คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -INTRO- คนเมากับจูบ (?)
...............................................................................................
"ลิซสะเทิ้ล...มายฮาร์ต บี้ตตต บูมมม กร๊ากก~" เสียงคนเมาร้องเพลงซึ่งคุณคงจะรู้ดีว่ามันน่าหนวกหูแค่ไหน ถึงแม้ผมจะห้ามคนตรงหน้าไม่ให้โวยวายแล้วก็เถอะ แต่ตัวยังกะหมีควายยังงี้ใครมันจะห้ามอยู่ล่ะเนี้ย
"นาย พัค แจ บอมม...ไปเอาเหล้ามาอีกเด่ะ ฮ่าๆ" คนเมาหัวเราะร่วน นอนกลิ้งไปมากับพื้นห้องก่อนจะเริ่มต้นร้องเพลงที่น่ารำคาญอีกครั้ง
"พูดยังกะห้องฉันจะมีเหล้าให้นายดื่ม" ผมส่ายหัวเบาๆ "อ๊ค แทค ยอน นายก็รู้ว่าฉันไม่ดื่มมัน แล้วก็หยุดร้องเพลงซะ"
"ฉ้าน ไม่ หยู้ดดดด ฮ่าๆ อนลี้ ยู้ววว~~" หมอนี้ไม่ทำตามที่ผมบอกแถมยังร้องต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น(?) กว่าเดิม
คุณคงตะหงิดๆว่าทำไมมีคนเมาในห้องของผม แน่นอน เดี๋ยวผมเล่าให้ฟัง
.
.
.
ย้อนไปเมื่อ 45 นาทีที่แล้ว
"กริ๊ง~~ กริ๊ง~~"
เสียงออดที่หน้าประตูห้องผมดังขึ้น ซึ่งมันหนวกหูมากๆเลยครับ เมื่อผมดูนาฬิกาเรือนเงินข้างเตียง มันก็เพิ่งตีหนึ่งกว่าๆเอง ใครมันมารบกวนเวลานอนอันมีค่าของผมกันนะ ต้องออกไปดูซะหน่อยแล้ว
"อย่าให้รู้ว่าใครนะ จับเชือดกันทีเดียว" ผมพึมพัมเบาๆอย่างแค้นๆ พรางเดินไปที่ประตูเพื่อส่องตาแมวว่าใครกำลังเล่นตลกกับผมอยู่
เมื่อผมส่องไปก็ไม่เจอใครอยู่ข้างนอก แต่เสียงกดออดยังคงดังอยู่เป็นเนื่องๆ ผมเริ่มหวั่นๆว่าจะมีอะไรมาหลอก แต่ว่าผมคือ พัค แจ บอม เชียวนะ พัค แจ บอม ! เอาล่ะ ผมสูดลมหายใจเข้าไปในปอดเป็นการให้กำลังใจตัวเองพรางค่อยๆแง้มประตูออกไปข้างนอก
ผมชะเง้อซ้ายที ชะเง้อขวาทีก็ไม่เห็นใคร เอาล่ะ มันเล่นผมแล้ว......ผมรีบกระชากประตูปิดทันที ช่วงจังหวะนั้นก็มีมือมือหนึ่งมาขวางประตูผมไว้...แต่เพราะด้วยความกลัว ผมจึงกระชากปิดประตูเต็มพลังจนหนีบมือนั่น และก็มีเสียงร้องโหยหวนออกมา เมื่อผมเปิดประตูและมองเจ้าของมือ ก็พบว่าเป็นเพื่อนของผมเอง 'อ๊ค แทค ยอน' นั่นเอง
"หวาดดีคร้าบบบ นายยเปิดประตูช้าจางงเลยย" เสียงของเพื่อนผมนั้นอ้อแอ้ แสดงให้เห็นว่าหมอนี่กำลังเมาได้ที่ทีเดียว ใบหน้ามันยังคงยิ้มระรื่นแม้มือมันจะเจ็บก็เหอะ
"ไปเมาที่ไหนมาเนี้ย แล้วมาทำอะไรที่หอของฉัน" ผมถามเสียงเรียบ
"มีงานเลี้ยงอ่ะเลยดื่มเย้อะไปหน่อย และก็หอนายมันใกล้กับที่ไปดื่มมานี่น่า ดังน้านนวันนี้โผ้มมนอนนค้างด้วยน๊า" อ๊ค แทค ยอนไม่พูดเปล่าครับ มันเดินชนผมเข้าไปในห้องได้อย่างหน้าตาเฉยโดยที่ผมยังไม่ได้อนุญาติ
"แทคยอน ฉันยังไม่ได้บอก..." เมื่อผมหันไปพูด ก็พบว่าร่างใหญ่ของมันนอนพาดอยู่ที่โซฟาเสียแล้ว "เอางั้นก็ได้ แค่คืนนี้คืนเดียว"
เหมือนมันนั้นจะหลอกผม ทันทีที่ผมบอกว่าคืนเดียว มันก็กระเด้งตัวขึ้นมาทันที ใบหน้าแมวยิ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์
"จริงน๊าาา ฮ่าๆๆ"
.
