คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Special 1 : กินเด็กซ์ Living Mall
Special 1:กินเด็กซ์ Living Mall
พรหมลิขิตคือเนื้อคู่ที่เกิดมาเพื่อคู่กัน
บุพเพสันนิวาสคือการเคยอยู่ร่วมกันเเต่ชาติปางก่อน ทำให้คนทั้งคู่มาเจอกันในชาตินี้เม้ว่าชาติไหนภพไหนก็จะเจอกันรักกันหากเป็นคู่เเท้ของกันเเละกัน
คุณเชื่อในพรหมลิขิตไหม? คุณเชื่อในบุพเพสันนิวาสไหม? คุณเชื่อไหมว่าไม่ว่าที่ไหนก็เกิดได้ถ้า 'บุพเพอาละวาด'ขึ้นมา เเม้เเต่ร้านขายเฟอร์นิเจอร์ชั้นนำของประเทศไทยก็เถอะ
"กินเด็กซ์ลิฟวิ่งมอลล์ สวัสดีค่ะ"พนักงานขายหญิงยิ้มให้คู่หนุ่มสาวที่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่เต็มใจให้จับมือ
"นี่ มิคาสะจะจับมือทำไมเนี่ย"หนุ่มร่างบางพูดอย่างหัวเสียนิดๆที่หญิงสาวจับมือไม่ปล่อยจึงพยายามปลดปล่อยกวาดตามองพื้นที่สะท้อนเเสงเเวววับเป็นมัน ฝุ่นเเทบไม่มีสักนิด
ที่นี่สะอาดมากเลยเเฮะ เอเลนหันกลับมาหามิคาสะด้วยเเรงบีบที่เเขน
"เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นแอบมองเอเลน จะเเย่งเอเลนจากฉันไป ฉันเลยต้องจับเอเลนไว้"มิคาสะพูดถึงพนักงานหญิงคนนั้นยังไม่วายเกาะเเขนเอเลนเเน่นเป็นผลพลอยได้จากการเเถเมื่อกี้(?)
บรรยากาศที่เหมือนคู่รักหวานชื่นสีชมพูฟุ้งกระจายทั่วร้านขายเฟอร์นิเจอร์เมื่อคนภายนอกเหตุการณ์มองเห็นคู่หนุ่มสาวเกาะเเขนกันเข้าไปช่วยกันเลือกเฟอร์นิเจอร์เข้าเรือนหอ(?)
เเต่บรรยากาศถูกทำลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวขัดขึ้นอย่างซื่อๆพร้อมกลั้วหัวเราะ
"เขาจะเอาฉันไปได้ไงมิคาสะ เเล้วอีกอย่างมิคาสะก็เป็นเพื่อนฉันนี่ ไม่ได้เป็นเเฟนกันซะหน่อย จะจับมือทำไม" คำพูดซื่อๆจี้ใจดำสาวเเกร่งจนต้องปล่อยมือออกจากเเขนเเล้วพึมพำอยู่คนเดียว
"เอ้า วันนี้มิคาสะจะให้ช่วยเลือกเตียงไม่ใช่เหรอ ฉันก็ต้องเลือกโต๊ะอ่านหนังสือเหมือนกัน"พูดเเล้วก็หงุดหงิด กำลังคุยกับเพื่อนสนุกๆอยู่ดีๆก็โดนเเม่สาวถึกลากออกมาจากวงเเล้วให้ไปช่วยเลือกเตียงใหม่ซะงั้นเเต่ก็ดีมาเลือกของตัวเองพร้อมกันที่เดียวจะได้เสร็จๆ
"อืม ใช่"จริงๆเเค่อยากอยู่กับเอเลนเท่านั้นเเหละ ถึงลาก(?)เอเลนออกมา มิคาสะคิดในใจอย่างมีความสุข(?)
เอเลนเลือกโต๊ะของตัวเองเเละจ่ายเงินเสร็จในเวลาอันรวดเร็วเเล้วมาช่วยมิคาสะเลือกเตียงของเด็กสาว
"เอาเตียงนั้นไหม" เอเลนชี้ไปที่เตียงสี่เสาสีชมพูหวานแหววที่ตั้งอยู่ขวามือ
"…"หญิงสาวผู้ถูกเลือกเตียงให้ไม่ตอบอะไร สงสัยไม่ชอบเเน่เลย สงสัยชอบหวานกว่านี้มั้ง(คิดผิดเเล้วลูก=w=:aimi)
"มีอะไรให้ช่วยไหมครับ คุณลูกค้า"พนักงานชายเข้ามาถามเอเลนกับมิคาสะ เอเลนจึงให้พนักงานหนุืมช่วยเขาเลือกด้วย
หนุ่มผมน้ำตาลกลับพนักงานหัวหมุนกับการเลือกโน่นนี่ จนมิคาสะเอ่ยขึ้นมาว่า"เอาสีดำเเดงอันนั้นละ"ร่างบางหันไปมองตามมือเรียว ยีหัวอย่างหงุดหงิดได้เเต่คิดในใจ ทำไมไม่รีบบอกเล่า!!
