คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Vol.3
“เอาล่ะๆได้เวลากินข้าวแล้ว ทุกคนแยกย้ายไปพักกินข้าวได้ พี่ให้เวลา 1 ชั่วโมง บ่ายโมงตรงต้องมาเจอกันที่นี่ ถ้าใครมาช้าจะโดนลงโทษ เข้าใจกันแล้วนะ งั้นแยกย้ายได้” คิม จินวู รุ่นพี่หน้าหวานที่นิสัยไม่หวานสักเท่าใดนัก กำลังปล่อยน้องๆเฟรชชี่ไปพักหลังจากการรับน้องในช่วงเช้าผ่านพ้นไป รุ่นน้องค่อยๆทยอยเดินออกจากลานกิจกรรมจนในที่สุดก็เหลือเพียงรุ่นพี่ไม่กี่คนยืนคุยกันอยู่ จินวูเห็นว่าไม่มีใครแล้วจึงเดินไปสมทบกับเพื่อนๆซึ่งทำหน้าที่คุมการรับน้องอยู่ที่สนามด้านข้าง
“หิวข้าวกันมั้ยย..ดูท่าจะยังไม่หิว งั้นทำไมไม่ปั่นจิ้งหรีดกันสักรอบสองรอบล่ะเก่งๆกันทั้งนั้นนิ เอ้า..กูพูดแล้วยังจะยืนนิ่งกันอีก ให้เร็วๆทีเมื่อกี้นี่ปากดีกันจัง ขอบอกให้รู้เลยนะว่านี่แค่เริ่มต้น โดยเฉพาะมึง ไอฮันบินมึงต้องโดนมากกว่าคนอื่นเป็น 2 เท่า โทษฐานที่มึงกวนตีนกู” เสียงเข้มดังมาจากจินฮวานที่ตอนนี้กลับมาคุมการรับน้องอีกครั้ง เค้าคนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวว๊ากอันดับต้นๆของมหาลัยเลยก็ว่าได้
“ไอเตี้ย กูว่าปล่อยพวกมันไปแดกข้าวกันก่อนดีมั้ย คือกูหิวไง “ ซึงฮุนทักท้วงขึ้นเพราะทนความหิวไม่ไหว
“เออ..นั้นดิว่ะ ตั้งแต่เช้ากูยังไม่ได้แดกอะไรเลย หิวไส้จะขาดแล้วเนี่ย” ซึงยูนเอ่ยเสริมทัพทันที
“เฮ้อ..พวกมึงนี่ไม่มีความอดทนกันเลยนะ ก็ได้ๆ ไปพักได้ กูให้เวลาหนึ่งชั่วโมง ส่วนมึงไอฮันบิน กูให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง ถ้าครึ่งชั่วโมงแล้วมึงยังมาไม่ถึง มึงได้เจอดีแน่ แยกย้ายกันได้แล้ว” จินฮวานหันไปชี้หน้ารุ่นน้องมาดกวนก่อนเอ่ยคาดโทษ
“รับทราบคร้าบบ..รุ่นพี่จินฮวาน” ฮันบินตะเบ๊ะรับพร้อมกระตุกยิ้มที่มุมปากส่งไปให้ชายร่างเล็กตรงหน้า ก่อนจะเดินไปรวมกับเพื่อนๆที่เดินนำไปแล้ว แต่ก็ไม่วายหันกลับมายักคิ้วหลิ่วตาให้จินฮวานอย่างจงใจ
“กูถามมึงจริงๆนะไอเตี้ย มึงไปมีเรื่องอะไรกับไอเด็กนั้นว่ะ มันถึงได้กวนตีนมึงไม่เลิก”
ซึงฮุนถามขึ้นหลังจากเห็นท่าทางของรุ่นน้องทั้งสองคน
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เรื่องเก่าๆที่ยังสะสางไม่เสร็จ ว่าแต่หิวไม่ใช่รึไง ไปกินข้าวดิ
รออะไรล่ะ ไปๆๆ” จินฮวานเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะพากันเดินไปหาอะไรกิน
