คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : มีลูกแล้ว
ผมเดินออกจากห้องมา ไอร้อนปะทะเข้าที่หน้า ไม่รู้ว่าโลกเราเดี๋ยวนี้มันจะร้อนไปถึงไหน ร้อนได้ร้อนดี ร้อนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เห็นทีแค่ใช้ถุงผ้ากับหยุดทำลายป่าคงไม่พอ คงต้องหันมาปลูกต้นไม้ใบหญ้าให้มันเขียวชอุ่มเหมือนเมื่อครั้งที่บรรพบุรุษเคยอยู่กัน แต่มันก็คงยากพอๆกับการอธิบายเรื่องน้องพลอยให้คุณเมียเธอเข้าใจนั่นแหละ
น้องหวานยืนเกาะราวบันไดเชิดหน้าสี่สิบห้าองศา ผมสูดลมหายใจเข้าปอดสร้างสมาธิให้ตัวเองก่อนจะเดินตรงดิ่งไปที่คุณเมีย
“ไม่ต้องอธิบาย หวานได้ยินหมดแล้ว” อ้าว! ผมเลยไปไม่เป็นเลยทีนี้
“หวานแอบฟังพี่คุยโทรศัพท์เหรอ”
“เปล่า พี่วีพูดให้หวานได้ยินเองต่างหาก”
“ช่างมันเถอะ หวานเข้าใจแล้วพี่ก็สบายใจ”
“ผู้หญิงคนนั้น...น้องพลอยน่ะ เขาจะมาหาหวานพรุ่งนี้เหรอ” นี่คุณนายอินทรีย์เธอคงแอบฟังตลอดถึงได้รู้ละเอียดขนาดนี้
“ก็ทำนองนั้นแหละจ้ะ”
คุณเมียเธอเดินนำหน้าตรงไปที่ห้องนอน คงเพราะทนอุณหภูมิโลกไม่ไหว ไอ้ผมแค่ออกมาไม่ถึงสิบนาทีเล่นเอาเหงื่อไหลไคลย้อย คงต้องเดินตามคุณนายอินทรีย์เธอไปติดๆ อย่างน้อยแอร์เย็นฉ่ำในห้องก็ยังพอช่วยดับความร้อนไปได้บ้าง แต่ก็ยังไม่สามารถดับความเร่าร้อนในตัวผมได้อยู่ดี อิอิ
อดแปลกใจไม่ได้ที่น้องหวานเธอหายงอนง่ายเหลือเกิน ความจริงถึงแม้เธอจะแอบฟังผม คุณเมียเธอก็สามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วงอนผมต่อได้ แต่เธอก็ไม่ทำอย่างนั้น ก็เป็นเสน่ห์ไปอีกแบบ ผู้หญิงเวลางอนมิได้น่ารักไปซะทุกครั้งหรอกนะครับ โปรดเข้าใจเสียใหม่ เดี๋ยวคุณสาวๆผู้อ่านทั้งหลายจะเข้าใจผิด ผมไม่ได้อยากให้คุณนายอินทรีย์เธองอนหรอกนะ เพียงแต่ผมคิดว่าเธอไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาเท่านั้นเอง ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงขี้งอนหรอกครับ คบกันใหม่ๆยามน้ำต้มผักหวานๆคุณงอนเขาย่อมง้อ แต่เมื่อน้ำต้มผักมันจืดจนขมแล้วล่ะก็...ผมไม่อยากจะบอกผลลัพธ์ของมันเลยจริงๆ
เช้าวันอังคารมาถึงเร็วเกินกว่าที่จะตั้งตัวทัน ผมชอบวันศุกร์มากที่สุดเพราะเป็นวัดสุดท้ายของการทำงานพอๆกับที่เกลียดวันจันทร์เพราะเป็นวันเริ่มต้นของสัปดาห์ น่าเบื่อนะครับ ทำงานแล้วก็รับเงินเดือน แล้วก็ทำงานต่อ แล้วก็รับเงินเดือนอีก กินแล้วก็นอน แล้วก็กินแล้วก็นอน ชีวิตมนุษย์มีอยู่แค่นี้จริงๆ
“พี่รัช เซอร์ไพรส์!” คุณผู้อ่านอยากจะเดาสักหน่อยมั้ยล่ะครับว่าใครแอบเข้ามาในห้องเพื่อทำให้ผมประหลาดใจ
“ไหนว่าจะไปบ้านพี่” ผมเชื่อว่าทุกคนทายถูก...น้องพลอย...น้องสาวตัวแสบที่ไม่ได้คลานตามกันออกมาจากท้องแม่ของผมเอง
“ก็พลอยอยากมาเซอร์ไพรส์พี่รัชก่อน” ผมอยากจะบ้าตาย มีคนมาก่อกวนแต่หัววัน
“จ้ะ พี่เซอร์ไพรส์มาก เซอร์ไพรส์ตั้งแต่ที่เราโทรไปหาเมื่อวานด้วยซ้ำ”
“แล้วตกลงภรรยาพี่รัชเขาเข้าใจหรือยัง”