.
.
ตั้งแต่ที่ผมบอกมัน นั่นแหละครับจุดเริ่มต้นที่มันเริ่มแหกปากโวยวายร้องเพลงด้วยเสียงที่เพี้ยนซะจำเพลงต้นฉบับไม่ได้ แม้ตอนแรกผมจะโกรธและพยายามหยุดมัน แต่อย่างที่เห็นล่ะครับไม่ว่าผมจะทำอย่างไง ถึงจะไล่มันไปแค่ไหน...ผมก็หยุดมันไม่ได้จนผมท้อและตอนนี้ผมรู้สึกอยากจะขอร้องให้มันหยุดเสียมากกว่าจะโกรธแล้ว
และยิ่งในสถานการณ์ตอนนี้ ผมว่าผมคงห้ามมันไม่อยู่แล้วล่ะครับจึงได้แต่มองมันแหกปากไปเรื่อยด้วยความหวังที่ว่ามันจะเหนื่อยและหลับไปเอง(?) ซึ่งถึงตอนนี้ผมมองมันแหกปากมานานพอควรแล้วล่ะมันก็ยังไม่มีท่าจะหยุดลงง่ายๆเสียทีด้วย
'อ๊ค แทค ยอนน หยุดร้องเถอะน๊าา' นั่นคือเสียงร่ำไห้ในจิตใต้สำนึกผมตอนนี้ครับ
"..."
หืม? เสียงโหยหวนกวนประสาทนั้นหยุดลงแล้ว ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? มันได้ยินเสียงร่ำร้องในใจผมใช่ไหม...ผมจ้องมองมันอย่างไม่เชื่อสายตาว่ามันจะหยุดจริงๆ ร่างใหญ่ของมันนอนฟุบไปที่โซฟาแล้ว ผมนั่งจ้องมันจนแน่ใจว่ามันหลับไปแล้ว เสียงกรนเบาๆเป็นเครื่องยืนยันที่ดีว่ามันน่าจะหลับจริงๆ
ผมจัดท่านอนให้มันดีๆ ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ที่สำรองเอาไว้มาห่มคลุมตัวให้ ใบหน้าแมวๆของมันยามหลับ เมื่อได้มองหน้ามันใกล้ๆแล้วจะพบว่ามันมีใบหน้าที่คมเข้มได้รูป ปากหนาเผยอขึ้นเล็กน้อยและมีเสียงกรนเบาๆที่ถูกปล่อยออกมาเป็นระลอกๆ ทุกอย่างบนใบหน้าของมันดูดีทุกระเบียดนิ้วทีเดียว ผมล่ะเทียบกับมันแทบไม่ได้ ไม่ต้องใบหน้าหรอก แค่ความสูงของมันกับผมก็กินขาดแล้ว(ถึงมันจะมีฟันเยอะก็เหอะ #แทค=อย่าพูดอะไรที่เป็นความจริงได้ป่ะ? ถึงผมฟันเยอะแต่ก็หล่อนะ ^^) ส่วนผมเป็นเพียงไอ้เตี้ย หน้าหมวยที่ไม่ค่อยแก่ไปตามอายุ แถมยังมีอกที่ซะบึ้มกว่าสาวหลายคน(อันนี้ผมมั่นใจว่าผมใหญ่จริงและดีจริง #แทค=มาให้ฉันจับบ้างสิ คิคิ #เจย์=จะบ้าไง๊ -///- ) ซึ่งต่างจากมันที่หล่อ หน้าตาคมเข้ม สูงยาวเข่าดี มีผู้หญิงรายล้อม ผมล่ะอิจฉาจริงๆ
"นายจะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม?" ปากของคนที่ผมมั่นใจว่าหลับไปแล้วดันขยับถามขึ้นช้าๆ ทำเอาผมตกใจจนค้างที่เดียว
"ป..ป่าว ก็แค่มองเฉยๆ" ผมตอบตะกุกตะกักเพราะยังตกใจไม่หาย และเริ่มที่จะโวยวายกลบเกลื่อนอาการเมื่อสักครู่ "นายแกล้งหลับอีกแล้วเหรอไง แทค......อุ้บบ"
จู่ๆ เสียงของผมก็หายไป ปากของผมก็ถูกคนตรงหน้ากดจูบ มือหนาทั้งสองข้างของมันจับล็อกหัวของผมไว้ ทำให้ผมดิ้นหนีไม่ได้ ลิ้นสากร้อนดุนดันริมฝีปากผมจนเผยอเล็กน้อยก่อนที่จะรุกล้ำเข้ามาในช่องปากของผม กลิ่นแอลกอฮอลล์คลุ้งไปทั่วปาก ทำเอาผมมึนๆไปนิดหน่อยเกือบเคลิ้ม แต่ว่า...นั่นมันจูบแรกของผมนะ ดันเป็นผู้ชายแถมยังเป็นดริฟคิสอีก ผมตั้งสติไม่ให้เคลิ้มและพยายามผลักมันออกไปแต่ด้วยความที่ขนาดร่างกายที่ต่างกันมันทำให้ผมไม่ต่างกับผลักกำแพงทีเดียว หมอนี่มันกำลังทำอะไรกับผมเนี้ย
"มึงทำอะไรของมึงเนี้ย??" คำพูดที่ไม่สุภาพของผมหลุดออกมาเป็นชุดราวกับไม่ใช่ตัวผม (ที่จริงผมเป็นพวกเรียบร้อยนะครับ) หลังจากที่ไอ้บ้าแทคถอนปากมันออกจากปากผม "ปล่อยกูเดี๋ยวนี้...อุ๊บ"
อีกแล้ว มันไม่ฟัง หมอนี้มันจูบผมเป็นรอบที่สอง อย่าคิดว่าครั้งนี้ผมจะทำเป็นนางเอกปัดป่ายอกพระเอกอะไรนะครับ ผมง้างหมัดของผมเล็กน้อยก่อนจะต่อยเข้าไปที่หน้ามันอย่างจัง ได้ผลครับ หน้ามันกระเด็นไปตามแรงชกผมจนน็อคหลับคาโซฟา ครั้งนี้ผมมั่นใจว่ามันหลับชัวน์ ผมรีบถอยกลับมาที่ห้องนอนโดยไม่สนใจใยดีอะไรมันอีก ทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนจะนึกถึงจูบที่เพิ่งได้มาเมื่อกี้ก็ทำเอาหน้าร้อนผ่าวทีเดียว อร้ายยย...ผมเป็นผู้ชายน๊าา T_T
"ไอ้บ้าาา!" ผมตะโกนสุดเสียงในห้องนอนและเอาหมอนทับหัวตัวเองเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องจูบก่อนจะหลับไปโดยไม่รู้ตัว
.
