คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : มีเรื่อง
ในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง วันนี้เป็นวันที่หลายๆคนเฝ้ารอ นั่นคือ การรับน้องใหม่นั่นเอง
“เฮ้ยภู แกจะรับน้องกลุ่มไหนไปวะ” วีเอ่ยปากถามเพื่อนซี้เมื่อมีการแบ่งกลุ่มน้องๆ
“เออ เอาอะไรก็ได้ ข้าชอบเลข ๘ เอากลุ่ม ๘ ก็ได้”
“เฮ้ยไอ้ไหม ไอ้ภูเอากลุ่ม ๘ ข้าเอากลุ่ม ๙ แบ่งคนมาด้วยนะ”
-----------------
“ดาวจ๋า ดาวได้กลุ่มไหนอ่ะ”
“ดาวได้กลุ่ม ๘ แล้ว เรล่ะ”
“เค้าได้กลุ่ม ๙อ่า ยังดีนะ มีสิทธิ์ได้อยู่ใกล้กัน”
“เอ้าน้องๆคะ แยกไปกับพี่เลยค่ะ ดูป้ายที่พี่ๆถือนะคะ”
ขณะที่ดาวกับเรเดียนจะแยกจากกันก็มีกลุ่มเด็กผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาชนดาว จนดาวล้มไป
“นี่หล่อน เดินไม่ระวังเลยนะ ไม่สวยแล้วยังซุ่มซ่ามอีก”
“หนอยนังชะนี ชั้นเห็นคาตาว่าแกเดินมาชนดาว ปากหมานี่หว่า”
“อีทอม อย่ามายุ่งได้ไหมถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว”
“เร ดาวว่าพอเถอะ ดาวเองก็ไม่ได้เจ็บมากหรอก”
“ดี เมื่อแกรู้ตัวว่าผิดก็ดี ขอโทษมาซะ”
“ไปกันเถอะเร”
“นังดาว ชั้นบอกให้แกขอโทษ ไม่ได้ยินเหรอห๊า”
“ได้ยินค่ะ แต่ดาวจะขอโทษกับคนเท่านั้น สัตว์ชนิดอื่นไม่เกี่ยว”
“นังนี่ อยากลองดีใช่มั้ย”
“เชอรี่ ลิ้นจี่ จับมัน” แต่ก่อนที่สองสมุนจะเข้าถึงตัวดาวก็ถูกเรเดียนถีบออกมาซะก่อน
ตอนนี้พี่สตาฟเริ่มเห็นความผิดปกติแล้ว (มันทะเลาะกันตั้งนาน เพิ่งเหน เอาตาปายไว้ไหนฟร่ะ)
“จะสู้ ก็ตัวๆดิ ดาวมันไม่กลัวหรอก”
“ได้ ถ้าอยากลอง”
เพี๊ยะ ///ยัยหน้าปลาเน่าตบดาว
เพี๊ยะ เพี๊ยะ///อันนี้ยัยดาวเอาคืน
“อ๊าย ยัยทุเรศ หน้าชั้น”
“น้องคนนั้นอ่ะ หยุดเลย” เสียงที่น่าเกรงขามดังขึ้น“ชื่อดาวเหรอเราอ่ะ” ภูพูดขึ้นหลังจากเห็นป้ายชื่อ
“พี่ภูขา ช่วยเกรฟด้วยค่ะ นังนี่มันตบเกรฟค่ะ”
“ขอโทษเกรฟซะ ดาว”
“ดาวขอโทษเป็นแต่คนค่ะ ขอโทษชะนีไม่เป็น”
“กะอีแค่คำว่าขอโทษ มันพูดยากนักเหรอ”
“มันไม่ยากหรอกค่ะ ถ้าดาวผิด ดาวขอตัวนะคะพี่ๆ ดาวปวดหัว”
“ดาว รอเรด้วย ฝากไว้ก่อนเหอะนังปลาร้าเน่า ดาวรอด้วย”
“พี่ภูขา เกรฟเจ็บค่ะ”
“ไหม แกเอาน้องไปทำแผลทีสิ”
--------------------------
“ดาว ดาวเป็นไรมั้ย เจ็บมั้ยดาว”
“เร ทำไมพี่เค้าต้องว่าดาวด้วยล่ะ ดาวไม่ผิดนะ”
“จ้ะดาว เค้ารู้ว่าดาวไม่ผิด งั้นเรากลับไปกันเถอะนะ เด๋วพี่ๆเป็นห่วง”
“แต่ว่าเร คือ ...”
