คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Past III
ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว
" I'm gonna be O.K ... gonna be O.K .." เสียงฮัมเพลงดังขึ้นภายในรสปอร์ต
คันหรู ซึ่งเจ้าของรถดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ กริ๊งๆๆๆ
"YoO.. !! ว่าไงเพื่อนเตี้ย" เทมโปกลอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างกวนๆ
"มึงว่าใครเตี้ยฮ่ะ ไอเทมป์" แทยังที่อยู่ปลายสายเริ่มโวยกลับทันทีที่ได้ยินคำ
แสลงหู
"ก็มึงไงเตี้ย..ฮ่าๆๆๆ"
"อ้าว...ไอนี้กวนตีนและ ว่าแต่มึงถึงไหนแล้วเนี้ย กูมารอตั้งนานแล้วนะเว้ย"
"เออๆๆๆ..ใกล้จะถึงแล้วน่า เฮ้ยยย !! " ตู๊ดๆๆๆ
"ไอเทมป์เป็นอะไรว่ะ ไอเทมป์ๆๆ" แทยังเรียกเพื่อนผ่านทางโทรศัพท์ด้วยความ
เป็นห่วง แต่สายโดนตัดไปเสียก่อน เค้าจึงพยายามโทรกลับไปหาเทมโปเพื่อถาม
ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ไม่สามารถติดต่อเทมโปได้เลย
"เกิดอะไรขึ้นกับมันรึเปล่าว่ะ โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย"
กลับมาที่เทมโปซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในอารมณ์หงุดหงิดเป็นอย่างมาก เนื่อง
จากมีคนวิ่งตัดหน้ารถ ทำให้เค้าต้องหักรถหลบจนรถของเค้าไปเฉี่ยวกับขอบทาง
เข้าทำให้เกิดรอยขีดเป็นทางยาวบนรถคันงามของเค้า
"นี่..มึงไม่มีตาหรือไงฮะ ไม่เห็นรถเลยหรือไงถึงได้วิ่งเถลอถลาออกมาแบบนี้"
เทมโปตะคอกใส่คนที่วิ่งตัดหน้าเค้าด้วยความโมโห
"เออ...ขอโทษแล้วกันนะที่วิ่งตัดหน้ารถนาย เดี๋ยวฉันจะชดใช้ค่าเสียหายให้ก็แล้ว
กันนะ" ชายหน้าหวานนามนิชคุณที่พึ่งวิ่งตัดหน้ารถของเทมโปด้วยความไม่ได้
ตั้งใจเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือที่กำลังหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาเพื่อที่จะเอาเงินค่าเสีย
หายให้กับเทมโป
"นั้นมึงจะทำอะไรฮะ ไอหน้าหวาน กูไม่อยากได้เงินของมึงหรอกนะ อีกอย่างสิ่งที่
มึงทำกับลูกรักของกูมันก็ชดใช้ด้วยเงินไม่ได้หรอก" เทมโปพูดด้วยเสียงเซ็งๆ
"มึงเรียกใครว่าไอหน้าหวานฮ่ะ กูชื่อนิชคุณไม่ใช่ไอหน้าหวาน เรียกให้มันดีๆ
หน่อย" นิชคุณโวยวายขึ้นทันทีที่ได้ยิน เพราะสิ่งที่เค้าเกลียดที่สุดคือการที่มีคน
มาบอกว่าเค้าหน้าหวานหรือหน้าสวยหมือนผู้หญิง
"ถ้ามึงไม่เอาเงินแล้วมึงจะเอาอะไร"
"กูก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะให้มึงทำอะไรดี"
"มึงอย่ามาลีลามากได้มั้ย กูไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับมึงหรอกนะ"
"ฮึ...ปากเก่งจริงๆเลยนะ เอาเป็นว่าถ้ากูคิดออกเมื่อไหร่กูจะบอกมึงเอง ก่อนอื่นมึง
ต้องไปกับกูก่อน" พูดจบเทมโปก็ดึงแขนคนตรงหน้าเพื่อที่จะพาไปที่รถของเค้า
"เฮ้ย !! ปล่อยกูนะโว้ย มึงจะพากูไปไหน ปล่อยดิว่ะ..."นิชคุณพยายามดิ้นสุดแรง
เพื่อให้หลุดจากการจับกุมของคนตรงหน้า
"มึงจะดิ้นทำไมเนี้ย อยู่เฉยๆดิ"
"แล้วมึงมาจับกูทำไมล่ะ จะเอาอะไรก็บอกมาดิ" เทมโปไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย เค้าจับ
