คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Vol.2
ตอนนี้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างหันไปมองแทฮยอนกันเป็นตาเดียว ส่วนแทฮยอนก็ได้แต่ยืนทำหน้านิ่ง นิ่งมากซะจนไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าเค้ากำลังคิดอะไรอยู่
“ มึงนี่ท่าจะบ้าไปแล้วไอมิโน มึงพูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า” ซึงฮุนพูดขึ้นในที่สุด
“ รู้ดิพี่ แล้วนี่พี่จะตกอกตกใจอะไรมากมายเนี่ย น่าจะชินได้แล้วนะ” มิโนตอบกลับไปด้วยท่าทางที่ดูชิวแบบสุดๆ
“และมึงจะไม่ให้กูตกใจได้ไงว่ะ ก็น้องเค้าเป็นผู้ชายนะเว้ย นี่อย่าบอกนะว่ามึงเป็น...
เป็น.. โอ้ยย พูดแล้วขนลุก” ซึงฮุนทำท่าทางขนลุกขนพองใส่มิโนที่ยืนทำหน้า
งงอยู่ข้างๆ
“เมื่อกี้พี่บอกว่า น้องเค้าเป็นผู้ชายเหรอ ไม่เห็นจะเหมือนเลย พี่มั่วรึเปล่า”
“งั้นมึงก็เดินเข้าไปดูเอาเองแล้วกัน” มิโนเดินเข้าไปหาแทฮยอนตามที่รุ่นพี่คนสนิทแนะนำ และก็ถึงบางอ้อเมื่อคนหน้าหวานที่ยืนฟังอยู่นาน อยู่ดีๆก็ถกเสื้อเชิ้ตสีฟ้าขึ้นจนเห็นแผงอกขาวนวลอย่างไม่อายฟ้าดิน ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ใครหลายคนรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าอย่างห้ามไม่ได้
“ถ้ายังไม่หายสงสัย จะดูข้างล่างด้วยก็ได้นะจะได้หายข้องใจสักที” แทฮยอนเอ่ยเสียงเรียบ เพราะหมดความอดทนกับรุ่นพี่พวกนี้เต็มที นี่เห็นเค้าเป็นตัวอะไร มาพูดจาหมาๆแบบนี้ ไม่โดนต่อยเลือดกบปากก็บุญแค่ไหนแล้ว
“เจ๋งว่ะ ฮ่าๆๆๆ โดนไปดิมึงไอมิโน สมน้ำหน้า แล้วทีนี้จะเอายังไงยังอยากได้อยู่มั้ย น้องคนเนี้ย” ซึงฮุนหยุดหัวเราะกับเหตุการณ์ที่เห็นไม่ได้ เค้าเดินเข้าไปตบไหล่รุ่นน้อง
ด้วยความสะใจ
“และถ้าฉันอยากดูข้างล่างด้วย นายจะยอมเปิดให้ดูใช่มั้ย อย่าดีแต่ปากล่ะ นายกล้าเปิด ฉันก็กล้าดู ...” มิโนไม่ได้สนใจในสิ่งที่ซึงฮุนพูดแต่อย่างใด แต่สิ่งที่เค้าสนใจคือคนหน้าหวานตรงหน้าที่ดูเหมือนนิสัยจะไม่หวานอย่างที่คิด เมื่อแทฮยอนได้ยินสิ่งที่มิโนพูดก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้า คนอย่าง นัม แทฮยอนเป็นพวกฆ่าได้หยามไม่ได้ เห็นเงียบๆแต่ก็ไม่เคยยอมใครง่ายๆ เค้าจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามิโน แล้วค่อยๆปดเข็มขัดที่คาดเอวอยู่ออก ก่อนจะเลื่อนมือไปปดตะขอกางเกงแต่ก็โดนซึงฮุนเอ่ยขัดการกระทำนั้นเอาไว้
“เฮ้ยย..กูว่าพอเหอะ พวกมึงนี่ยังไงกันว่ะ ที่นี่มันมหาลัยนะโว้ยย เกรงใจสถานที่กันบ้าง”
“ก็เด็กมันเสนอ ผมก็แค่จะสนองให้เท่านั้นเอง อ่อ และที่พี่ถามว่ายังอยากได้อยู่มั้ย บอกได้เลยว่า อยากได้มากกก...” มิโนหันไปตอบโดยเน้นเสียงที่คำว่ามากเป็นพิเศษ ทำให้รุ่นพี่อย่างซึงฮุนยืนอึ้งไปเรียบร้อยแล้ว
“ว่าแต่ น้องชื่ออะไรนะ..???”
