คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฮายาม่า
ฮายาม่าไม่นึกว่าอากิระจะกล้าทำถึงขนาดนั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงไม่ห่วงภาพพจน์ของตัวเอง ทั้งที่เพิ่งเข้าปีหนึ่งแค่นั้น อีกสามปีที่เหลือในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้จะเป็นอย่างไร
ส่วนตนเองอีกไม่กี่เดือนก็จะสำเร็จการศึกษา เรื่องราววีรกรรมที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ หลังจากจบออกไปแล้ว ก็ยากที่จะตามไปหลอกหลอน
ฮิโนเอะตะลึงตาค้าง ตอนแรกเธอเหมือนจะเข่าอ่อน แต่แล้วกลับฮึดฮัดสะบัดหน้าจากไป
อากิระเลียริมฝีปาก รสชาติของรุ่นพี่ฮายาม่ายังติดอยู่ที่ปลายลิ้น
คนถูกขโมยจูบ โกรธจนทำอะไรไม่ถูก
ได้แค่เดินเลี่ยงไปหามุมสงบ ปลอดผู้คน เพื่อสงบสติอารมณ์
“ผมขอโทษ...”
หนุ่มรุ่นน้องเดินตาม โดยพยายามรักษาระยะห่างไม่ให้คนเดินนำปล่อยหมัดได้ถึง
ฮายาม่านั่งลงที่ใต้ต้นโอ๊ก อากิระทรุดตัวลงตาม ยังคงทิ้งระยะไว้เช่นเดิม
แนวพุ่มไม้ริมทางเดินหลัก ช่วยหันพวกเขาจากสายตา ของพวกที่เดินผ่านไปผ่านมา
อีกด้านหนึ่งเป็นสนามกว้าง หนุ่มรุ่นพี่ไม่อยากมองหน้า จึงขยับหันออกไปทางนั้น
ชำเลืองเห็นอากิระไม่ขยับตาม ก็ผ่อนลมหายใจ
“ถ้าผมไม่ทำแบบนั้น รุ่นพี่ฮายาม่าก็ไม่ยอมรับปากจะช่วยผมเสียที”
เสียงอากิระเจือแววสำนึกผิด
“คงไม่ต้องรับปากแล้วมั้ง ครั้งแรกก็ในห้องสมุด อีกครั้งก็ที่ระเบียง คนครึ่งมหา’ ลัย เห็นเรา.....”
“ผมขอโทษ”
“เปล่าประโยชน์...”
ฮายาม่าน้ำตารื้นขึ้นมา เขาพยายามกลั้นไม่ให้มีเสียงสะอื้น
“เรื่องทีเกิดขึ้นนี่ ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้น ต่อไปเราอย่าเข้าใกล้กันอีก เรื่องราวใหม่ในนี้เกิดขึ้นมากมายทุกวัน ไม่นานหัวข้อสนทนาจะเปลี่ยนไป”
อากิระก็เช่นกัน
เขารู้สึกตัวเองแล้วว่าทำเกินไป
ถ้อยคำน้ำเสียงที่ฮายาม่าบอกต่อตนตอนนี้ ดูช่างห่างเหิน และเย็นชาเหลือเกิน
“ผมทำลงไปโดยไม่ได้คิด อยากให้รุ่นพี่ยกโทษให้นะครับ”
“เมื่อถือว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่จำเป็นต้องมีคำขอโทษหรือยกโทษให้แก่กันหรอกนะอากิระ”
ฮายาม่ายืนขึ้นโดยไม่หันกลับ เขาทอดสายตาไกลออกไป นึกถึงเรื่องราวความหลังเมื่อวันฉลองเรียนจบชั้นมัธยม
