คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Past I
"เอ้าๆๆ นั่งที่กันได้แล้ว วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเรียนกับเรา เข้ามาซิแทค
ยอน" ครูประจำชั้นของโรงเรียนมัธยมชื่อดังใจกลางกรุงโซลเอ่ยเรียกนักเรียน
ใหม่ให้เข้ามาแนะนำตัวเอง
"เออ...ฉันชื่อ อ๊ก แทคยอน หรือจะเรียกแทคยอนเฉยๆก็ได้ ฉันย้ายมาจาก บอสตัน
สหรัฐอเมริกา ยินดีที่..."
"โอ้ยยย..หนวกหูโว้ยคนจะหลับจะนอน..!!" เสียงโวยวายดังมาจากโต๊ะหลังสุด
ของห้องซึ่งมีชายร่างเล็กผมสีทองฟุบหน้าหลับอยู่
"มีมารยาทหน่อย ควอน จียง" คูรประจำชั้นพูดเสียงเครียด
"มีมารยาท ฮึ... พูดเรื่องมารยาทขึ้นมาก็ดีแล้ว และไอการรบกวนเวลานอนของ
คนอื่นเนี้ยเค้าเรียกว่ามีมารยาทหรือไง" ชายร่างเล็กยังคงต่อปากต่อคำอย่างไม่
ยอมแพ้
"ควอน จียง..!!" ครูประจำชั้นตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
"ชั่งเถอะครับอาจารย์ เอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกันที่รบกวนเวลานอนของนาย"
แทคยอนเอ่ยเสียงเครียด
"ก็แค่เนี้ย..!!" หล้งจากได้ฟังคำขอโทษจากเด็กใหม่แล้วจียงก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะเดิน
ออกไปจากห้องเรียน
"แล้วนั้นจะไปไหนนะจียง ได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ" ครูประจำชั้นเอ่ยทักท้วง
"หาที่เงียบๆ นอน.." พูดจบจียงก็เดินออกจากห้องเรียนไป ครูประจำชั้นก็ได้แต่
ส่ายหน้าเพราะระอากับพฤติกรรมของนักเรียนคนนี้เต็มที
"งั้นแทคยอน นั่งโต๊ะที่ว่างข้างๆนิชคุณก็แล้วกันนะ เอาล่ะเรามาเข้าเรื่องที่เรียน
ค้างกันไว้เมื่อคาบที่แล้ว ทุกคนเปิดหนังสือหน้า5นะ...."
"วัดดี ฉันนิชคุณ ยินดีที่ได้รู้จัก" ชายหน้าหวานติดออกจะสวยซะด้วยซ้ำเอ่ยทัก
ขึ้นมาก่อน"
"อืม..วัดดี ฉันแทคยอน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน" แทคยอนตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม
"เออ!! นิชคุณฉันขอถามอะไรนายหน่อยได้มั้ย" แทคเปรยขึ้น
"ได้ซิ นายจะถามอะไรล่ะ"
"นายผมทองคนเมื่อกี้ใช่ ควอน จียงรึเปล่า"
"อืม...ใช่ ว่าแต่นายถามทำไมเหรอ"
"อ่อ ไม่มีอะไรหรอกอย่าใส่ใจเลย" แทคตอบส่งๆเหมือนไม่อยากโดนซักไซร้ต่อ
แต่ใบหน้าของเค้ากลับปรากฎรอยยิ้มเจ้าเล่ย์ที่ยากคนนักจะได้เห็น และมันก็ไม่
อาจรอดพ้นสายตาของชายหน้าหวานไปได้
"มันยิ้มอะไรของมันว่ะ" นิชคุณพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย
ณ ด่านฟ้าโรงเรียน
"มึงมานอนทำไรตรงนี้ว่ะไอจี" ชายหนุ่มผู้มีดวงตายิ้มได้ที่เดินมาพร้อมกับอีก
หนึ่งหนุ่มผู้มีดวงตาแสนจะกวนประสาททักขึ้น
"กูเซ็งๆเลยมาหาที่เงียบๆนอน แล้วพวกมึงไม่เรียนหรือไง" จียงถามกลับ
"ถ้าเรียนมึงจะเห็นกูมั้ยล่ะ ถามได้" เทมโปตอบกวนๆ
"เออๆ กูผิดเองที่ถามมึง"
"ว่าแต่มึงเซ็งเรื่องไรว่ะจี" แทยังเอ่ยถามขึ้นบ้าง
"เฮ้อ -.,- !! "
"เรื่องพ่อมึงอีกล่ะซิ" แทยังพูดขึ้นเพราะจะมีซักกี่เรื่องกันที่จะทำให้ไอคนรัก
สนุกอย่างจียงเซ็งได้
" เออ..!! " จียงตอบเซ็งๆ
"ทำไมอีกว่ะ หรือพ่อมึงพาอีหนูเข้าบ้านอีกแล้วหรือไง"
"เปล่า.."