“นี่พวกมึงไม่คิดจะรอกูเลยใช่มั้ย..” เสียงหวานดังมาจากทางด้านหลังของพวกเค้า
เมื่อทั้งสามหันกลับไปก็เจอกับรุ่นพี่หน้าหวานประจำกลุ่ม ที่เพิ่งเดินมาถึงเมื่อกี้
“ใครจะกล้าไม่รอพี่ล่ะ พวกผมกำลังจะเดินไปตามพี่เลยนะเนี่ย” ซึงฮุนตอบด้วยท่าที
กวนโอ้ย ตามสไตล์ของเค้า
“เหรอ..!! มึงกล้าพูดเนอะ แล้วนี่ไอดำหายหัวไปไหนเนี่ย กูยังไม่เห็นมันตั้งแต่เช้า”
“แม่งเดินตามผู้ชายหายไปตั้งแต่เช้าแล้วพี่ จนป่านนี้ยังไม่โผ่หัวมาเลย”
“มึงว่าไงนะ ไอดำอ่ะเหรอเดินตามผู้ชาย อย่าพูดให้กูขำหน่อยเลย”
“เรื่องจริงพี่ ผมเป็นพยานได้..” จินฮวานเอ่ยสมทบ
“เสือผู้หญิงอย่างไอมิโนเนี่ยนะ เรื่องมันเป็นไงมาไงว่ะเนี่ย” จินวูเริ่มงงกับสิ่งที่ได้ยินจากเหล่ารุ่นน้อง
“อยากรู้เหรอ เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังเองก็ได้ อยากรู้เรื่องไหนก่อนล่ะ” เสียงทุ่มต่ำดังแทรกขึ้นกลางวงสนทนา เรียกความสนใจจากทุกคนได้ไม่น้อย
“มาแล้วเหรอมึง หายหัวไปเลยนะ และเด็กนั้นไปไหนแล้ว ไม่กลับมาด้วยกันเหรอ”
ซึงฮุนเปิดประโยคคำถามส่งไปไหนรุ่นน้องคนสนิททันที
“ไม่อ่ะ น้องเค้ากลับบ้านไปแล้ว”
“อ้าว..แล้วมันจะไม่มารับน้องรึไง กลับบ้านก่อนได้ไงว่ะ” ครั้งนี้เสียงดังมาจากจินฮวาน
“เอาน่าๆ กูเป็นคนไปส่งน้องเค้าที่บ้านเองแหละ คนนี้ยกเว้นไว้หน่อยแล้วกัน ถือว่ากูขอ” มิโนหันไปทำหน้าแบ๊วใส่รุ่นน้องข้างๆได้หน้าหมันไส้สุดๆ เพื่อขอร้องไม่ให้เอาเรื่อง
แทฮยอนที่หนีการรับน้องวันนี้
“พี่นี่เป็นมากแล้วนะเนี่ย ผมว่าพี่ไปเช็คสมองหน่อยดีมั้ยว่ะ “
“อ้าว..ไอเตี้ย หาว่ากูบ้าเหรอ เดียวมึงจะโดนไม่น้อย ว่าแต่มึงเป็นอะไรว่ะไอตี๋ ยืนเงียบอยู่ได้ ” มิโนสังเกตเห็นว่าซึงยูนยืนนิ่งเงียบตั้งแต่เค้าเดินเข้ามาแล้ว จึงถามขึ้น
“ผมมีเรื่องจะบอกทุกคน โดนเฉพาะพี่ พี่จินวู..” ซึงยูนเอ่ยเสียงเครียดอย่างที่ยากจะได้ยินจากคนอารมณ์ดีอย่างเค้า ทุกคนเงียบและหันมามองที่ซึงยูนเป็นตาเดียว ซึงยูนถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกไป เค้าเดินเข้าไปหาจินวูที่ยืนทำหน้างงอยู่ข้างๆซึงฮุน
“พี่จินวู ผมมีอะไรจะบอก แต่พี่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธถ้าผมบอกไปแล้ว ตกลงนะ” ซึงยูนส่งสายตาจริงจังส่งไปให้รุ่นพี่หน้าหวานตรงหน้า
“เออๆๆ มีอะไรว่ะ กูชักจะกลัวแล้วนะเนี่ย มึงอย่าทำหน้าตาน่ากลัวอย่างงั้นดิว่ะ”