เพื่อนรักคนหนึ่งซึ่งเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมหนึ่ง สารภาพรักกับเขา เพื่อนคนนั้นเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลเขต บอกรักเขาในค่ำคืนอันเมามาย
คืนนั้น...ฮายาม่าซึ่งตัวเล็กกว่ามาก กลับต้องเป็นฝ่ายประคองเขากลับไปที่หอพัก ทั้งที่ดูเหมือนจะมีอาการมึนเมาด้วยกันทั้งคู่ แต่กลายเป็นว่า เขาหายเมาเป็นปลิดทิ้ง หรือไม่เขาก็ไม่ได้เมาตั้งแต่แรก
พอปิดประตูห้องเท่านั้น ก็โดนผลักให้ล้มลงกับเตียง เสื้อกางเกงถูกกระชากหลุดลุ่ย
เขาตักตวงทุกสิ่งทุกอย่างจากร่างกายของฮายาม่า ได้มากเท่าที่เขาต้องการ
ไม่สนใจว่าผู้ถูกกระทำจะเจ็บปวดทรมานสักแค่ไหน
คืนแรกที่ฮายาม่าได้รู้รสชาติระหว่างชายกับชาย คือคืนสุดท้ายที่ได้พบกับเขาคนนั้น
วันนี้รอยแผลเป็นซึ่งฮายาม่าใช้เวลาเยียวยาตนเองมาร่วมสี่ปี
ถูกกรีดให้เปิดออกอีกครั้ง ด้วยริมฝีปากของอากิระ
“ผมเสียใจครับ”
อากิระยังยืนอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้ขยับหรือลุกขึ้นยืนตามฮายาม่า
น้ำเสียงแปลกๆ ทำให้หนุ่มรุ่นพี่ต้องหันกลับไปมอง
หนุ่มรุ่นน้องนั่ง พักข้อศอกไว้กับหัวเข่า ก้มหน้าอยู่ระหว่างอ้อมแขนของตัวเอง ร่างกายไหวน้อยๆ พร้อมมีเสียงสะอื้นเบาๆ
“อากิระ”
เรือนผมสีอ่อน ซึ่งบัดนี้รุ่ยรายสั่นไหว
อากิระร้องไห้หนักขึ้น
‘อะไรกันนี่’
ฮายาม่าทั้งตกใจระคนแปลกใจ หนุ่มมาดเซอร์ตัวใหญ่ แลดูเป็นลูกผู้ชายสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ทำไมอ่อนไหวง่ายดายนัก
‘หรือว่าเขาก็อายหรือเสียใจในสิ่งที่กระทำลงไป’
หนุ่มรุ่นพี่ถามตัวเอง ขณะค่อยแตะปลายนิ้วลงบนท่อนแขน
“ไม่ ไม่เป็นไร ผมยกโทษ...ให้”
และถ้าอากิระต้องการเพียงคำยกโทษ มันก็ไม่น่าจะยากเลยที่ฮายาม่าจะให้อภัย
อากิระขยับมือปาดน้ำตา หากแต่ยังคงก้มซ่อนหน้าไว้ในผมยาว
ฮายาม่ากลับเป็นฝ่ายต้องปลอบใจเสียเอง
“นายต้องนึกถึงตัวเอง นี่มาขอร้องผม ไม่ใช่ว่าผมช่วยไม่ได้ เพียงแต่ว่า...”
“ผมผิดเอง ทั้งที่รู้ว่ารุ่นพี่มีคุณคายะอยู่แล้ว”
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ผมตัวคนเดียวที่นี่ ไม่เคยมีพี่มีน้อง ผมผิดเองที่คิดว่ารุ่นพี่จะเข้าใจ”
“ไม่ใช่....เพียงแต่ว่า”
“ช่างเถอะครับรุ่นพี่ฮายาม่า เพียงแค่พี่ยกโทษให้ผม แล้วเห็นผมเป็นผมคนเดิม ผมก็ดีใจแล้ว”
“อากิระ...!”
