คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: Chapter II ::
[Lucy]
สวีสดีค่ะ ลูซี่ค่ะ ^^
ขณะนี้ฉันกำลังเดินทางกลับไปยังกิลล์แฟรี่เทลอันเป็นที่รัก สายตาก็จับจ้องไปยังวิวข้างทางอย่างเหม่อลอย ชีวิตฉันมาได้ไกลขนาดนี้เชียวเหรอ ชีวิตฉันได้ผ่านอะไรมามากมายจนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะเอามันมาจำเป็นบทเรียน ไม่ว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหนขอแค่มีความรักที่จริงใจไม่ว่าใครก็จะฝ่าฟันอุปสรรคสินะ
อย่างที่ฉันรักเทพแห่งดวงดาวด้วยความจริงใจไง ^^
“ว่าแต่…ทำไมคุณเซร่าถึงมาอยู่บนรถได้ล่ะคะเนี่ย O[]O!”ฉันโวยลั่น นี่อุตสาห์คิดโน่นคิดนี่แบบไม่ใส่ใจคนที่นั่งด้านตรงข้ามกับฉันแล้วนะ คุณเธอขึ้นมาแบบไม่ต้องเชิญเลย
“อุก…อุก…”ปล่อยตาบ้านัตสึไป - -
ฮะๆ ก่อนหน้านี้เรายังคุยกันดีๆอยู่แล้วนัตสึก็บุกดงมนุษย์มาช่วย พวกเราสู้ด้วยกัน นัตสึใช้ไฟของตัวเอง ฉันอัญเชิญทอรัส แฮปปี้ช่วยคุณเซร่าแต่แล้วคุณเซร่าก็ยิงอะไรซักอย่างดูปุกปุยๆสีขาว เหตุการณ์กลับตาลปัล โดยที่คุณเซร่าเป็นจอมเวทย์สายหมอกเธอจัดการเจ้าพวกนั้นซะเรียบไม่เหลือให้พวกเราออกโรง โอ๊ยยยยยยย! เรื่องบ้าอะไรก๊านนนนนนน! บลาๆๆ
“ฉันอยากเข้าร่วมกิลล์กับพวกเธอน่ะ ฉันเป็นพวกไร้กิลล์น่ะอยากเป็นจอมเวทย์แบบเต็มตัวก็หากิลล์เหมาะๆที่ถูกใจไม่ได้ พอมาเจอพวกเธอเลยคิดว่าน่าจะเข้ากันได้เลย…”คุณเซร่ายิ้ม เรื่องที่เธอจะเข้ากิลล์ฉันก็ไม่ได้ลำบากใจอะไรหรอก จะว่าไป…เหมือนไอพลังของเธอจะคล้ายๆใครซักคนที่ฉันรู้จักเลยแฮะ
กิลล์แฟรี่เทล
“โย่ว! กลับมาแล้ว!”นัตสึตะโกนดังลั่นขณะที่พวกเดินเข้ากิลล์
“ไงนัตสึพาสาวที่ไหนมาด้วยล่ะนั่น”วาคาบะทักก่อนจะกระดกแก้วเบียร์ นิสัยติดเหล้าติดบุหรี่นี่ไม่เลิกซักทีนะ เหนื่อยใจแทนภรรยาจริงๆ
“นี่น่ะเหรอ สมาชิกใหม่น่ะ”นัตสึมองคุณเซร่าแล้วหันไปยิ้มกว้างให้วาคาบะ
“ฮะๆ งั้นเหรอ”แล้วก็หันไปดื่มต่อ ให้ตายเถอะ - -*
ฉันพาคุณเซร่ามาทำความรู้จักกับคุณมิร่าที่เคาร์เตอร์ ดูจากท่าทางการแต่งตัวฉันคิดว่าทั้งสองคนน่าจะเข้ากันได้นะ ดูใจดี อ่อนโยน แม่บ้านแม่เรือน ต่างจากฉันพิกลๆ =_= นี่ฉันจะเปรียบเทียบทำไมเนี่ย
“ไงลูซี่ไปทำภารกิจกับเจ้านัตสึเธอคงปวดหัวแย่เลยนะ”เกรย์ที่นั่งอยู่เคาน์เตอร์ทักในท่านั่งสบายๆ หมอนี่จะดูดีกว่านี้ถ้าใส่เสื้อนะ - -; แต่ฉันเห็นจนชินตาแล้วล่ะ แล้วฉันจะไม่เตือนหมอนี่ด้วยว่าให้ไปใส่เสื้อน่ะ
“มากๆเลยล่ะ”ฉันทิ้งตัวลงกับเก้าอี้แล้วถอนหายใจ”คุณเซร่าดื่มอะไรหน่อยมั้ยคะ”ฉันหันหน้าไปถามคุณเซร่าที่นั่งลงข้างๆฉัน
“ขอเป็นน้ำเปล่าจะดีมากเลยล่ะ”คุณมิร่าที่ยืนฟังอยู่ยิ้มให้ก่อนจะเดินไปเอาน้ำตามที่สั่ง
“เธอชื่อเซร่าเหรอ?”เกรย์ชะโงกหน้ามาถาม ทำไม? สนใจเหรอ =_=
“อืม ฉันเซร่า”เธอยิ้ม
“ฉันเกรย์ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ไงเกรย์ ไงลูซี่ ไงมิร่า …แล้วก็เซร่า”เอลซ่าเดินมาทัก เมื่อประโยคแนะนำตัวเมื่อครู่เอลซ่าคงได้ยินชื่อสมาชิกใหม่ เธอเดินมานั่งข้างๆเกรย์
“นี่เอลซ่า”ฉันแนะนำ
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ^^”
“เช่นกันนะ”ทั้งวันคงมีแต่ประโยคแนะนำตัว -_-
“นี่เกรย์นายเห็นจูเบียบ้างมั้ย ฉันตามหาเธอตั้งแต่เช้าแล้ว เธอไม่ได้ไปทำภารกิจที่ไหนด้วยนายพอจะรู้บ้างมั้ย”เอลซ่าหันไปถามเกรย์
“ฉันจะไปรู้เหรอ มีอะไรกับจูเบียล่ะ?”
