Oo_HotStuff_oO fic 2pm & bigbang [ Yaoi ]

ลำดับตอนที่ #7 : Past VII

       ผ่านมาเกือบชั่วโมงแล้วที่จียงโดนขังอยู่ในห้องน้ำ  โดยไม่มีคำขอร้องใดๆ

เล็ดลอดออกมาเลย จะมีก็แต่คำด่าสารพัดรูปแบบที่ถูกปล่อยออกมาเป็นช่วงๆตาม

อารมณ์ของคนพูด

" ไอ... เอ๋ย แม่งกวน... และ อย่าให้กูออกไปได้นะมึง กูจะจ้างมือปืนมาดักยิงมึง

คอยดู ไอ... ฯลฯ "  คำด่าทอต่างๆดังออกมาจากปากของจียงอย่างต่อเนื่อง

" ฮึๆๆๆ...หมดแรงเมื่อไหร่ก็บอกได้นะจียง ชั้นจะนั่งจิบโกโก้ร้อนรอนายอยู่ตรงนี้

แหละ ไม่ไปไหนไกลหรอก 555+ "  แทคที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงเริ่มส่งคำ

ยั่วไปให้จียงบ้าง เป็นการตอบโต้

" โกโก้ร้อน อยากกินอ่ะทำไมในนี้มันหนาวจังว่ะ โอ๊ย... แต่ใครจะยอมลดตัวลงไป

ขอร้องคนอย่างมัน ไม่มีทางซะหรอก จียงทนเอาไว้ สู้ๆ >.,< !! "  จียงที่เริ่มจะทน

ความหนาวเย็นไม่ไหว  จึงพึมพำกับตังเองเพื่อสร้างขวัญกำลังใจ [ นี่ออกรบกัน

หรือไงเนี้ย..]  

" เฮ้ย..ทำไมห้องน้ำมันหมุนได้ว่ะ +///+ !? "  จียงกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำไว้แน่น

ก่อนจะล้มลงไปกองที่พื้นห้องน้ำ

โครม....  เสียงดังสนั่นออกมาจากห้องน้ำ  แทคยอนที่นั่งอยู่บนเตียงรีบลุกขึ้นทันที

ที่ได้ยินเสียง 

"นั้นเสียงอะไรน่ะ... หรือว่า"  ไม่ว่าเปล่าเค้ารีบวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำทันที  

"ก็อกๆๆๆ จียง นายเป็นอะไรรึเปล่า ตอบชั้นซิ จียง ๆๆ  "  แทคยอนเลื่อนตู้ที่

ขวางประตูออกอย่างรีบร้อน ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป และก็ต้องพบกับร่างของ  

จียงที่นอนหมดสติอยู่

"จียง.. นายเป็นอะไรนะ ลืมตาซิ จียง"  แทครีบวิ่งเข้าไปประคองร่างของจียง ขึ้น

มาจากพื้น แล้วอุ้มจียงออกมานอนที่เตียงอย่างร้อนรน  เค้าค่อยๆวางร่างของจียง

ลงอย่างเบามือ ก่อนเอามือแตะหน้าผากของจียงเพื่อวัดไข้

"เฮ้ย..!! ตัวร้อนมากเลย หรือว่าเป็นไข้  แย่แล้วจะทำไงดี ทีนี่จะทำยังไง "

แทคกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เค้ารีบวิ่งออกไปจากห้อง แล้วกลับ

มาพร้อม กล่องยา กับ อ่างที่มีน้ำและผ้าเช็ดตัวอยู่ด้านใน  แทครีบเดินเข้าไป

นั่งข้างๆเตียงคนป่วยทันที  ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปปลดเชือกเสื้อคลุมอาบน้ำ

ออกช้าๆ

"ชั้นขอโทษนะจียง ที่ต้องล่วงเกินนายแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำไข้ก็จะไม่ลด .. เอาว่ะ

