[Fic Attack on titan] You belong to me(Levi x Eren)

ลำดับตอนที่ #7 : You be mine..Only Mine:Chapter 3

 
You be mine..Only Mine : Chapter 3 [100%]
 

        เปลือกตาสีเนื้ออมชมพูพยายามเปิดขึ้นอย่างยากเย็น นัยน์ตาสีเขียวมรกตพร่ามัวเล็กน้อย พยายามกวาดตาดูรอบตัว ทั้งผ้าห่มผืนหนาสีขาวที่คลุมทับร่างไว้และเตียงที่นุ่มและกว้างกว่าเดิมทำให้เอเลนสงสัย

        เอเลนฝืนความอ่อนล้าที่รั้งร่างไว้ยันตัวเองขึ้นมาก็พบกับความเจ็บปวดทั่วทั้งร่างโดยเฉพาะช่วงล่างของลำตัว ผ้าห่มถูกดึงออกด้วยมือเรียว ทำให้เจ้าของมือนั้นพบกับความจริง ร่องรอยสีกุหลาบทั้งตัวยังไม่จางหาย เด็กหนุ่มได้แต่กุมผมสีน้ำตาลไว้ด้วยความปวดร้าว ความทรงจำเมื่อคืนที่วิ่งเข้าหัวของตนเองอย่างรวดเร็วทำให้น้ำตาไหลรินเต็มใบหน้าแดงก่ำจากพิษไข้

        ร่างเปล่าเปลือยลากตัวเองไปถึงห้องน้ำสำเร็จก็รีบล้างตัวของตนเองน้ำตาได้กลืนไปกับสายน้ำจากฝักบัว

ไม่มีอีกแล้ว คนที่เราเชื่อใจ...

          ดวงหน้ามนเผยรอยยิ้มเศร้าๆอย่างสมเพชตัวเอง ความทรงจำตอนเด็กๆกับหมอรีไวล์ไหลเข้ามาไม่ขาดสาย ทำให้น้ำตาไหลรินมากขึ้นเรื่อยๆ พอรู้สึกตัวก็เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตออกงานตัวใหญ่ของเจ้าของห้อง นัยน์ตาแดงก่ำส่อยส่ายหาประตูห้องชุดเพื่อหนี เมื่อพบก็เดินไปแง้มประตูนิดๆเพราะกลัวว่าจะเจอคนขอองคนที่เคยไว้ใจแต่ก็เห็นเพทราที่เป็นพยาบาลที่ทำงานคู่กับหมอรีไวล์แทน

              เอเลนปิดประตูแล้วทรุดลงนั่งเอามือทาบอก ในใจก็นึกอายหากคุณเพทราที่รู้จักมาเห็นตัวเองในสภาพนี้ สภาพที่น่าสมเพชจึงลากร่างกายอันอ่อนแรงล้มตัวลงนั่งเเล้วหายาเเก้ไข้ที่เตียงข้างเตียง กลืนเข้าไปอย่างยากลำบากโดยไม่กินน้ำเเล้วล้มตัวลงนอนอย่างหมดเเรงจนถึงบ่ายโมงกว่าๆ

.

.

.

.

“เด็กนั่นออกมารึยัง?”รีไวล์เอ่ยถามเพทราที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้องชุดของตน

“ไม่เห็นมีใครเลยนะคะ หมออำดิฉันหรือเปล่าคะ” เพทราตอบกลั้วหัวเราะ

“ยาล่ะ?”นัยน์สีดำเห็นถุงยาพอดีจึงไม่ต้องการคำตอบ

“ชิบ”ร่างสันทัดเอาคีย์การ์ดรูดเข้าห้องอย่างรีบๆด้วยใบหน้าเรียบเฉย เดินไปที่เตียงที่ร่างบางนอนเพ้อพิษไข้อย่างทรมาน มือเรียวจับชายเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดไว้ทันทีแล้วละเมอออกมา

“ทะ ทำไม คุณทำ..อย่างนี้..กับผมละ? ผม ไว้..ใจคุณ..มาตลอด..นะ”เสียงทุ้มหวานขาดๆหายๆออกมาจากปากสีเชอร์รี่ ตาสีนิลกระตุกวุบนึงแล้วก็เอาปรอทวัดไข้มาวัดไข้คนป่วย

“38 องศา”คิ้วที่เคยเป็นเส้นตรงขมวดชนกันแล้วคลายออกก่อนจะนำน้ำแล้วยาพารามาให้คนป่วยแล้วนึกขึ้นได้ถึงยาที่ตัวเองสั่งให้คนนอนซมกินทุก 3 ชม. แต่เอเลน ไม่ได้กินมา 4 ครั้งแล้ว