นิชคุณยัดเข้าไปในรถแล้วขับออกไปทันที
"เมื่อกี้มึงบอกว่าชื่ออะไรนะ"
" ..... " เงียบไร้ซึ่งเสียงตอบกลับใดๆจากคนที่นั่งข้างๆที่ดูจะหงุดหงิดไม่น้อย
"กูถามว่าชื่ออะไรทำไมไม่ตอบ"
"แล้วทำไมกูจะต้องตอบมึงด้วยฮะ" นิชคุณเริ่มโวยวายอย่างหัวเสีย
"ก็เพราะตอนนี้มึงเป็นลูกหนี้กูไง" เทมโปพูดขึ้นพร้อมกับมองนิชคุณตั้งแต่หัว
จรดเท้า
"อื้ม..กูคิดออกและว่าจะให้มึงทำอะไรดี"
"อะไรก็ว่ามา"
"มึงต้องมาเป็นทาสกู 2 อาทิตย์ แล้วก็ต้องทำตามที่กูสั่งทุกอย่างด้วย"
"ฮ่ะ..!! เมื่อกี้มึงว่าไงนะ มึงจะบ้าไปแล้วหรือไง เรื่องอะไรกูจะต้องทำด้วย" นิชคุณ
โวยวายหนักกว่าเก่าเมื่อได้ยินประโยคที่คนข้างๆบอกว่าจะให้เค้าไปเป็นทาส
"มึงต้องทำเพราะกูสั่งไง ถามได้" เทมโปตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
"กูไม่ทำ..." นิชคุณประกาศเสียงกร้าว ว่ายังไงเค้าก็ไม่มีทางทำตามที่ไอคน
ข้างๆนี้บอกแน่นอน
"มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ทำ หื้ม..." เทมโปจอดรถข้างทางก่อนที่จะค่อยๆขยับตัวเข้า
ไปใกล้นิชคุณ แล้วกระซิบที่ข้างหูของนิชคุณด้วยประโยคที่ชวนขนลุกสุดๆ
"หรือจะทำอย่างอื่นดีน้า..."
"มึงคิดจะทำอะไร อย่าเข้ามานะโว้ย !! " นิชคุณรีบถอยออกห่างจากเทมโปทันที
แต่เนื่องจากเนื้อที่มีจำกัดจึงทำให้ถอยหนีได้ไม่มากนัก และก็ต้องหมดหนทางหนี
เพราะตอนนี้หลังของเค้าติดกับประตูรถเสียแล้ว นิชคุณพยายามที่จะเปิดประตูรถ
แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้
"เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยกูจะลงแล้ว...เปิดดิว่ะ" นิชคุณยังคงพยายามเปิดประตูรถ
ต่อไปในขณะที่เทมโปก็เขยิบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
"จะรีบไปไหนล่ะ ยังไม่ทันได้ใช้หนี้เลยนะ"
"ก็กูบอกแล้วไง ว่ายังไงกูก็ไม่ทำ"
"ไม่ทำจริงอ่ะ"
"งั้นดูปากกูให้ดีๆนะ กู...ไม่...ทำ" เมื่อเทมโปได้ฟังดังนั้นจึงเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้
หน้าของนิชคุณจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย และนั้นทำให้นิชคุณตกใจ
เป็นอย่างมากหน้าของเค้าเริ่มขึ้นสีจัด เค้าจึงผลักเทมโปให้ออกไปห่างๆตัว
"ทำอะไรของมึงว่ะ ยื่นหน้าเข้ามาทำไมเนี้ย"
"อ้าว...ก็มึงบอกให้ดูปากมึงให้ดีๆ กูเลยเข้าไปดูใกล้ๆ จะได้เห็นชัดๆไง" เทมโป
เอ่ยขึ้นอย่างขำๆ
"เอาล่ะๆ..ตกลงว่าจะทำหรือไม่ทำ กูจะถามเป็นครั้งสุดท้าย แต่ขอเตือนไว้ก่อน
เลยนะว่าครั้งนี้จะไม่ใช่แค่การมองปากอย่างเดียวแน่" ไม่ว่าเปล่าเทมโปยังเริ่ม
ขยับตัวเข้าไปหานิชคุณอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังกว่าตอนแรกมาก
"นั้นมึงจะทำอะไรน่ะ อย่าเข้ามา กูสู้จริงๆนะ" นิชคุณที่พยายามจะป้องกันตัวจาก
คนตรงหน้าเอ่ยขึ้น เพราะในตอนนี้สถานการณ์ดูเปลี่ยนไปมากทีเดียว
"หรือมันจะทำจริงๆ ดูหน้ามันดิโคตรโหดเลย ทำไงดีว่ะ" นิชคุณพึมพำกับตัวเอง
ในขณะที่กำลังมองหาหนทางเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ตรงหน้า แล้วตอนนี้หน้า