เป็นไงเป็นกัน"   พรึ่บ... เสื้อคลุมอาบน้ำถูกดึงออกทันที แทคที่หลับตาอยู่ค่อยๆลืม

ตาขึ้นดูช้าๆ และสิ่งที่เค้าเห็นก็ทำให้หน้าแดงไปหมดอย่างลืมตัว ที่เห็นคือร่างสม

ส่วนที่ดูขาวนวลดั่งผิวเด็กซึ่งมีบ๊อกเซอร์ลายหมูกระต่ายสวมอยู่เพียงชิ้น

เดียวเท่านั้น

"เฮ้อ... ใส่บ๊อกเซอร์อยู่นี่หน่า คิดอะไรของเราว่ะเนี้ย คิดมากเกินไปแล้วเรา" 

แทครีบสบัดหน้าเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป แล้วลงมือเช็ดตัวจียงทันที พอเช็ด

เสร็จก็สวมเสื้อผ้าให้จียง ก่อนจะเขย่าตัวเพื่อปลุกจียงให้ลุกขึ้นมากินยาที่

เตรียมไว้

"จียงลุกขึ้นมากินยาก่อนค่อยนอนต่อนะ ลุกไหวมั้ย มาชั้นช่วยนะ"  แทคช้อนตัว

จียงขึ้นมาพิงหัวเตียง  แต่จียงกลับเริ่มงอแงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ไม่เอาครับแม่  ผมปวดหัวอยากนอนเดียวค่อยกินนะครับแม่ น้าๆ"  จียงซุกตัวเข้า

ไปในผ้าห่มเหมือนเดิม  แทคมองคนตรงหน้าอย่างแปรกใจเพราะไม่คิดว่าคน

อย่างจียงก็อ้อนเป็นกับเค้าด้วย

"สงสัยเป็นเพราะพิษไข้ล่ะมั้ง  แต่ก็น่ารักดีเหมือนกันน้า อิอิ.."

"จียงกินยาก่อนแล้วค่อยนอน ลุกขึ้นเร็ว"

"ม่ายเอาครับแม่ แค่มีแม่อยู่ใกล้ๆเดียวผมก็หายเอง แม่อย่าไปไหนอีกนะครับ"

จียงเอื้อมมือไปจับมือแทคมาหนุนเอาไว้ พร้อมกันน้ำอุ่นๆที่พรั่งพรูออกมาจากตา

ของจียงอย่างยากจะห้ามได้ 

"อย่าทิ้งผมไว้คนเดียวอีกนะครับแม่... อย่าทิ้งผม"  แทคได้ยินและได้เห็นดังนั้น

เค้าจึงค่อยๆเอามือลูบหัวของจียงเบาๆ ก่อนจะพูดประโยคที่เค้าเองก็ไม่คิดว่า

จะพูดออกมา

"ชั้นจะไม่ทิ้งให้นายอยู่คนเดียวอีกแล้วจียง ชั้นสัญญา"  เค้าค่อยๆประคองหัวจียง

ให้มานอนบนตักของตน ก่อนจะใช้มือปราดน้ำตาออกจากหน้าของจียงจนหมด

"นอนซะนะจียง ชั้นจะคอยอยู่ใกล้ๆนาย ไม่หนีไปไหน นอนซะ"  แทคนั่งลูบ

หัวจียงอย่างเอ็นดู ก่อนจะค่อยๆหลับไปเพราะเหนื่อยล้าจากการดูแลคนป่วยที่

นอนหนุนตักของตนอยู่


           คอนโดใจกลางกรุงโซล  ที่ๆดูเงียบสงบและหน้าอยู่เป็นอันมาก ทั้งสภาพ

แวดล้อม บรรยากาศ วิวทิวทัศน์ เป็นคอนโดที่ใครๆก็หมายปองจะได้มาครอบ

ครอง แต่ใครจะรู้บ้างว่าภายใต้ความสงบนั้น พายุกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ

" ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้วค่งข้าว แม่งจะเรื่องมากไปไหนเนี่ย ข้าวแฉะไปบ้างล่ะ

ไข่สุกเกินไปบ้างล่ะ  ต้มจืดจืดเกินไปบ้างล่ะ  ไม่เอาแล้วไม่ทำแล้วโว้ยยยย.."

