ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นายปากหมา
เอี๊ยด~~~!
พอดีรถเมล์มาถึงหน้าโรงเรียนของฉัน ฉันจึงรีบลงรถโดยไม่สนใจตาพงศ์ ทิ้งไว้บนรถซะให้เข็ดโทษฐานที่ไม่ยอมช่วยฉัน
“จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะสาวน้อย”
ฉันรีบเดินไปให้เร็วที่สุดโดยที่ไม่สนใจเสียงของอีตานั่น แต่
“เฮ้! เธอเดี๋ยวสิ” นายนั่นเดินมาดึงมือฉันไว้
(ฮือ~! ฮือ~! ฮือ~! ชีวิตของฉันจะหนีนายนี่ไม่พ้นเลยจริงๆหรอเนี่ย)
“มีอะไรอีก” ฉันพูดแบบไร้ความอดทน
“เปล่า” ทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“เปล่า แล้วดึงฉันไว้ทำไม” ฉันทำหน้าผวานิดๆ
“ก็ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอชื่ออะไรก็แค่นั้น”
“ชื่ออะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย” ฉันแหวใส่
“จะบอกหรือไม่บอก” นายนั่นพูดเชิงขู่
“บอกก็ได้” ฉันพูดอย่างเร็วเพราะกลัว
“เอ้! เธอชื่ออะไรก็พูดมาเร็วๆสิ”
“ชื่อปาริฉัตร”
“ก็แค่เนี้ย ชอบให้พูดมาก”
“พอใจยังล่ะ” พอฉันพูดจบก็รีบวิ่งหนีไป
“แบร่~~~!” ฉันแลบลิ้นใส่นายนั่น
“เธอ...”
“ไปก่อนนะ” ฉันพูดแหย่นายนั่นเล่น
*******************
“พงศ์นายพึ่งย้ายมาหรอ”
“ครับ”
(พงศ์พูดกับใคร แหมทำเป็นพูดเพราะ ทีกับฉันล่ะไม่มี) ฉันจึงหันหน้าไปดูให้รู้ว่าพูดกับใคร เห็นพูดซะเพราะเชียว แต่ปรากฏว่าเมื่อฉันหันกลับไปดูกับเป็นนายบ้าอำนาจนั่น(ชาตินี้ฉันคงหนีนายนี่ไม่พ้นจริงๆ) ด้วยความอยากรู้เรื่องราวต่อฉันจึงเดินกลับไปหาพงศ์
“นี่เธอเมื่อกี้บอกว่าจะไปแล้วไม่ใช่หรอ” นายหัวดำพูด
“ก็กลับมาอีกไม่ได้หรือไง” ฉันแกล้งยั่วโมโห
“ก็ได้”
“ก็ได้แล้วพูดทำไมล่ะ”
“ok. Ok. ฉันยอมแพ้ก็ได้” นายหัวดำยกมือขึ้นสองข้างเพื่อแสดงว่ายอมแพ้
“นี่เธอพอได้แล้ว มีอะไรถึงกลับมาอีก”
“สงสัยคงคิดถึงนายว่ะ” นายผมดำพูดแทรกขึ้น
“จะบ้าหรอ ฉันแค่มาหาพงศ์”
“มีอะไรงั้นหรอ” พงศ์พูดในท่าทางที่พึ่งตื่นนอน
“นายรู้จักนายปากหมากับนายหัวดำด้วยหรอ”
“เธอว่าใครหัวดำ”
“ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร แถวนี้มีใครหัวดำบ้างนอกจากนาย”
“ปากเก่งจริงๆนะสาวน้อย” นายปากหมาพูด
“ฉันไม่ได้ชื่อสาวน้อย แล้วก็ห้ามเรียกฉันแบบนี้อีก” ฉันพูดเชิงขู่
“ก็ได้ ก็ได้”
“พงศ์ นายรู้จักกับสองคนนี้ได้ยังไง”
“ก็พวกรุ่นพี่เคยช่วยฉันเอาไว้”
“ช่วยงั้นหรอ”
“ใช่!” นายปากหมาพูดแทรกขึ้น
“พงศ์ ฉันว่านายมาอยู่กลุ่มพวกฉันดีกว่า” นายปากหมาพูด
“ใช่ ! นายจะได้มาช่วยฉัน” นายหัวดำพูด
“ช่วยอะไร” ฉันพูดแทรกขึ้น
“ก็ช่วยพวกฉันกำจัดไอ้พวก....” นายปากหมาพูด
“หยุด!” ฉันพูดเสียงดัง
“ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันให้ตาพงศ์ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกอัธพาลเด็ดขาด”
“ฉันว่าเรื่องนี้ให้พงศ์เป็นคนตัดสินดีกว่า ว่าไงพงศ์ตกลงนายจะเอายังไง”
“เจ๊ ไม่รีบไปเข้าเรียนเดี๋ยวก็สายหรอก”
(เออนั่นลืมไปเลย)
“งั้นฉันไปเข้าเรียนก่อนะ” ฉันรีบวิ่งไปเข้าเรียน
“นายนี่เก่งว่ะทำให้ยายนั่นไปได้” นายหัวดำพูด
