ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จูบครั้งแรก
วันนี้เป็นวันที่ฉันกับพงศ์ต้องไปโรงเรียนเป็นวันแรก ตื่นเต้นจัง
“ไปแล้วนะเจ๊ฉัตร มัวแต่ยืดยาดอยู่นั่นแหละ สายไม่รู้ด้วย บ๊าย! บาย! ไปก่อนนะ”
(นี่แหละฉายาที่พงศ์ตั้งให้ฉัน ฉันต้องเอาคืนคอยดูสิ)
“ไม่มีทางนายต่างหากที่จะต้องสายไม่ใช่ฉัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพูดเป็นเชิงหยอกล้อ
ฉันวิ่งตามพงศ์ออกไป
“หยุดเดี๋ยวนี้น้าาาาาาา!”
“หยุดก็สายดิ เอ้อ!”
“ไอพงศ์บ้า คอยดูนะไล่ทันล่ะน่าดู”
ฉันกับพงศ์วิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ พอวิ่งไปถึงรถเมล์ก็มาพอดี ฉันกับพงศ์เลยวิ่งขึ้นไปเลย เมื่อขึ้นไปบนรถ (โอ้โห! บนรถมีแต่นัก เรียนเต็มไปหมดเลยแฮะ ทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันและก็โรงเรียนเดียวกับพงศ์ แต่ก็ช่างเถอะไม่สายก็ดีแล้ว)
“ไอพงศ์ แฮ่ะ! แฮ่ะ! ฉันเกือบสายเพราะนายรู้ไหม” ฉันตะโกนด่าในท่าทางที่เหนื่อยและหอบ
“แล้วใครใช้ให้เธอชักช้า ยืดยาดล่ะ เจ๊เต่าประจำบ้าน”
“นายว่าใครเจ๊เต่า” พูดด้วยความโมโห จนทุกคนในรถหันมามอง
“นายเรียกใครว่ายายเต่า เดี๋ยวโดน”
“ก็เจ๊ไง เต่า”
“ไอ ไอ ไอบ้า” คิดคำด่าไม่ออกคิดได้อยู่คำเดียวคำว่าบ้า
“ยายนั่นแหละบ้า หาคำด่าไม่ได้ล่ะสิ ด่าเป็นอยู่คำเดียว”
(รู้ได้ไงวะ เกลียดจังคนรู้ทันเนี่ย)
“ใครว่า ฉันไม่อยากเถียงกับคนบ้า คนผีทะเลอย่างนาย เถียงไปก็เปลืองน้ำลาย เชอะ!”
“จ้าาาา! แม่คุณ ไปหาที่นั่งดีกว่า”
(พึ่งนึกได้หรือไงว่ายังไม่ได้นั่ง)
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เสียงผู้ชายสองสามคนหลังรถหัวเราะ
“ขำบ้าอะไร กระดูกติดคออยู่หรือไง” พูดแบบหมั่นไส้
และมีเสียงผู้ชายเล็ดลอดออกมาหนึ่งคน เค้ามีผมสีน้ำตาลอ่อน หุ่นเหมือนนายแบบเปี๊ยบ! หน้าตาก็หล่อม๊าก มาก เดินออกมาหาฉันที่ยืนโหนราวอยู่
“เฮ้! เธอว่าใครกระดูกติดคอฮะ” ชายผมสีน้ำตาลอ่อนพูด
แต่สงสัยจะบ้าอำนาจน่าดู
“ใครอยากรับก็รับไปสิ”
“แต่เมื่อกี้เธอว่าฉัน” นายบ้าอำนาจพูด
“ฉันไม่ได้ระบุชื่อหนิ หรือว่านายร้อนตัว”
“เธอ…”
“เถียงไม่ออกล่ะสิ เพราะที่ฉันพูดมันเป็นความจริง”
“โห! สาวน้อยปากดีจริงๆเลยนะ ไม่รู้หรือไงว่าพวกฉันสามคนเป็นใคร” ผู้ชายผมสีดำพูด คาด-ว่าน่าจะเป็นเพื่อนของนายนั่น นิสัยปากหมาด้วยกันทั้งครู่ แต่ทุกคนในกลุ่มนายนั่นไม่รู้กินข้าวกับอะไร หน้าตาหล่อกันหมดทุกคนเลย
“พวกนายจะเป็นใครฉันไม่สน แต่ที่รู้ๆ ฉันไม่มีทางกลัวพวกนายเด็ดขาด” พูดด้วยความโมโห และฉันก็กำลังจะเดินไปหาที่นั่ง
“เดี๋ยวสิสาวน้อยจะรีบไปไหนล่ะ” นายบ้าอำนาจฉุดมือฉันเอาไว้
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย คุยกันก่อนสิ” นัยน์ตาเค้ามีเลศนัย