“คือ...ผมคิดว่า ผมชอบพี่ว่ะ...” เงียบ ทุกคนได้แต่อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน โดยเฉพาะคนที่โดนสารภาพรักอย่างจินวูที่ตอนนี้ ยืนจิตหลุดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงเริ่มชอบกูตั้งแต่เมื่อไหร่” จินวูที่เรียกสติกลับมาได้เอ่ยเสียงเรียบเฉยจนยากที่จะคาดเดาอารมณ์
“ตั้งแต่ ตอนที่พี่เมามากแล้วลากผมไปจูบในงานวันเกิดไอจินฮวาน”
“เฮ้ยยย...อะไร ยังไง ตอนไหน ทำไมพวกกูไม่รู้เรื่อง พวกกูก็อยู่ที่นั้นทำไมไม่เห็นว่ะ”
ซึงฮุนโพลงออกมาแทบจะทันทีที่ได้ยินรู่นน้องพูด
“แต่ตอนนั้น กูเมามึงก็รู้ มึงจะเอามาใส่ใจทำไมว่ะ”
“พี่แน่ใจนะ ว่าพี่เมาจริงๆเพราะเท่าที่ผมรู้ พี่แพ้แอลกอฮอล์ แค่จิบนิดเดียวก็ผื่นขึ้นทั้ง
ตัวแล้ว หรือจะบอกว่าที่ผมรู้มาไม่จริง”
“เออ..คือ.. กู” จินวูเอ่ยตะกุกตะกัก เพราะเรื่องที่เค้าแพ้แอลกอฮอล์นอกจากคนที่บ้านแล้ว ก็ไม่น่าจะมีใครรู้และที่งานวันนั้นเค้าก็ไม่ได้แตะต้องเหล้าเลยแม้แต่นิดเดียว
“ที่สำคัญวันนั้นผมไม่ได้กลิ่นหรือแม้แต่รสชาดของเหล้าจากตัวพี่เลยสักนิด”
“มึงหยุดพูดได้แล้ว เออ.. กูแพ้แอลกอฮอล์จริง และที่กูลากมึงไปวันนั้นกูไม่ได้เมา
พอใจรึยัง”
“ยัง เพราะเมื่อกี้ผมพึ่งจะสารภาพว่า ผมชอบพี่ ทีนี้ก็ถึงตาพี่บ้างแล้วล่ะ เพราะผมว่าพี่มีอะไรจะพูดกับผมนะ” ซึงยูนเอ่ยอย่างผู้มีชัย ส่วนจินวูก็ได้แต่ยืนหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จินวูจะขยับตัวเข้าไปใกล้รู่นน้องตาตี๋มากขึ้น
“มึงอยากให้กูบอกมึงใช่มั้ย ได้ยืนหน้ามาใกล้ๆสิ” ซึงยูนทำตามอย่างว่าง่าย เค้ายืนหน้าเค้าไปหาชายหน้าหวานตรงหน้าทันที
“กูคิดว่า กูก็ชอบมึงเหมือนกัน ไอตี๋” จินวูยืนหน้าไปกระซิบข้างๆหูของอีกฝ่าย และนั้นทำให้ซึงยูนอดยิ้มไม่ได้กับประโยคที่ได้ยิน
“ฉิบหายแล้วมั้ยล่ะ กินกันเองแล้วไง โถ้..ไม่น่าเลย เห็นกันอยู่หลัดๆ “ ซึงฮุนโพล่งออกมาหลังจากยืนดูการสารภาพรักของเพื่อนรวมแก๊งอยู่นานสองนาน
“นั้นดิว่ะ ปุ๊บปั๊บรับโชคซะงั้น ว่าแต่จะยืนส่งตาหวานกันอีกนานมั้ย ไหนบอกว่าหิวไง หรือมันอิ่มอกอิ่มใจจนไม่ต้องแดกกันแล้วค่งข้าวอ่ะ” จินฮวานเอ่ยประชดประชันขึ้นมาบ้าง
“สรุป..สองคนนี้จะคบกันใช่มั้ย ดีเลยกูจะได้ไม่รู้สึกว่ากูประหลาดอยู่คนเดียว”
“พวกกูจะคบ หรือ ไม่คบกันแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึงด้วยไอมิโน” จินวูหันไปถามงงๆ