“แน่นอนครับ” พงศ์พูดเชิงหยอกเล่น
พอดีรถเมล์มาถึงหน้าโรงเรียนของฉัน ฉันจึงรีบลงรถโดยไม่สนใจตาพงศ์ ทิ้งไว้บนรถซะให้เข็ดโทษฐานที่ไม่ยอมช่วยฉัน
“จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะสาวน้อย”
ฉันรีบเดินไปให้เร็วที่สุดโดยที่ไม่สนใจเสียงของอีตานั่น แต่
“เฮ้! เธอเดี๋ยวสิ” นายนั่นเดินมาดึงมือฉันไว้
(ฮือ~! ฮือ~! ฮือ~! ชีวิตของฉันจะหนีนายนี่ไม่พ้นเลยจริงๆหรอเนี่ย)
“มีอะไรอีก” ฉันพูดแบบไร้ความอดทน
“เปล่า” ทำหน้าไม่รู้เรื่อง
“เปล่า แล้วดึงฉันไว้ทำไม” ฉันทำหน้าผวานิดๆ
“ก็ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอชื่ออะไรก็แค่นั้น”
“ชื่ออะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย” ฉันแหวใส่
“จะบอกหรือไม่บอก” นายนั่นพูดเชิงขู่
“บอกก็ได้” ฉันพูดอย่างเร็วเพราะกลัว
“เอ้! เธอชื่ออะไรก็พูดมาเร็วๆสิ”
“ชื่อปาริฉัตร”
“ก็แค่เนี้ย ชอบให้พูดมาก”
“พอใจยังล่ะ” พอฉันพูดจบก็รีบวิ่งหนีไป
“แบร่~~~!” ฉันแลบลิ้นใส่นายนั่น
“เธอ...”
“ไปก่อนนะ” ฉันพูดแหย่นายนั่นเล่น
*******************
“พงศ์นายพึ่งย้ายมาหรอ”
“ครับ”
(พงศ์พูดกับใคร แหมทำเป็นพูดเพราะ ทีกับฉันล่ะไม่มี) ฉันจึงหันหน้าไปดูให้รู้ว่าพูดกับใคร เห็นพูดซะเพราะเชียว แต่ปรากฏว่าเมื่อฉันหันกลับไปดูกับเป็นนายบ้าอำนาจนั่น(ชาตินี้ฉันคงหนีนายนี่ไม่พ้นจริงๆ) ด้วยความอยากรู้เรื่องราวต่อฉันจึงเดินกลับไปหาพงศ์
“นี่เธอเมื่อกี้บอกว่าจะไปแล้วไม่ใช่หรอ” นายหัวดำพูด
“ก็กลับมาอีกไม่ได้หรือไง” ฉันแกล้งยั่วโมโห
“ก็ได้”
“ก็ได้แล้วพูดทำไมล่ะ”
“ok. Ok. ฉันยอมแพ้ก็ได้” นายหัวดำยกมือขึ้นสองข้างเพื่อแสดงว่ายอมแพ้
“นี่เธอพอได้แล้ว มีอะไรถึงกลับมาอีก”
“สงสัยคงคิดถึงนายว่ะ” นายผมดำพูดแทรกขึ้น
“จะบ้าหรอ ฉันแค่มาหาพงศ์”
“มีอะไรงั้นหรอ” พงศ์พูดในท่าทางที่พึ่งตื่นนอน
“นายรู้จักนายปากหมากับนายหัวดำด้วยหรอ”
“เธอว่าใครหัวดำ”
“ถ้าไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใคร แถวนี้มีใครหัวดำบ้างนอกจากนาย”
“ปากเก่งจริงๆนะสาวน้อย” นายปากหมาพูด
“ฉันไม่ได้ชื่อสาวน้อย แล้วก็ห้ามเรียกฉันแบบนี้อีก” ฉันพูดเชิงขู่
“ก็ได้ ก็ได้”
“พงศ์ นายรู้จักกับสองคนนี้ได้ยังไง”
“ก็พวกรุ่นพี่เคยช่วยฉันเอาไว้”
“ช่วยงั้นหรอ”
“ใช่!” นายปากหมาพูดแทรกขึ้น
“พงศ์ ฉันว่านายมาอยู่กลุ่มพวกฉันดีกว่า” นายปากหมาพูด
“ใช่ ! นายจะได้มาช่วยฉัน” นายหัวดำพูด
“ช่วยอะไร” ฉันพูดแทรกขึ้น
“ก็ช่วยพวกฉันกำจัดไอ้พวก....” นายปากหมาพูด
“หยุด!” ฉันพูดเสียงดัง
“ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันให้ตาพงศ์ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกอัธพาลเด็ดขาด”
“ฉันว่าเรื่องนี้ให้พงศ์เป็นคนตัดสินดีกว่า ว่าไงพงศ์ตกลงนายจะเอายังไง”
“เจ๊ ไม่รีบไปเข้าเรียนเดี๋ยวก็สายหรอก”
(เออนั่นลืมไปเลย)
“งั้นฉันไปเข้าเรียนก่อนะ” ฉันรีบวิ่งไปเข้าเรียน
“นายนี่เก่งว่ะทำให้ยายนั่นไปได้” นายหัวดำพูด
“แน่นอนครับ” พงศ์พูดเชิงหยอกเล่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น