พนักงานหนุ่มมองท่าทีทั้งคู่เเล้วตัดบท"จะจ่ายเงินเลยไหมครับ"
เอเลนรีบพยักหน้าหงึกๆเพราะเบื่อเต็มที มิคาสะก็กลับไปเงียบเหมือนเดิมโดยไม่เเย้งอะไร พนักงานจึงเดินไปคิดเงินให้
ไม่ยักรู้ว่ามิคาสะชอบสไตล์ผู้ชายๆขนาดนั้นเเฮะ ร่างบางคิดเรื่อยเปื่อย เมื่อหลุดจากความคิดก็เห็นพนักงานหนุ่มคนเดิมเดินกลับมาหน้าตาตื่นเเล้วบอกกับทั้งคู่ว่า"สินค้าตัวนี้หมดเเล้วครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้..."
พนักงานยังพูดไม่ทันจบเอเลนที่ทั้งหงุดหงิดเเละหัวเสียก็ระเบิดออกมาอย่างเหลืออด"โว้ย ก็จะเอาตัวนี้อ่ะครับ ของหมดทำไมไม่รีบบอก ไม่อยากเลือกเเล้วโว้ย"
เสียงที่เอเลนตะโกนออกไปดังไปถึงห้องผู้จัดการสาขาที่ท่านผู้จัดการสุดเนี๊ยบกำลังอ่านเอกสารบัญชีของสาขาอยู่กดปากกาหมึกซึมลงบนเอกสารดังปื้ด เลขาร่างเล็กเริ่มหน้าซีด รู้ว่าผู้จัดการกำลังจะไปทำอะไร
"อย่ามีเรื่องกับลูกค้าอีกเลยค่ะ หัวหน้า ถ้ามีเรื่องอีกจะรายที่ 9 ของเดือน(?)เเล้วนะคะ"เพทรารีบห้ามสุดชีวิต ไม่ใช่เเค่สวัสดิภาพของตำแหน่งของเธอเเละหัวหน้า เเต่รีไวล์อาละวาดที ข้าวของพังไปเป็นเเถบๆอีกต่างหาก เลขาสาวจึงพยายามยื้อขาผู้จัดการสุดชีวิตจนทรุดนั่งลงไป
ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป ก้มตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้(?)
"โฮ่ย ก็ลูกค้ามันเรื่องมาก พูดดีไม่ฟังก็ต้องสั่งสอนกันบ้างละนะ"
รีไวล์เพียงเเค่เเกะมือเพทราออกเเล้วรีบเดินไปที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วหมายจะสังหาร(?)ลูกค้าเรื่องมากที่ทำให้ไม่มีสมาธิเซ็นเอกสารเเละคำนวณบัญชี
รองเท้าหนังสีดำมันวับพาเจ้าของของมันเดินมาถึงจุดเกิดเหตุ เห็นเด็กหนุ่มตาสีเขียวมรกตสดใส ใบหน้ารูปไข่ล้อมรอบด้วยผมสีน้ำตาลกำลังโวยวายต่อว่าพนักงานอย่างบ้าคลั่ง
นัยน์ตาสีรัตติกาลเบิกกว้างชั่วขณะหนึ่งเมื่อได้สบกับนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่มีเเววตาดื้อรั้น ความทรงจำเมื่อ 2,000 ปีก่อนหลั่งไหลเข้ามาในสมอง
'หะ หัวหน้าครับ ผมรักคุณนะครับ'ใบหน้าของเจ้าของนัยน์ตาสีเบียวซับสีเลือด
'ฉันก็รักนาย'นั่นเสียงเขาใช่ไหม?