นิชคุณโยนตระหลิวลงไปในกระทะ อย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องครัว

ภายในห้องของเทมโป

" ไหนล่ะเบค่อนที่สั่งให้ทำ ยังไม่ได้อีกเหรอ "  เทมโปที่นั่งกินข้าวอย่างอารมณ์ดี

เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นนิชคุณเดินออกมาจากห้องครัวมือเปล่า

" กูลาออก...!!! "  นิชคุณพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน และดูเอาจิงมากๆ

"กูไม่อนุญาต มึงไม่มีสิทธิขอลาออก จนกว่าจะครบ 2 อาทิตย์"  เทมป์พูดขึ้นทันที

โดยไม่ต้องคิดก่อนด้วยซ้ำ

"แต่กูจะออก ค่าเสียหายรถมึงเท่าไหร่ว่ามา กูจะจ่ายให้ 2 เท่าเลย ยังไงกูก็ไม่ทำ

ไม่เอาแล้ว"  นิชคุณต่อรองอย่างเหลืออด

"เฮ้อ.. สงสัยฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องนะเนี่ย  เงินกูมีเยอะแล้วไม่อยากได้ของมึง

หรอก  อีกอย่างมึงคิดจะผิดสัญญาหรือไง เราตกลงกันไว้ว่าไงจำได้มั้ย"

"ก็กูไม่อยากทำแล้ว กูต้องทนไม่ได้แน่ๆ"

"ได้ ไม่ต้องมาเป็นทาสกูแล้วก็ได้ "

"จริงน่ะ ยะฮู้..!! "

"แต่..."  นิชคุณที่กระโดดโลดเต้นอยู่หยุดชะงักทันที ที่ได้ยินคำว่า " แต่ " จาก

ปากคนตรงหน้า เพราะมันจะต้องเป็นอะไรที่เกินบรรยายแน่ๆ

"แต่อะไรอีกล่ะ เรื่องเยอะจริง"

"แต่...กูจะเลื่อนตำแหน่งให้มึงแทน"  เทมป์พูดพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ย์ที่มุมปากอย่าง

เห็นได้ชัด

"เลื่อนตำแหน่งเนี่ยนะ ?"  นิชคุณทำหน้าสงสัย

"ใช่..เลื่อนตำแหน่งจากทาส มาเป็น แฟนกูแทนไง คุคุ ^3^ "

" o[]O !!! "  นิชคุณได้แต่อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน

"สบายกว่าเป็นทาสเยอะ ไม่ต้องทำงานเหนื่อยๆ แค่คอยเอาใจกูอย่างเดียวก็พอ

หรือจะทำอย่างอื่นด้วยก็ได้นะ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว"  เทมโปพูดด้วยสีหน้าที่ดูลั้นลา

แบบสุดๆ

" นี่ มึง เป็น เกย์ เหรอ... !! "  นิชคุณตะโกนออกมาดังลั่นห้อง ด้วยความตกใจบวก

กับงุนงงคนตรงหน้า

"กำ..มึงจะตะโกนทำไมอยู่กันแค่นี้เอง เปล่ากูไม่ได้เป็นหรอกกงเกย์อะไรนั้นอ่ะ

กูก็แค่เบื่อแฟนคนนี้แล้ว ก็เลยจะหาข้ออ้างไปบอกเลิกเฉยๆ แล้วมึงตกลงมั้ยล่ะ"

"มึงจะหลอกเค้าว่ามึงคบกับผู้ชายเนี่ยนะ แล้วใครมันจะไปเชื่อ" 

"มึงไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ผู้หญิงรับไม่ได้มากที่สุด ก็คือแฟนตัวเองเป็นเกย์"  เทมป์เอ่ย

อย่างมั่นอกมั่นใจเป็นอย่างมาก ว่าแผนการนี้จะสำเร็จ

"แล้วตกลงมึงจะเอาด้วยรึเปล่าล่ะ"  เทมป์ยิงคำถามใส่อีกครั้ง

"เออ..คือ กูขอคิดดูก่อนได้มั้ย ไม่ต้องทำอะไรเลย จิงอ่ะ..?"  นิชคุณยังไม่แน่

ใจว่าเค้าจะไว้ใจคนๆนี้ได้จริงๆน่ะเหรอ หรือว่าเค้ากำลังโดนหลอกอีกกันแน่

"ไม่เอาก็ตามใจ โอกาสมีครั้งเดียวนะจะบอกให้ งั้นกูจะนับ1-3 ถ้าไม่เอาก็ไปเป็น

ทาสเหมือนเดิมก็แล้วกันนะ คุนนี่.." 