"แล้วมันเรื่องอะไรล่ะว่ะ"
"พ่อกูจะพาเมียใหม่เข้ามาอยูที่บ้านวันนี้" จียงตอบอย่างหัวเสีย
"ฮ่ะ !! เมียใหม่" ทั้งสองคนอุทานออกมาแทบจะพร้อมกัน
"แล้วมึงจะทำไงล่ะทีนี้" แทยังถาม
"คนอย่างกูไม่มีวันยอมให้ใครมาแทนที่แม่กูแน่"
"มึงคิดจะทำไรว่ะจี" เทมโปถามขึ้นบ้าง
"กูก็ยังไม่รู้ว่ะคงต้องรอดูกันต่อไป" จียงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูมีเลศนัย
"เออ..เกือบลืม วันนี้พวกกูจะมาชวนมึงไปเที่ยวคลับของพี่เท็ดดี้ที่พึ่งเปิดใหม่มึง
จะไปรึเปล่า" เทมโปที่พึ่งนึกขึ้นได้เอ่ยขึ้น
"ไม่ว่ะ กูคงต้องกลับไปรอต้อนรับเมียใหม่พ่อกูสักหน่อย" หลังจากได้ฟังดังนั้น
ทั้งแทยังและเทมโปก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างจนใจ
บ้านตระกูล ควอน
"อ้าว..กลับมาแล้วเหรอค่ะคุณหนู" เสียงหญิงแก่ผู้ซึ้งทำงานกับตระกูลควอนมา
นานเอ่ยถามขึ้น
"อืม แล้วพ่อล่ะ"
"คุณท่านยังไม่กลับเลยค่ะ คุณหนูมีอะไรรึเปล่าค่ะ"
"เปล่าไม่มีอะไร มีอะไรก็ไปทำเถอะ" พูดจบจียงก็วิ่งขึ้นบันไดเพื่อที่จะไปห้อง
ของตน
"เออ..คุณหนูค่ะ..คือ !! " แม่บ้านพยายามจะบอกบ้างอย่างกับคุณหนูของเธอแต่
ก็ช้าไปเพราะจียงวิ่งเข้าห้องไปเสียแล้ว
"แย่แน่งานนี้...จะทำยังไงดีล่ะเรา..คุณท่านก็ยังไม่กลับซะด้วยซิ" แม่บ้านดู
กระวนกระวายผิดปกติ เนื่องจากเธอลืมบอกสิ่งสำคัญกับคุณหนูของเธอ สิ่งที่จะ
ทำให้บ้านทั้งหลังพังด้านภายในพริบตา
ภายในห้องของจียง ลูกชายเพียงคนเดียวของนักธุรกิจใหญ่รวมถึงเป็นหลาน
ชายคนเดียวของผู้ก่อตั้งโรงเรียนที่เค้าเรียนอยู่ด้วย ภายในห้องจึงดูใหญ่โต
โอ่อ่าอยู่พอสมควร
"เฮ้อ.. พ่อคงจะไปรับยัยเมียใหม่นั้นแน่ๆ น่ารำคาญชะมัด" จียงทิ้งตัวลงนอนกับ
เตียงอย่างเหนื่อยหน่าย
"เราจะทำยังไงดีนะ ถึงจะไล่ผู้หญิงคนนั้นไปให้พ้นๆได้" จียงยังคงครุ่นคิดเพื่อหา
แผนการกำจัดคนที่คิดจะมาแทนที่แม่ของเค้า
"โอ้ยยยย !! คิดไม่ออกโว้ย..."