ฮิโนเอะเข้าไปตั้งหลักอยู่ในห้องน้ำอยู่พักใหญ่
ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
เรื่องนี้ทำให้เธอเสียเหลี่ยมไปไม่ใช่น้อย
เพราะใครๆ ก็รู้ว่าตนเองไล่ตามจีบอากิระมาตั้งแต่วันแรก
กี่เดือนมาแล้วที่อะไรๆ ยังไม่คืบหน้า
ไม่ว่าจะพูดอ้อมๆ หรือบอกตรงๆ ว่าอยากได้อะไรจากตัวของรุ่นน้องหนุ่มหล่อร่างใหญ่
แต่อากิระไม่เคยเผลอใจอ่อนสักที
‘อาจเป็นเพราะอย่างนี้’
‘หรือว่าอากิระจะเป็นเกย์จริงๆ’
‘ไม่นะ ต้องรุ่นพี่ฮายาม่าต่างหากที่น่าจะเป็น’
หลายคำถามเวียนซ้ำอยู่ในใจฮิโนเอะ
ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจ ไปสืบข่าวเรื่องนี้กับเพื่อนๆ ชมรมถ่ายภาพ
ฮิโนเอะพยายามตีสีหน้าเรียบเฉย สูดหายใจลึกๆ ก่อนเปิดประตูเข้าไป
ทุกคนในชมรมมองมาด้วยแววตาประหลาด
แล้วหันกลับไปคุยกันตามเดิมทันที
‘ข่าว’ ต้องลามมาถึงแล้วแน่ๆ
“เขาว่า รุ่นพี่ฮายาม่ากับอากิระ ทำ...ต่อหน้าเธอเลยเหรอ”
เพื่อนรุ่นเดียวกันคนหนึ่ง ถามหลังจากลากเธอไปรวมกลุ่ม
“ก็...งั้นแหละ”
“ทุกคนเขาว่า ที่สองคนนั่นต้องทำอย่างนั้นก็เพราะจะตัดเธอให้หลุดจากวงโคจร”
“วงโคจรอะไร”
“ก็ที่เธอไปตามตื้ออากิระน้องใหม่หล่อล่ำนั่นไง”
“ผู้ชายแท้ๆ เขาจะทำกันได้ขนาดนั้นเลยหรือ มีควันมันก็ต้องมีไฟก่อนสิ”
แค่พูดกันไม่กี่คำ ฮิโนเอะก็เข้าใจได้แล้วว่า ทุกคนลงความเห็นว่าเธอเป็นคนผิด
“นี่ถ้าพี่คายะรู้จะเสียใจแค่ไหน”
เพื่อนสาวอีกคน เริ่มดึงคนที่ยังไม่รู้เห็นอะไรทั้งสิ้นเข้ามาเกี่ยวข้อง
“ดีเหมือนกัน จะได้ถามว่าที่จริงรุ่นพี่ฮายาม่าเป็นยังไง”
“เธอจะทำอย่างนั้นทำไม ในเมื่อเธอก็รู้ว่า สองคนนั่นเขาทำเพราะไม่ต้องการให้เธอยุ่งเกี่ยวอีก”
“มีวิธีอื่นอีกมากมาย ทำไมไม่ทำกันล่ะ ทุเรศที่สุดเลย ฉันว่าทั้งรุ่นพี่ทั้งอากิระต้องเป็นพวกแอบจิตแน่ๆ”
ไม่ว่าฮิโนเอะจะพยายามโน้มน้าวอย่างไรให้เพื่อนๆ เห็นด้วยว่าฮายาม่าและอากิระเป็นเกย์จริงๆ แต่กลับไม่มีใครเชื่อถือคำพูดของฮิโนเอะเลยสักคน และเมื่อถามกันไปบอกกันมา ครู่เดียวทั้งชมรมก็ลงความเห็นว่าฮิโนเอะควรจะเป็นฝ่ายแก้ไขสถานการณ์ทั้งหมด
รุ่นน้องรวมถึงรุ่นเดียวกันกับคายะจังซึ่งอยู่ปีสาม และฮายาม่าซึ่งเป็นพี่ใหญ่ปีสี่ ล้วนแต่เคารพเชื่อถือในตัวของประธานชมรมทั้งสิ้น อีกทั้งยังชื่นชมคายะจังในฐานะผู้จัดการชมรม ซึ่งทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมทุกครั้งที่มีกิจกรรมร่วมกัน
สมาชิกชมรมทยอยเข้ามา แต่ละคนล้วนได้ข่าวเรื่องรุ่นพี่ฮายาม่าจูบกับอากิระหนุ่มหล่อลูกครึ่งคนนั้นที่ทางเดินหน้าห้องสมุด
พอเห็นหน้าฮิโนเอะก็ชะงัก ก่อนที่จะหันหาจับกลุ่มกันเอง กระซิบกระซาบยืนยันหัวข้อข่าวกันเบาๆ
คายะจัง เพิ่งเรียนเสร็จแล้วค่อยเข้ามาสมทบ คาบเรียนสุดท้ายก่อนมานี่ เธอต้องเรียนกับคณะอื่น จึงยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮายาม่า
