ขย่มเตียงรัก...หักคอดาร์ลิ่ง

ลำดับตอนที่ #11 : โด่ไม่รู้ล้มเป็นเหตุ

                น้องหวานเบะปากอย่างไม่ชอบใจที่ผมชนะสองครั้งรวด  ฝีมือมันคนละระดับกันน่าคุณเมีย 

            “ถอดเลยอีกหนึ่งชิ้น”  ผมเร่งเร้า

                “ไม่ต้องย้ำ  รู้แล้ว” 

                ผมเห็นน้องหวานขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกัน  เธอมองเสื้อเกาะอกทีกางเกงทีอย่างตัดสินใจไม่ถูกว่าควรจะเสียสละชิ้นไหน  อย่ามารักพี่เสียดายน้องตอนนี้เลยน้องหวาน  ถอดสักชิ้นเถอะ พี่วีขอร้อง

                แล้วน้องหวานก็ค่อยๆปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก  เสียงรูดซิปดังก้องขึ้นในโสตประสาทเล่นเอาขนลุกซู่  จากนั้นภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมเริ่มหายใจติดขัดอีกครั้ง  ติดขัดจนไม่อยากจะหายใจอีกต่อไปเลยล่ะครับ

                ก็น้องหวานดันมีกางเกงขาสั้นข้างในอีกตัว!

                เขาออกมารณรงค์ช่วยโลกเลี่ยงปัญหาโกลบอลวอร์มมิ่งกันออกจะครึกโครม  ก็รู้อยู่ว่าอุณหภูมิมันร้อนขึ้นๆทุกวัน  ยังจะมาใส่เสื้อใส่ผ้าเสียหลายตัว  เปลืองผงซักฟอกน่ะรู้บ้างมั้ยคุณเมีย  ยุคสมัยนี้เขาต้องซื่อสัตย์  ประหยัด  มีวินัยนะครับ 

                “ใส่เยอะอย่างนี้นี่เองถึงชวนพี่เล่นแบบนี้  เจ้าเล่ห์นักนะเรา”

                “เขาเรียกว่าพร้อมทุกสถานการณ์ต่างหาก”  ขอให้พร้อมไปได้ตลอดรอดฝั่งนะครับคุณเมีย 

                เราเริ่มเกมกันอีกยก  ครั้งนี้ล่ะที่ผมหมายมั่นปั้นมือว่าอย่างน้อยก็น่าจะเห็นไม่ข้างบนก็ข้างล่าง  หรือไม่ผมก็คงได้ถอดเสื้อยืดที่ใส่อยู่นี่ออก  ดีเหมือนกันครับ  เพราะผมก็อยากโชว์อกสามศอกที่รอเธอมาซบเสียเหลือเกิน

                “ยำยิงเยาปั๊กกะเป่ายิงฉุบ”  ครั้งเดียวจบ  ไม่ซ้ำ 

                น้องหวานออกกระดาษ  ผมออก...ค้อน

                ผมแพ้!  ไม่เป็นไรครับ  ยังมีโอกาสให้ได้แก้ตัวกันอีกหลายยก

                “ถอดเดี๋ยวนี้เลย” 

                “อยากเห็นล่ะสิท่า”  ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม

                “ตัวเองก็อยากเห็นของเค้าเหมือนกันล่ะสิ”  น้องหวานเชิดหน้าสี่สิบห้าองศาใส่ผม 

                “อยากสิ  ไม่งั้นไม่เล่นหรอก  ชวนเล่นอะไรก็ไม่รู้  ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้” 

                “งั้นเลิกเล่นแล้ว”

                อยู่ดีๆน้องหวานก็งอนขึ้นมาเสียเฉยๆ  โธ่!  นึกว่าจะได้เห็นแล้วเชียว  นอกจากไม่ได้เห็นแล้วยังไม่ได้โชว์อกสามศอกให้เธอดูอีกต่างหาก  ขาดทุนอีกแล้วครับ  ยิ่งรู้จักกับน้องหวานผมก็ยิ่งขาดทุนย่อยยับ

                “อย่างอนเลยน่า  มาเล่นกันต่อเถอะ”  เห็นใจผมหน่อยสิครับคุณนายอินทรีย์(ชื่อจริงน้องหวานครับเผื่อคุณผู้อ่านจะลืม)

                “ไม่เล่น”

                “พี่ยังไม่ได้ถอดเลยนะ  หวานไม่อยากดูเหรอ  เล่นกันต่อเถอะ” 

                “ไม่”

                “ก็ได้ๆ  ไม่เล่นก็ไม่เล่น  งั้นพี่ไปออฟฟิศดีกว่า  เดี๋ยวเย็นๆจะกลับ”

