คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Vol.1
ยามเช้าอันสดใสที่ดูยังไงก็ดูเหมือนวันปกติทั่วๆไป แต่ตอนนี้กลับมีใครบางคนวิ่งอย่างรีบร้อนเข้าไปในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เค้าวิ่งตรงไปที่ลานหน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ทันที แต่ก็สายเกินไปเพราะตอนนี้เค้ากลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งลานไปเรียบร้อยแล้ว ก็ตอนนี้ทางคณะกำลังมีกิจกรรมรับน้องกันอยู่น่ะสิ และที่แย่กว่านั้นเค้ามางานรับน้องสาย
“แฮ่กๆๆ ขะ..ขอโทษที่มาสาย” หนุ่มหน้าหวานที่กำลังยืนหอบหายใจอยู่เอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก
“น้องครับ น้องมาสายกี่นาทีรู้มั้ย” รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยขึ้นทันที
“ไม่รู้สิ สัก 10 นาทีได้มั้ง” คำตอบห้วนๆถูปล่อยออกมาจากรุ่นน้องที่ตอนนี้ดูเหมือนจะคุมลมหายใจให้กลับเป็นปกติได้แล้ว
“นี่น้องไม่คิดว่ามันเกินไปหน่อยเหรอ ที่ให้เพื่อนๆมานั่งรอกันแบบนี้ ว่าแต่เราชื่ออะไร” คิม จินวู รุ่นพี่ในคณะที่ดูเหมือนจะเป็นคนคุมการรับน้องครั้งนี่ทักท้วงขึ้น
“นัม แทฮยอน...” คำตอบยังคงสั้นและกระชับอย่างเช่นเคย
“นัม แทฮยอน โทษฐานที่นายมารับน้องสายให้ไปรวมกลุ่มกับพวกที่มาสายตรงโน้น ไปได้แล้ว..” จินวูชี้ไปที่สนามด้านขวามือที่มีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ เมื่อเห็นดังนั้นแทฮยอนจึงเดินตรงไปยังที่ดังกล่าวทันที
“วันนี้เป็นวันดีที่เราจะได้กระชับมิตรกันฉันพี่น้องภายในคณะ เอาๆคนที่มาใหม่ตรงนั้นเดินให้มันเร็วๆหน่อย อืดอาดอยู่นั้นแหละ” เสียงรุ่นพี่ที่คุมพวกที่มาสายเอ่ยเสียงกร้าว
ในที่สุดแทฮยอนก็เดินมาถึงที่หมาย และจากที่กะด้วยสายตากลุ่มคนมาสายก็น่าจะมีประมาณ 4-5 คน
“เอาล่ะๆ พร้อมกันแล้วใช่มั้ย งั้นเราจะเริ่มจากการบอกชื่อเสียงเรียงนาม กันหน่อยก็แล้วกัน เริ่มจากน้องที่พึ่งมาถึงเมื่อกี้ แล้วไล่ไปทางขวามือ เอา เริ่ม..” รุ่นพี่คนเดิมเริ่มนำน้องๆเข้าสู่การรับน้องครั้งนี้
“นัม แทฮยอน > คิม ฮันบิน > คิม จิวอน > กู จุนฮเว > คิม ดงฮยอก > ซง ยูนฮยอง”
ทุกคนรายงานตัวกับรุ่นพี่ที่ยืนดูอยู่ 2 - 3 คนและแน่นอนรุ่นพี่ดูจะพอใจกับการรายงานตัวครั้งนี้อยู่ไม่น้อย
“โอเค..งั้นตาพวกเรากันบ้างเริ่มจากมึงและกันไอซึงยูน” รุ่นพี่ตาตี๋ ผมสีเทาโบ้ยไปทางรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้างๆตน
