ขย่มเตียงรัก...หักคอดาร์ลิ่ง

ลำดับตอนที่ #2 : เกือบถึงวันน้ำ(สังข์)หลั่ง

                เรื่องยุ่งๆมันยังไม่จบแต่เพียงเท่านั้นหรอกครับ หลังจากที่ผมเพียรอธิบายให้พ่อกับแม่ฟัง ยกตรรกะมากมายมาอ้าง ชักแม่น้ำสี่ห้าร้อยสายมาบอก แต่ก็ไม่มีใครเชื่อผม ไม่มีใครเชื่อสักนิดว่าผมกับรินรตีเราไม่เคยเล่นจ้ำจี้กัน ให้ตายสิพับผ่า!

 

                “ถ้าเมียแกไม่กลับมา ฉันจะหาแม่ใหม่ให้ลูกแก” นรกสิครับงานนี้ นอกจากมีลูกแบบไม่ตั้งใจ ยังพ่วงเมียจำเป็นมาด้วยอีกคน 

 

                “ก็ผมบอกแล้วไงครับแม่ว่านี่ไม่ใช่ลูกผม”

 

                “ก็ถ้าไม่ใช่ลูกแก แล้วผู้หญิงเขาจะมาทิ้งไว้หน้าบ้านเราเหรอ” 

 

                “มันอาจเป็นความคิดชั่ววูบไงครับแม่”

 

                แม่ทำหน้าสะอิดสะเอียนในตัวผมเต็มทน ผมทราบครับว่าผมดูเหมือนผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ ปัดสวะให้พ้นตัว แต่ขอโทษเถอะครับ! นั่นไม่ใช่ลูกผม เข้าใจกันหน่อย!

 

            จะว่าไปผมกับรินรตีเราไม่เคยมีสัมพันธ์เกินเลยไปกว่าความเป็นเจ้านายกับลูกน้อง เธอสวยครับผมยอมรับ แต่ผมมันไม่ใช่ประเภทสมภารกินไก่วัดซะด้วยสิ เราเลยเป็นได้แค่นั้น สาบานก็ได้เอ้า ผมไม่เคยเห็นแม้แต่ขาอ่อนของเธอซักเสี้ยววินาที  แล้วอะไรคือเหตุผลที่เธอมาทิ้งลูกไว้หน้าบ้านผมแบบนี้ ผมไม่ได้เป็นครูอนุบาลกลับชาติมาเกิดซะหน่อย เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย?

 

                “แล้วนี่แกตั้งชื่อลูกหรือยัง” ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ลูกผม

 

                “แม่ก็ช่วยๆตั้งให้หน่อยแล้วกันครับ” 

 

            “ลูกแกก็ตั้งเองสิ”

 

                “ชื่อน้องเอิญแล้วกัน” เด็กวัยเพียงไม่กี่เดือนนั่นหัวเราะใหญ่

 

                “เอิญ แปลว่าอะไร เป็นมงคลหรือเปล่า” 

 

                “เอิญ มาจากบังเอิญ เหมาะกับเด็กดีนี่ครับ บังเอิญแม่มาทิ้งไว้หน้าบ้านจนทุกคนบังเอิญเข้าใจว่าเป็นลูกผม ผมก็เลยบังเอิญต้องรับเลี้ยงเด็กนี่ต่อไป” ท้ายประโยคผมกระแทกเสียงเพราะเก็บระงับอารมณ์ไม่อยู่ ทุกอย่างมันกดดันเกินกว่าที่จะรับไหว จนทำให้ผมไม่ทันได้คิดว่า...ทำไมไม่พาเด็กไปตรวจดีเอ็นเอ

 

            เช้าวันต่อมาแม่ยังคงมีทีท่าจะหาศรีภรรยาที่ดีให้ผมให้ได้ ท่านพยายามต่อสายถึงเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่มีลูกสาวหลานสาว หวังจะให้เกิดการดูตัวหรืออะไรเทือกนั้น คิดจะถามความเห็นผมสักนิดล่ะเป็นไม่มี ส่วนลูกกำมะลอของผมนั่นหรือครับ เพิ่งกินนมไปเมื่อสักครู่ ความจริงเด็กนี่ก็น่ารักอยู่หรอกครับ...ตาโต แก้มใส ปากนิด จมูกหน่อย เครื่องหน้าสวยเหมือนแม่ แต่เพราะเรื่องบ้าๆนี่แท้ๆทำให้ผมรักแกไม่ลง

