นิราศเด็กเลี้ยงแกะ

ลำดับตอนที่ #3 : part i : หนีไปนิวซีแลนด์

part I หนีไปนิวซีแลนด์ 

" I am stuck between trying to live my life and trying to run from it " 

"ก้าวแรกที่พลาดพลั้ง คือก้าวหลังที่มั่นใจ 

  ก้าวหนึ่งที่พลาดไป ขอก้าวใหม่ที่มั่นคง" 

พระครูบูรพาธรรมบัณฑิต

เดินทางหมื่นลี้ กี่หมื่นไมล์   ไม่รอช้า 

นับก้าวแรก ไฉนเลยเล่า จะได้ไปถึงที่หมายกัน 

จิตไม่ตก ฟุ้งเฟ้อ วิ้งวุ่นระทมทุกข์ 

ใจอยู่ไม่สุข ทุกทีที่อยู่บ้าน 

เมื่อฉันนั้น ทนกับความกดดัน อั้นไม่ไหว

จำเลยต้อง พลัดพลาก จากบ้านมาไกล

ไม่เข้าใจ ชีวิตที่ คาดหวัง 

ไม่เข้าใจ ชีวิตที่ ฝากฝัง และพันผูก

อันที่จริง ก็ไม่ได้ มีแรงใฝ่สูง 

รู้เพียงพื้นๆ ความต้องการแค่ภูมิฐาน

ขอแค่ไม่ ต้องมาเหยียบย่ำ ศักดิ์ศรีมา

เพราะชีวิตนี้ ก็นำพาด้วยตัวเอง 

มาจะกล่าวพูดพร่ำทำนองเพลง อะไรกันเล่า

ก็ใจขอออกจากฝังที่พร่ำสอน

ในเมื่อถึง จุดสิ้นสุด ที่วานร

ฉันก็ขอ เดินตามทำนองใจ

มาจะกล่าว บทบรรเลง เพลงนิราศ 

ว่าด้วย เริ่มเรื่อง หนทางแสนยาวไกล

ออกเดินทางตามเป้าหมายที่แตกต่างไป

แต่ไม่ใกล้ ไม่ไกล จากใจตัว

เดินเรื่องตาม กระบวนการขอ 

เวิร์กกิ้งฮอลิเดย์วีซ่าปีสองพันสิบสอง ก็ผ่านไป

มีโควต้ารุ่นที่สอง น้องใหม่ คือคือกัน

จงจำไว้ หนึ่งสิทธิ์ หนึ่งประเทศ ก่อนสามสิบ 

ของพี่ไทย เรามีสิทธิ ได้ถึงสอง 

เมื่อครั้งนี้ ไปมาได้ ตัวสำรอง

เล่นลองใจ ระทวนทรวง ลุ้นระทึก

หาได้หยุด ใฝ่หา ลู่ทางไป

เส้นทางใหม่ บนทาง ตามสายเก่า

จะพาเจ้า เดินไป บนเมฆขาว

หมู่เกาะเล็กๆ ใกล้ๆ พี่แก้วตา

น้องจะชวน ชมเดิน ตามรอยแกะ 

มาถึงก็ร้องทัก โอวเตเอโรวอา 

น้อมรับมารยาทพาทีเมารีถิ่น

เป็นคนเกาะ ตัวใหญ่ ใจเป็นมิตร 

เจ้าของถิ่น เมืองที่ สวยงามนี้ 

ครั้นลงเครื่องมาถึงเมืองโอ๊คแลนด์ 

สนามบินนานาชาติเล็กๆ ที่ดึงดูดนักเดินทาง มานักแล 

นัดพบเจอ นัดพบรัก ไม่ลอยแพ

ก่อนจะพราก จากกัน ไปตามทาง 

ขอขอบคุณ ที่ได้มา สวรรค์นักเดินทาง

ชื่นชมธรรมชาติ หลากหลายเผ่าพันธุ์ มีทัศนคติชีวิตที่ดี