ทุกคนทุกกลุ่มสามารถเปลี่ยนหัวข้อสนทนาพร้อมกันได้โดยไม่ต้องนัดหมาย
ร่วมหนึ่งชั่วโมงแล้ว ต้นตอคือฮายาม่าและอากิระ ยังไม่โผล่เข้ามาในชมรม
“รุ่นพี่คายะคะ”
“คะคุณฮิโนเอะ”
คายะจังมักเรียกชื่อรุ่นน้องหรือเพื่อนๆ ด้วยการให้เกียรติดังนี้เสมอ
ไม่ทันที่ฮิโนเอะจะเอ่ยคำถามใด
ต้นเหตุก็เปิดประตูเข้ามา
คราวนี้ทั้งห้องยิ่งเงียบกริบ
เป็นสถานการณ์ตึงเครียดสุดคำบรรยาย
พออากิระตามหลังฮายาม่าพ้นประตูเข้ามา ก็ตรงดิ่งไปที่ล็อกเกอร์ของตนเอง
ก้มหน้าทำอะไรๆ อยู่ตรงนั้นโดยไม่หันมาอีก
มีเพื่อนชายรุ่นเดียวกันบางคนแกล้งกระเซ้าบ้าง อากิระก็คุยด้วยเบาๆ
ฮายาม่าดึงคายะจังให้ห่างออกมาจากฮิโนเอะ สบตารุ่นน้องปีสองคนนี้ครั้งหนึ่ง
เมื่อฮิโนเอะส่งนัยให้รู้ว่ายังไม่ได้พูดอะไร ฮายาม่าจึงชวนคายะจังให้ไปคุยกันที่ด้านหนึ่ง
ฮิโนเอะหันหาอากิระ เห็นเขายังก้มหน้าก้มตาจัดล็อกเกอร์ ก็ขยับเข้าไปใกล้
อากิระเห็นจากหางตาว่าฮิโนเอะใกล้เข้ามา เขารีบปิดล็อกเกอร์หันเดินสวนออกไปโดยไม่ชำเลืองมองหญิงสาวรุ่นพี่ที่ตามจีบสักนิด
ทั้งชมรมต่างลุ้นระทึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ทุกสายตาจับจ้องความเคลื่อนไหวของคนทั้งสี่แทบไม่กระพริบ เห็นรุ่นพี่ฮายาม่าประสานสายตากับอากิระอีกครั้ง ก่อนที่อากิระจะเปิดประตูออกไป
ตัวละครออกจากฉากไปแล้วหนึ่ง เหลืออยู่อีกสาม
สองคนที่คบหากันมานาน คือประธานชมรมและผู้จัดการลุกขึ้น จูงมือกันทำท่าจะตามออกไป
“เดี๋ยวค่ะรุ่นพี่คายะ”
ฮิโนเอะโพล่งทำลายความเงียบทั้งปวง
รู้สึกอึดอัดขัดเขินประหลาด กับเรื่องราวที่ตนเองถูกยัดเยียดให้เป็นคนผิดไปเต็มๆ
“จริงสิคะ เกือบลืมไป เมื่อครู่คุณฮิโนเอะจะถามอะไรพี่นะคะ”
คายะจังทำท่าจะปลดมือฮายาม่าออกก่อน แต่เขาไม่ยอม
“ค่ะ...คือมีเรื่องอยากปรึกษรุ่นพี่นิดนึง”
“เรากำลังจะไปหาอะไรกินกันที่ร้านคุณป้าจีจี้ คุณฮิโนเอะไปด้วยกันไหมคะ”
ฮายาม่าย่นหน้าผาก ไม่สบอารมณ์ แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“คือ เรื่องที่จะปรึกษา เป็นเรื่องแบบ...ประมาณว่า...เรื่องของผู้หญิงๆ น่ะค่ะรุ่นพี่”
“งั้นรอสักครู่ได้ไหมคะ รุ่นพี่ฮายาม่ายังไม่ได้กินกลางวัน...”
“ต้องเดี๋ยวนี้ค่ะรุ่นพี่คายะ!”
น้ำเสียงคำนี้ของฮิโนเอะแทบตวาด
“คุณฮิโนเอะ ผมว่ารอก่อนก็ได้มั้ง”
ฮายาม่าต้องทำเสียงเข้มๆ ส่งสัญญาณให้ฮิโนเอะรู้สึกตัวอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรค่ะคุณฮายาม่า ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวคายะจังตามไป”
“มีอะไรด่วนนักหรือคุณฮิโนเอะ”
ฮายาม่ายังจ้องหน้ารุ่นน้องปีสองเขม็ง นัยของคำถามเป็นที่รู้กันว่า เขาไม่อยากให้ฮิโนเอะมาก้าวก่าย
“ค่ะ...เรื่องด่วน!”