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ น้องพลอยเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามผม สายตาของเธอไม่หยุดนิ่ง มองไปทางโน้นทีทางนี้ที ผมหยิบกรอบรูปที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานออกจากกระเป๋าก่อนจะนำมาตั้งไว้ที่มุมโต๊ะด้านขวามือ ยังไม่ทันถึงสามวินาที น้องพลอยก็หยิบกรอบรูปนั่นมาดู
“โห อะไรจะสวีทกันขนาดนั้น เอารูปถ่ายแต่งงานมาตั้งไว้ในห้องด้วยเหรอ”
“จะได้รู้กันให้ชัดๆว่าพี่แต่งงานแล้ว”
“ทำอย่างกับตัวเองเสน่ห์แรงตายล่ะ” ดูน้องสาวที่น่ารักของผมพูดเข้าสิ
“ตกลงเรามาที่นี่เพราะแค่อยากเซอร์ไพรส์พี่เท่านั้นใช่มั้ย”
น้องพลอยไม่ตอบ เธอเพ่งมองรูปที่ถืออยู่ในมืออย่างเอาจริงเอาจัง คิ้วเรียวที่ถูกเขียนด้วยสีน้ำตาลเข้มจนโก่งยิ่งกว่าคันธนูขมวดมุ่น มันมีอะไรน่าฉงนนักหรือกะอีแค่รูปถ่ายผมกับน้องหวานนี่น่ะ
“เราจะมองรูปเมียพี่อีกนานมั้ยเนี่ย”
“ไม่มองก็ได้” คุณน้องสาวเอากรอบรูปตั้งไว้ที่เดิม
“แล้วเป็นอะไร ทำไมต้องทำหน้ายุ่งขนาดนั้น”
“ก็ภรรยาพี่รัชน่ะสิ หน้าคุ้นๆ คุ้นมากๆ เหมือนเคยเจอเมื่อไม่นานมานี้”
ผมจะไม่สนใจคำพูดของน้องพลอยเลยและอาจคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระด้วยซ้ำหากน้องหวานเธอเข้ามาในชีวิตผมโดยไม่มีเล่ห์กลอะไร แต่ความจริงมันตรงกันข้าม คุณเมียเธอซ่อนความลับไว้อีกมากมายจนผมแทบจะหาคำตอบไม่ไหว อะไรก็ตามที่จะเป็นเบาะแสหรือเงื่อนงำเกี่ยวกับคุณนายอินทรีย์ แม้เพียงนิด...ผมก็อยากรู้
“ลองนึกดูดีๆสิ เผื่อจะคิดออก พี่มีเวลาให้คิดทั้งชีวิต”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก พลอยขอคิดดูอีกนิดนึง”
น้องพลอยลุกขึ้นยืน เธอเดินไปรอบห้อง ปากขมุบขมิบพูดอะไรบางอย่างที่ผมเองก็ฟังไม่ถนัด จนสักระยะก็ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มนึกออก
“แฟนพี่รัช ชื่ออะไรเกี่ยวกับของหวานๆหรือเปล่า”
“ก็น่าจะเกี่ยวกับของหวานๆนะ แฟนพี่ชื่อน้ำหวานน่ะ คิดอะไรออกเหรอ”
คุณน้องสาวไม่ตอบแต่เลือกที่จะเดินวนรอบห้องอีกครั้ง ผมมองตามเธอจนเวียนหัว ไม่รู้ว่าจะเดินวนอีกกี่รอบถึงจะนึกออก แปลกนะครับ คนเราเวลาคิดอะไรไม่ออกหรือมีอะไรกังวลใจก็มักจะเดินไปเดินมา ผมว่าเปลี่ยนมาเป็นเดินจงกรมแทนดีกว่า อย่างน้อยก็น่าจะมีสติสัมปชัญญะขึ้นเยอะ
“ผู้หญิงผมยาว รูปบนฝาผนัง พลอยนึกออกแล้ว”
“นึกอะไรออก”
“แฟนพี่รัชกับคุณน้ำผึ้งเป็นพี่น้องกัน”
“เฮ้ย เรารู้เรื่องนี้ได้ไง”
“ก็พลอยไปกินข้าวที่ร้านอาหารคุณน้ำผึ้งออกบ่อย”
“เขาเปิดร้านอาหารเหรอ”
“ค่ะ เปิดที่อังกฤษ มีตั้งสองสาขาแน่ะ”
“แล้วเราไปเห็นหน้าแฟนพี่ตอนไหน”
“ก็คุณน้ำผึ้งเขาเอารูปที่ถ่ายคู่กับน้องสาวโชว์ที่ร้าน”
เสียงเปิดประตูผลัวะเข้ามาทำเอาผมสะดุ้ง อุตส่าห์ตั้งใจฟังน้องพลอยอย่างไม่ให้ขาดตอนอยู่แล้วเชียว พอเห็นหน้าคนที่เข้ามาก็พอจะให้อภัยได้...ไอ้แมน
“น้องพลอย มีของมาฝากพี่หรือเปล่าจ๊ะ”
“มีค่ะ มีทอดมันกุ้งเจ้าอร่อยมาฝาก” ไอ้เพื่อนเลิฟตีหน้าเศร้า