ต่างจากบ้านเกิด เมืองนอน ที่ได้จากมานี้ 

หาว่าใช่ไม่ดี เชียวเสียที่ไหน 

แค่ไม่ใช่ ที่ที่ฉัน ควรจะอยู่ 

ฉันไม่ชอบ กฏระเบียบ ที่เคร่งครัด

รัดเข็มขัด พาอัดแน่น จนกลั้นใจ

มีระเบียบ บ้านเมืองดี ใจพาสงบ

แต่ที่แน่ ไม่ใช่ บ้านเมืองเรา 

บ้านเรา มีดี ทั้งสี่ทิศ 

รอยยิ้มสยาม ที่เป็นมิตร คือเจ้าบ้าน 

ผู้คนมีอัถยาศัยดี นอบน้อม แต่โบราณ 

พอบ้านเมืองเจริญตา กลับเสื่อมเผาผลาญใจ

ถึงเวลา ต้องคิด ทำอะไรสักอย่างให้ชีวิต

ก่อนที่บ้าน จะแตก แหลกระแหง 

ต่างแก่งแย่ง แข่งขัน กันเป็นที่หนึ่ง 

คิดจะทำ อะไร ก็ทำกันไป

อย่าได้เอาเปรียบ หย่ำเหยียบ ทำนาบนหลังคน

พอวัวหาย ค่อยล้อมคอก พลอยใจเสีย

ชีวิตใคร ใครก็รัก ในศักดิ์ศรี 

ถึงจะรู้ ว่ามัน กินไปไม่ได้ 

ลดทิษฐิ ถือตัว ใจสงบ

ไม่เบียดเบียนใคร ใครเค้า ก็เบียดเสียดเรา 

สุขสงบ อยู่ที่ตัว หาใช่ใคร

หากเสียงร้อง ของหัวใจ ดังเกินตัว 

รอเวลา อีกครึ่งค่อนปี พาหงอยเหงา

ใจเต้นแร้ง เต้นกา  อยู่ไม่สุข

กับเสียงนกแร้ง นกกา พากัดจิก

เลยขอมา เรียนภาษา พาชีวิต

จนได้เจอ พี่พิมพา ฝากฝังไว้

ณ โอ๊คแลนด์ โกวสตาร์ อินสติ้ว 

ขี้ประติ้ว ได้เรียนอินเตอร์มีเดียด 

บนเคโร้ด สี่เดือน อยู่ครึ่งปี 

กว่าจะถึง เวลายื่น มาลัยเสี่ยงรัก 

ปลายฝน ต้นหนาว ที่ 18 September 2014 

มาพักแบบ โฮมสเตย์ที่พี่พิม พามาทิ้งไว้กลางทาง 

ณ บ้านเลขที่ 2/130 Williamson Avenue , GreyLynn 

เป็นบ้านเดี่ยว ชั้นเดียว เขตpersonby 

โฮสต์แม่ลูก สาวอยู่กัน ตามลำพัง 

มีห้องนอน ส่วนตัว ของลูกสาว 

ที่ให้มา เช่าพัก NZ$1210 รวมกินอยู่ 

คืนแรกเลย ไม่ได้พัก หลังเจตแล้ก 

หอบร่างล้า ไปชม ฮอกกี้ของจูลี่ 

กีฬาเด็กมัธยม โรงเรียนสตรี ใกล้ๆบ้าน 

เสียงโวกเวก เชียร์ลั่น สนั่นเวที

แอบง่วงงาว หาวนอน กลางสนาม

พอตื่นมา ถึงเวลา ต้องกลับบ้าน

ทีมพ่ายแพ้ เด็กใจเสีย น่าใจหาย

ผู้ใหญ่ใจดี พาไปเลี้ยง บะหมี่เป็ด

การเดินทาง ในครั้งนี้ ยังอีกยาว 

ขอบคุณ พระเจ้า ที่เสกสรร 

ขอบคุณ อาหาร ที่อิ่มหมีพีมัน

ขอบคุณ กันและกัน ที่เอื้ออาทร 

.....