"ให้ฉันช่วยคิดมั้ยล่ะ" เสียงทุ้มต่ำดังออกมาจากอีกฟากของห้อง
"นั้นใครนะ เข้ามาในนี้ได้ยังไง" จียงเริ่มโวยวายเมื่อได้ยินเสียงจากใครบาง
คนที่เค้าไม่รู้จักและอีกอย่างเค้าก็สั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามาในห้องนี้ก่อนได้รับ
อนุญาติ
"ไม่เอาน่า แค่นี้ก็จำกันไม่ได้แล้วเหรอ" ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนค่อยๆเดินเข้าไป
หาจียงอย่างช้าๆทีล่ะก้าวๆ
"ใครว่ะ...อย่าเข้ามานะโว้ยยย" จียงยังคงงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า
' ไอยักษ์นี้มันใครว่ะ รู้จักกูได้ไง แล้วใครปล่อยมันเข้ามาว่ะเนี้ย ' จียงคิดในใจ
อย่างสับสน
"คิดให้ดีๆซิจียง" เมื่อร่างสมส่วนนั้นกระทบกับแสงไฟภายในห้อง ก็ปรากฎใบ
หน้าที่จียงคิดว่าพอจะจำได้ลางๆ
"นั้นมันเด็กใหม่เมื่อเช้านี้หว่า มาอยู่นี้ได้ไงว่ะ" จียพูดออกมาเสียงเบาราวกระซิบ
แต่เนื่องจากภายในห้องเงียบมากจนทำให้อีกฝ่ายได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นอย่าง
ชัดเจน
"ฮึๆ...ในที่สุดนายก็จำฉันได้แล้วซินะ" ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนยังคงไม่วายย่าง
สามขุมเข้าไปใกล้จียงมากขึ้น
"มึงมาอยู่ที่นี้ได้ไงว่ะ ใครให้มึงเข้ามา แล้วรู้จักบ้านกูได้ยังไง" จียงยิงคำถาม
ใส่เป็นชุดในขณะที่ตนเองก็เริ่มมองหาวิธีตอบโต้คนตรงหน้า
"นายนี้ขี้โวยวายจริงๆเลยนะ ไปกินรังแตนมาจากไหนฮะ" ชายร่างยักษ์ยังคงต่อ
ปากต่อคำอย่างนึกสนุกกับปฏิกิริยาของคนร่างเล็กตรงหน้าที่ดูจะรนรานมากที
เดียว และไม่นานเค้าก็เข้าไปใกล้คนตรงหน้าจนได้ แต่มีเหรอที่ร่างเล็กจะ
ยอมอยู่เฉยๆ จียงง้างไม้เบสบอลที่เค้าคว้าได้เมื่อกี้แล้วฟาดลงไปที่ผู้บุกรุกทันที
"โอ๊ย !! เจ็บนะตีฉันทำไมเนี้ย" ผู้บุกรุกเริ่มโวยวายบ้างเนื่องจากไม้เบสบอลโดน
หัวเค้าอย่างจัง
"สม...นี้ยังน้อยไป ตกลงมึงมาที่นี้ทำไม หรือใครส่งมีงมา บอกกูมาไม่งั้นมึงจะโดน
มากกว่านี้" จียงยังคงพยายามคาดคั้นเพื่อที่จะหาความจริงจากคนตรงหน้าที่ลูบ
หัวปอยๆอยู่
"ไม่มีใครส่งมาทั้งนั้นแหละ"
"แล้วมึงมาที่นี้ มึงต้องการอะไรกันแน่"
"เปล่าไม่ได้ต้องการอะไร ก็แค่..." ไม่ว่าเปล่าผู้บุกรุกยังถือวิสาสะคว้าตัวคนตรง