ใบหน้านิ่งเริ่มแสดงสีหน้ากระวนกระวายออกมาเล็กน้อยอย่างปิดไม่มิดกับเอเลนที่ไม่ยอมกินยาที่เขาพยายามกรอกลงไปเลย จึงต้องนำยาทั้งหมดพร้อมน้ำเข้าสู่ปากตัวเองแล้วป้อนลงไป

ริมฝีปากคมกดจูบลงต่ออย่างถือวิสาสะ ริมฝีปากที่แนบชิดกันทำให้ยั้งอารมณ์เกือบไม่อยู่ เจ้าของใบหน้านิ่งจึงยอมถอนริมฝีปากตนออกมาเมื่อได้ยินเสียงหายใจหอบของร่างที่บางกว่าที่คิด

เผลอ อีกแล้ว..สินะ

          รีไวล์คิดในใจอย่างสับสน ถามตัวเองเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ในห้องชุดตัวเอง ปกติจะไม่เคยให้ใครขึ้นมาในห้องชุดส่วนตัว แต่อะไรดลใจถึงได้พาเอเลนมาที่นี่ ทำไมถึงมีความรู้สึกที่สับสนกับเด็กเหลือขออย่างนี้ด้วย?

 

 

 

 

.

.

.

.

.

เอเลนตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายแก่ๆในอ้อมแขนของคนที่ไม่อยากเจอหน้าตอนนี้มากที่สุด ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาทำให้น้ำตาคลอเบ้าตาทั้งสองข้างพลางสะบัดร่างออกจากอ้อมแขนนั้นทำให้เจ้าของอ้อมแขนลืมตาขึ้นมาอย่างง่วงๆแล้วจับหัวร่างที่ดิ้นไปมาซุกอกแกร่งของตนเอง เอเลนผวาดิ้นไม่ยอมท่าเดียวทำให้รีไวล์ต้องตื่นต็มตา มองเอเลนด้วยตาขวางๆ

“มีอะไร?”

“ปล่อยผมไปเถอะ ผมหายดีแล้ว ผมจะไม่มายุ่งกับคุณอีกแล้ว”ร่างบางวอนขอทั้งน้ำตาทำให้ริมฝีปากคมกระตุกยิ้มขึ้นนิดๆอย่างน่ากลัวเพราะคำพูดของเอเลน

“จะหนีฉันเรอะ? หึม เด็กน้อย คิดน้อยไปรึเปล่า!?”มือหนาเชยคางให้ใบหน้ามนมาปะทะสายตาอย่างอ่อนโยนก่อนจะบีบแก้มร่างบางด้วยสายตาแข็งกร้าว

“ฉันมีข้อเสนอ...ไม่สิ ข้อตกลงกับนาย 2 ข้อ ข้อแรกนายต้องอยู่กับฉันต่อไปนี้ หากนายไม่ทำตาม ก็จะไม่มีหมอรักษานาย ข้อสอง นายไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉัน ฉันจะเอาใครหรือทำอะไรในห้องของฉันก็ได้”เสียงนิ่งพูดเอื่อยๆออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สาที่อีกคนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ

“ทำไมผมต้องทำตามคุณด้วย!!!!!!!!!!!!”น้ำตาอาบแก้มใสช้าๆ เขาทำผิดอะไร ทำไมต้องถูกทำแบบนี้ด้วย......

“เพราะตอนนี้นายเป็นของฉันแล้ว ไม่ว่าอะไรก็ตาม สิบล้านไม่ได้หาง่ายๆนะเยเกอร์” คำกล่าวทิ้งท้ายของคุณหมอทำให้เอเลนทรุดลงไปกองอยู่บนเตียงน้ำตาอาบหน้าพลางโทษโชคชะตาของตน
.
.
.
.
.
พรุ่งนี้จะไปยังไงนะ จะปิดเรื่องนี้ได้ไหม.... เอเลนถอนหายใจเเล้วรีบอาบน้ำนอนพักทั้งๆที่ไม่ได้กินข้าวเลยสักมื้อ 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

           “เอเลน  อาร์มิน....เมื่อวานพวกนายหยุดไปทำไมน่ะ” เจ้าของผมสีดำสนิทยื่นสมุดเลคเชอร์ให้ทั้งสองคนที่พร้อมใจมองหน้ากัน

”มะ…ไม่มีอะไรหรอกน่า”เอเลนทำหน้าเลิกลั่ก บอกปัดๆไปให้มิคาสะ

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”อาร์มินเอ่ยเสริมอีกคน มิคาสะมองทั้งคู่อย่างจับผิดก่อนจะถอนสายตาไปพร้อมพูดให้ทั้งสองโล่งอก

“งั้นก็แล้วไป....เข้าคลาสกันเถอะ” เมื่อหญิงสาวไม่อาจรู้ได้ก็ได้แต่ชวนกันเข้าห้องเรียนไปโดยไม่สังเกตว่าอาร์มินและเอเลนแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วกระชับผ้าพันคอที่สวมอยู่

“มะ....เหมือนกันใช่ไหมอาร์มิน?”