ของเทมโปก็มาอยู่ใกล้หน้าของเค้าในระยะเผาขนมากๆ นิชคุณจึงได้แต่ใช้แรง
เฮือกสุดท้ายเพื่อดันให้เทมโปให้ออกไปพ้นตนเอง ทั้งๆที่หลับตาปี๋อยู่เพราะไม่
กล้ามองคนตรงหน้า
"ฮึ..." เทมโปแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก
'คนอะไรว่ะ น่าแกล้งชะมัด ดูทำหน้าเข้าซิ ตอนแรกทำเป็นปากเก่งอย่างงี้ต้อง
แกล้งซะให้เข็ด' หลังจากคิดได้ดังนั้นเทมโปก็ยิ่งขยับตัวเข้าไปหานิชคุณมากยิ่ง
ขึ้นพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าเดิมจนปากของทั้งคู่แทบจะโดนกันอยู่รอมร่อ
"ทำแล้วๆ หยุดๆ ยอมทำแล้ว..." นิชคุณโผลงออกมาในที่สุด
"เอาหน้าออกไปดิว่ะ ก็บอกว่ายอมทำแล้วไงเล่า" นิชคุณที่หน้าขึ้นสีจัดกว่าเก่า
เอ่ยขึ้นด้วยเสียงติดๆขัดๆ
"ก็แค่เนี้ย..." เทมโปยิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะถอยกลับไปนั่งที่คนขับ
แล้วขับรถออกไป
บ้านตระกูล ควอน
"โถ่..เว้ย น่าโมโหชะมัด" จียงที่อยู่ในอารมณ์โมโหจากเหตุการณ์เมื่อครู่
กำลังระบายอารมณ์ด้วยการเตะล้อรถที่จอดอยู่ข้างหน้าของเค้าอย่างหงุดหงิด
ก่อนที่จะเริ่มหากุญแจรถมินิ คูเปอร์ คู่ใจของเค้าที่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่
เจอสักที
"หายไปไหนว่ะ..?"
"หาไอนี้อยู่เหรอ" เสียงทุ่มตำดังมาจากด้านหลังของจียง จียงหันไปมองยังต้น
เสียง ก็ต้องกับแทคยอนที่ยืนถือกุญแจของเค้าอยู่
"เอามานี้..." จียงเดินเข้าไปเพื่อจะหยิบกุญแจจากแทคยอน แต่แทคกับไม่ยอมคืน
กุญแจง่ายๆ เค้าเอามือข้างที่ถือกุญแจยกขึ้นเหนือหัว ซึ่งเค้ามั่นใจมากว่าจียงไม่
มีทางหยิบมันถึง เพราะเค้าสูงกว่าจียงพอสมควร
"กูบอกให้เอาคืนมาไงเล่า หูหนวกหรือไง"
"นายจะไปไหน นี้มันดึกมากแล้วนะ"
"แล้วมันเรื่องอะไรของมึงฮะ กูจะไปไหนมาไหนต้องขออนุญาติมึงด้วยหรือไง"
จียงที่ยังหัวเสียอยู่เริ่มขึ้นเสียงใส่แทคยอน
"ก็ไม่ต้องขอหรอก แต่นี้มันดึกมากแล้ว มันอันตราย"
"ฮึ...ที่มาเนี่ยต้องการอะไรกันแน่ มีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า ไม่ต้องมาอ้อมค้อม"
"ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของฉันคนเดียว น้าฉันไม่
เกี่ยวอะไรด้วย" แทคยอนเริ่มเข้าเรื่องทันที
"และที่ถามนะ ก็เพราะเป็นห่วงจริงๆ ไม่ได้ต้องการอะไรอย่างที่นายกำลังคิด"
แทคยอนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าตอนแรก
"จะมาเป็นห่วงกูทำไม ขนาดพ่อกูเค้ายังไม่ห่วงกูเลย" จียงพูดด้วยสีหน้าที่ดู
เศร้าหมองลงไปถนัดตา
"จียง...นายไม่เป็นอะไรนะ" แทคยอนเดินเข้าไปจับไหล่จียงเพื่อจะปลอบ แต่จียง
กลับปัดมือนั้นออกอย่างไม่ใยดี
"อย่าเอามือมาโดนตัวกู ขยะแขยง และก็รู้ไว้ด้วยนะว่าคนอย่างกูเวลาเกลียด
ใครแล้วจะให้เลิกเกลียดคงยาก" พูดจบจียงก็วิ่งเข้าบ้านไปทันที
"ฉันจะเปลี่ยนใจนายให้ได้ ควอน จียง..."
TBC. มาอัพต่อแล้วจ้า ยังไงก็ช่วยเม้นกันด้วยเน้ออ..
ต้องการกำลังใจคักๆ จะได้มีแรงคิดตอนต่อไป
^3^ Bu Bu ...!!
ความคิดเห็น