คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : เกลียดขี้หน้า
“นี่ๆ เรรู้ป่าวว่าพี่รหัสเรอ่ะ คาสสิโนว่าสุดๆ”
“โธ่ ดาวจ๋า แค่เห็นหน้ามัน ก็รู้แล้ว”
“เรก็เรียกพี่วีดีๆหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ไม่มีทางหรอกดาว”
“เรเดียน มานี่หน่อยซิ” วีเดินมาเรียกเรเดียน
“ดาวจ๋า ดาวดูให้เรทีซิจ้ะว่าแถวๆโต้ะเรามีหมาด้วยเหรอ เรว่า เรได้ยินหมาเห่าอ่ะดาว”
“เรเดียน เธอ.............” วียังไม่ทันพูดจบ เรเดียนก็สวนขึ้นมา
“ดาวหมามันเห่าอีกแล้วอ่ะดาว หาให้หน่อยดิ เรจะเตะมัน” วีเองก็หยุดพูด แต่หันมาฉุดแขนเรให้เดินตามกันไปแทน แล้วผลักเรไปปะทะกับต้นไม้ใหญ่ต้นนึง
“เร นี่เราจะพูดกับพี่ดีๆไม่ได้เลยหรอ”
“ก็คงได้ ถ้าพี่ไม่ใช่เพื่อนไอ้พี่ภู”
“ทำไม เป็นเพื่อนไอ้ภูแล้วทำไม”
“ก็พี่ภูมันไม่มีเหตุผล มันดุดาวทั้งๆที่ดาวไม่ผิด ยัยปลาร้าเน่าต่างหากที่ผิด”
“แต่พี่กะภูก็เห็นว่าดาวตบน้องเกรซเขานะ”
“ก็แค่เห็นอ่ะ แล้วถามเรื่องราวรึยังอ่ะ ก็ยัง ตัดสินแค่สิ่งที่เห็นเท่านั้นอ่ะ”
“อ้าว ก็มันเห็นแบบนั้นหนิ” ก่อนที่เรเดียนจะได้เถียงต่อ วีก็หันไปเห็นแม็คเพื่อนที่เคยสบประมาทไว้ว่าเขามีเสน่ห์แค่กับผู้หญิงบางกลุ่มเท่านั้น และยังนีน่าที่เป็นแฟนเก่าที่นั่งอี๋อ๋ออยู่กับแม็คอีก บวกกับความอยากแกล้งรุ่นน้องปากดี วีจึงเอามือคร่อมตัวเรเดียนไว้ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ แค่นั้นคนที่มองไกลๆก็คงนึกว่าคนสองคนกำลังจูบกันอย่างหวานซึ้ง แต่ทว่า
‘ทำไมปากเธอมันน่าจูบนักนะเรเดียน อย่ามองชั้นแบบนั้นสิ เดี๋ยวก็อดใจไม่ได้พอดีล่ะ’
กว่าวีจะรู้ตัวอีกทีปากสากก็ประกบลงบนปากนุ่มของหญิงสาวซะแล้ว พร้อมกับตาที่โตขึ้นของเธอ ‘อื้ม นุ่มชะมัดเลย’ วีเองคงหยุดอะไรไม่ได้แล้ว มือใหญ่ค่อยๆเลื่อนลงมาปลดกระดุมเสื้อออก ก่อนที่ปากสากๆจะเลื่อนลงมาประทับจอง มือสากนั้นยังคงเคลื่อนต่อไปหากแต่
“ฮือๆๆ “
“เอ่อ เรเดียน พี่... พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“มันเป็นคำแก้ตัวที่งี่เง่าที่สุด” พลั่ก เธอชกหน้าชายหนุ่มไป แล้ววิ่งกลับไปหาดาว
“ดาวกลับหอ” เมื่อพูดจบเธอก็วิ่งไปปล่อยให้ดาวยืนงง
“กลับก็กลับ เรรอด้วย”
“ไอ้รุ่นพี่บ้า ไอ้เลว ชั้นจะตามจองล้างจองผลาญแก คอยดูนะ”
“เร เรเป็นไร เอ๊ะ นั่นรอยอะไรอ่ะ ช้ำๆที่คอเรอ่ะ”
“ช่างมันเหอะ เด๋วเรขอไปอาบน้ำก่อนนะ”
“อืมๆๆจ้ะ” เมื่อดาวเห็น่วาเรคงไม่ยอมพูดง่ายๆ เธอจึงตามใจเพื่อนสาว
.............................................................................