“อืม ใช่” อาร์มินตอบเอเลนตะกุกตะกักพลางสบตากันแล้วเดินตามมิคาสะไป

-หมดคลาส-

   เอเลนรีบบึ่งรถไปยังโรงพยาบาลที่เขาเข้ารับการรักษาเพื่อไปติดต่อย้ายหมอประจำตัวและโรงพยาบาลที่จะรักษาแต่กลับได้รับคำตอบที่ไม่น่าพอใจนัก

“หา!!!! ทำไมจะย้ายไม่ได้ล่ะครับ!!” พยาบาลที่เดินเรื่องให้สะดุ้งเฮือกกันเป็นแถวเมื่อมือเรียวตบลงกับเคาน์เตอร์อย่างแรงจนมีพนักงานคนนึงจำใจต้องตอบออกมา

“ไม่ได้จริงๆค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”พี่พยาบาลยกมือไหว้เด็กหนุ่มปลกๆ เอเลนรีบยกมือไหว้กลับทันที

“ไม่เป็นไรครับ...เดี๋ยวผมลองติดต่อโรงพยาบาลอื่นดู”ร่างบางเดินออกจากแผนกประชาสัมพันธ์ไป พนักงานที่เหลือเริ่มจับกลุ่มซุบซิบกันอย่างสนุกปาก

“หมอรีไวล์เค้าทำไปทำไมเนอะแก...สั่งห้ามไม่ให้คุณเขาย้ายหมอได้ ดีนะที่คุณเขาไม่ติดใจเอาความอะไร ไม่งั้นมีหวังพวกเราไม่เหลือแน่”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่หมอเค้ามีอิทธิพลอยู่นะ อย่าพูดดังไปสิ”พยาบาลหญิงตีแขนเพื่อนร่วมงานเบาๆ พยักเพยิดให้เห็นหัวหน้างานทำให้พยาบาลที่เดินตรวจตราทำให้กลุ่มซุบซิบในเวลางานแตกกระเจิงไปทำงานอย่างรวดเร็ว

“คุณจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะครับ!!!”เอเลนต่อสายถึงอีกคนอย่างเหลืออด

“ทำตามสัญญาฉันก็จบ อย่าพยายาม”เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเหนี่ยวรั้งเด็กหนุ่มไว้ ถึงแม้ว่าจะเอ็นดู แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันเหมือนกับเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อคืน...

“หวังว่าวันนี้กลับไป ฉันจะเห็นนายอยู่ที่ห้องฉัน อย่าคิดเบี้ยว ฉันรู้ที่อยู่ของนาย”น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์พูดจบก็ตัดสายทันที ทิ้งให้อีกคนตกอยู่ในห้วงความคิด

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Talk2: ปิดเทอมเเล้วค่าาาา!!!! //จุดพลุ จะพยายามมาต่อให้ไวที่สุดนะคะ ตอนนี้สั้นมากกก เอมรู้ค่ะ T^T ต้องขอโทษด้วยนะคะ ตอนต่อไปก็จะมีเรื่องนิดๆหน่อย ไว้คุยกันตอนต่อไปนะคะ <3 เอมมีเพจแล้วนะคะ ไปคุยกันได้ทวงได้ ทวิตด้วยค่ะ มีบอทด้วยน้าาา @levi_levih  (Twitter)ค่ะ

Talk: มาได้ทีละนิดค่ะ T^T พอดีช่วงใกล้สอบการบ้านเยอะมากๆ ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ ช่วงปิดเทอมจะเร่งเเต่งให้ค่ะ สัญญาว่าจุใจเเน่ๆค่ะ เอมอาจจะดำเนินเรื่องไม่ดีเพราะเพิ่งหัดเเต่ง ขอคำติชมด้วยนะคะ ขอบคุณค่า ไม่เม้นไม่เป็นไร ขอเเค่มาทักทายกันสักตอนสองตอนก็พอค่ะ ^^
เอม(+AimiAmily+)







T H A N K Y o U BlackForest Theme!