไม่คืน"
"บอกให้คืน!"
"ก็จะไม่คืน!"
"คืนสะดีดี"
"ไม่คืนดีดี"
"อย่าทำให้เราโกรธนะ"
"โกรธแล้วไง ก็ไม่คืนอะ" พูดลอยหน้าลอยตา
"คืนดีดีเดี่ยวนี้"
"โอ๊ะๆๆ ทำเก๋เชียว ใส่คอนแทคสีแดงด้วยอะ"
"คืน!!!!!!!"
"อ่านปากดีดี... ไม่-คืน" พูดพร้อมกับชี้ไปที่ปากตัวเอง
เสียงเถียงกันของทั้งสองคนทำให้คนทั้งในสนามบาสแล้วข้างสนามบาสหันมามอง
"ตะเองทะเลาะกับใครอะ" จงฮยอนที่วิ่งเข้ามาถึงเป็นคนแรก
"ไม่รู้เหมือนกันตะเอง เค้าไม่รู้จัก"
"แล้วนายเป็นใครเนี่ย มายุ่งอะไรกับแฟนเรา"
"ก็คนเตี้ยคนนี้ จะเอาของไป"
"เฮ้ยยย พูดคำต้องห้ามแบบนี้ ต่อยกันเลยปะ มาๆ" แจบอมที่กำลังจะเข้าไปหาเรื่องคนตัวสูงกว่า(มาก) ถูกจงฮยอนดึงไว้
"แล้วตะเองเอาของไรไป"
"เค้าก็มาเอาเงินไปซื้อน้ำแข็งไง" แจบอมบอก
"คืนของสะ" มินโฮ ยังคงยืนยันหนักแน่น
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่คืน" แจบอมยังคงปากดี
"มินโฮ !!" เสียงนุ่มดังขึ้นด้านหลังทำให้จงฮยอนและแจบอมหันไปตามเสียงของเพื่อนตัวเอง ส่วนจุนโฮ และอูยองวิ่งเยาะๆ ตามมา
"คนนี้เอาของนายไป" มินโฮทำทีเป็นฟ้องนิชคุณ ชี้มือไปที่แจบอม
"กุแค่เอาเงินไปซื้อน้ำแข็ง วันนี้เวรเมิงซื้อแต่กุจะไปซื้อให้แทน"
"เขาเป็นเพื่อนเรา แล้วนายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย บอกให้กลับบ้านไง" นิชคุณงั้นไปดุอีกคนทันที แอบตามเค้ามาจริงๆด้วยเหรอเนี่ย
"ก็ตามนายมาไง นี่เอาของคนอื่นไป ต้องคืนนะ ที่เมืองปีศาจโทษหนักมากนะ"
"เมืองปีศาจไรวะ ไอ่คุณ" จุนโฮที่ยืนฟังอยู่นานถามถึง
"มะ... ไม่มีอะไร เด็กคนนี้มันเพ้อนะ" นิชคุณโบกมือไปมา
"ไม่ได้เพ้อนะ ก็ที่เมืองปีศะ... อุ๊บ" นิชคุณรีบเอามือตะครุบปากไว้ทัน
"พวกเมิงซ้อมต่อนะ กุมีเรื่องต้องเคลียร์ วันนี้ไปบ้านกุไม่ได้แล้วนะ กลับก่อนล่ะ" นิชคุณลากเด็กตาโตออกจากกลุ่มเพื่อนไปหยิบของ แล้วลากอีกคนออกไปทันที...
ส่วนที่เหลือ...
"นั่นไง เชื่อกุหรือยังว่ามันมีเด็กซ่อนไว้ ไม่ต้องไปบ้านมันแล้ว มาให้เห็นตัวเป็นๆ เลยพวกเมิง" เสียงจงฮยอนร้องออกมา
"ไม่น่าเชื่อเว้ยเห้ย" จุนโฮ ร้องออกมาอีกคน
"ฮือออออออออออ ฮือๆๆๆๆ" แจบอมร้องออกมา ทำให้ทุกคนหันไปมอง
"ตะเองเป็นอะไร" จงฮยอนที่รีบเข้ามากอดปลอบโอ๋
"ฮือออออ เด็กไอ่คุณ มันพูดคำต้องห้าม... ฮือๆๆๆ"
"คำว่า เตี้ย อะหรอ" อูยองถาม
"ไอ่อูยองงงงงงงง" ว่าแล้วคนมีคำต้องห้ามก็วิ่งไล่เตะเพื่อนแก้มป่องทั่วสนามบาส
"ไม่น่าเชื่อๆๆๆ" จุนโฮ ที่ยังคงบ่นอยู่คนเดียว
"เอาน่ะๆ ว่าแต่... ไปรู้จักกันตอนไหนว่ะ" จงฮยอนตบไหล่เพื่อน
+
+
จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียงใครร้อง... ไม่ใช่นิ เสียงเหมือนท้องร้อง... นิชคุณหยุด ทำให้คนที่เดินตามหลังมาแบบไม่ได้มอง ชนเข้าเต็มๆ
"โอ้ยยย หยุดก็ไม่บอก" มินโฮ ที่เดินตามอีกคนที่เอามือกุมท้องไว้เงยหน้าบ่น
"..."
จ๊อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
"แหะๆ" เอามือลูบท้องตัวเอง
"..." นิชคุณมองอีกคนแล้วหันกลับไปเดินต่อ
แต่... เดินเข้าซุปเปอร์ใกล้บ้าน...
สองมือของมินโฮตอนนี้กำลังอุ้มถุงสตอเบอร์รี่ขนาดใหญ่ ปากก็เขี้ยวอย่างอร่อย ว่าแล้วก็หยิบยื่นมาให้นิชคุณลูกหนึ่ง
"กินด้วยกันไหม" ส่งรอยยิ้มกว้างมาให้ นิชคุณหยิบสตอเบอร์รี่มาแล้วโยนลงไปในถุงเหมือนเดิม
"เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน!"
โปรดติดตามตอนต่อไป ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น