ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Attack on titan] You belong to me(Levi x Eren)

    ลำดับตอนที่ #1 : Can you be mine? : Intro

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 976
      17
      24 เม.ย. 57

    Can you be mine? : Intro

                    ยามเช้า ณ ย่านสถานศึกษาใหญ่ที่มีมหาวิทยาลัยเป็นจำนวนมากทำให้นักเรียน นักศึกษาที่มีเรียนคาบเช้าเดินพลุกพล่านกันในย่านนี้อย่างล้นหลามหนึ่งในนั้นมีกลุ่มเพื่อนสนิทปีสองคณะวิศวกรรมศาสตร์อยู่รวมด้วย

                 

     

                  ซึ่งในนั้นได้เเก่ 'เอเลน เยเกอร์'ชายหนุ่มร่างบาง นัยน์ตาสีเขียวมรกตสดใส ผมสีน้ำตาลนุ่มตัดสั้นระต้นคอที่มาเรียนคณะนี้ก็เพราะอยากเป็นวิศวกรที่สร้างบ้านได้ตามมาตรฐานเพราะเเม่เกิดอุบัติเหตุที่โครงบ้านหล่นลงมาทับจนเสียชีวิตเมื่อ4ปีก่อน ทั้งพ่อเอเลนยังไปทำงานวิจัยในป่าเเล้วหายสาบสูญไปอีกทำให้เอเลนต้องหางานพาร์ทไทม์เพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์เเละค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยชิกันชินะโดย'อาร์มิน อัลเรลโต้'เพื่อนสนิทตัวเล็กผมทอง ตาสีฟ้าน้ำทะเลได้ฝากงานให้ที่ผับใหญ่ผับหนึ่งที่ตนทำงานอยู่

     

                 ในตอนเเรกเพื่อนสนิทสาวผมสั้นระต้นคอ ผิวขาวอมชมพูตามเชื้อสายลูกครึ่งเอเชียของเธอที่มีใบหน้าสวยงามเเต่เจ้าตัวไม่สนใจดูเเลบำรุงให้มากมายอย่างสาวๆทำ'มิคาสะ เเอคเกอร์เเมนจะขอไปทำงานด้วยเพราะเป็นห่วงเอเลนกลัวว่าเอเลนจะโดนเสี่ยเเต๊ะอั๊งเพราะเอเลนเป็นหนุ่มหน้าหวานที่เป็นที่นิยมของเสี่ยเลี้ยงต้อย(?)ในสมัยนี้เเต่เพื่อนสนิททั้งคู่ยืนกรานว่างานตอนกลางคืนในผับมันอันตรายเกินไปที่จะให้หญิงสาวทำเเละเอเลนก็ดูเเลตัวเองได้เเน่นอนเเถมถ้าทำงานที่ผับนี้จะต้องกลับบ้านดึกถึงเเม้ว่ามิคาสะจะเเข็งเกร่งไหนก็เถอะเพื่อนสนิททั้งคู่ก็ยังเป็นห่วงความปลอดภัยของเธออยู่ดี

     

    ระหว่างเดินเอเลนคุยกับมิคาสะเเละอาร์มินอย่างสนุกสนานจึงไม่ได้สนใจมองทางว่ามีร่างสูงกว่าตน 5 เซนติเมตรเดินสวนมาอีกทางทำให้ร่างบางชนกับคู่กัดตลอดกาลของตนเองเข้าอย่างจัง

    เจ้าของร่างบางหันไปมองหน้าคนที่เดินชน หนุ่มผมน้ำตาลกำลังจะเอ่ยขอโทาเษต่เมื่อหันไปเห็นหน้าเเจน กิลชูไตน์ หนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนคู่ปรับที่ทำงานพาร์ทไทม์ด้วยกัน จากคำที่จะกล่าวขอโทษกลายเป็น
     

    "เดินไม่ดูทางเลยไอ้หน้าม้า''เสียงกล่าวว่าออกมาจากริมฝีปากอิ่ม

     

    "อ้าว นายก็ไม่ดูทางเหมือนกันนี้หว่า ว่ากันงี้ได้ไงเล่า"ร่างสูงเถียงตอบอย่างไม่ลดละ

     

     

    อาร์มินเห็นท่าไม่ดีจึงรีบขัดก่อนจะมีการวางมวยเกิดขึ้น

     

                 "ไปเรียนกันเถอะครับ จะได้เวลาเข้าเรียนเเล้วนะวิชานี้อาจารย์ยิ่งโหดๆอยู่ด้วยนะครับ มิคาสะ เอเลน"อาร์มินบอกเพื่อนสนิทพลางลากเเขนเพื่อนทั้งคู่เข้ามหาวิทยาลัยชิกันชินะที่ตนเองเรียนอยู่