หน้าให้เข้ามาใกล้ๆตน
"เฮ้ย...ปล่อยกูนะโว้ยยย" จียงโวยวายหนักกว่าเก่า
"กูบอกให้ปล่อยกูไงไม่งั้นกูฟาดไม่ยั้งจริงๆนะเว้ย 1...2.." ยังนับไม่ทันถึงสามไม้
ในมือก็โดนแย่งไปอย่างง่ายดาย
"เก่งจริงๆเลยนะ ไหนดูซิว่าทีนี้จะทำยังไง" ผู้บุกรุกยิ้มอย่างมีชัย ในขณะที่จียง
ก็พยายามดิ้นให้แขนหลุดจากการจับกุม
"ปล่อยดิว่ะ มันเจ็บนะโว้ยมึงมาจับกูทำไมเนี้ย หรือว่ามึงโกรธกูเรื่องเมื่อเช้านี้ กู
ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่ากูไม่ผิด"
"เปล่า..ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก"
"อ้าว !! แล้วมึงบุกเข้ามาจับกูทำไม" จียงยังคงสงสัยว่าไอยักษ์ที่มันจับแขนเค้า
ไม่ยอมปล่อยนี้มันต้องการอะไรกันแน่
"ก็แค่...."
"ก็แค่อะไร ก็รีบๆบอกมาดิว่ะลีลาอยู่ได้" ผู้บุกรุกกับดึงตัวจียงเข้ามาใกล้กว่าเก่า
"ก็แค่...อยากเห็นหน้านายชัดๆก็เท่านั้นเอง"
ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"คุณหนูค่ะ คุณท่านให้มาตามไปพบค่ะ" เสียงแม่บ้านคนเดิมดังมาจากหน้าประตู
"ว้า..แย่จังมีคนมาขัดซะได้ หมดสนุกเลย" ผู้บุกรุกยังคงพูดออกมาด้วยทีท่า
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"งั้นไว้ค่อยเจอกันใหม่นะ ควอน จียง" พูดจบก็เดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย
ปล่อยให้จียงยืนช็อกค้างอยู่กับเรื่องเมื่อครู่
"คุณหนูค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ " แม่บ้านเข้ามาถามจียงด้วยความเป็นห่วง
"เปล่าไม่ได้เป็นอะไร แล้วไอคนเมื่อกี้มันเข้ามาในห้องฉันได้ยังไงฮะ.." จียงเริ่ม
โวยวายทันทีที่เรียกสติกลับมาได้
"เออ!! ดิฉันว่าคุณหนูไปถามคุณท่านเองดีกว่าค่ะ" แม่บ้านตอบอย่างหวาดๆ
เพราะใครๆต่างก็รู้ว่าเวลาที่คุณหนูโกรธจะเป็นยังไง
"ถามพ่องั้นเหรอ...ได้เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่คอยดู" พูดจบจียงก็รีบวิ่งลงไปยัง
ห้องโถงใหญ่ที่มีผู้เป็นพ่อนั่งคอยอยู่
"อ้าว !! จียงมาพอดี มานั่งนี้ซิพ่อมีอะไรจะบอก" ผู้เป็นพ่อกวักมือเรียกลูกชายสุด
ที่รักให้มานั่งข้างๆตนอย่างอารมณ์ดี
TBC. ยังไงก็ขอฝากฟิคเฉพาะกิจนี้ด้วยนะจร้า ดีไม่ดียังไงก็เม้นบอกด้วยน้า
เพิ่งแต่งคนเดียวครั้งแรก อิอิ...
ความคิดเห็น