“ฉันกับจูเบียนัดกันไปทำธุระน่ะ”เอลซ่าถอนหายใจ ตามปกติจูเบียน่าจะแอบมองเกรย์อยู่ในกิลล์ไม่ใช่เหรอ สงสัยคงมีธุระก่อนเอลซ่าล่ะมั้ง
ฉันอดยิ้มไม่ได้กับท่าทีของเกรย์ตอนนี้ พอรู้ว่าจูเบียไม่อยู่เจ้าตัวก็หันซ้ายหันขวามองกราดไปทั่วกิลล์เลย คงจะหาจูเบียอยู่ล่ะสิ >.<
“จูเบีย…”ฉันหันไม่มองคุณเซร่าที่จู่ๆก็พึมพำชื่อจูเบียออกมา
“อ๋อ จูเบียก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของกิลน่ะค่ะ แล้วเธอก็แอบชอบเกรย์ด้วยนะ”หลังมาฉันกระซิบกับคุณเซร่า คุณเซร่านิ่งอึ้งก่อนจะหันไปหาเกรย์ที่ยังสาละวนกับการหาจูเบียทั่วกิล ก่อนที่เธอจะเดินไปหาเกรย์ ไม่สิ…วิ่งต่างหาก!
“คุณเกรย์คะ!”
“เฮ้ย O_O!”ไม่ทันที่เกรย์จะตั้งตัวคุณซร่าจะโถมร่างของตัวเองใส่เกรย์ทันที นั่นส่งผลให้ร่างของทั้งคู่ล้มไปนอนที่พื้นทันทีโดยมีคุณเซร่าทับตัวเกรย์อยู่!!!
นี่มันอะไรกัน!!!
“ข…ขอโทษนะคะคุณเกรย์ฉันสะดุดขาตัวเองน่ะค่ะ >.<” เธอเป็นคนวิ่งไปชนไม่ใช่เหรอยะ! แบบนี้มันหมายความว่ายังไง ฉันจะเชื่อดีมั้ยเนี่ย?!
“อ…อืม -///- ”เกรย์พยายามดันตัวของคุณเซร่าแต่เธอก็ยังไม่ยอมขยับไปไหนเลยแถมยังจ้องหน้าเกรย์อีกต่างหาก
แต่แล้ว…ทุกคนด้านฝั่งตรงข้ามกับฉันก็ค่อยแหวกออกเป็นทางเผยให้เห็นใบหน้าหวานที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
…จูเบีย…
จูเบียยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้านิ่งค้าง ดวงตากลมโตของเธอเบิกโพลง มือทั้งสองข้างของเธอกุมไว้บนอกแน่น เธอคงเห็นแล้วสินะ
ฉันที่นั่งมองเหตุการณ์ลุกจากเก้าอี้แล้วยืนเต็มความสูงแต่ฉันยังทำอะไรไม่ถูก จูเบียก็ยังนิ่งอยู่แบบนั้น ทุกคนในกิลก็เงียบกริบ ถ้ามีแมลงบินผ่านคงจะได้ยินไปทั้งกิลล์เลยล่ะ เกรย์เองก็กึ่งนั่งกึ่งนอนหันไปมองจูเบียแล้วนิ่งค้างเช่นกัน
“อ่า…จูเบียคงมาผิดจังหวะ ขอโทษนะคะ”จูเบียเลิ่กลั่กหันไปมองเกรย์สลับกับคุณเซร่าไปมา ใครๆในกิลก็ต่างรู้ดีว่าจูเบียชอบเกรย์มากแค่ไหนจึงไม่มีใครกล้าไปขัดขวางความรักของจูเบียเพราะบางทีทุกคนอาจจะยังกลัวจูเบียอยู่ก็ได้แต่เจอแบบนี้จูเบียก็ดูน่าเห็นใจไม่น้อยเลย
“จูเบีย?”คุณเซร่าเอ่ยหลังจากที่เงียบไปนาน ทำให้จูเบียมองคุณเซร่าทันที มองด้วยสายตาที่ฉันไม่รู้ว่าคืออะไร
“เฮ้! เธอ…เซร่าออกไปได้แล้ว!”เกรย์
“เซ…ร่า…เซร่าเหรอ O_O!!!?”จูเบียโพลงออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วก็กลายเป็นซีดเข้าไปอีก ดวงตาที่เริ่มเอ่อคลอออกมาก็ไหลสู่แรงโน้มถ่วงไปตามแก้มแดงของเธอ