“....” เงียบ ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาเพราะตอนนี้แทฮยอนเดินออกมาจากตรงนั้นเรียบร้อยแล้ว เค้าไม่สนว่าใครจะว่ายังไงเพราะตอนนี้เค้าแค่อยากไปให้พ้นจากคนพวกนี้เท่านั้น หมับ..แขนของเค้าโดนรั้งเอาไว้โดยใครบ้างคนจากทางด้านหลัง
“จะรีบไปไหนล่ะ ยังไม่รู้จักชื่อเลย ตกลงว่าชื่ออะไร” มิโนวิ่งตามรุ่นน้องหน้าหวานออกมายังลานหน้าคณะ แทฮยอนหันกลับไปดูก็ต้องพบกับคนที่เค้าไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุดตอนนี้ และนั้นยิ่งทำให้เค้าอารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก
“มีอะไรอีกล่ะ เลิกยุ่งกับผมสักทีเหอะ ”
“เห็นทีคงจะยากแล้วล่ะ ”
“ พี่ต้องการอะไรกันแน่ ปล่อยแขนผมได้แล้ว ถ้าอยากรู้ชื่อมากนัก ก็ได้ แต่ถ้าบอกไปแล้ว พี่ต้องเลิกยุ่งกับผมนะ ตกลงมั้ย” แทฮยอนเริ่มยื่นข้อเสนอทันที มิโนยืนคิดอยู่นานว่าจะเอายังไงดี จนในที่สุดเค้าก็ได้ขอสรุป โดยการยื่นข้อเสนอใหม่กลับไป
ให้รุ่นน้องตรงหน้าแทน
“รู้ชื่อนาย แลกกับการที่ฉันต้องเลิกยุ่งกับนาย อันนั้นขอผ่านเพราะฉันทำไม่ได้แน่ๆ งั้นเอาเป็น ฉันรู้ชื่อนาย แลกกับวันนี้นายไม่ต้องกลับไปรับน้องที่คณะโอเคมั้ย
ว่าไงจะตกลงรึเปล่า”
“ก็ได้ ถ้าผมบอกชื่อพี่ วันนี้ผมกลับบ้านได้เลยใช่มั้ย..??”
“ตามนั้น..ฉันรับรองว่านายจะไม่มีปัญหาภายหลังแน่นอน แล้วตกลงนายชื่ออะไร”
มิโนยังคงส่งสายตาคาดคันไปให้อีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง
“เฮ้ออ.. ชื่อ นัม แทฮยอน” แทฮยอนถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะยอมบอกชื่อ
ของตนเองออกไป
“ส่วนฉัน ซง มินโฮ นายจะเรียกว่า มิโน เหมือนไอพวกนั้นก็ได้นะ นัม แทฮยอน
แต่ฉันขอเรียกนายว่า นัมแท ได้มั้ยเรียกง่ายกว่ากันเยอะเลย”
“ตามใจพี่เหอะ อยากเรียกอะไรก็เรียกไป งั้นผมกลับบ้านก่อนนะ” แทฮยอนพูดจบก็รีบเดินออกมาทันที ในที่สุดเค้าก็เดินมาถึงป้ายรถเมล์หน้ามหาลัย แต่ก็ไม่วายหันหลังกลับไปดูเป็นระยะๆด้วยความหวาดระแวงว่ารุ่นพี่สติไม่ดีคนนั้นอาจจะเดินตามมาอีก
แต่ก็ไม่มีวี่แววของคนดังกล่าว
“นี่มันวันซวยอะไรว่ะเนี่ย แค่วันแรกก็เป็นเรื่องจนได้ เซ็งโว้ยย...” แทฮยอนขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิ่งไปหมด ทำให้คนที่ป้ายรถเมล์หันมามองเค้ากันยกใหญ่ ปี๊นๆๆๆ เสียงแตรรถดังขึ้นเรียกให้แทฮยอนหันไปมองยังต้นเสียง สิ่งที่เห็นคือ รถสปอร์ตสุดหรูที่เปิดประทุนอยู่และนั้นทำให้เห็นหน้าคนขับได้อย่างชัดเจน
“นัมแท มาขึ้นรถสิ เดี๋ยวขับไปส่งบ้าน” มิโนตระโกนออกมาจากรถคันดังกล่าว
เรียกความสนใจจากผู้คนแถวนั้นได้ไม่น้อย
“ โอ๊ยยย...อะไรกันนักกันหนาเนี่ย พี่เลิกยุ่งกับผมได้มั้ย “
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ เร็วๆเข้าเถอะน่า รถหลังบีบแตรไล่ใหญ่แล้ว”
“พี่ก็ขับไปสิ จะมาจอดรอผมทำไม”
“ได้ยังไง ฉันไปถอยรถออกมารับนายโดยเฉพาะเลยนะ และถ้านายไม่ไปฉันก็จะจอดรออยู่แบบนี้แหละ ให้มันรู้กันไปว่านายจะไม่ยอมไปกับฉันจริงๆ” มิโนพูดจบก็ดับเครื่องยนต์ทันที และนั้นทำให้รถคันหลังเริ่มไม่พอใจมากขึ้น เนื่องจากถนนหน้ามหาลัยเป็นถนนสองเลน ถ้ามิโนจอดอยู่แบบนี้ รถคันหลังก็ไม่สามารถไปต่อได้เช่นกัน เมื่อแทฮยอนเห็นดังนั้นก็ต้องตัดใจเดินไปขึ้นรถสปอร์ตคันหรูอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