แต่ฮิโนเอะยังฝืนใจทำเสียงแข็ง
“เอ่อ...คุณฮายาม่าไปรอก่อนนะคะ เดี๋ยวคายะจังตามไป คุณฮิโนเอะเธอคงมีเรื่องสำคัญ”
“สำคัญมากด้วย”
ฮิโนเอะสำทับ
ฮายาม่าไม่อยากต่อความอะไรอีก จึงบอกให้คายะจังรีบตามไป แล้วเขาก็ออกไปสมทบกับอากิระซึ่งยืนรออยู่ข้างนอก
คนที่ยืนรออยู่ก่อนยังอยากจะรอให้รุ่นพี่คายะจังเดินไปพร้อมกัน แต่ฮายาม่าเชื่อใจว่าผู้หญิงที่ตนเองสนิทสนมด้วยรู้จักเขาดีพอที่จะไม่เชื่อคำใส่ไฟอะไรของฮิโนเอะง่ายๆ
อาการรีๆ รอๆ ของสองหนุ่มทำให้ฮิโนเอะยิ่งหมั่นไส้ เธอคิดในใจว่า ถ้าหากทั้งสองไม่มีใจให้กันจริงๆ แล้วทำไม ผู้ชายแท้ๆ ที่ไหนโดนขโมยจูบปากขนาดนั้นแล้วจะยอมยกโทษให้กันง่ายๆ
หลังจากอากิระกับฮายาม่าลับตาไป คายะจังก็พาฮิโนเอะเดินออกมาที่ระเบียงหน้าอาคาร จากตรงนี้หญิงสาวทั้งสองสามารถเห็นชายหนุ่มทั้งคู่เดินออกไปทางประตูหน้ามหาวิทยาลัยได้ชัดเจน
“เห็นไหมคะเดินคู่กันไปยังกับคู่รัก”
“คุณฮิโนเอะว่าอะไรนะคะ”
คนตั้งใจจะใส่ไฟลืมไปว่าคายะจังยังไม่รู้อะไรมาก่อน เลยต้องเปลี่ยนหัวเรื่องกะทันหัน
“คือ...อย่างนี้...เรื่องอากิระน่ะ”
“พี่คงช่วยอะไรไม่ได้นะคะ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณฮิโนเอะ อย่าให้พี่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเลยนะคะ”
“ถ้าอย่างนั้น ถ้าเป็นเรื่องของรุ่นพี่ฮายาม่าล่ะคะ”
“เอ๋?...คุณฮิโนเอะหมายถึงอะไร ก็ถ้าเป็นเรื่องระหว่างฮายาม่าคุงกับคายะ ก็เป็นเรื่องส่วนตัวของพี่สองคนเหมือนกันนะคะ...หรือว่าคุณฮิโนเอะมีอะไร...”
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ”
คายะจังแปลกใจ ทำไมอยู่ๆ ฮิโนเอะอ้ำๆ อึ้งๆ ทั้งที่ปกติเป็นคนโผงผางตรงไปตรงมา แต่ค่อนข้างมั่นใจว่า เธอตรงหน้าน่าจะต้องมีปัญหาเกี่ยวกับบรรดาหนุ่มๆ ที่เธอคบหาหรือหมายตาแต่ยังไม่ได้คบกันจริงจัง
“คุณฮิโนเอะคะ อย่าหาว่าพี่สอนนะคะ คือ คนเราหากเราทำอะไรด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่มีอะไรเสื่อมเสีย เราก็ไม่จำเป็นต้องอายใครๆ หรือไม่จำเป็นต้องเดือดร้อนอะไรเวลามีใครแอบนินทาเรา เพราะเราไม่ใช่คนอย่างนั้น”
ฮิโนเอะก็ชักรำคาญรุ่นพี่คายะผู้แสนดีคนนี้เหมือนกัน ไม่ใช่เรื่องที่อยู่ดีๆ จะต้องมาโดนเทศนาเรื่องศีลธรรมความประพฤติ ความสัมพันธ์ของผู้ชายสองคนนั่นต่างหากที่เป็นเรื่องด่วนที่สุด
“ถามตรงๆ นะคะรุ่นพี่คายะ ความสัมพันธ์ของรุ่นพี่กับรุ่นพี่ฮายาม่าอยู่ในขั้นไหนแล้ว”
“รู้สึกว่าพี่จะบอกไปแล้ว ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่นะคะ”