                ผมหยิบกุญแจรถทำท่าจะเดินออกไปจริงๆตามที่ปากว่า  ในใจไม่ได้คิดแผนกงแผนการอะไรหรอกนะครับ  แต่ไม่นึกว่าแม้ไม่มีแผนมันกลับพลิกผันให้สถานการณ์ดีขึ้นยิ่งกว่าเดิมอีก

                “เดี๋ยว  งั้นเปลี่ยนเกม  ไม่เล่นเป่ายิงฉุบแล้ว  เล่นไพ่อีแก่กัน”

                “อีแก่กินน้ำเหรอ”

                “ไม่ใช่  อีแก่กินยาดองต่างหาก”

                ยาดอง!  สำนึกรู้ของผมตอนนี้คือเธอชวนผมเล่นไพ่อีแก่  และใครแพ้ต้องกินยาดอง!  ไอ้ผมก็ไม่ถูกกับมันซะด้วยสิ  แต่ได้ยินว่าเห็นมีสูตรม้ากระทืบโลง  มีสรรพคุณทำให้อะไรที่ไม่โด่  มันจะโด่ขึ้นมาแบบไม่รู้ล้มเลยล่ะ  น้องหวานเธอจะพนันกันด้วยยาดองสูตรนี้หรือเปล่านะ

                “ว่าไง  จะเล่นมั้ย”  ใครจะปฏิเสธล่ะครับคุณเมีย  บอกแล้วว่าผมไม่ได้ไม่เสียอยู่แล้วทุกกรณี

                “เล่นแน่นอน  ว่าแต่จะไปเอายาดองมาจากไหน”

                “ของคุณพ่อพี่วีไง  มีเป็นโหลๆ”

                โห!  ของคุณพ่อน่ะสูตรเด็ดเคล็ดลับฉบับสุดยอดม้ากระทืบโลงเลยนะ  เป็นไงเป็นกันครับงานนี้  นอกจากจะได้กินยาดองของแปลกแล้ว  อาจจะได้เสียกับเมียตัวเองเพราะฤทธิ์ของมันด้วย  เห็นมั้ยครับว่ามีแต่ได้กับได้

                 น้องหวานลงไปข้างล่างสักครู่แล้วก็กลับขึ้นมาอย่างเร็วไวพร้อมด้วยยาดองหนึ่งโหลใหญ่  สีเหลืองประหลาดของมันเริ่มทำให้ผมหวั่นไหว  จะรอดมั้ยเนี่ย

                ยกแรกเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดจนน่าวังเวง  น้องหวานและผมต่างมีสมาธิจดใจอยู่กับไพ่ในมือ  ไม่มีใครยอมใคร  ไม่มีการออมมือให้  มีแต่ตาต่อตา  ฟันต่อฟัน  ใครพลาด...เมาแน่

                ดูเหมือนเกมนี้น้องหวานจะถนัดเป็นพิเศษ  ยกแรกเธอจึงเอาชนะผมได้อย่างสบายๆ  พี่ต่อให้หรอกน้องหวาน  อย่าเพิ่งดีใจไปล่ะ

                “หนึ่งจอก”

                เธอส่งแก้วเล็กเท่าสองข้อนิ้วชี้มีน้ำสีเหลืองหม่นๆอยู่เกือบเต็มมาให้  ผมรู้สึกขยาดกับมันเล็กน้อย  ภาพในวันวานยังคงฝังลึกอยู่ใต้ก้นบึ้งของหัวใจ  ก็ผมน่ะกินทีไรไม่เกินห้าแก้วไม่แคล้วต้องล้มคอพับคออ่อนทุกที

                ผมสูดลมเข้าปอดอย่างเต็มที่ก่อนจะกระดกรวดทีเดียวหมดแก้ว  เอาวะ!  ตายเป็นตาย

                ยกต่อมาไม่ต้องเดาเลยครับ ผมแพ้อีกตามเคย  แพ้ด้วยเจ็ดดอกจิกนี่แหละ 

                “อีกจอก”

                หลังจากยาดองจอกที่สองผ่านปากลงไปจนถึงท้อง  ผมก็เริ่มมีอาการมึนๆ  คล้ายกับว่ากำลังเมากึ่มๆได้ที่  แถมยังรู้สึกแปลกๆตรงช่วงหว่างขาจนน่าเสียวไส้

                “สองจอกแค่นี้  มึนแล้วเหรอพี่วี”