.
.
แสงแดดอ่อนๆที่ทะลุม่านสีครีมนั้นเริ่มแยงตา อ่า...นี่คงเช้าแล้วล่ะสินะ ผมกระพริบตาถี่ๆเล็กน้อยเพื่อปรับแสง ก่อนพยายามจะยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแต่กลับพบว่ามีอะไรสักอย่างที่มีน้ำหนักมากๆกำลังพาดตัวผมอยู่...
เห้ย! แล้วอะไรมันพาดผมอยู่ล่ะ??? พลังงานลึกลับหรืออะไร ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อยและหลับตาปี๋ โอเค พัค แจ บอม นายไม่เจอของดีหรอก นายมันพัค แจ บอมเชียวนะ...ใจสู้ๆหน่อย พัค แจ บอม!!
"คร่อกก..zZ" เสียงกรนเบาๆที่ผมเพิ่งได้ยินเมื่อกี้ ทำให้ผมค่อยๆหันไปลุ้นว่าจะไปเจออะไร... เมื่อผมหันไปก็พบว่ามันก็คือ...ไอ้บ้าแทคยอน!
"ไอ้บ้าแทค!!" ผมตะโกนลั่นห้อง ก่อนจะผลักแขนที่พาดอยู่ออกไปและเด้งตัวไปยืนอยู่ข้างเตียง
"คร่อกกก..zZzZ" ดูเหมือนผมจะตะโกนหนักขนาดนี้จะไม่ไปมีผลอะไรกับมัน หน้าแมวๆของมันก็ยังหลับอยู่เหมือนเดิม
"เห้ย ไอ้แทค" ผมค่อยๆกระเถิบฝีเท้าไปใกล้ๆเตียงก่อนจะยื่นแขนไปผลักมัน "ไอ้แทค!!"
หมับ!!
"เห้ยยย!!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อไอ้หน้าแมวที่หลับอยู่กระชากแขนผมจนตัวล้มและโอบกอดตัวผมแน่น เอาล่ะตอนนี้หน้าผมกับมันห่างกันไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัดแล้วทำเอาผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าว...ทำไมผมต้องเขินไอ้แมวบ้านี่ด้วยล่ะเนี้ย
"รู้แล้วๆว่ามันเช้า ขอผมนอนต่อนะ...ทิฟ" เสียงหมอนี่ดังอ้อแอ้เหมือนกับละเมอ สรุปมันยังไม่ยอมตื่นนี่หว่า แล้ว 'ทิฟ' นี่มันใครล่ะเนี้ย? ผมไม่รู้จักอ่าา
"ไอ้ บ้า แทค" ผมเรียกชื่อมันยานๆ สูดลมหายใจเข้าไปในเต็มปอดก่อนจะใช้พลังเสียงทั้งหมดตะโกนใส่มัน
"ฉัน ไม่ ใช่ ทิฟ อะไร นั่น ปล่อยฉันได้แล้วว !!~"
พลั่ก!
ได้ผลครับ ไอ้หน้าแมวนั่นมีปฏิกิริยา มันลืมตาโพล่งทันทีที่ผมตะโกนใส่แถมยังผลักผมจนตกเตียงอีก ไอ้บ้านี่!!