“ทำไมต้องผมด้วยว่ะพี่ พี่นี่โบ้ยตลอดเลยนะพี่ซึงฮุน ” ซึงยูนหันไปบ่นรุ่นพี่ข้างๆตนก่อนจะหันกลับมาแนะนำตัวกับรุ่นน้อง
“เออๆๆ กูก่อนก็ได้ อะแฮ่มๆ พี่ชื่อ คัง ซึงยูน ใครมีปัญหาอะไรก็มาเจอกันได้ ยกเว้นเรื่องเงินห้ามมาหานะเว้ย” ซึงยูนส่งยิ้มให้น้องๆอย่างเป็นมิตร
“อ่ะ..ตาพี่และ ให้เร็วเลยอย่าลีลามากเสียเวล่ำเวลาทำอย่างอื่น”
“แหม ได้ที่เอาใหญ่เลยนะมึงไอซึงยูน ส่วนพี่ อี ซึงฮุน จำชื่อกันไว้ให้ดีๆล่ะ” ซึงฮุนแควะรุ่นน้องข้างๆตนเสร็จก็หันไปแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงข่มขวัญรุ่นน้องทันที
“ ชื่อ คิม จินฮวาน เป็นรุ่นน้องไอพี่ซึงฮุน เป็นเพื่อนกับไอตี๋ซึงยูน” อยู่ดีๆคนที่ยืนนิ่งอยู่นานก็โพรงออกมาโดยมี สองซึงยืนงง อยู่ข้างๆ
“ถ้ามึงจะเรียกกูแบบนั้น ไม่ต้องนับถือกูก็ได้นะไอเตี้ย” ซึงฮุนเอ่ยขำๆ ก็ไอรุ่นน้องคนนี้มันธรรมดาซะที่ไหน แม่งเอาเรื่องอย่าบอกใครเชียว
แปะๆๆๆ อยู่ดีๆก็มีเสียงตบมือดังขึ้นจากกลุ่มรุ่นน้องที่ยืนฟังกันอยู่ ทุกคนหันไปทางต้นเสียงทันที ส่วนคนที่ตบมืออยู่ก็ยิ้มหน้าระรื่นส่งไปให้รุ่นพี่ล่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเค้าพอดิบพอดี
“เป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆที่ได้มาเจอพี่ที่นี่ พี่จินฮวาน ไม่เจอกันนานเลยนะพี่ โคตรคิดถึงอ่ะ ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” ประโยคที่หลุดออกมาจากปากรุ่นน้องนาม คิม ฮันบิน ทำเอาทุกคนถึงกับอ้าปากค้าง ก็ไม่มีใครเคยกล้าแหย่หนวดคนอย่าง คิม จินฮวาน แบบซึ่งๆหน้ามาก่อนเลยนะสิ
“สัส..นี่มึงกวนตีนกูเหรอ ไอฮันบิน...!! มึงนี่ยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันรับน้อง กูเอาเลือดหัวมึงออกไปแล้ว อย่ากวนส้นตีนให้มันมากนัก” ไวเท่าความคิดจินฮวานโผเข้าไปกระชากคอเสื้อฮันบินทันทีที่ ฮันบินพูดจบ รุ่นพี่คนอื่นๆรีบเข้าไปห้ามทัพกันยกใหญ่ ผิดกับคนที่โดนกระชากคอเสื้ออยู่ที่ตอนนี้ยังคงทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“โอ้..ทักทายได้ดุเดือดมาก งั้นเรื่องของเราเอาไว้คุยกันนอกรอบแล้วกันนะเพราะผมมีเรื่องที่อยากถามพี่เยอะแยะไปหมดเลย รุ่นพี่ จินฮวาน” ฮันบินยังส่งคำยั่วไปให้รุ่นพี่ตรงหน้าอย่างไม่หวั่นว่าจะโดนหมัดหนักๆสวนกลับมา
“ ไอ... “ จินฮวานง้างหมัดเตรียมจะต่อยปากคนตรงหน้าแต่ก็โดนมือของใครอีกคนห้ามเอาไว้เสียก่อน