 

                ยังครับ ชีวิตผมยังยุ่งไม่พอ ป้าตะเพียนจับผมเข้าคอร์สคุณพ่อมือใหม่ สอนอุ้ม สอนอาบน้ำ สอนเปลี่ยนผ้าอ้อม สอน...สอน...และสอนผมในทุกเรื่องเกี่ยวกับเจ้าตัวเล็ก แถมแม่ยังบังคับให้ผมแทนตัวเองว่า ‘พ่อ’เวลาพูดกับ ‘น้องเอิญ’ ด้วย เอาเข้าไปครับพี่น้อง!

 

            ‘พ่อจะทำยังไงกับหนูดีครับน้องเอิญ’

 

                นับสิบวันตั้งแต่น้องเอิญมาอยู่กับผม เบอร์โทรศัพท์ติดต่อถึงรินรตีทุกเบอร์ผมโทรกระหน่ำไม่เว้นสามเวลาหลังอาหาร ที่อยู่ที่เธอเขียนไว้ตอนสมัครงานผมก็ไปมาแล้ว แต่ปรากฏเป็นเพียงแค่บ้านเช่า เจ้าของบอกว่าคนเช่าคนก่อนออกไปตั้งนานแล้ว ค้างค่าเช่าไว้อีกตั้งสามเดือน ผมเลยบังเอิญต้องจ่ายค่าเช่าให้เธออีกแน่ะ

 

                เจ้าตัวเล็กนี่ก็โตขึ้นทุกวัน ผมเองก็ต้องทำงานกว่าจะกลับก็ค่ำมืด ป้าตะเพียนแกก็ไม่ค่อยว่าง ลำพังงานบ้านงานเรือนก็ใช้เวลาเกือบทั้งวัน คุณพ่อก็เลี้ยงเด็กไม่เป็นตามประสาผู้ชาย ส่วนคุณแม่มีภารกิจต้องไปเก็บค่าเช่าคอนโดและทวงหนี้ที่ตลาดไม่เว้นแต่ละวัน สรุปคือ...ผมคงต้องมีเมียจริงๆ

 

                แม่ปรานีผมมากโขอยู่ครับ คราวนี้ไม่ต้องลุ้นว่าว่าที่เจ้าสาวของผมจะหน้าตาเป็นยังไง แม่มีแค็ตตาล็อกบรรดาเหล่าดรุณีทั้งหลายมาให้ดูกันถึงที่ เลือกเอาตามใจชอบ น่าจะมีโปรโมชั่นแต่งหนึ่งแถมหนึ่งด้วยนะครับ

 

                ผมได้คุยกับแม่จริงๆจังๆในเย็นวันหนึ่งใกล้สิ้นปี เรื่องเดิมๆครับ...

 

                “ผมต้องแต่งงานจริงๆเหรอครับแม่”

 

                แววตาของแม่วูบแสงลง แม่เลี้ยงผมมาย่อมรู้ดี ผมรักอิสระ จริงอยู่ผมมีผู้หญิงเยอะ ไหลตามน้ำไปได้เรื่อยๆ พอใจก็คบด้วย เบื่อก็เลิกกันไปไร้พันธะ แต่คราวนี้อิสระกำลังจะถูกพรากออกไป ผมย่อมทนไม่ได้ พอๆกับที่แม่คงทนไม่ได้เช่นกันที่เห็นผมเศร้า

 

                “เพื่อลูกนะตารัช” 

 

                เสียงของแม่คล้ายปลอบประโลม แม่รักผมผมรู้ แต่แม่ก็รักหลานไม่น้อยไปกว่ากัน เกือบครึ่งเดือนที่น้องเอิญมาอยู่กับเรา บ้านที่เคยเงียบเหงาถูกเติมเต็มด้วยความสุข ก่อนหน้านี้ผมไม่ค่อยกลับบ้านเพราะไปเที่ยวกลางคืนหลังเลิกงานจบด้วยค้างกับผู้หญิงสักคนแล้วก็ตื่นมาทำงานตอนเช้า ดูเหมือนเป็นผู้ชายแย่ๆคนหนึ่งใช่มั้ยครับ แต่ก็ไม่แย่พอที่จะไม่มีความรับผิดชอบ พอมีน้องเอิญผมก็กลับบ้านเร็วขึ้นมาช่วยป้าตะเพียนเลี้ยงลูก ทุกอย่างทำให้ผมเริ่มปลง บางทีฟ้าคงลิขิตให้ผมได้มาเจอกับน้องเอิญ...และเธอคนนั้น