“มันไม่ใช่แล้วค่ะ เพราะพี่ฮายาม่ากำลังจะมาแย่งอากิระไป”
“คุณฮิโนเอะกำลังพูดเรื่องอะไรคะเนี่ย”
“เรื่อนแฟนของรุ่นพี่นั่นแหละ รุ่นพี่คายะกับรุ่นพี่ฮายาม่าเคยมีอะไรกันไหม”
“คุณฮิโนเอะกำลังคิดอะไรอยู่คะเนี่ย”
“เลิกถามคำถามซ้ำๆ กันอย่างนี้เสียที่ได้ไหม ถ้าไม่อยากพูดออกมาก็แค่พยักหน้าหรือส่ายหน้าก็ได้”
คายะจังส่ายหน้าดิก หน้าแดงขึ้นมาเฉยๆ รู้อยู่ว่ารุ่นน้องฮิโนเอะคนนี้เชี่ยวชาญเรื่องหนุ่มๆ แต่ไม่วายอายแทน ที่เธอกล้ามาถามเรื่องอย่างนี้ได้อย่างหน้าตาเฉย
“สำหรับพี่การใช้เวลาอยู่ด้วยกัน คนเป็นห่วงคอยเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน เรื่องความสัมพันธ์ที่คุณฮิโนเอะหมายถึงมันไม่จำเป็นหรอกค่ะ”
“แสดงว่าไม่เคยมีอะไรกัน...คบกันมาตั้งสองสามปีเนี่ยนะ รุ่นพี่คายะไม่เคลิ้มๆ มั่งเหรอคะ เวลาไปออกทริปถ่ายภาพ คริสมาสต์ปีใหม่ งานเทศกาลดอกไม้ไฟ หรือเวลาเดินผ่านสวนสาธารณะตอนค่ำๆ”
“รุ่นพี่ฮายาม่าให้เกียรติพี่มาก แค่จูงมือข้ามถนนยังต้องขออนุญาตพี่ก่อน”
“หมายความว่าถ้ารุ่นพี่ฮายาม่าขออนุญาตแอ้ม รุ่นพี่คายะก็จะยินยอมงั้นหรือ”
คราวนี้คายะยังรู้สึกร้อนผ่าวถึงใบหู ครั้นจะตอบว่าใช่ ก็กระไรอยู่ เพราะจนถึงตอนนี้ยังไม่รู้ว่าฮิโนเอะจะมาไม้ไหน
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแต่...ไม่รู้สิคะ เราไม่เคยตกเข้าไปอยู่ในสถานการณ์นั้นมาก่อน”
“คือรุ่นพี่ฮายาม่าไม่เคยขอ....งั้นหรือคะ”
“พี่ว่าพูดเรื่องของคุณฮิโนเอะดีกว่าไหมคะ”
คายะจังรู้สึกว่าตนเองถูกกดดันขึ้นมาเฉยๆ และคิดว่าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามไร้สาระของคนที่เห็นเรื่องเซ็กซ์เป็นของสนุก
“ก็บอกแล้วเหมือนกันไงคะ ว่ารุ่นพี่ฮายาม่ากำลังแย่งอากิระไป ถึงถามไงคะว่าความสัมพันธ์ของรุ่นพี่คายะกับรุ่นพี่ฮายาม่าไปถึงขึ้นไหน ถ้าไม่เคยมีอะไรกันทั้งที่คบกันมาตั้งนาน ร้อยทั้งร้อยคิดว่ารุ่นพี่ฮายาม่าคบหากับรุ่นพี่คายะจังเพื่อปิดบังรสนิยมที่แท้จริงมากกว่า”
“หาก...สมมติว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณอากิระ คุณฮิโนเอะจะมาพูดกับพี่ไหมคะ”
คายะจังพยายามใจเย็น คนอย่างฮิโนเอะ แม้ไม่ได้สนิทสนมด้วย ชื่อเสียของเธอก็ขจรขจายไปถึงหูทุกคนได้ไม่ยาก
ฮิโนเอะสูดลมหายใจลึกๆ สองสามครั้ง น้ำเสียงผ่อนคลายขึ้น
“ช่างเถอะ...เรื่องนี้รุ่นพี่คายะจังไม่จำเป็นต้องตอบ มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่เกิดขึ้นระหว่างคนแค่สองคน แต่อยากให้คิดดูดีๆ ว่าที่จริงแล้วความรู้สึกที่รุ่นพี่สองคนมีให้กัน มันเหมือนเป็นความรักระหว่างชายหญิงจริงๆ หรือเป็นแค่เพื่อนสนิทที่อยู่ใกล้แล้วรู้สึกอบอุ่นหรือสบายใจเฉยๆ”