เช้าวันถัดมา พี่ๆทั้งหลายพาน้องมาเข้ากิจกรรมที่ป่าในจังหวัดเดียวกัน
“เร............เรครับ” วีเรียกซ้ำเมื่อเห็น่วาเรไม่หันมามอง
“มีไร”
“เอ่อ คือ .......... เรื่องเมื่อวา...” ก่อนที่วีจะพูดจบเรก็แทรกขึ้นมา
“ไอ้หน้าเฮงซวย ถ้าแกยังไม่จบเรื่องเมื่อวานล่ะก็หน้าที่ไม่หล่อของแกจะเละไปอีก หลบไป”
“อ้าวเร จะไปไหน กิจกรรมวันนี้ต้องทำกับพี่รหัส”
“อย่ามาล้อเล่นนะเว้ย” เรพูดแบบเดือดๆ
“ไม่ได้ล้อเล่น เรื่องจริง” “ก็พี่ปี3อ่ะนะเขาจะจัดฐาน แร้วปี2กะปี1ที่เป็นบัดดี้กันต้องจับคู่ไปเข้าฐาน ทีละคู่ตามที่จับฉลากได้”
“งั้นชั้นไม่สบาย ฝากบอกคนอื่นด้วย”
“เดี๋ยว เรเดียนจะไปไหน” เสียงดุดันจากพี่รหัสของดาวดังขึ้น
“คือ เรไม่ค่อยสบายอ่าค่ะ เรยว่าจะขอตัว”
“งานนี้ไม่มีการบาย ต้องอยู่ทุกคน ถึงเธอไม่สบายก็เป็นหน้าที่ของไอ้วีที่มันต้องดูแลเธอ”
“แต่..”
“ไม่มีแต่ มารวมกันได้แล้ว” เรเถียงไม่ได้จึงได้แต่เดินไปกระทืบเท้าพี่รหัสตัวเอง ก่อนจะเดินไปรวมกับคนอื่นๆ
“เร ดาวไม่อยากทำกิจกรรมนี้เลยอ่า”
“เรก็ไม่อยากแหละดาว ไอ้พี่ภูเนี่ยโคดโหดเรย”
“น้องสองคนนั้นน่ะ เงียบหน่อย แล้วช่วยฟังด้วยนะ”
“เออ” เรเดียนสวนกลับทันทีที่เห็นว่าคนพูดคือคนที่ฉวยโอกาสกะเธอเมื่อวาน
....................................................................................................................................
เมื่ออธิบายการเข้าฐาน และแจกอุปกรณ์ที่จำเป็นเสร็จก็เริ่มจับฉลากคู่ที่จะไดเข้าฐานคู่แรก
“คู่แรกนะคับ ภู กับ น้องดาว”
เมื่อประกาศชื่อจบ ภูก็ลุกขึ้น แต่ก็ไม่เห็นอีกร่างลุกตาม จึงหัวเสีย
“อ้าวน้องดาวนั่งอยู่ไหนลุกซิ เสียเวลา”
“เสียมารยาทจิงเลย” ยัยเกรฟเน่าพูดขึ้น
“แร้วยุ่งอะไร ชั้นจะลุกเร็วลุกช้ามันเรื่องของชั้น ยุ่งอะไร”
“ดาว หยุดได้แล้ว” เสียงเข้มๆของภูดุดาว ดาวหันไปมองหน้าด้วยสายตาตัดพ้อเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินนำหน้าเข้าป่าไป
“เฮ้ยน้อง รอด้วย” ภูพูดแล้วรีบวิ่งตามเข้าไป
“อีก 15 นาที คู่ทีสองจะตามไปนะ อืม เอางี้ดีกว่า คู่ใครก็ยืนด้วยกันเลย เดี๋ยวจะมีปัญหาอีก” ทุกๆคนเดินไปจับคู่กับพี่รหัส ยกเว้นเรเดียนที่ยืนเฉยๆด้วยสีหน้ากังวล
“เร เป็นไร หน้าเครียดเชียว”
“ชั้นจำไม่ได้ว่าไปสนิทกะนายตอนไหน นายถึงมาเรียกชั้นว่า เรเฉยๆเนี่ย”
“เอ่อ คือ” “แร้วถ้าเพื่อนนายทำให้เพื่อนชั้นเจ็บตัว ไม่รอดแน่”
“อ่ะคับ พี่รู้ว่าน้องเก่ง แต่...” “ไม่มีแต่ และก็ช่วยยืนนิ่งๆด้วย หุบปากด้วยนะ รำคาญ”
เมื่อเรพูดแบบนี้ วีก็ได้แต่ทำหน้าเซง แถมเพื่อนๆยังล้ออีกด้วย
“คู่ที่ 5 ค่ะ คู่ของ วี กะ น้องเร”
เมื่อรุ่นพี่พูดจบ เรก็เดินนำไปโดยที่ไม่สนใจวีเลย จนวีต้องรีบวิ่งตามท่ามกลางเสียงหัวเราะปนเย้ยนิดของเพื่อนตัวเอง
.....................................................................................................................................