"ผลักฉันทำไมเนี้ย เจ็บนะเฟ้ย"
"อ่ะ โทษที ฉันตกใจเสียงตะโกนเมื่อกี้อ่ะ" อ๊ค แทค ยอนพูด ตกใจอะไรของมันจะขนาดน้านนน
"ฉันเรียกนายตั้งนานแล้วก็ไม่ตื่น อีกอย่างมานอนเตียงฉันได้ไง" ผมพูดรัวพรางยันตัวลุกขึ้นจากพื้น
"อ่อๆ เหมือนฉันจำได้ว่าข้างนอกมันหนาวก็เลยมานอนด้วย...อืมม...คิดว่านะ แหะๆ" ไอ้บ้านั้นทำท่าครุ่นคิดและตอบผม
"นายจำไม่ได้หรือไงว่าเมื่อคืนทำอะไรไว้บ้างอ่ะ"
"หืม? ฉันทำอะไรไว้อ่ะ?" แทคยอนทำท่าบ้องแบ้วเหมือนไร้เดียงสา ให้ตายตัวใหญ่ยังกะควายเสือกทำหน้าแบบนี้ใส่ โคตรไม่เข้ากับรูปร่างอ่ะ
"ฉันเมาอ่ะ เลยจำไม่ค่อยได้ ^^"
"เออ จำไม่ได้ก็แล้วไป...ไหนๆนายก็ตื่นแล้ว รีบๆกลับบ้านนายไปซะสิ" ผมตอบปัดๆ ขืนพูดเรื่องจูบให้มันฟัง รู้ถึงไหนผมโคตรอายถึงนั้นครับ!
"ขอนอนต่อไม่ได้หรือไง? ฉันยังปวดหัวอยู่เลยอ่ะ โอ้ยๆ" มันยกมือขึ้นแตะหัวและทำเป็นร้อง...สะดีดสะดิ้งจริงๆ !
ตุ๊บ!
ผมไม่ตอบดีๆแต่ใช้ส้นตีนถีบมันลงเตียง แน่นอนว่ายามปกติผมถีบมันไม่กระเด็นหรอก(ตัวยังกะหมีควาย) แต่ตอนนี้มันเป็นเรื่องง่ายๆที่ผมจะทำอย่างนั้นกับมัน
"ถีบฉันทำไมเนี้ย?"
"จะไปดีๆ หรือจะเอาส้นเท้าอีก?"
"เออๆ ฉันไปแล้วก็ได้ ชิเชอะ" มันพูดพรางทำแก้มป่องๆ ใส่...เอ่อ...แบบว่า...มัน...ช่างเกิน...บรรยายย (ในทางลบ)
"โทษทีว้ะ ท่าแก้มป่องมีคนเดียวเท่านั้นที่ใช้กับฉันได้ผล ส่วนนาย เอ้า!" ผมว่าพรางใช้เท้าทำท่าเขี่ยๆมัน ก็นะท่าแก้มป่องน่ะ ต้องจาง อูยอง รุ่นน้องที่ทำงานด้วย แหมะของเขาดีจริงนะ..แก้มยุ้ยยังกะอะไรดี น่าหยิกน่าฟัดน่าขย้ำน่าขยี้เสียเหลือเกิน!!
"โหดร้ายว้ะ งั้นขออาบน้ำก่อนได้ป่ะ? ฉันเหม็นตัวเองว้ะ"
"อืมๆ ให้เร็วล่ะกัน เดี๋ยวฉันไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ล่ะกัน" ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ดึงลิ้นชักล่างออกมาแล้วควานหาผ้าเช็ดตัวก่อนจะโยนไปให้มัน
"แต้งกิ้ว"
.
.
.
กลิ่นหอมของแชมพูอ่อนๆแตะจมูกผมหลังจากแทคยอนออกมาจากห้องน้ำ ผมสีดำนั้นลู่ลงชุ่มไปด้วยน้ำ มีเพียงท่อนล่างที่มีผ้าขนหนูพันปิดไว้ ส่วนช่วงบนน่ะเหรอครับ เอร้ยย เกินบรรยาย! ดูดี มีซิกส์แพ็ค ผิวของแทคยอนไม่ถึงกับน้ำตาลคล้ำแต่เป็นสีน้ำผึ้งแก่ๆและดูเปล่งปลั่งมาก เห้ย แล้วผมจะมาชื่นชมเรือนร่างของมันทำไม ทำไม?? ว๊ากกกกกกกก
"นายเป็นอะไร เจย์" แทคยอนเรียกผมด้วยชื่อสั้นๆ ขณะเช็ดผมตัวเอง
"ปะ ป่าว"
"หน้านายแดงนะ มีไข้?"