"1..2..."

"เดี๋ยวๆๆๆ  ไม่ต้องทำกับข้าว  ไม่ต้องมาปลุก จริงอ่ะ แน่ใจนะ"  คุณยังสงสัยไม่

หายว่าคนอย่างเทมป์เนี่ยนะจะปล่อยให้เค้าอยู่เฉยๆ โดยไม่ต้องทำอะไรเลย

"อืม.. มึงก็แค่ต้องทำหน้าที่แฟนที่ดีเท่านั้นเอง"

"จิงอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย"

"งั้นเรามาทำสัญญากันเลยเป็นไง"  เทมป์ไม่พูดเปล่า เค้าเดินไปหยิบปากกากับ

กระดาษมา 2 แผ่น ก่อนจะนั่งลงตั้งใจเขียนบางอย่างลงไป

"นั้นทำอะไรน่ะ" 

"ก็ร่างสัญญาการเป็นแฟนของเราไง มานั่งนี่มา ยืนคล้ำหัวอยู่ได้"  เทมโปกวักมือ

เรียกนิชคุณให้มานั่งใกล้ๆตน

"ไม่เป็นไร ยืนอยู่ตรงนี้ดีแล้ว"

"ตามใจ...มาๆเซ็นนี่ซะจะได้จบเรื่อง"  เทมป์ยื่นกระดาษในมือให้นิชคุณเซ็น

"ไหนดูดิ เขียนว่าอะไร  ' ข้าพเจ้านาย เชว ซึงฮยอน จะไม่ใช้งาน นายนิชคุณ

หรเวชกุล เยี่ยงทาสตลอดการเป็นแฟนกันและจะไม่หยาบคายใส่อีก แต่นาย

นิชคุณ หรเวชกุล จะต้องปฏิบัติกับ นาย เชว ซึงฮยอน เหมือนเป็นแฟนกันจริงๆ

ทุกที่ ทุกเวลา ห้ามมีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น เป็นเวลา 2 อาทิตย์ ถ้าใครคนใด ผิดสัญญา

จะต้องไปจากประเทศเกาหลีภายใน 7 วัน ลงชื่อ เชว ซึงฮยอน...' 

"อืมก็น่าสนใจดีนี่"  นิชคุณดูจะพอใจกับข้อตกลงเป็นอันมาก

"เอ้าๆๆ...จะเซ็นมั้ยเนี่ย เสียเวลาจริงๆเลย นี่มันจะแปดโมงแล้วนะโว้ย เดี๋ยวก็ไป

โรงเรียนสายกันพอดี "  เทมโปเร่งนิชคุณให้รีบๆเซ็นสัญญา เพราะนี่ก็กินเวลามา

มากพอสมควรแล้ว

"ก็ได้...ตกลงกูจะยอมแกล้งเป็นแฟนให้มึง 2 อาทิตย์ " นิชคุณจับปากกาในมือ

แน่นพร้อมกับบรรจงเซ็นชื่อตนเองลงไปที่สัญญาทั้งสองใบในมือ

"เรียบร้อย  มาจับมือกันหน่อยดีมั้ยเทมโป " นิชคุณยื่นมือออกไปหาเทมป์ที่นั่งดู

อยู่

"ได้ซิจร้า คุนนี่ที่รัก... ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปนายเป็นแฟนชั้นอย่างเป็นทางการ"

เทมป์ลุกขึ้นแล้วยื่นมือออกไปจับมือนิชคุณไว้แน่น พร้อมยิ้มออกมาอย่างมี

เลศนัย ' นายต้องเจออะไรอีกเยอะ เตรียมทำใจไว้ซะ นิชคุณ  ชักสนุกขึ้น

เรื่อยๆแล้วซิ ฮึๆๆๆ '  เสียงในความคิดของคนเจ้าแผนการอย่างเทมโปดังขึ้น

 




TBC...    i'm back  ^ ^ !!

              กลับมาแล้วจร้า ห่างหายไปนานทีเดียว อิอิ..

              ถ้าอ่านแล้วชอบไม่ชอบตรงไหนเม้นบอกกันด้วยน้า

              จะได้ปรับปรุงให้ดีขึ้น  LoVe  EveryOne kiki >3<