กลับมาทางฝั่งดาว
“โอ้ย!!” ดาวร้องขึ้นเมื่อตัวเองสะดุดรากไม้ล้มลง
“เป็นไรมั้ยเนี่ย” ภูพูดขึ้น และก่อนที่ภูจะเข้ามาประคอง ดาวก็พูดขึ้นว่า
“ไม่เป็นไร ดาวลุกเองได้” “โอ้ย” เมื่อได้ยินเสียงดาวร้องอีกครั้งภูก็ผวาเข้าไปประคอง
“อวดเก่งจิง ไม่ไหวก็บอกไม่ไหวซิ คงไม่เสียฟอร์มมากนักหรอก”
“ก็ดาวไหว” เมื่อจบประโยคของดาวภูก็ปล่อยมือที่ประคองดาวออก ทำให้ดวงเกือบร่วงลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง แต่มือหนาๆ ก็มาโอบรับไว้ทัน
“หยุดดื้อได้ยังเราน่ะ” “เดินไหวมั้ยเนี่ย ภูพยายามประคองดาวให้เดิน แต่ “โอ้ย” “ไม่ไหวเหรอ ทำไงล่ะ เอางี้ล่ะกัน เอากระเป๋าของไปสะพายไว้ แล้วมาขี่หลังพี่”
“เอ่อ.... ไม่เป็นไรมั้งคะ” “อย่าดื้อซิ บอกให้ทำก็ทำ” “ค่ะๆๆ” ดาวรับคำก่อนที่จะไปขี่หลังภู
“เรากินอะไรเป็นอาหารเนี่ย น้ำหนักไม่ได้เพิ่มเท่าไหร่เลย” ภูพูดขึ้นเมื่อรุสึกว่าตอนที่เขาแบกกระเป๋าใบเดียวกับตอนที่มีคนร่างเล็กอยู่ด้วยน้ำหนักไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่
“พี่ถึกซะมากกว่า” ดาวเหมือนจะพูดกับตัวเอง แต่โชคร้ายที่
“ว่าอะไรนะ”
“ป่าวนี่คะ”
“พี่ได้ยินนะ”
“ได้ยินแล้วถามทำไม”
“เอ๊ะเรานี่ เจ็บแล้วยังปากดีอีก”
“ก็ขาเจ็บหนิ ไม่ใช่ปาก”
“ต้องให้ปากเจ็บด้วยใช่มั้ย” ภูว่าพร้อมกับค่อยๆดึงร่างเล็กลงจากหลังแล้วผลักไปติดกับต้นไม้ ก่อนที่จะเอามือทั้งสองยันไว้กับต้นไม้กันคนตัวเล็กหนี
“พี่...จะทำอะไรคะ”
“ทำให้ปากเราเจ็บไง จะได้ไม่พูดมาก” ภูพูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ จนร่างเล็กในอ้อมแขนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ จนต้องก้มหน้าด้วยความอาย แต่คนตัวใหญ่เอามือหนามาเชยคางบอบบางของคนตัวเล็กให้เงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีก ปากของทั้งคู่กำลังจะชนกัน แต่...
“พอเถอะคะ ดา..ดาวจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว”
“ก็ดี นึกว่าต้องลงมือ”
--------------------------------------------------
ความคิดเห็น