ฮิโนเอะทิ้งคำไว้แค่นั้น แล้วเดินจากไปเฉยๆ ทิ้งให้คายะจังยืนงงอยู่อีกครู่ใหญ่
มีอย่างเดียวที่คายะจังไม่อยากเชื่อ
คือฮายาม่าแย่งอากิระไปจากเธอ
ที่เหลือ...น่าสงสัย
ฮายาม่าให้เกียรติเธอเสมอ
ฮายาม่าไม่เคยก้าวก่ายล่วงเกิน
ฮายาม่าไม่เคยฉวยโอกาส
ถ้าความดีตรงนี้ คือเครื่องหมายการันตีรสนิยม
ฮายาม่าคงไม่พ้นจากพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน
แต่...มันจะยุติธรรมกับเขาหรือไม่
ที่เอาความเป็นสุภาพบุรุษ ที่ผู้หญิงทุกคนอยากพบเจอ
ตัดสินว่าความดีทั้งหมดนี้ มีไว้เพื่อพวกเพศเดียวกัน
คายะจังแน่ใจว่าตนเองอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้ฮายาม่า รู้สึกปลอดภัยและสบายใจ แต่ไม่มั่นใจว่าทั้งหมดที่ผ่านมาคือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ
แทบไม่รู้ตัวว่าเดินมาถึงร้านคุณป้าจีจี้ได้อย่างไร ภาพต่างๆ ที่ผุดพราวขึ้นแล้วสลับไปมาระหว่างเหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยทำร่วมกันกับฮายาม่า กับถ้อยคำของฮิโนเอะเมื่อครู่ ทำให้เธอทั้งรู้สึกว่าทั้งตัวหนักอึ้งและเบาหวิวในเวลาเดียวกัน คล้ายไม่สามารถจะกระดิกกระเดี้ยเคลื่อนไหวร่างกายส่วนใดได้ แต่ทั้งหมดของทั้งตัวกลับลอยละล่องมาถึงตรงนี้
พอผลักประตูเข้าไป ก็เห็นฮายาม่าและอากิระหันมองมาอยู่แล้ว คายะจังรู้สึกลำบากใจอย่างไม่รู้สาเหตุ ทั้งที่หนุ่มหล่อทั้งสองคนตรงนั้นต่างยิ้มรับ และฮายาม่ากำลังลุกขึ้นเพื่อเดินมารับ
คายะจังสาวเท้าเร็วขึ้นจนแทบกลายเป็นวิ่ง เมื่อมาถึงโต๊ะฮายาม่าจึงได้เพียงแต่เลื่อนเก้าอี้ให้
สตอเบอรี่ซันเดย์ ถูกนำมาเสริฟในนาทีถัดมา พร้อมกับน้ำแร่ขนาด 350 ซีซี. ขวดหนึ่ง
เหล่านี้คือความใส่ใจที่ฮายาม่ามอบให้คายะจังมาตลอด
แต่...
สองจานที่ถูกนำออกจากโต๊ะ ทำให้เธอเอะใจ
ทุกครั้งฮายาม่าต้องรอรับประทานพร้อมกันไม่ใช่หรือ
“พอดีอากิระเขาหิว ผมเลยกินเป็นเพื่อน”
ดูเหมือนฮายาม่าอ่านความคิดคายะจังได้ทัน
“ขอโทษรุ่นพี่คายะด้วยนะครับ”
อากิระรีบเสริม
“พี่สิคะต้องขอโทษที่มาช้า”
“คุณฮิโนเอะ กวนใจอะไรคายะจังหรือเปล่า”
ฮายาม่าไม่อาจเก็บความวิตกไว้กับตัวได้ เอ่ยถามออกไปแล้วถอนใจ โมโหตัวเองว่าทำไมถึงเผยรอยพิรุธได้ง่ายดายขนาดนี้
“นิดหน่อยค่ะ”
คายะจังออมคำ ไม่อยากบอกถึงรายละเอียด แต่ก็อยากให้ฮายาม่ารู้เหมือนกันว่าเธอไม่สบายใจกับเรื่องนี้
เรื่องที่ผู้ชายทั้งสองคนตรงหน้ารู้ดีกว่าเธอ
***********
ความคิดเห็น