Oo_HotStuff_oO fic 2pm & bigbang [ Yaoi ]

ลำดับตอนที่ #6 : Past VI

       เช้านี้เป็นวันที่อากาศสดใส มีเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วรับแสงอาทิตย์ยามเช้า แต่

ดูเหมือนว่าวันนี้น่าจะเป็นวันที่แสนยาวนานของชายหนุ่มนาม นิชคุณ เพราะตอน

นี้เค้ายืนอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ใจกลางกรุงโซล แล้วเค้ามาทำอะไรที่นี้แต่เช้านะ

เหรอ  งั้นจะย้อนความให้ฟังกันสักนิดและกัน เรื่องมันมีอยู่ว่า  เมื่อคืนตอนที่เค้า

กำลังเรียกแท็กซี่กลับบ้านอยู่หน้าคลับ 1TYM  นั้นก็มีเสียงข้อความดังขึ้นที่มือถือ

ของเค้า เค้าจึงเปิดอ่าน และก็ต้องพบกับข้อความที่แทบจะหักห้ามอารมณ์ไม่อยู่

มีใจความอยู่ว่า ' มาหาด่วน จาก you boss คิคิ...' ที่เค้าโมโหน่ะไม่ใช่อะไรหรอก

นะ แต่มันพึ่งไล่เค้าออกมาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ นี่มันคิดจะแกล้งเค้าแน่ๆ อีกอย่าง

มันดันใส่คำว่า' คิคิ 'มาด้วยเนี่ยซิ ปัญญาอ่อนชะมัดว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปข้าง

ในอีกครั้ง พอไปเจอหน้ามัน มันกลับบอกว่าไม่มีอะไรแค่รองโทรศัพท์ที่พึ่งซื้อมา

เฉยๆ มันน่านัก และมันยังบอกอีกว่าพรุ่งนี้ให้เค้าไปปลุกมันที่บ้านตอนเช้า ห้าม

สายเด็ดขาดนี่คือภารกิจแรกที่มันให้เค้าทำ ไม่ว่าเปล่ามันยังมีแผนที่ให้เค้าเสร็จ

สัพไม่รู้มันไปวาดมาตอนไหน มันต้องคิดแผนเอาไว้ก่อนแน่ๆ พอมอบหมายภาระ

กิจเสร็จมันก็ไล่เค้ากลับบ้าน และนั้นคือเหตุผลที่ว่าทำไมตอนนี้เค้าถึงต้องแหกขี้

ตามาที่นี่แต่เช้า

" เฮ้อออ... ทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้ว่ะ ถ้าจบเรื่องบ้าๆนี้เมื่อไหร่ คงต้องไปทำบุญ

ล้างซวยกันยกใหญ่ซะแล้ว " นิชคุณพูดขึ้นอย่างเซ็งๆ ในขณะที่มือก็เริ่มกดกริ่ง

หน้าบ้านหลังโตที่เค้ายืนอยู่

"มาแล้วค่ะๆ มาพบใครคะ"  หญิงแม่บ้านคนหนึ่งเดินมาเปิดประตู

"เออ..ผมมาหาเทมโปครับ เค้าอยู่รึเปล่าครับ"  นิชคุณเอ่ยถามอย่างสุภาพ

"อ๋อ คุณหนูไม่อยู่หรอกค่ะ "

"อ้าว แต่เค้าให้ผมมาพบที่นี่นิครับ"

"สงสัยคงจะอยู่ที่คอนโดมั้งค่ะ แล้วคุณมีธุระสำคัญรึเปล่าค่ะฝากดิฉันไว้ก็ได้นะ

ค่ะพอคุณหนูกลับมาเดียวดิฉันจะเรียนคุณหนูให้"  แม่บ้านถามขึ้น

"เออ..คือ ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณมากครับ"  แล้วนี่เค้าควรทำยังไงล่ะทีนี้  ไอบ้านั้น

ก็ประสาทไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วให้ที่อยู่นี้มาทำไมว่ะ แปลกคน หรือมันคิดจะแกล้งเรา

ถึงได้ให้ที่อยู่นี้มา คิดแล้วของขึ้น อย่าให้เจอตัวนะ

"หรือคุณจะเอาที่อยู่คอนโดคุณหนูมั้ยล่ะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปจดมาให้"  แม่บ้าน

เอ่ยขึ้น

"ก็ดีเหมือนกันครับ ขอบคุณมากนะครับคุณน้า"   นิชคุณยืนรอแผนที่อยู่หน้า

บ้านพลางคิดหาวิธีเอาคืน ไอคนกวนประสาทนั้น ' จะเอาคืนยังไงดีว่ะ น่าโมโห

ชะมัดเอาน้ำสาดมันเลยดีมั้ย หรือ จะเอาประทัดไปจุดปลุกมันดี อันไหนดีกว่ากัน

น้า' นิชคุณคิดไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า จนในที่สุดแม่บ้านคนเดิมก็เปิดประตูออกมา