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพยายามจะสลัดนายนั่นออกไปให้พ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะนายนั่นตัวใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะสลัดออกไปได้ คนอะไรก็ไม่รู้ตัวใหญ่ชะมัด
“แต่ฉันมี” นายบ้าอำนาจพูดเชิงเจ้าเล่ห์
“นายใหญ่มาจากไหนถึงชอบสั่งคนโน้นคนนี้ให้ทำตามที่นายสั่ง”
“ก็ใหญ่พอที่จะทำให้ทุกคนทั้งโรงเรียนออกจากโรงเรียนได้โดยไม่ต้องลาออก”
“เชอะ! ถึงยังไงฉันก็ไม่มีทางที่จะกลัวนายเด็ดขาดจำไว้” ฉันพูดอย่างโมโห
“แล้วอย่างนี้เธอจะกลัวหรือเปล่าล่ะ”
ฉันฉุกคิดกับคำพูดของเขา และมองไปที่พงศ์แต่ปรากฏว่าตาพงศ์ดันหลับไม่รู้เรื่องซะนี่
(ตาพงศ์นะตาพงศ์ห่วงแต่หลับอยู่นั่นแหละ ไม่ห่วงกันบ้างเลยหรือไง)
“อย่างนี้น่ะอย่างไหน” ฉันทำหน้ากวนประสาท
“ก็แบบนี้ไง”
“อุ๊บ~~~!” นายบ้าอำนาจดึงฉันเข้าไปจูบอยางแรง ตอนนั้นฉันอยากจะผลักนายนั่นให้ออกไปไกลที่สุดเท่าที่ชีวิตของฉันจะทำได้ แต่ความพยายามของฉันมันก็ไม่เป็นผลเพราะนายนั่นตัวใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะผลักออกไปได้ แต่ในที่สุดความพยายามของฉันก็เป็นผลฉันสามารถผลักนายนั่นออกไปได้ ดีใจสุดๆ
“ไอบ้า ไอ...ไอ...นายมัน...” ในตอนนั้นฉันสังเกตว่าทุกคนในรถ โดยเฉพาะผู้หญิงจะมองฉันเป็นตาเดียว แถมยังซุบซิบอะไรกันอีกก็ไม่รู้แต่ได้ยินแว่วๆว่ารุ่นพี่ รุ่นพี่อะไรซักอย่าง น่ากลัวที่สุด
“ไปแล้วนะเจ๊ฉัตร มัวแต่ยืดยาดอยู่นั่นแหละ สายไม่รู้ด้วย บ๊าย! บาย! ไปก่อนนะ”
(นี่แหละฉายาที่พงศ์ตั้งให้ฉัน ฉันต้องเอาคืนคอยดูสิ)
“ไม่มีทางนายต่างหากที่จะต้องสายไม่ใช่ฉัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพูดเป็นเชิงหยอกล้อ
ฉันวิ่งตามพงศ์ออกไป
“หยุดเดี๋ยวนี้น้าาาาาาา!”
“หยุดก็สายดิ เอ้อ!”
“ไอพงศ์บ้า คอยดูนะไล่ทันล่ะน่าดู”
ฉันกับพงศ์วิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ พอวิ่งไปถึงรถเมล์ก็มาพอดี ฉันกับพงศ์เลยวิ่งขึ้นไปเลย เมื่อขึ้นไปบนรถ (โอ้โห! บนรถมีแต่นัก เรียนเต็มไปหมดเลยแฮะ ทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันและก็โรงเรียนเดียวกับพงศ์ แต่ก็ช่างเถอะไม่สายก็ดีแล้ว)
“ไอพงศ์ แฮ่ะ! แฮ่ะ! ฉันเกือบสายเพราะนายรู้ไหม” ฉันตะโกนด่าในท่าทางที่เหนื่อยและหอบ
“แล้วใครใช้ให้เธอชักช้า ยืดยาดล่ะ เจ๊เต่าประจำบ้าน”
“นายว่าใครเจ๊เต่า” พูดด้วยความโมโห จนทุกคนในรถหันมามอง
“นายเรียกใครว่ายายเต่า เดี๋ยวโดน”
“ก็เจ๊ไง เต่า”
“ไอ ไอ ไอบ้า” คิดคำด่าไม่ออกคิดได้อยู่คำเดียวคำว่าบ้า
“ยายนั่นแหละบ้า หาคำด่าไม่ได้ล่ะสิ ด่าเป็นอยู่คำเดียว”
(รู้ได้ไงวะ เกลียดจังคนรู้ทันเนี่ย)
“ใครว่า ฉันไม่อยากเถียงกับคนบ้า คนผีทะเลอย่างนาย เถียงไปก็เปลืองน้ำลาย เชอะ!”