“พอได้แล้วๆ มีเรื่องเหี้ยอะไรกันเนี่ย เอะอะโวยวายดังไปถึงตรงโน้น มึงหยุดเลยไอจินฮวาน มึงก็อีกคนมารับน้องแท้ๆเสือกกวนตีนรุ่นพี่” ซง มินโฮ หรือที่เพื่อนๆเรียกอีกชื่อว่า มิโน เดินเข้ามาห้ามปรามรุ่นน้องทั้งสองทันที จินฮวานจึงยอมปล่อยมือออกจากคอเสื้อของฮันบินแต่โดยดี ก่อนจะเดินไปนั่งสงบสติอารมณ์ด้านข้างสนาม โดยมีซึงยูนเดินตามไปนั่งเป็นเพื่อน
“พี่ซึงฮุน ทำไมไม่ห้ามน้องมันว่ะ” มิโนหันไปถามรุ่นพี่ที่ยืนดูเหตุการณ์ด้วยท่าทีที่สงบนิ่งอย่างสงสัย
“กูห้ามแล้วนะ แต่แม่งไม่ฟังกูก็เลยปล่อยเลยตามเลย เผื่อจะได้ดูอะไรมันๆ” ซึงฮุนหันมายิ้มให้รุ่นน้องด้วยสีหน้ากวนๆ
“ว่าแต่มึงเหอะไปไหนมาว่ะ หายไปตั้งนานไปขี้มารึไงนานชิบหาย” ซึงฮุนส่งคำถามไปยังบุคคลที่พึ่งมาถึงทันที
“ป่าว...ก็แค่ไปเดินดูคณะอื่นว่าเค้าทำอะไรกันบ้าง แต่ขอบอกว่าปีนี้แหล่มๆทั้งนั้นเลยว่ะพี่ ยิ่งการตลาดนะสุดยอดอ่ะ ขาวอวบๆ” มิโนทำหน้าตากรุ่มกริ่มทันทีที่พูดถึงน้องๆเฟรชชี่ สาวสวยคณะอื่นที่เค้าพึ่งไปเดินสำรวจมา และแน่นอนมีเหรอที่เสือผู้หญิงอย่างซึงฮุนจะนิ่งดูดาย เค้ารีบกอดคอมิโนทำท่าว่าจะให้รุ่นน้องคนสนิทพาไปดูให้เห็นกับตาว่าจริงอย่างที่คนข้างตัวพูดรึเปล่า แต่ก็โดนขัดขึ้นด้วยเสียงถอนหายใจของใครบางคนซะก่อน
“เฮ้อออ...!!!” คราวนี้เสียงถอนหายใจดังมาจากรุ่นน้องหน้าหวานที่ตอนนี้ดูเบื่อหน่ายแบบสุดๆ รุ่นพี่ทั้งสองหันกลับไปดูทันทีว่าเสียงมาจากใคร และก็ต้องพบกับรุ่นน้องที่นั่งทำคิ้วตกอยู่ข้างๆไอตัวก่อเรื่องเมื่อกี้นี้
“เฮ้ย..แม่งใช่อ่ะ คนนี้กูขอนะพี่” อยู่ดีๆมิโนก็โพรงออกมาทำให้ซึงฮุนรู้สึกงงกับประโยคดังกล่าวไม่น้อย
“ขออะไรของมึง มึงไหวป่ะเนี่ยไอ มิโน” ซึงฮุนที่เริ่มไม่เข้าใจไอรุ่นน้องข้างๆตัวพูดขึ้น
“ก็ขอน้องคนนั้นไง” มิโนพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทาง นัม แทฮยอน หนุ่มหน้าหวานที่ตอนนี้นั่งหน้าเหวอไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
TBC : ตอนแรกได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้วจร้า สำหรับ fic ของเด็กๆ Winner & The Gang
ไม่รู้ว่าจะถูกใจใครบ้างมั้ย แต่ไรเตอร์จะพยายามทำให้ดีที่สุด แต่ที่ต้องการมากที่
สุดตอนนี้ก็คงจะหนีไม่พ้น การคอมเม้นจากรีดเดอร์ทุกๆท่าน เพราะหนึ่งคอมเม้น
เท่ากับกำลังใจดีๆที่เป็นแรงกระตุ้นความคิดเพื่อแต่งตอนต่อๆไป เม้นกันเยอะๆนะ
ตัวเธอ เค้ารอคำวิจารณ์อยู่น้า <3 <3
ความคิดเห็น