                มึนน่ะไม่เท่าไหร่หรอกคุณเมีย  แต่มันเริ่มมีอาการอย่างอื่นด้วยนี่สิ

                เราเล่นกันต่อครับ  น้องหวานดูจะสะใจเหลือเกินที่เห็นผมพลาดท่า  แต่ก็ดีใจได้ไม่เท่าไหร่หรอกครับ  เพราะยกนี้ผมชนะ

                “หมดแก้ว  หมดแก้ว”  ผมร้องเชียร์อย่างสมใจ  หน้าตาแบบคุณเมียผมนี่ไม่ต้องถึงแก้วหรอกครับ  แค่หนึ่งส่วนสี่ก็น่าจะเมาจนเดินไม่ตรงแล้ว

                น้องหวานทำหน้าเหยเกเพียงแค่ได้จิบน้ำสีเหลืองรสชาติเฝื่อนลิ้นนั้น  ผมแอบอมยิ้มในใจ  ถึงทีพี่วีบ้างล่ะน้องหวาน  คราวนี้จะได้ชิมกันซักทีว่าหวานหรือไม่หวาน...หึหึ

                “หวาน  คออ่อนจัง  แค่นี้ก็เมาแล้วเหรอ”  เธอตวัดสายตาพิฆาตมารมาทางผมก่อนจะกระดกแก้วรวดเดียวหมดจอกอย่างที่ผมต้องการ  ผมลอบแสยะยิ้มกับตัวเอง  หึหึ  เสร็จแน่คุณเมีย!

            แล้วสักพักทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนการอันชั่วร้ายที่ผมได้ตั้งไว้  น้องหวานมีอาการมึนๆ  ผมเองก็เริ่มเมาๆ  คนมึนกับคนเมามาเจอกัน  แถมยังนอนอยู่บนเตียงสองต่อสอง  อะไรๆมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

                ยี่สิบนาทีถัดมาหลังจากที่ผมกับเธอเล่นไพ่กันไปอีกสองเกม  ผลปรากฏว่าเธอแพ้ทั้งสองยกต้องซดไปอีกสองจอก  เล่นเอาน้องหวานมึนหนัก  ตาปรือแทบปิด...และต่อจากนั้นไม่กี่วิเธอก็ฟุบคาเตียง 

                ได้เวลาสนุกแล้วซี...ได้เวลาสนุกแล้วซี

                ผมเก็บไพ่ไว้ในสำรับตามเดิม  แล้วหันไปจัดการกับโหลยาดองที่น้ำสีเหลืองในนั้นพร่องไปไม่เท่าไหร่  ต้องขอบคุณยาดองและคนบนฟ้าที่อุตส่าห์ช่วยดลใจให้น้องหวานคิดเกมนี้ออก

                จัดการอะไรเสร็จสรรพ  ก็ถึงเวลาที่ผมตั้งตารอคอย  น้องหวานหลับพริ้มไม่ได้สติอยู่บนเตียงนุ่ม  เสื้อสายเดี่ยวปิดบังอะไรได้ไม่มิดนัก  ยิ่งเข้าใกล้กลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยก็ยิ่งชัดขึ้น  จากเดิมที่คิดแค่ว่าจะแหย่เล่นนิดๆหน่อยๆ  พอให้ได้รู้รสว่าเธอหวานสมชื่อหรือไม่  แต่ตอนนี้เห็นทีสติที่ไม่สามารถควบคุมได้จะสั่งการให้ทำอะไรๆที่มากกว่านั้น

                ผมใช้นิ้วชี้เขี่ยสายเดี่ยวที่คล้องอยู่บนบ่าน้องหวานออกไป  เนินไหล่นวลเนียนอวดโฉมอยู่ตรงหน้าคล้ายจะยั่วให้สัมผัส  ใจผมเต้นแรง  ความคิดหนึ่งแล่นวูบขึ้นมาในสมอง  นี่ผมกำลังจะทำมิดีมิร้ายกับเมียตัวเองทั้งที่เธอปราศจากซึ่งสติสัมปชัญญะหรือนี่ 

                ความละอายใจฉายชัดในดวงตาของผม  คงเพราะฤทธิ์ของยาดองเป็นแน่แท้ที่ทำให้ผมมีความคิดบ้าๆอย่างนี้  ไม่น่าเลย...ไม่น่าเลยจริงๆ 

                ผมดึงสายเล็กๆของตัวเสื้อให้กลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิม  มองดูใบหน้างามนั้นด้วยความสำนึกผิดอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง  แต่ยังไม่ทันจะที่บั้นท้ายจะยกขึ้นจากฟูกนิ่มๆนั้น  มือของน้องหวานก็จับหมับเข้าที่ข้อมือผม 

                “อย่าทิ้งหวานไป  อย่าทิ้งหวาน”

                เสียงน้องหวานอู้อี้อยู่ในลำคอ  ผมหันไปมองเธออีกครั้งก็พบว่าเธอก็กำลังปรือตามองผมอยู่เช่นกัน 

                “อย่าทิ้งหวาน  อย่าทิ้งหวานนะ” 

                ปากบางๆสีแดงอมชมพูขยับพูดไม่หยุด  แล้วเธอก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดอีกครั้ง...