พร้อมกระดาษในมือ

"นี่ค่ะ ที่อยู่คอนโดคุณหนู"  เธอยื่นกระดาษในมือให้นิชคุณ

"ครับ..ขอบคุณอีกครั้งนะครับผมไปล่ะ" นิชคุณเดินออกมาพร้อมกับหยิบ

กระดาษในมือขึ้นมาดูก็ต้องพบกับชื่อคอนโดที่ดูคุ้นตาสุดๆ

"เฮ้ยยย... นี่มันคอนโดที่เราอยู่นี่หว่า เป็นไปได้ไงว่ะ แถมห้องยังติดกันอีก โอ๊ย..

อยากจะบ้าตาย"  นิชคุณตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นที่อยู่ในมือและตอนนี้เค้ารู้สึก

เหมือนโดนสวรรค์กลั่นแกล้งยังไงหยั่งงั้น

"นี่มันบ้าอะไรกันว่ะเนี้ย" เค้าสบถออกมาอย่างลืมตัว อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้

ไม่พูดเปล่าเค้ารีบขึ้นรถแล้วขับกลับไปยังคอนโดดังกล่าวทันที

    มากันที่ห้องของเทมโป ที่ซึ่งตอนนี้เงียบสงบราวกับไม่มีใครอยู่ จะมีก็แต่ร่างสูง

ที่นอนคุมโปงอยู่บนที่นอนอย่างเงียบเชียบ  และเนื่องจากเมื่อคืนเค้าเมามากจน

ขับรถกลับบ้านไม่ไหว แทยังจึงอาสาขับรถมาส่งเค้าที่คอนโดแทน ตอนนี้เค้าจึง

หลับเป็นตายจนไม่สามารถรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นรอบๆตัวเค้าบ้างในตอนนั้นเอง

กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...    เสียงกริ่งหน้าประตูดังรัวขึ้นอย่างจงใจจะปลุกคนขี้เซา

ให้ลุกขึ้นมาเปิดประตู  แต่ไม่เป็นผลเพราะไม่มีการตอบรับจากคนที่อยู่ข้างในเลย

แม้แต่น้อย 

"มันทำบ้าอะไรอยู่ว่ะ ทำไมไม่มาเปิดประตู นี่ก็จะสายแล้วนะเนี้ย"  นิชคุณยืนบ่น

อยู่ที่หน้าประตูอย่างหัวเสียพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

"หรือมันจะเป็นอะไรรึเปล่าว่ะ ทำไมเงียบจัง"  นิชคุณเห็นท่าไม่ดีจึงลองเปิดประตู

ดู ปรากฎว่าประตูไม่ได้ล็อก เค้าจึงค่อยๆเดินเข้าไปด้านใน

"หวัดดี...มีใครอยู่มั้ย"  เค้าเดินเข้าไปภายในห้องอย่างระมัดระวัง เพราะไม่รู้ว่านี่

เป็นกับดักที่คนร่างสูงวางเอาไว้แกล้งเค้ารึเปล่า ภายในห้องเงียบและมึดมากจน

มองไม่ค่อยเห็นเค้าจึงเริ่มหาสวิตไฟเป็นอย่างแรก และเมื่อเค้าเปิดไฟก็ต้องพบกับ

ห้องที่ดูเป็นระเบียบอย่างเหลือเชื่อ

"นี่ห้องมันจริงๆเหรอว่ะ ทำไมสะอาดจัง แล้วนี่มันอยู่ที่ไหนกันล่ะเนี่ย" หลังจาก

เดินเปิดไฟจนทั่วแล้ว นิชคุณก็เดินตรงไปที่ห้องนอนของเทมโปทันที เพราะเค้า

คิดว่าเทมป์ต้องอยู่ในห้องนี้แน่ๆ ไม่รอช้านิชคุณเปิดประตูห้องนอนออกทันทีที่เดิน

ไปถึง ในห้องมึดมากจนเค้ามองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร เค้าจึงเดินไปเปิดไฟ

ภายในห้องแต่เปิดเท่าไหร่ก็เปิดไม่ติดเสียที เค้าเลยเดินเข้าไปเพื่อจะไปเปิดไฟที่

หัวนอนแทน แต่เดินไปได้ไม่เท่าไหร่เท้าก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างจนเค้าล้มลง

ไปทับร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไม่ได้ตั้งใจ นิชคุณพยายามจะยันตัวเพื่อ   