      “ปวดหัวจังอยู่ดีดีเอเลนก็กุมหัวไว้ มิคาสะรีบวิ่ง(ด้วยความเร็วเเสง)ไปห้องพยาบาลเเละกลับมาภายในไม่กี่นาทีพร้อมยาเเละน้ำให้เอเลน


    "ขอบใจนะ มิคาสะ"ร่างโปร่งยิ้มให้หญิงสาวที่เป็นห่วงเป็นใยตัวเองเสมอ ก่อนรับยามารับประทานโดยไม่ได้ถามมิคาสะว่าเป็นยาอะไร


     

             "โหย อาร์มิน ตั้งใจเรียนไปไหนเนี่ย อ่ะ ไปๆ"เจ้าของนัยน์ตามรกตบ่นหงุงหงิงให้เพื่อนฟัง ลืมเรื่องที่ทะเลาะกับเเจนยอมเดินตามเพื่อนสนิททั้งสองไปเข้าห้องเลกเชอร์

     

    เจ้าของผมสั้นสีทองรู้เหตุผลอยู่เเล้วว่าทำไมคู่นี้ถึงกัดกันเพราะเเจนชอบมิคาสะเเต่อิจฉาเอเลนที่มิคาสะคอยเป็นห่วงอยู่ดูเเลใกล้ๆยิ่งตออกย้ำให้ตนเองรู้สึกเศร้าไม่น้อย


    .


    .


    .

               เมื่อเรียนคาบเช้าเสร็จทั้งสามก็เเยกย้ายกันระหว่างเวลาพักก่อนเรียนคาบบ่ายที่ในวันนี้ทั้งสามเรียนทั้งคาบเช้าเเละบ่ายเอเลนเดินทางด้วยรถยนต์ที่พ่อได้ทิ้งไว้ก่อนจะหายตัวไปโดยไม่ได้บอกเพื่อนว่าจะไปไหน


         เอเลนขับรถยนต์ออกมาไม่กี่กิโลเมตรก็ถึงจุดหมายที่ต้องการมาของตนเอง


              ป้ายชื่อสถานที่เด่นหรา’โรงพยาบาลชิกันชินะ’ ร่างโปร่งเดินเข้าตึกอาคารสีขาวสะอาดตาที่เอเลนมารักษาโรคประจำตัวภูมิเเพ้ตั้งเเต่เด็กจนโต

     

    "สวัสดีค่ะ มาติดต่อเรื่องอะไรคะ"พยาบาลถามอย่างเป็นกันเอง

     

    "มารับการรักษาภูมิเเพ้ครับ"ตอบไปอย่างคุ้นชินมาจนพยาบาลจะจำหน้าได้อยู่เเล้ว

     

         "อ๋อ คุณเอเลน เยเกอร์ ใช่ไหมคะ"นั่นไงละพูดไม่ทันขาดคำ พยาบาลจำได้เเล้ว พยาบาลคีย์ชื่อของเอเลนลงไปในคอมพิวเตอร์บันทึกข้อมูลคนไข้ "มีนัดวันนี้บ่าย2 ตรงเวลาค่ะ เข้าไปได้เลยเเต่คุณดูหน้าซีดๆนะคะเป็นอะไรหรือเปล่า"

     

    "ครับ ไม่เป็นไรครับ"ขานรับก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจเดิมที่มาทุกเดือน

     

                "สวัสดีครับคุณเพทรา"เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวยกมือไหว้พยาบาลผมสีส้มร่างเล็กหน้าห้องตรวจโดยพยายามทำให้หน้าตาตนเองสดใส

     

              "สวัสดีจ้ะ เอเลน มาอีกเเล้วนะ เดี๋ยวฉันบอกคุณหมอให้นะจ้ะ"เอเลนรีบพยักหน้า พยาบาลผมสีส้มจึงเคาะประตูเเล้วบอกคุณหมอว่ามีคนไข้

     

      "เข้ามาได้เลย"เสียงทุ้มตอบกลับพยาบาล

     

                  หนุ่มร่างบางเดินเข้าไปในห้องตรวจสีขาวสะอาด ห้องตรวจนี้เป็นห้องที่สะอาดมากกว่าห้องตรวจอื่นมาก

     


               พยาบาลเพทรายื่นเเฟ้มประวัติให้'คุณหมอรีไวล์'ที่เป็นเเพทย์เจ้าของไข้ตั้งเเต่ก่อนเเม่เอเลนเสียชีวิตพามารับการรักษาบ่อยๆ



                  "นายชักเป็นหนักเเล้วนะเจ้าหนู มาซะหน้าซีดเลย"เสียงคุณหมอบอกหนุ่มผมน้ำตาลอย่างไร้อารมณ์



    หมอรีไวล์นี่เราปิดยังไงก็ดูออกสินะ....