“ก็ถ้าพี่คบกับไอตี๋ ผมก็จีบน้องนัมได้โดยไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังกลายพันธุ์ไงล่ะ ชายกับชาย ก็จะไม่ใช่เรื่องแปลกอีกต่อไป” มิโนตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“และนี่มึงจะกลายพันธุ์เหมือนพวกมันด้วยรึเปล่าไอเตี้ย ถ้าใช่รีบบอกมาตอนนี้เลยนะมึง กูจะได้ทำใจทีเดียว” ซึงฮุนหันไปถามรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ไม่มีวันเป็นแบบนั้นแน่นอน ความแมนเกินร้อยว่ะขอบอก” จินฮวานโชว์แมนโดยการเบ่งกล้ามที่แทบจะมองไม่เห็นให้อีกคนดู
“ขนาดเพลย์บอยตัวพ่ออย่างไอดำยังไม่รอด แล้วมึงจะรอดเหรอ กูว่าอย่าพึ่งรีบตอบกูดีกว่ามั้ง” ซึงฮุนหันไปแหย่รุ่นน้องขำๆ
“เรื่องที่อยากพูดก็ได้พูดไปหมดแล้ว งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า” ซึงยูนไม่พูดเปล่าเค้าเดินเข้าไปจูงมือจินวูอย่างถือวิสาสะ
“เอาใหญ่เลยนะไอตี๋ ปล่อยเลยๆ กูยังไม่ได้บอกสักคำว่าจะคบกับมึง”
“อ้าว...ไหงงั้นล่ะ ก็พี่บอกเองนี่ว่าพี่ก็ชอบผม “
“กูบอกว่าชอบ ไม่ได้แปลว่ากูจะคบกับมึงนะ ส่วนมึงไอมิโน ไม่ต้องเอากูมาอ้างเลย มีอย่างที่ไหนทิ้งเพื่อนแล้วเดินตามผู้ชายไปเฉยเลย “ ทั้งซึงยูนและมิโนต่างก็ยืนเหวอไปตามๆกัน
“อะไรของพี่ว่ะ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย องค์ลงหรือไง” มิโนเริ่มงงกับท่าทางของรุ่นพี่หน้าหวานตรงหน้า ที่อยู่ดีๆก็เปลี่ยนอารมณ์เร็วจนน่ากลัว แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเค้าโดนรุ่นพี่คนนี้โวยใส่หรอกนะ เห็นหน้าหวานๆแบบนี้แต่ความจริงแล้วโหดอย่าบอกใครเลย
“แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงพี่ถึงจะยอมคบกับผมล่ะ”
“มึงทำยังไงตอนเจอคนที่ชอบ ก็ทำแบบนั้นแหละ”
“นี่พี่กำลังจะบอกให้ผมจีบพี่งั้นเหรอ”
“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ “ พูดจบจินวูก็เดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที โดยไม่ลืมที่จะลากรุ่นน้องอีกสามคนให้เดินตามไปด้วย
“ได้ ถ้าพี่อยากให้ผมทำผมก็จะทำ เตรียมรับมือให้ดีๆล่ะ คิม จินวู” ซึงยูนเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ ก่อนจะหลุดขำออกมา ก็จะไม่ให้เค้าขำได้ยังไงกัน คนอะไรไม่รู้น่ารักชะมัดเลย อยากให้เค้าจีบก็ทำเป็นปากแข็ง ค่อยดูเถอะจะแกล้งซะให้เข็ด
“รอด้วยๆ จะรีบเดินไปไหนกันเนี่ย..” ซึงยูนรีบวิ่งตามไปสมทบกับเพื่อนๆทันที
สักเท่าไหร่แต่ก็หวังว่ารีดเดอร์จะชอบกันน้าจร้า ^3^
ความคิดเห็น