'หัวหน้าครับ ผมเป็นภาระของหัวหน้าหรือเปล่าครับ'เด็กหนุ่มทำหน้าเศร้า
'อย่าคิดมาก ไอ้เจ้าเด็กเหลือขอ' ทำไมเขาต้องเอ็นดูเด็กนี้ด้วยละ
'เฮย์โจวครับ ดูนี่สิครับ ผมเพิ่งเก็บดอกไม้มา สวยไหมครับ'ริมฝีปากบางของอีกคนเเย้มยิ้ม
'โฮ่ ก็เหมาะกับนายดี'เอื้อมมือไปหยิบดอกไม้นั้นขึ้นทัดหูร่างบาง เพียงเเค่คำกล่าวเเละการกระทำเล็กน้อยของเขา ร่างโปร่งถึงกับยิ้มเเก้มปริ
'หัวหน้าครับ ยังไงผมก็ต้องตายอยู่ดี อย่าปกป้องผมเลยครับ'เด็กหนุ่มพูดทั้งน้ำตา พยายามให้หัวหน้าหนุ่มที่ยืนขวางตัวเองที่หมดแรงกั้นไททันขนาด 60 เมตรไว้เพื่อรอกองหนุนมาช่วยหลบไป
'อั่ก'เมื่อเขากระอักเลือดเฮือกสุดท้ายก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเอเลนดังไม่หยุด เหลือบตาไปเห็นเอลวินที่อุ้มเอเลนไป
ร่างสันทัดจำได้อย่างรวดเร็ว ความทรงจำไหลเข้าสมองมาไม่หยุด
ว่า'เขา'เคยได้รับความรักจากเจ้าหนูนี่มากเเค่ไหน
เเละ'เขา'เคยรักเอเลนอย่างสุดหัวใจ
รีไวล์สั่งให้รปภ.ห้ามไม่ให้มิคาสะมาขัดจังหวะ(?)ก่อนจะมองหน้าอีกคนที่ทำหน้าเหลือหราเหมือนจำเขาไม่ได้
"เฮ้ย เจ้าหนู"รีไวล์กระชากคอปกเสื้ออย่างเเรงจนเด็กหนุ่มตัวลอยเเล้วโยนร่างบางลงบนเตียงที่มิคาสะเลือกไว้เเล้วโถมตัวลงไปดึงขอปกเสื้ออีกครั้งอย่างรวดเร็ว
"นอกใจฉันเหรอ"เสียงกระซิบเเหบพร่าเเผ่วเบาให้ได้ยินเพียงสองคนข้างหู
"จำฉันไม่ได้หรือไง หืม"เอเลนเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ก็กระตุ้นความทรงจำที่กักเก็บไว้ออกมา
"หะ หัวหน้ารีไวล์"เด็กหนุ่มพึมพำอยู่คนเดียว ดวงตาเลื่อนลอย จมอยู่กับความทรงจำครั้งในอดีตของตนเอง
"โฮ่ย เก่งนิเจ้าเด็กเหลือขอ"เสียงทุ้มนุ่มตอบร่างบางก่อนจะช่วงชิงความหอมหวานที่ริมฝีปากโดยที่มิคาสะยืนดูอยู่ด้วยความโกรธเเค้นเเต่ทำอะไรไม่ได้เพราะตัวเองโดนรั้งตัวอยู่
เอเลนเริ่มจูบตอบด้วยความคุ้นเคย ลิ้นของทั้งสองเกี่ยวกระหวัดผลัดกันควานหาความหวานจากปากของอีกคน ลืมว่านี้กลางร้านเฟอร์นิเจอร์นะเฮ้ย(?)ก่อนจะมีเเรงกระชากอีกคนไป
เมื่อลืมตาก็เห็นร่างที่เพิ่งขโมยจูบเเรกของตนไปอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงผมมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าเย็น
"ปล่อยน่าเอลวิน ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"ร่างสันทัดพยายามขยับตัวออกมาจากอ้อมกอดเเต่ก็ดิ้นไม่หลุด
เเต่ก็ดิ้นได้ไม่นานนักก็ถูกมือเรียวของอีกคนกระชากกลับไปอยู่ในวงเเขนร่างบาง
เมื่อรีไวล์เงยหน้าขึ้นมองหน้าร่างบางที่ต่างเฝ้าหากันและกันมา 2,000 ปี ประกาศกร้าวว่า”ผมจะไม่ให้ความรักของเราซ้ำรอยเดิมแล้วครับ “ กล่าวจบร่างบางก็หน้าแดงก้มหน้างุดๆลงไปซุกอกแกร่งของคนที่ตัวเองกอดอยู่
เอลวินกับมิคาสะช็อคกับความรักสายฟ้าแลบ มิคาสะได้แต่พึมพำอยู่คนเดียวว่า”ไอ้เจ้าเตี้ยเอ๊ยๆ” ส่วนเอลวินที่ทำใจได้ก็ยิ้มบางๆไม่ได้พูดอะไร
‘มาที่เดียว ครบทั้งบ้าน(จริงๆนะ)’
-Fin-
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~♥~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Talk: หกหน้า =[]= มาจากความเพ้อของเอมล้วนๆค่ะ อ่านคั่นเวลาไปก่อนนะคะ มันคันไม้คันมืออยากแต่งSpecial เรื่องนี้มากจริงๆค่ะ หลังจากที่เพื่อนส่งมาว่า กินเด็กซ์ Living mall พล็อตก็มายาวเหยียดค่ะ ขอให้สนุกนะคะ เอเลนครบทั้งบ้านแล้วค่ะ สามีก็ได้กลับบ้านค่ะ#ฟิน
ขอบคุณชื่อจาก ifon นะคะ เลิฟยู♥
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~♥~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Comment # 6
เดี๋ยวมาลงต่อให้ก็จะกระจ่างค่ะ รออีกนิดน้า
Comment# 5
รอนิดนึงน้า~ อ่านสเปเชี่ยลไปก่อนเน้อ เดี๋ยวเอามาลง.sh8jtเเต่ไอแพดเอมเสีย นิยายอยู่ในนั้นหมด สเปเชี่ยลเอาออกมาทัน T T เเก้ได้เมื่อไหร่จะรีบลงให้ค่ะ
อ
ความคิดเห็น