     

                  "เอ่อ พอดีเมื่อเช้าผมปวดหัวเเต่เพื่อนขอยาจากห้องพยาบาลมาให้เเต่ผมไม่รู้ว่ามันเป็นเเอสไพรินน่ะครับ"เอเลนตอบอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะคุณหมอคนนี้ดุเอาเรื่องอยู่เหมือนกันที่เขารู้เพราะเมื่อมีอาการคล้ายเเพ้ยาอย่างรุนเเรงจึงไปถามครูห้องพยาบาลเเล้วได้รับคำตอบที่ทำให้ต้องมาหาหมอรีไวล์วันนี้ว่า 



           'พอดียาพาราเซตามอลในตู้ยาครูหมดเลยเอาเเอสไพรินให้มิคาสะไปน่ะจ้ะ เห็นท่าทางรีบๆเลยไม่ได้หาให้ดีก่อนเเต่ครูถามไปเเล้วนะว่าคนทานเเพ้เเอสไพรินรึเปล่า มิคาสะเค้าก็ตอบว่าไม่น่ะจ๊ะ เเล้วเอเลนถามนี่มีอะไรเหรอจ๊ะ'



           เอเลนขอบคุณครูเเล้วรีบโทรไปนัดหมอกับโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว






            "นายเเพ้ยาแอสไพรินนี่เเล้วยังเเพ้ยา penicillin* sulfonamide** ยาสลบ insulin*** ถั่วอีก เเต่นายก็ชอบฝืนกินเข้าไปเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้ คราวนั้นก็ถั่ว คราวนี้เเอสไพริน นายอยากตายหรือไง"หมอรีไวล์พูดอย่างสบายๆ สั้น กระชับ ได้ใจความ ไม่ยืดเยื้อ


         ก่อนจะยกเท้าขึ้นมาบนโต๊ะดัง ปัง ต่อหน้าเอเลนจนเพทราที่ยืนอยู่หลังห้องเเอบสะดุ้งนิดๆ


                       "ทำไมนายไม่บอกเพื่อนฮะ? ว่านายเเพ้ของบ้าๆ พวกนี้ ฝืนกินไปจนนายอาจจะเป็นภูมิเเพ้ชนิดAnaphylaxis****เเล้วนะ รู้ตัวซะบ้าง"



          "เดี๋ยวฉันจ่ายยาให้ไปรับยาที่เเผนกจ่ายยาได้เลย ได้เเล้วรีบกินเข้าไปเลยนะ 4 เวลา เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน ยาหลอดทาตรงที่นายเเพ้"พูดไปก็คงไม่ฟังดีเเต่คิดมากจึงไม่พูดอะไรต่อก้มลงเขียนชื่อยาลงไปในสมุดประวัติการใช้ยาคนไข้เเละอธิบายวิธีใช้ยาให้คนดื้อด้านฟังเเล้วยื่นส่งให้พยาบาลเพทราที่เดินมารับเเล้ววิ่งไปส่งที่เเผนกจ่ายยา

     

       เอเลนที่ยังอึ้งๆกับคุณหมอก็ได้เเต่เเย้งกลับเสียงเบา "ครับ…เเต่ผมไม่อยากให้เพื่อนเป็นกังวลเพราะผมนี่ครับ"

     

           รีไวล์ไม่พูดอะไรเพราะรู้ถึงความดื้อด้านของร่างโปร่งที่อยู่ข้างหน้าของตนเอง ชอบโทษตัวเอง เเบกภาระไว้คนเดียว
     

               "ตามใจนายเถอะ เเย่ขึ้นมาเเล้วจะหาว่าไม่เตือน ชอบเเบกอะไรไว้คนเดียว" มองลอดแว่นไปทางคนไข้อดปากไม่ได้กับเด็กดื้อคนนี้เลยจริงๆ ดื้อยังไงก็ดื้ออย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยน


       "ครับ"ร่างโปร่งเดินจากห้องตรวจไปรับยาเเล้วเเอบถอนหายใจ เเค่ไม่อยากให้เป็นภาระเพื่อนนี่นา..