“จ้าาาา! แม่คุณ ไปหาที่นั่งดีกว่า”
(พึ่งนึกได้หรือไงว่ายังไม่ได้นั่ง)
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เสียงผู้ชายสองสามคนหลังรถหัวเราะ
“ขำบ้าอะไร กระดูกติดคออยู่หรือไง” พูดแบบหมั่นไส้
และมีเสียงผู้ชายเล็ดลอดออกมาหนึ่งคน เค้ามีผมสีน้ำตาลอ่อน หุ่นเหมือนนายแบบเปี๊ยบ! หน้าตาก็หล่อม๊าก มาก เดินออกมาหาฉันที่ยืนโหนราวอยู่
“เฮ้! เธอว่าใครกระดูกติดคอฮะ” ชายผมสีน้ำตาลอ่อนพูด
แต่สงสัยจะบ้าอำนาจน่าดู
“ใครอยากรับก็รับไปสิ”
“แต่เมื่อกี้เธอว่าฉัน” นายบ้าอำนาจพูด
“ฉันไม่ได้ระบุชื่อหนิ หรือว่านายร้อนตัว”
“เธอ…”
“เถียงไม่ออกล่ะสิ เพราะที่ฉันพูดมันเป็นความจริง”
“โห! สาวน้อยปากดีจริงๆเลยนะ ไม่รู้หรือไงว่าพวกฉันสามคนเป็นใคร” ผู้ชายผมสีดำพูด คาด-ว่าน่าจะเป็นเพื่อนของนายนั่น นิสัยปากหมาด้วยกันทั้งครู่ แต่ทุกคนในกลุ่มนายนั่นไม่รู้กินข้าวกับอะไร หน้าตาหล่อกันหมดทุกคนเลย
“พวกนายจะเป็นใครฉันไม่สน แต่ที่รู้ๆ ฉันไม่มีทางกลัวพวกนายเด็ดขาด” พูดด้วยความโมโห และฉันก็กำลังจะเดินไปหาที่นั่ง
“เดี๋ยวสิสาวน้อยจะรีบไปไหนล่ะ” นายบ้าอำนาจฉุดมือฉันเอาไว้
“ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย คุยกันก่อนสิ” นัยน์ตาเค้ามีเลศนัย
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ฉันพยายามจะสลัดนายนั่นออกไปให้พ้น แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะนายนั่นตัวใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะสลัดออกไปได้ คนอะไรก็ไม่รู้ตัวใหญ่ชะมัด
“แต่ฉันมี” นายบ้าอำนาจพูดเชิงเจ้าเล่ห์
“นายใหญ่มาจากไหนถึงชอบสั่งคนโน้นคนนี้ให้ทำตามที่นายสั่ง”
“ก็ใหญ่พอที่จะทำให้ทุกคนทั้งโรงเรียนออกจากโรงเรียนได้โดยไม่ต้องลาออก”
“เชอะ! ถึงยังไงฉันก็ไม่มีทางที่จะกลัวนายเด็ดขาดจำไว้” ฉันพูดอย่างโมโห
“แล้วอย่างนี้เธอจะกลัวหรือเปล่าล่ะ”
ฉันฉุกคิดกับคำพูดของเขา และมองไปที่พงศ์แต่ปรากฏว่าตาพงศ์ดันหลับไม่รู้เรื่องซะนี่
(ตาพงศ์นะตาพงศ์ห่วงแต่หลับอยู่นั่นแหละ ไม่ห่วงกันบ้างเลยหรือไง)
“อย่างนี้น่ะอย่างไหน” ฉันทำหน้ากวนประสาท
“ก็แบบนี้ไง”
“อุ๊บ~~~!” นายบ้าอำนาจดึงฉันเข้าไปจูบอยางแรง ตอนนั้นฉันอยากจะผลักนายนั่นให้ออกไปไกลที่สุดเท่าที่ชีวิตของฉันจะทำได้ แต่ความพยายามของฉันมันก็ไม่เป็นผลเพราะนายนั่นตัวใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะผลักออกไปได้ แต่ในที่สุดความพยายามของฉันก็เป็นผลฉันสามารถผลักนายนั่นออกไปได้ ดีใจสุดๆ
“ไอบ้า ไอ...ไอ...นายมัน...” ในตอนนั้นฉันสังเกตว่าทุกคนในรถ โดยเฉพาะผู้หญิงจะมองฉันเป็นตาเดียว แถมยังซุบซิบอะไรกันอีกก็ไม่รู้แต่ได้ยินแว่วๆว่ารุ่นพี่ รุ่นพี่อะไรซักอย่าง น่ากลัวที่สุด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น