ลุกขึ้นแต่ก็มีบางอย่างมารั้งตัวเค้าเอาไว้  แน่นอนจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก

แขนของคนที่โดนทับอยู่ด้านล่างนั้นเอง  ที่จริงเทมโปตื่นตั้งแต่ได้ยินเสียงกริ่งที่

คนขี้โมโหกดแล้ว แต่เค้าแค่อยากรู้ว่าคนหน้าหวานนี้จะทำยังไงต่อเค้าจึง

ไม่ยอมลุกขึ้นไปเปิดประตู

"เฮ้ยยย...อะไรกันว่ะเนี้ย นี่มึงไม่ได้หลับอยู่เหรอ"  นิชคุณโวยวายดังลั่น พร้อมกับ

พยายามดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของคนข้างล่าง 

"ฮึฮึ...ช่างเป็นการปลุกที่ร้อนแรงจริงๆเลยนะคุนนี่"  เทมโปเอ่ยเสียงกวนๆส่งไปให้

นิชคุณที่พยายามดิ้นอย่างสุดแรง ไม่ว่าเปล่าเทมโปยังกระชับแขนของตนเข้ามา

ให้แน่นกว่าเดิม

"ปล่อยนะโว้ยยย... อย่าให้กูหลุดไปได้นะ"  นิชคุณส่งเสียงคาดโทษกลับไปให้

เทมโปอย่างเหลืออด

"แล้วจะทำไมฮ่ะ...อย่าลืมซิว่ามึงเป็นทาสกูอยู่ ต้องทำตามที่กูสั่งทุกอย่างห้าม 

อิดออดเข้าใจ..."  เทมโปเอ่ยเสียงเข้ม

'ฮืม...น่าโมโหชะมัด นี่เราทำอะไรมันไม่ได้เลยหรือไงนะ โอ๊ยยย..หงุดหงิดโว้ย'

นิชคุณคิดในใจเนื่องจากความหงุดหงิด เค้าจึงถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ

"เอาล่ะ...มาเริ่มคำสั่งแรกของวันนี้กันดีกว่า " เทมป์เอ่ยเสียงใสอย่างอารมณ์ดี

"อย่างแรกมึงควรจะปล่อยกูก่อนเลย"  นิชคุณพูดแซกขึ้นมาทันที เนื่องจากตอนนี้

เค้ามีสภาพไม่ต่างจากหมอนข้าง ดีๆนี่เอง

"ก็ได้ เพราะคำสั่งต่อไปคือ อาหารเช้าของวันนี้ และมึงก็จะต้องเป็นคนทำด้วย"

เทมป์บอกคำสั่งก่อนจะปล่อยตัวนิชคุณให้เป็นอิสระแล้วลุกขึ้นมานั่งบนที่นอนด้วย

อาการมึนๆเนื่องจากยังไม่ค่อยส่างเมาสักเท่าใดนัก พร้อมกับตบมือสองที ไฟใน

ห้องที่มึดมิดก็กลับมาสว่างไสวอีกครั้ง และภาพที่เห็นก็ต้องทำให้นิชคุณหน้าขึ้นสี

จัดอย่างช่วยไม่ได้เพราะตอนนี้เทมโปนั้งตัวเปล่าเปลือยมีเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียว

ที่ใช้ปกปิดร่างกายเมื่อเห็นดังนั้นนิชคุณจึงวิ่งออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน เทมโป

เห็นดังนั้นก็อดขำกับพฤติกรรมของคนหน้าหวานไม่ได้

"อายอะไรก็ไม่รู้ ก็มีเหมือนๆกันแท้ๆ ฮึๆ ชักน่าสนุกแล้วซิ " เทมป์พูดกับตัวเองขำๆ

ก็ที่จะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อที่จะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  



         บ้านตระกูล ควอน

"นายใกล้จะเสร็จรึยังจียง เราสายแล้วนะ"  แทคยอนมายืนรอจียงที่หน้าห้อง

ราวๆสองชั่วโมงเห็นจะได้ และนั้นทำให้เค้าหงุดหงิดไม่ใช่น้อย

"นายแต่งตัวนานมากไปแล้วนะจียง ถ้าฉันนับ1-3 แล้วนายยังไม่ยอมออกมาฉันจะ

เข้าไปเอาตัวนายออกมาเอง 1..2..3"  แก๊ก.. แทคยอนไขประตูเข้าไปอย่างเหลือ

อด และภาพที่เห็นก็ทำให้เค้าฟิวขาดจนได้ สิ่งที่เค้าเห็นคือ จียงที่ยังนอนอุตุอยู่

บนที่นอนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว 

"ทำไมนายยังไมแต่งตัวอีกจียง"  แทคเอ่ยเสียงเรียบ  จียงหันมามองแทคยอน

ก่อนจะหันกลับไปนอนต่ออย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดของคนร่างยักษ์ข้างๆตน

