คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ผมแต่งงานแล้วครับ
แต่งเมื่อสิบห้านาทีที่ผ่านมาด้วยเหตุผลยอดฮิตที่ว่า ผมท้องไม่มีแม่!
โธ่! อย่าอ่านอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองอย่างนั้นสิครับ มันเป็นเรื่องจริงอย่างชนิดที่ว่าไม่มีการอิงนิยายแม้แต่นิดเดียว ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตหนุ่มออฟฟิศธรรมดาๆอย่างผมจะเจอกับสถานการณ์เลวร้ายอย่างที่สุดของชีวิตเช่นนี้
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนสายๆของวันอาทิตย์กลางเดือนธันวาคมปีที่แล้วครับ ผมจำวันนั้นได้อย่างแม่นยำ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นติดตรึงอยู่ในความทรงจำน้อยๆของผม...
ผมตื่นขึ้นมาตอนเก้าโมงสิบห้าและพบว่าตัวเองกำลังเจอกับปัญหาหนัก...ผมท้องครับ...ท้องผูก! ผมพาร่างกายที่เครียดเกร็งเข้าไปในห้องน้ำและทำธุระส่วนตัวอยู่นานทีเดียว สมาธิที่จดจ่ออยู่กับการปล่อยของแข็งออกมาจากร่างกายทำให้ผมไม่ทันได้สนใจว่ามีเสียงเอะอะดังขึ้นหน้าบ้าน
พอออกมาจากห้องน้ำเสียงเอ็ดตะโรนั้นก็ยังคงมีอยู่ แต่คนที่ช่วงล่างพังแล้วอย่างผมไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจอะไรทั้งนั้นล่ะครับ แต่กระนั้นก็อดชำเลืองมองออกไปทางหน้าต่างไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นพ่อกับแม่และบรรดาเพื่อนบ้านผู้สอดรู้สอดเห็นกำลังมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ ช่างเถอะครับ...คงไม่มีอะไรเกี่ยวกับผม
แต่ผมกลับคิดผิดถนัด ไม่กี่อึดใจต่อมาแม่ก็เข้ามาพร้อมกับพ่อที่ตีหน้ายักษ์มองมาที่ผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ตามมาด้วยป้าตะเพียน...แม่บ้านที่อยู่ดูแลเราสามคนพ่อแม่ลูกมานานเกือบสิบปี ผมแปลกใจที่ป้าอุ้มเด็กทารกมาด้วย และยิ่งสงสัยมากขึ้นเมื่อป้าตะเพียนพูดกับผมว่า
“ลูกคุณรัชน่าชังจังเลยค่ะ”
“ลูกผม?” ผมทวนคำอย่างตกใจ
“ก็ลูกแกน่ะสิ สร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ต้องให้ฉันอกแตกตายก่อนใช่มั้ย” แม่ใส่ผมเป็นชุดในขณะที่เด็กในอ้อมแขนของป้าตะเพียนหัวเราะชอบใจ
“ไปทำเขาท้องทำไมไม่รับผิดชอบ” ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่เมื่อพ่อพูดเช่นนั้น ผมไปทำใครท้องกันหรือครับ เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?!
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับแม่”
“ทำมาเป็นไม่รู้เรื่อง อ่านนี่ดู เผื่อแกจะคิดถึงตอนขึ้นสวรรค์กับแม่ของเด็กออกบ้าง”
ผมรับจดหมายมาอ่าน ใจความในนั้นยิ่งทำให้ร่างกายของผมเครียดเกร็งยิ่งกว่าตอนเบ่งอยู่ในห้องน้ำเมื่อครู่
คุณรัชที่รัก
คุณรัชคะ รินไม่กล้าบอกคุณว่ารินท้อง รินกลัวว่าคุณจะให้รินเอาเด็กออก รินเลยเก็บเด็กไว้จนคลอด แต่เงินที่รินมีอยู่มันร่อยหรอลงทุกวัน รินขอฝากลูกไว้กับคุณก่อน แล้วรินจะมารับเด็กไปค่ะ
ด้วยรักและคิดถึง
ริน
ริน...ผู้หญิงที่ชื่อรินเท่าที่ผมนึกออกในตอนนั้นมีคนเดียวคือ ‘รินรตี’ เฮ้ย! แต่ผมกับเธอเราไม่เคย...
“ผมไม่เคยทำอะไรเธอนะครับพ่อ”
“แล้วผู้หญิงเขาจะท้องได้ยังไงถ้าแกไม่ทำอะไรเขา” พ่อไม่เข้าข้างผมเลยแม้แต่น้อย
“งั้นพ่อลองอ่านดู ไม่เห็นมีตรงไหนเขียนไว้ว่าผมคือพ่อของเด็ก”
“ทำไมแกถึงไม่มีความรับผิดชอบอย่างนี้ตารัช”
เสียงของแม่สั่นเครือ น้ำตาที่คลอเบ้าทำผมใจหาย แม่เสียใจเพราะคิดว่าผมทำผู้หญิงท้องแล้วไม่รับผิดชอบ ผมก็เสียใจที่ทั้งพ่อ แม่ และป้าตะเพียนไม่เชื่อใจผม เรื่องราวมันเหมือนละครดราม่ามากเลยครับ ณ ตอนนั้น บรรยากาศนิ่งเงียบของพวกเราสี่คน อ่อ ยังมีเจ้าตัวเล็กอีกคนรวมเป็นห้า...ทำให้ผมอึดอัด สักพักผมก็เริ่มเครียดมากขึ้นเมื่อเด็กนั่นเริ่มร้องไห้ ร้องเสียงดังสนั่นลั่นบ้านจนผมแสบแก้วหู แม่ตรงเข้าไปอุ้มเด็กที่คิดว่าเป็นหลานอย่างสนิทใจมาปลอบ แถมยังแขวะผมอีกด้วยว่า
“ถ้าพ่อมันไม่เลี้ยง ย่าจะเลี้ยงหนูเอง”
ผมพูดไม่ออก สรุปทุกคนคิดว่าเจ้าตัวเล็กนี่เป็นลูกผม จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว!
“นี่แกไปทำใครเขาท้องอีกรึเปล่า”
“โธ่! พ่อ ผมไม่เคย...”
“ไม่เคยอะไร อย่าบอกนะว่าแกไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิง” แม่ส่งสายตาอำมหิตมาทางผม ผมยังไม่ได้พูดซักหน่อยว่าไม่เคยกุ๊กกิ๊กกับใคร ผมแค่จะบอกว่า...ผมไม่เคยไม่ใส่ถุงยางต่างหาก!
==============================
comment หน่อย!
ความคิดเห็น