"ไม่สักหน่อย นายอาบเสร็จแล้วใช่ไหม? ฉันไปอาบล่ะ" ผมคว้าพวกผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าที่เตรียมไปเปลี่ยนในห้องน้ำ และรีบพุ่งเข้าไปในห้องน้ำในทันดล
"เห้ย!" ผมร้องเสียงหลงเมื่อตกใจตัวเองในกระจก หน้าผมแดงขนาดนี้เชียวเหรอ ตายล่ะ แค่มองหุ่นไอ้แทคผมหน้าแดงเลยเหรอ มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมเนี้ย?? TOT
"เกิดอะไรขึ้น??" แทคตะโกนถามผม คงได้ยินเสียงเมื่อกี้แน่ๆ
"ปะ ป่าว...คือ" จะบอกมันไงดีนะ ถ้าบอกตกใจตัวเองหน้าแดงมันต้องขำแน่ๆ "คือ...ฉันทำแปรงสีฟันร่วงอ่ะ เลยตกใจ"
"แค่เนี้ย บ้าประเนี้ย--"
ใช่ ผมกำลังบ้า ตัวผมเป็นอะไรไป หน้าแดงยังกะเด็กสาวเพิ่งมีความรักงั้นล่ะ...โอเค พัค แจ บอม นายเป็นผู้ชายแท้ๆ ไอ้บ้าข้างนอกมันก็เพื่อนผู้ชายนะ ทำความเข้าใจกับความรู้สึกใหม่เสียนะ นายก็แค่ชอบซิกส์แพ็คของแทคก็แค่นั้นเอง อย่าเตลิดๆ แค่หน้าแดงเพราะเลือดในร่างกายสูบฉีดดีเนื่องจากเห็นของดีเฉยๆ มันเกิดขึ้นได้กับทุกคนเชื่อสิ นายยังชายแท้ๆอยู่ อีกอย่างเรื่องจูบมันก็เมาและคงนึกว่านายเป็นใครสักคนเท่านั้นเอง
.
.
.
หลังจากที่ผมเคลียร์กับอาการตัวเองเสร็จและอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน ผมจึงออกมาจากห้องน้ำและพบว่าแทคยอนได้ออกจากห้องไปแล้วพร้อมทิ้งโน้ตกระดาษไว้บนโต๊ะกาแฟ
'เฮ้ย เจย์ นายอาบน้ำนานว้ะ ฉันไปก่อนนะ...แทค'
ผมมองดูนาฬิกาเรือนใหญ่สีดำบนผนังซึ่งบอกเวลาตอนนี้ 8.00น ห่ะ แปดโมงเช้าแล้ว ตายล่ะวันนี้ผมต้องรีบไปที่บริษัทตอนแปดโมงครึ่งเพราะมีประชุมเช้า จะไปทันหรือป่าวล่ะเนี้ย เพราะเจ้าแทคยอนแท้ๆทำให้ผมเสียเวลาในช่วงเช้าแบบนี้ ผมรีบหยิบสิ่งของจำเป็นต่างๆใส่กระเป๋าสะพายตัวเก่งก่อนจะรีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
"จะทันไหมล่ะเนี้ย" ผมพยายามก้าวขาที่ว่าแสนสั้นนั้นวิ่งลุ้นไปตามฟุตบาทพรางดูนาฬิกาข้อมือ คงสงสัยว่าทำไมผมไม่นั่งรถไป มันก็เพราะว่าบริษัทผมอยู่ห่างจากที่พักแค่ 3 กิโลเมตรจึงเป็นการประหยัดเงินที่ดีกว่าถ้าผมจะเดินไปทำงานหรือวิ่งไปอย่างในวันนี้
ตั้งแต่ทำงานมาหลายปี ผมคือพนักงานดีเด่นที่ไม่เคยมาสาย
แต่ถ้าครั้งนี้ผมสายนะ อ็คแทคยอนน ฉันจะฆ่านาย!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น