 

                เธอชื่ออินทรีย์ครับ ชื่อเล่นว่า “หวาน” ผมหัวเราะก๊ากในครั้งแรกที่ได้ยินชื่อ ผู้หญิงอะไรชื่อ ‘อิน-ซี’ น่ากลัวชะมัด แม่เล่าว่าเธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเพื่อนสนิทท่านเอง แต่แม่ไม่มีรูปเธอให้ดูหรอกนะครับ แม่บอกว่าคนนี้ดีที่สุดสำหรับผมแล้ว ตอนแรกผมค้านหัวชนฝาเลยครับ เรื่องอะไร คนไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันจะมาตกล่องปล่องชิ้นกันได้ แต่เถียงไปก็ไร้ประโยชน์ครับ การแต่งงานควรมีขึ้นในเร็ววัน เพราะป้าตะเพียนเหนื่อยล้าเกินกว่าจะเลี้ยงน้องเอิญและทำงานบ้านไปด้วยไหว ผมเลยต้องแต่งงานต้นปีหน้า ณ ตอนนั้นก็อีกราวๆเจ็ดวันครับ!

 

            “ทำไมแกไม่หาพี่เลี้ยงเด็กวะ”

 

                ผมเอาการ์ดไปแจกเพื่อนและเล่าเรื่องอันน่าเหลือเชื่อให้ฟัง มันถามอย่างที่หลายๆคนกำลังสงสัยนั่นล่ะครับ ทำไมผมไม่จ้างพี่เลี้ยงเด็กสักคน เหตุผลอาจจะดูฟังน้ำเน่าไปหน่อยนะครับ มารดาบังเกิดเกล้าบอกกับผมว่า

 

                ‘เด็กขาดแม่มันจะขาดความอบอุ่น พี่เลี้ยงเด็กน่ะมันก็แค่เลี้ยงไปวันๆ แต่มันไม่เลี้ยงด้วยใจ’

 

            ‘แล้วน้องหวานจะไม่มีปัญหาแน่หรือครับ’

 

                ‘ไว้แกถามเขาเอาเองแล้วกัน’

 

            ‘แล้วถ้าวันนึงรินกลับมาล่ะครับแม่’

 

                ‘นี่แกดูไม่ออกเลยเหรอว่าแม่นั่นน่ะจงใจทิ้งเด็กไว้กับแกแบบถาวร’

 

            ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย มันสายเกินกว่าที่ผมจะแก้ไขอะไรได้แล้วจริงๆ

 

                “แล้วไหนเจ้าสาววะ ไม่เห็นพามา” เพื่อนผมกระเซ้า

 

                “ยังไม่เคยเห็นหน้าเหมือนกันว่ะ” ผมตอบตามตรง

 

                “เฮ้ย อะไรกัน” 

 

                จริงครับ ตั้งแต่เจ๊อินทรีย์แกตกปากรับคำแต่งงานกับผม เธอก็ไม่เคยโผล่หน้ามาให้ได้ยลโฉมเลยสักครั้ง มีแต่คำบอกเล่าของแม่ว่าเจ๊แกสวยอย่างนู้นอย่างนี้ ขอให้สวยอย่างที่บอกแล้วกันครับ เพราะผมไม่อยากซวยไปมากกว่านี้

 

                การเตรียมงานพิธีดำเนินไปอย่างรีบเร่ง ผมวิ่งวุ่นอยู่คนเดียวไร้เงาว่าที่เจ้าสาว นี่เธอไม่มีแก่ใจจะมาช่วยผมสักนิดเลยหรือ

 

                จนเมื่อก่อนจะถึงวันงานหนึ่งวัน เบอร์แปลกหน้าก็โชว์ขึ้นหราที่หน้าจอโทรศัพท์

 

                “ขอสายคุณรัชวีค่ะ”

 

                “พูดอยู่ครับ”

 

                “นี่ฉันเองนะ”

 

                “ฉันน่ะใครครับ”