“ไปถึงเมืองนอกเมืองนา เอาทอดมันกุ้งมาฝากพี่เนี่ยนะ พี่หากินเองก็ได้มั้ง”
“ถ้างั้นทอดมันกุ้งถุงนี้ให้พี่รัชแล้วกันค่ะ”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ” ไอ้แมนหน้าเหวอ
“พี่แมนก็หากินเองละกัน”
น้องพลอยหันหน้ามาทางผม ไอ้เพื่อนรักได้ทีจึงแยกเขี้ยวยีฟันใส่เธอ แต่คุณน้องสาวก็ดูเหมือนจะรู้ทัน เธอหันไปมองท่าทางเอาเรื่อง ผมอดยิ้มขำกับการ ‘หยอกล้อ’ กันของสองคนนี้ไม่ได้ แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยจะพูดดีกันได้เกินสามนาที
“เราคุยกันถึงไหนแล้วนะพี่รัช” อ่อ...เออ ใช่ เราคุยกันเรื่องน้ำผึ้ง สำคัญเสียด้วย ทำไมผมลืมไปสนิท
“เรื่องคุณน้ำผึ้งน่ะ”
“อ๋อ...เอ่อ...โลกกลมเนอะ”
“น้ำผึ้งไหนวะ” ไอ้แมนเลิกคิ้วถาม
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” น้องพลอยหันไปต่อปากต่อคำด้วย
“น้ำผึ้งแฝดน้องหวานน่ะ” ผมตอบกลับไป
ไอ้แมนตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ ผมเห็นมันพยายามเก็บอารมณ์อยู่สักชั่วอึดใจก่อนจะพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาของผมกับน้องพลอย
“วันนี้ไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนดีน้า” เป็นการเปลี่ยนเรื่องที่ไม่เนียนเอาเสียเลย
“คุณน้ำผึ้งน่ะเขามีลูกแล้วนะพี่วี รีบทำให้คุณน้ำหวานมีน้องเร็วๆนะ เดี๋ยวจะตามไม่ทัน”
“พลอยว่าอะไรนะ?!”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองหูฝาดหรือน้องพลอยพูดผิดกันแน่ คุณผู้อ่านได้ยินอย่างผมหรือไม่ครับว่าคุณน้องสาวคนดีเธอบอกว่า...น้ำผึ้งมีลูกแล้ว! เสียงของน้องพลอยยังคงดังก้องในโสตประสาท...น้ำผึ้งมีลูกแล้ว...น้ำผึ้งมีลูกแล้ว...น้ำผึ้งมีลูกแล้ว!
“พลอยบอกให้พี่รัชรีบมีลูกกับคุณน้ำหวานไวๆ”
“ไม่ใช่ๆ ประโยคแรกน่ะ”
น้องพลอยกำลังจะอ้าปากพูดแต่ไอ้แมนดันมาปิดปากเธอไว้ด้วยมือหนาใหญ่ของมัน คุณน้องสาวเธอดิ้นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างแกะมือไอ้เพื่อนรักออกไป แต่แรงหญิงสาวบอบบางอย่างน้องพลอยหรือจะสู้พละกำลังอันอึดถึกของไอ้แมนได้ เธอจึงใช้ไม้เด็ด...กัดเข้าให้ที่นิ้วของเพื่อนเลิฟ ได้ผลชะงัดนัก...ไอ้แมนร้องโอดโอยและปล่อยเธอทันที
“สมน้ำหน้า อยากแกล้งพลอยดีนัก”
“พอกันทั้งคู่” ผมส่ายหัว
“ก็พี่รัชดูสิ โตเป็นวัวเป็นควายแล้วยังเป็นเด็กๆ” น้องพลอยพูดย้ำชัดในคำว่า ‘วัว’ และ ‘ควาย’
“เอาเถอะใครจะเป็นวัวเป็นควายก็ช่าง พลอยตอบพี่มาก่อนว่า ตกลงน้ำผึ้งมีลูกแล้วใช่หรือเปล่า”
“ใช่” คุณน้องสาวพยักหน้าประกอบสร้างความน่าเชื่อถือ ผมเหลือบไปมองไอ้แมนอย่างอยากจะขอความเห็น แต่รายนั้นทำหน้าเหมือนท้องผูกมาสองอาทิตย์ก็ไม่ปาน
=============================================
ขออภัยในความไม่สะดวก แม่ผู้แต่งเพิ่งผ่าตัดนิ่วในถุงน้ำดี
ผู้แต่งไม่มีเวลาเพราะต้องดูแลท่าน ขออัพช้าสักระยะ และงดตอบคอมเม้นท์
แต่ยังต้องการคอมเม้นท์อยู่นะจ๊ะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น