“พอใจแล้วใช่มั้ย งั้นก็ออกรถสิ จะรอให้รถคันหลังเค้าลงมาด่าก่อนหรือไง”
มิโนหันไปยิ้มกรุ่มกริ่มให้รุ่นน้องที่นั่งอยู่เบาะข้างๆตน ก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกไป ระหว่างทางไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากแทฮยอนแม้แต่คำเดียว จะมีก็แต่เสียงถอนหายใจเป็นระยะๆ ส่วนมิโนก็ได้แต่นั่งยิ้มเหมือนคนบ้าตลอดทาง
“ถึงแยกหน้าแล้วเลี้ยวขวา..” แทฮยอนเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมาตลอดทาง มิโนได้ยินดังนั้นจึงเลี้ยวไปทางขวาตามที่แทฮยอนบอก เมื่อเลี้ยวไปได้ไม่นานก็ถึงหน้าหมู่บ้านที่แทฮยอนอาศัยอยู่
“จอดข้างหน้าเนี่ยแหละ ถึงแล้ว” แทฮยอนหันไปบอกให้คนขับจอดรถข้างหน้าหมู่บ้าน แทนที่จะขับเข้าไปด้านใน
“แต่นี่มันยังไม่ถึงบ้านนายเลยนะ จะรีบลงไปไหน” แน่นอนว่ามิโนไม่ยอมจอดรถตามที่คนด้านข้างบอก แต่เค้ากับขับรถเข้าไปในหมู่บ้านอย่างถือวิสาสะ
นั้นทำให้แทฮยอนหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
“บ้านนายหลังไหนล่ะ”
“ ...”
“เงียบทำไม หลังไหนก็บอกมาสิ”
“...”
“นัมแท ตกลงนายจะไม่ยอมบอกจริงๆใช่มั้ย ได้..งั้นก็ไม่ต้องเข้ามันแล้วบ่งบ้าน”
มิโนพูดจบก็เหยียบคันเร่ง และขับรถออกไปจากหมู่บ้านทันที
“พี่จะพาผมไปไหน จอดๆๆ ยอมบอกแล้ว จอดสิว่ะ” แทฮยอนเห็นท่าไม่ดีจึงยอมเปิดปากในที่สุด มิโนได้ยินจึงเหยียบเบรกกะทันหันก่อนจะหันไปพูดกับคนหน้าหวาน
ที่นั่งหน้าบูดอยู่ข้างๆ
“พูดได้แล้วหรอ นึกว่าเป็นใบ้ไปซะแล้ว”
“หลังที่ 3 ซ้ายมือ พอใจรึยัง”
“พอใจมากเลยล่ะ” มิโนวกรถกลับเพื่อจะไปส่งรุ่นน้องให้ถึงที่หมาย และเมื่อขับไปไม่นานก็ถึงบ้านของแทฮยอนจนได้ ทันทีที่รถจอดสนิทแทฮยอนก็รีบลงจากรถ
และกำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่ก็ถูกขัดขึ้นด้วยเสียงของรุ่นพี่จอมตื้อซะก่อน
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับไปมหาลัยนะ เตรียมตัวไว้ล่ะ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ นัมแท”
มิโนพูดจบก็โบกมือลาและขับรถออกไป ส่วนแทฮยอนก็ได้แต่ยืนอึ้งอยู่หน้าประตูบ้าน
“น่ารักจริงๆ ถึงจะดื้อไปหน่อยก็เถอะ” มิโนมองกระจกหลังแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ บอกตามตรงว่าตอนแรกที่เห็นเค้าคิดว่าน้องเป็นผู้หญิงจริงๆ พอรู้ว่าเป็นผู้ชายก็แอบตกใจ
เหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากรู้จักเด็กคนนี้ให้มากขึ้น นี่ถ้าใครๆรู้ว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างเค้ามาติดเด็กหนุ่มแบบนี้ล่ะก็ ความเป็นเพลย์บอยที่ได้สั่งสมมานานคงจะ
ด่างพร้อยไปไม่น้อยเลยทีเดียว
“ชักจะติดใจซะแล้วสิ ฉันจะทำให้นายชอบฉันให้ได้ นัม แทฮยอน..”
TBC : Happy New Year 2014 น้าจร้า ไรเตอร์ขอให้ผู้อ่านที่น่ารักทุกๆท่าน
ประสบพบเจอแต่สิ่งดีๆในปี 2014 และของให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของทุกคน
ร่ำรวย สวย หล่อ กันทั่วหน้า ที่สำคัญ รักฟิคเรื่องนี้มากๆนะ...
I Wish You Happiness And Successful in This Year
Luv U All... >3<
ความคิดเห็น