         เอเลนขับรถยนต์กลับมหาวิทยาลัยมาเรียนคาบบ่ายด้วยความยุ่งยากใจ ในใจก็ลังเลว่าจะบอกเพื่อนดีหรือไม่บอกดี ไม่บอกก็ไม่เป็นไรมั้ง? อาการคงไม่หนักขึ้นหรอกน่า ร่างบางได้เเต่บอกตัวเองอย่างนั้น
       
        "เอเลน/เอเลน"มิคาสะกับอาร์มินส่งเสียงเรียกเพื่อนตาสีเขียวมรกตพร้อมกัน


       "นายไปไหนมา/เอเลนไปไหนมาเหรอครับ"ทั้ง2คนก็ยังพูดคำถามเดียวกันจนหันหน้ามามองกันเองอย่างงงๆ


       "เอ่อ ฉันไปธุระมาน่ะ อย่าสนใจเลย มิคาสะ อาร์มิน"เอเลนกลบเกลื่อนด้วยการยิ้มให้เเล้วดันหลังเพื่อนทั้งสองคนเข้าห้องเรียน


      "เอเลน จะเข้าห้องเรียนทำไมน่ะ"เพื่อนผมทองถามด้วยควมสงสัย


      "อ้าว!ก็เรียนคาบบ่ายไง"เอเลนตอบพร้อมกลั้วหัวเราะในลำคอ


         "เอเลนมันจบคาบบ่ายไปเเล้วนะ ไม่งั้นพวกเราไม่ถามหรอกว่าเอเลนไปไหนมา นี่เอเลนมีอะไรปิดบังพวกเราหรือเปล่า"เพื่อนสาวผมดำหรี่ตาลงอย่างสงสัย

             "ไม่มีอะไรหรอกน่า เออนี่ อาร์มิน ไปทำงานพิเศษกันเถอะ เดี๋ยวสายนะ"ร่างบางรีบเปลี่ยนเรื่องไม่ให้เพื่อนสนิทสงสัย เอเลนก้าวเข้าไปนั่งในรถสีขาวที่เพิ่งลงมา

             "ครับ รีบไปกันเถอะเอเลน"ว่าเเล้วอาร์มินก็ขึ้นไปนั่งรถฝั่งตรงข้ามคนขับก่อนที่เอเลนจะขับรถออกไปจากมหาวิทยาลัย

    ถึงให้มิคาสะยืนคิดไม่ตกอยู่คนเดียว

    นายมีอะไรปกปิดฉันหรือเปล่านะเอเลน.....

    TBC. 

     


    .....................................................................................................................................................
    penicillin*  ยาที่ใช้ในการรักษาการติดเชื้อจากเเบคคีเรีย


    Sulfonamide**ยาปฏิชีวนะชนิดหนึ่ง

    Insulin*** ยาหรือฮอร์โมนดักจับน้ำตาลในเลือดมักฉีดให้ผู้เป็นเบาหวานที่ร่างกายไม่สามารถสร้างได้

    Anaphylaxis**** เป็นการแพ้ชนิดที่รุนแรงที่สุด หากรักษาไม่ทันก็เป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต สาเหตุที่สำคัญได้แก่อาหาร เช่น ถั่วต่างๆ อาหารทะเล ปลา กุ้ง ไข่ รวมทั้งเหล็กในจากผึ้ง และต่อ มดแดง

    กลไกการเกิด เมื่อเราได้รับสารก่อภูมิแพ้ครั้งแรกร่างกายก็จะสร้างภูมิต่อสารนั้นโดยมากเป็นชนิด IgE เมื่อร่างการได้รับสารก่อภูมิแพ้อีกครั้งก็จะเกิดอาการภูมิแพ้ขึ้น


    ........................................................................♥........................................................................................

        Talk:   ไรท์ยังเเต่งอีก 10%ไม่เสร็จค่ะ//โดนบาทารีดเดอร์ เดี๋ยวรายละเอียดชื่อยาเเล้วโรคประจำตัวของเอเลนจะบอกใน 10 % สุดท้ายนะคะ
    ป.ล. เฮย์โจวมาเเล้ววววว เย้ๆ //ซุบซิบว่าตอนหน้าเฮย์โจวอาจจะไม่มาค่ะ
    ป.ล.ที่2 งงตรงไหนบอกเอมน้าาเอมจะเเก้ให้ค่า >W<~
    มีคำผิดบอกเอมด้วยน้า อีก 10%เจอกันบ่าย 3 ค่ะ[สายไป 6 นาที ;w;]

    เเจ้งนิดนึง:เอมเเต่งในไอแพด ย่อหน้าจะไม่ค่อยสวยเเละพิมพ์ตกบ่อยนะคะ
        กรุณาติชมด้วยนะคะ ♥~



     เอม   (+AimiAmily+)
    ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
    ตอบComment#1
    มีเซอร์วิสเเจนเอเลนตอนหน้าค่ะ ครุคริ//ซุบซิบๆ

     
    Minor!
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×