“ดาวไม่ต้องกลัวนะ เรอยู่กะดาวเสมอ”
“จ้ะเร ไปกันเถอะ”
-----------------
แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้ากลุ่มไป
“ขอโทษค่ะที่มาช้า” ดาวพูด และกำลังจะนั่งลง
“เดี๋ยว ออกมาข้างหน้านี่” ดาวมองงงๆแต่ก็เดินออกไป
“อ่ะ” ภูยื่นกล่องของขวัญให้ดาว
“คะ” ดาวยิ่งงงเข้าไปอีก
“พี่เป็นพี่รหัสของดาว และนี่ของขวัญตามธรรมเนียม”
“อ๋อ ค่ะ อ่ะนี่ค่ะ ของดาว”
“ขอบคุณ”
------
“เฮ้ย น้องคนที่มาทีหลังอ่ะ มาทางนี้”
“ไรวะ คนยิ่งเมื่อยๆอยู่”
“บ่นไรฮะเราอ่ะ”
“บอกว่าเมื่อย อยากนั่ง”
“นี่เข้ามาช้าไม่คิดจะขออนุญาตก่อนเหรอ”
“เสียมารยาทเนอะ” เชอรี่หันไปพูดกับลิ้นจี่ แล้วหัวเราะ
“เสือก” คำเดียวสั้นๆ ทำเอาสองสาวหน้าเหวอไป
“เรานี่ หาเรื่องเค้าไปทั่วเลยนะ” วีพูดพร้อมกับส่ายหน้า “แล้วหมวกนี่ มันไม่ได้ร้อน ใส่ทำไม เสียมารยาทจริงๆเลย ถอดออก”
“ไม่” พรึ่บ ทันทีที่ได้ยินคำตอบ แขนยาวๆของวีก็เอื้อมไปดึงหมวกออก
เรเดียนหันไปหาคนที่ดึงหมวกของเธอออก ผมยาวๆของเธอปลิวตามแรงสะบัด หน้าใสๆจ้องหน้าหนุ่มหล่ออย่างเอาเรื่อง และใบหน้าใสๆนั้นก็ทำให้วีเผลอจ้องนานไปจนกระทั่งรู้สึกตัว จึงส่งหมวกคืนให้หญิงสาว เมื่อได้หมวกคืนมา เรเดียนจึงจัดการรวบผมเข้าหมวก
“คืนแต่แรกก็จบไอ้รุนพี่ขี้เก๊ก”
“เดี๋ยว เราชื่อเรเดียนใช่มั้ย”
“แล้วทำไม มันเหมือนชื่อญาติพี่เหรอ”
“เฮ้อ อ่ะนี่ พี่เป็นพี่รหัสของเรา” ว่าแล้ววีก็ยื่นกล่องของขวัญให้
“ว่าไงนะ โห โคตรซวยเลย”"
“อ้าว แล้วของพี่ล่ะ”
“จะเอาใช่ไหม อ่ะ” พูดจบ เรเดียนก็โยนกล่องของขวัญให้กะจะให้วีรับไม่ได้ แต่ ... วีกลับรับได้อย่างสวยงาม “เล่นงี้กะนักบาสมันง่ายไป หึหึ” เรเดียนได้แต่ฟึดฟัดกลับที่ไป
...........................................................................................
“เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้รุ่นพี่บ้านั่นน่ะ”
“เร ใจเยนๆซิ นั่นพี่รหัสเรนะ”
“แล้วไงอ่ะ มันเป็นรุ่นพี่ แล้วเค้าต้องกลัวมันเหรอ”
“เปล่า ดาวไม่ได้บอกแบบนั้น แต่ดาวจะบอกว่า เรกะพี่วีจะต้องทำงานร่วมกันอีกหลายอย่าง จนกว่าจะจบเลยนะ”
“โอ้ย คิดแล้วปวดหัว”
ขณะที่อีกด้านหนึ่ง
“กูล่ะสะจายว่ะ ไม่เคยเห็นสาวไหนหักหน้าหล่อๆของไอ้วีมานานแล้ว”
“ไอ้เก่ง อย่าพูดไป นั่นมันทอมนะ แกลองดูตอนที่น้องเค้าพูดกะคู่ขาดิ ออกจาหวาน”
“อ๋อ ไอ้วีมันมีเสน่ห์แค่กะผู้หญิงบางกลุ่มเท่านั้นว่ะ”
ทุกคนคุยกันอย่างออกรส โดยที่ไม่คิดว่า บทสนทนาวันนี้ จะส่งผลอย่างไรต่อไป
ความคิดเห็น