"ควอน จียง นายผิดเองนะที่ไม่ยอมทำตามที่ฉันบอก"  แทคยอนหมดความอดทน

เค้าเห็นจียงทำเป็นไม่สนใจ เค้าจึงเดินเข้าไปอุ้มจียงขึ้นมาจากเตียงอย่าง

ถือวิสาสะ ก่อนเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ แล้ววางจียงลงในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอยู่

เต็มอ่าง

"เฮ้ยยย..ทำบ้าอะไรว่ะเนี้ย หนาวนะเว้ย"  จียงโวยวายลั้นห้องน้ำ

"ฉันให้เวลานายอาบน้ำ 10 นาที ถ้า 10 นาทีแล้วนายยังไม่ออกมาฉันจะเข้ามา

ช่วยนายอาบเอง" แทคส่งคำขู่ไปยังจียงที่ยังคงโวยวายไม่เลิก ก่อนจะเดินออก

จากห้องน้ำไป

"เชื่อก็กลัวดิว่ะ โธ่เว้ย...น่าเจ็บใจชะมัด ฝากไว้ก่อนเหอะมึง"  จียงเอ่ยคาดโทษ

คนร่างยักษ์ที่พึ่งเดินออกไปจากห้องน้ำ  10 นาทีผ่านไปไวเหมือนโกหก แต่จียงก็

ยังคงไม่ออกมาจากห้องน้ำ 'อยากลองดีใช่มั้ย ได้จียงเดี๋ยวจัดให้ ไม่ต้องปงต้อง

ไปมันแล้วโรงเรียน ขอปราบพยศคนหัวรั้นอย่างนายก่อนก็แล้วกัน'  คิดได้ดังนั้น

แทคยอนก็เดินไปยืนหน้าห้องน้ำที่จียงอยู่ก่อนจะทุบประตูอย่างเหลืออด

"ออกมาได้แล้วจียง ถ้ายังไม่อยากโดนขังให้หนาวตายอยู่ในนั้น"  แทคส่งคำขู่

เข้าไปในห้องน้ำ

"เรื่องอะไร..เชื่อก็โง่อ่ะดิ มันล็อกจากข้างนอกได้ซะทีไหนกัน"  จียงพูดกับตัว

เองเพราะมั่นใจว่าคนอย่างแทคยอนไม่มีทางทำอะไรเค้าได้แน่นอน  แต่เค้ากำลัง

คิดผิดถนัด เพราะตอนนี้แทคยอนได้ลากตู้มาวางขวางประตูเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

"อยากออกมาเมื่อไหร่ก็บอกนะจียง ฉันจะพยายามไม่ไปไหนไกล"  แทคพูดด้วย

น้ำเสียงกวนๆ

"มันพูดอะไรของมันว่ะ ไม่เห็นเข้าใจเลย"  จียงไม่เข้าใจสิ่งที่แทคยอนพูด และ

เค้าก็ถึงบางอ้อ เมื่อเค้าเปิดประตูห้องน้ำไม่ได้

"เฮ้ย..ทำไมมันเปิดไม่ออกว่ะ มึงทำอะไรกับประตูฮะไอยักษ์"  จียงเริ่มโวยวายอีก

ครั้ง เพราะเค้าทั้งพลักทั้งดัน แต่ประตูก็ยังไม่ยอมเปิดออกง่ายๆ

"อยากออกแล้วเหรอจียง ถ้าอยากออกจริงๆ ก็ขอร้องฉันซิเผื่อฉันจะใจอ่อนปล่อย

นายออกมา"

"ฝันไปเหอะมึง..ไม่มีวันซะหรอก กูไม่มีทางขอร้องคนอย่างมึงแน่"  จียงตะโกน

ออกมาจากห้องน้ำด้วยความโมโห เนื่องจากในห้องน้ำหนาวมากทำให้เค้าเริ่ม

หวั่นใจว่าเค้าจะทนอยู่ในนี้ได้นานสักแค่ไหนกัน

"แล้วเราจะได้รู้กัน ควอน จียง"  แทคกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ย์ 




TBC :  ครบ 100% แล้วน้าจ้า ยังไงรบกวนช่วยๆ กันเม้น
          
           เพื่อสร้างขวัญและกำลังใจให้ไรเตอร์  สักนิสสส

           จะดีมากๆเลยจร้า  ขอบคุณที่ติตตามนะ... ^0^