 

            “หวาน” 

 

                “หวานไหนครับ”

 

                “ก็หวานที่กำลังจะแต่งงานกับคุณพรุ่งนี้ไง” 

 

                เธอนัดผมให้เจอกันที่ร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่งครับ ผมไปตามนัดด้วยอยากรู้ว่าหน้าตาว่าที่เมียและแม่ของน้องเอิญในอนาคตจะเป็นเช่นไร ระหว่างรอก็ใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ กลัวอะไรหลายๆอย่าง เป็นต้นว่า กลัวเธอจะไม่ยอมเลี้ยงลูกให้ กลัวเธอจะรับไม่ได้ กลัวเรื่องต่างๆนานา กลัวจนไม่ทันได้มองว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเดินตรงมายังโต๊ะที่ผมนั่งอยู่

 

                “คุณรัชวีหรือเปล่า”

 

                ผมหันขวับไปตามเสียงอย่างเร็วไวด้วยหมายมั่นว่าต้องเป็นเธอ...แม่ยอดยาหยี ‘อินซี’ ของผม ภาพตรงหน้าทำให้ผมตะลึงงันไปชั่วอึดใจ แม่โกหกผมนี่ครับ เธอไม่เห็นสวยเหมือนกับที่แม่ชมเปาะ

 

                แต่เธอ...ซูเปอร์สวยต่างหาก!

 

                ผิวขาวอมชมพูอย่างคนสุขภาพดี คิ้วโก่งได้รูป ดวงตากลมโต ปากรูปกระจับ ผมดำมันขลับยาวสลวย หุ่นดีจนต้องน้ำลายหก แถมอกยังอึ๋มได้ใจ นี่แหละเสป็ค!

 

            “จะจ้องฉันอีกนานมั้ย”

 

                “ไม่จ้องแล้วก็ได้ครับคุณ ‘อินซี’” เธอถลึงตาใส่ พร้อมบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ

 

                “โปรดเข้าใจซะใหม่ ฉันชื่อ อิน-ทะ-รี”

 

                “ขอโทษจ้ะ แหะๆ” ผมหัวเราะแก้เก้อ หลงเข้าใจผิดมาเสียตั้งนานว่าได้เจ้าสาวชื่อแม๊นแมน

 

                “ฉันเรียกคุณว่าพี่วีแล้วกันนะ”

 

                “งั้นผมเรียกคุณว่าน้องหวาน”

 

                น้องหวานถามผมเรื่องงานพิธี เธอขอโทษขอโพยพร้อมทำหน้าสำนึกผิดที่ไม่ได้มาช่วย เหตุเป็นเพราะเธอเพิ่งกลับจากอเมริกาหลังไปเรียนต่อด้านบัญชีที่เท็กซัส โอ้โฮ...ผมมีเมียดีกรีนักเรียนนอกเชียวครับ

 

                “ทำไมหวานถึงแต่งงานกับพี่ล่ะ”

 

                “ประชดแฟนเก่า”

 

                “หา!” อึ้งสิครับงานนี้ นี่ผมกลายเป็นเครื่องมือแก้แค้นแฟนเก่าของเธอไปแล้ว

 

                “ทำไมไม่แต่งกับคนอื่น ทำไมต้องเป็นพี่”

 

                “หวานอยากมีลูก แต่ก็ไม่อยากมีกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก”

 

                ผมพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจก่อนจะหันกลับมาสนใจกับอาหารเลิศรสตรงหน้า ไม่กี่นาทีต่อมาเธอก็โพล่งประโยคที่ผมไม่อยากจะได้ยินมันเลยแม้แต่น้อย

 

                “หวานอยากขอ เราอย่ามีอะไรกันเลยนะ”

                ผมสำลักข้าวทันที น้องหวานรีบรินน้ำให้อย่างเป็นห่วงเป็นใย 

 

                “แต่เราแต่งงานกันนะหวาน” ผมหว่านล้อมเสียงอ่อน

 

                “หวานเข้าใจ หวานแค่ขอเวลาสักพัก”

 

                “นานแค่ไหน” 

 

                “จนกว่าเราจะรักกัน”

=================================================
ช่วยคอมเม้นท์หน่อยค่ะ  จะได้รู้ว่ามันดีหรือไม่ดี
นะค๊า  T_____________________________T