                น้องหวานยันตัวขึ้นมาโน้มคอผมลงไปจูบปากกับเธอ  แต่แค่ประกบครับ  ไม่ได้ดื่มด่ำเหมือนครั้งก่อนที่เราจุมพิตกัน  และผมเองก็ยังตกใจที่คุณเมียมาเริ่มเกมรักตอนบ่ายแก่ๆอย่างนี้  จึงยังไม่ได้ตอบสนองกับเรียวปากนุ่มนิ่มนั้น

                “สัญญาสิ  ว่าจะไม่ทิ้งหวานเหมือนเมื่อก่อน  สัญญา”

                ยิ่งเธอพูดอย่างนี้ผมยิ่งไม่มีอารมณ์เลยครับ  ความสงสัยมันพุ่งปรี๊ดขึ้นมาแทนที่ความเสียวซ่าน  เมื่อก่อน...เธอพูดว่าเมื่อก่อน...แปลว่าเราเคยเจอกันก่อนหน้านี้เหรอครับ  เฮ้ย!  แล้วผมไปทิ้งเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ

                แต่ช้าก่อนครับ...อย่าเพิ่งไปสนใจคำพูดของเธอ

                คุณผู้อ่านช่วยโปรดระลึกไว้เสมอตั้งแต่  ณ  วินาทีนี้เป็นต้นไปเลยนะครับว่าผมเมายาดอง  และทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ของมัน  ผมไม่ได้ตั้งใจ...ไม่ได้แม้แต่จะคิดเลยว่าเรื่องมันจะเป็นไปในทำนองนี้

                ต่อนะครับ...ทำใจดีๆไว้นะคุณผู้อ่าน

                น้องหวานเพียรพูดย้ำกับผมหลายรอบเรื่องที่ให้ผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเธอไป  ผมจึงจำใจต้องกระซิบชิดริมฝีปากของเธอยืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าต่อให้ฟ้าจะผ่าลงมาผมก็ไม่ทิ้งเธอแน่ๆ  คุณเมียพึมพำอะไรสักอย่างที่ผมจับใจความไม่ได้ก่อนจะบดเบียดเรียวปากเข้ามา...ยั่วพี่เองนะน้องหวาน  พี่ไม่ผิด

                ผมซอกซอนชิมรสความหวานจากเธอจนอิ่มพลางเอามือละไล้ไปจนทั่วสรรพางค์กาย  ไม่นานสายเดี่ยวตัวจิ๋วก็หลุดออกไปอย่างง่ายดาย  เนินอกอวบเต่งตึงช่างเย้ายวนเกินกว่าที่ผมจะห้ามใจ  ยิ่งได้สัมผัสเต็มฝ่ามือ  อารมณ์ก็ยิ่งกระเจิดกระเจิง  ทีแรกก็ว่าคุมไม่อยู่ตอนนี้ชักจะกู่ไม่กลับแล้วครับ

                เกมรักร้อนแรงดำเนินขึ้นอย่างต่อเนื่อง  ผมปลดตะขอบราออกก่อนจะเหวี่ยงมันลงข้างเตียง  สิ่งที่ปรากฏตรงหน้ายิ่งทำให้ผมหยุดไม่ได้  ริมฝีปากเข้าครอบครองเนื้อนุ่มนิ่มนั้นอย่างหลงใหล  ยิ่งผมต้องการอยากจะสมรักกับเธอมากเท่าไหร่  อาการแปลกๆบางอย่างก็ทำให้ผมเปลี่ยนจากเมาเป็นมึนหนัก...

                หลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย  ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว  ยิ่งพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นก็ยิ่งปวดหัว  แล้วผมก็เริ่มเอะใจเมื่อเห็นสภาพเปลือยเปล่าของตัวเอง  หันไปมองน้องหวานที่นอนอยู่ข้างๆก็พบว่าเธอมีสภาพไม่ต่างกัน

                ผมแก้ผ้า  น้องหวานก็ไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น  แถมยังมีร้อยจูบแดงๆของผมทั่วตัวเธอ 

                มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ

                นี่ผมกับน้องหวานเรา...กันแล้วเหรอ?!  
==========================================
comment me please