“ฮะๆ จูเบียจะต้องตกใจเรื่องไหนดีก่อนคะเนี่ย…”จูเบียยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะมองเกรย์เป็นคนสุดท้ายแล้ววิ่งออกกิลล์ทันที
ฉันเห็นนะสายตาที่หวาดกลัวและเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน
“จูเบีย…”เกรย์เรียกจูเบียและพยายามจะวิ่งตามจูเบียไปแต่ติดอยู่ที่คุณเซร่านั่งทับอยู่ ทำให้ฉันกับคุณเอลซ่าวิ่งตามจูเบียออกไปทันที ปล่อยให้คนข้างหลังสาละวนกับเรื่องของตัวเอง
โดยที่ไม่มีใครรู้ใบหน้าที่ฉาบด้วยใบเศร้าๆปนรู้สึกผิดแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าของคนที่สะใจอะไรซักอย่างโดยที่ไม่มีใคร…ซักคน
ครืน… ครืน…
อ่า…เมฆฝนงั้นเหรอ จูเบีย…
แหมะ…
หยาดฝนเริ่มโรยจากฝากฟ้า ผิวกายของฉันที่สัมผัสกับน้ำฝนเย็นๆได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดของจูเบีย
“ฉันจะไปหาทางนั้น เธอไปทางนั้นนะลูซี่”เอลซ่าตะโกนมาจากอีกด้านหนึ่งฉันจึงพยักหน้าแล้ววิ่งไปตามทางอีกด้านหนึ่ง
อีกด้านหนึ่ง
ร่างบางของหญิงสาววิ่งมาหยุดที่ริมแม่น้ำ ที่ประจำของเธอยามเมื่อเธอท้อแท้ เธอเดินมานั่งใต้ต้นไม้เปียกแฉะทั้งๆที่รู้ว่าฝนยังตก
จูเบียเงยหน้าขึ้นฟ้า ใบหน้าหวานสัมผัสกับหยาดฝนเย็นๆที่คล้ายกับจะปลอบใจเธออยู่เสมอยามเมื่อเธอเศร้า
…เพื่อนเพียง 1 เดียว…
จูเบียยังจำได้ดีมาตลอด
‘จูเบียจัง!’
‘มีอะไรงั้นเหรอ?’เด็กสาวเงยหน้าทั้งน้ำตา
‘ถ้าเจอกันอีก เธอจะทำตามใจฉัน 1 อย่างได้มั้ย?”
“ฮึก…ได้สิ ได้ทุกอย่างเลย จูเบียจะตามใจทุกอย่างเลย แต่ต้องสัญญาก่อนนะว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปน่ะ’เด็กสาวผมสีฟ้ายืนร้องไห้อยู่หน้าเด็กสาวอีกคนท่ามกลางฝนที่เทลงมาไม่หยุดหย่อน
‘ทำไมจะไม่ได้เราเป็นเพื่อนเพียง 1 เดียวของกันและกันนี่นา ไม่เอาน่าจูเบียอย่าร้องไห้สิ มันจะทำให้ฉันร้องไห้ตามเธอไปด้วยนะ’เด็กสาวปาดน้ำตาให้กับเด็กสาวผมสีฟ้าจอมขี้แย
‘ขอโทษ แงๆๆ’
‘เอ้า! ยิ่งพูดยิ่งร้อง ฮะๆๆ จูเบียเด็กขี้แย’
‘จูเบียไม่ใช่เด็กขี้แยนะ TOT’
‘เอาล่ะฟังนะจูเบีย สิ่งที่ฉันต้องการเมื่อเจอกันอีกคือ’
‘…’
…
..
.
‘แล้วเจอกันนะจูเบียเพื่อนเพียง 1 เดียวของฉัน’
‘เซร่า!!!’
แล้วเธอก็จากไป…
นั่นคือคำสัญญาที่เธอเคยให้ไว้ เธอกลัวมันมาตลอด แม้ตอนนั้นจะเป็นเด็กแล้วสัญญาอะไรโง่ๆเอาไว้เธอก็อยากจะเปลี่ยนแปลงคำสัญญานั้น สัญญาที่เธอกลัว
คำสัญญาที่ต้องแลกกับความสุขของตัวเอง
แลกกับสิ่งที่รัก…
จูเบียกลัวจังเลย ใครก็ได้ช่วยจูเบียออกจากความกลัวนี้ทีเถอะ…
ความคิดเห็น